Paradise Lost σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη
Από τον Παναγιώτη Λουκά, 30/11/2003 @ 10:43
Gagarin, 21/11/2003, Αθήνα
Περίπου 1 χρόνο μετά την τελευταία τους επίσκεψη στην Ελλάδα, οι Paradise Lost κλείνουνε την περιοδεία τους με 3 εμφανίσεις στην χώρα μας. Μαζί τους σαν special guests οι Nightfall , που πριν από λίγο καιρό κυκλοφόρησαν το νέο τους album ‘‘I am Jesus’’. Η συναυλία άρχισε στις 21:30 με τους Nightfall επί σκηνής. Κάτι όμως η απόχη τους για περίπου 2 χρόνια, κάτι οι αλλαγές στην σύνθεση τους και το ότι ο ήχος δεν ήταν ο καλύτερος δυνατός (η φωνή του τραγουδιστή σε πολλά σημεία δεν ακουγόταν καθόλου) συνετέλεσε στην χλιαρή όσο και αδιάφορη στάση του κοινού.
Επίσης οι ατάκες του Καραδήμα δεν ήταν καθόλου εύστοχες (ούτε τα βρισίδια βοήθησαν που ήταν τελείως εκτός τόπου και χρόνου) και αυτό συνετέλεσε στον εκνευρισμό τους. Παίξανε για 1 ώρα και ανάμεσα στα κομμάτια ήταν το “Master, Faster, Sweet Disaster”, “Diva”, “ My Red, Red Moon”, “Lesbian Show”. Φυσικά κανείς δεν φώναξε για encore, αλλά και να φώναζε το κοινό δεν πιστεύω ότι η μπάντα θα το έκανε.
Για περίπου 30 λεπτά οι roadies των Paradise Lost ετοιμάζανε την σκηνή και στις 22:55 βγαίνει το group με το “Εrased”. Πολύ καλύτερος ήχος από τους Nightfall , ενώ το group ήταν σε πολύ καλή φόρμα τόσο από εκτελεστικής άποψης (όλα τα κομμάτια ακούστηκαν άψογα), όσο και από διάθεσης (που τελικά μετράει περισσότερο σε μια συναυλία). Ήταν στημένοι με τον Mackintosh αριστερά της σκηνής να παίζει τα σόλο και να χτυπιέται στα κομμάτια, με τον Aedy στα δεξιά να παίζει τα ρυθμικά μέρη και να κάνει συνεχεία headbanging, τον Edmondson να κλέβει την παράσταση στο γνωστό bridge του ‘’As I Die’’, τον Morris να κρατάει σταθερά τον ρυθμό και τον Holmes χωρίς πολλές κολακείες προς το κοινό (του τύπου ότι είμαστε το καλύτερο κοινό στην Ευρώπη). Αλλά όπως αποδείχτηκε στην συνέχεια και την επόμενη μέρα το group έχει μία ξεχωριστή σχέση με το Ελληνικό κοινό που φαίνεται με πράξεις και όχι με λόγια. Το κοινό δεν ήθελε και πολύ για να πάρει φωτιά τόσο στα νέα κομμάτια όσο και στα παλιότερα (ιδιαίτερα όταν ακούστηκαν το ‘’As I Die’’, ‘’True Belief’’, ‘’Last Time’’). Από το ‘’Believe in Nothing’’ album και οι ίδιοι έχουν συνειδητοποιήσει ότι είναι το πιο αδύναμο τους και παίξανε μόνο το ‘’Mouth’’ , ενώ από το παρεξηγημένο ‘’Host’’ παίξανε το ‘’Behind The Grey & Host’’ αποδεικνύοντας ότι στα Live ακούγονται τα τραγούδια του πιο heavy.
To set list βασίστηκε κυρίως στο ‘’Symbol of Life’’ album φτάνοντας μέχρι και το ‘’Icon’’ έχοντας αρκετές διαφορές με αυτό που είχαν παρουσιάσει πριν από 1 χρόνο, ενώ την επόμενη μέρα κάνανε την έκπληξη και παίξανε αντί για τα ‘’Behind The Grey’’, ‘’Shadowkings’’, ‘’The Last Time’’ τα ‘’I See Your Face’’, ‘’Embers Fire’’, ‘‘Eternal’’ αποδεικνύοντας ότι τα μεγάλα group έχουν ένα flexible set list το οποίο το προσαρμόζουν αναλόγως (όχι σαν κάποιους άλλους που κάποτε είχαν παίξει 4 φορές στην Ελλάδα τον ίδιο χρόνο παίζοντας το ίδιο set list, λές και είναι τόσο δύσκολο στο sound check να προβάρουν ένα - δύο διαφορετικά κομμάτια και να τα παρουσιάσουν στο κοινό).
Oι Paradise Lost ολοκλήρωσαν το κανονικό set list με το ‘’Say Just Word’’, ενώ στο encore παίξανε 3 ακόμα τραγούδια. Αφού ευχαρίστησαν το ελληνικό κοινό, φύγανε από την σκηνή και πολλοί οπαδοί άρχισαν να φεύγουν από το Gagarin θεωρώντας ότι είχε τελειώσει η συναυλία. Μάλιστα είχαν ανάψει και τα φώτα του club ενώ ακουγόταν μουσική από τα ηχεία. Όμως μετά τις επευφημίες των οπαδών οι PL ξαναβγήκαν παίζοντας τα ‘’True Belief’’, ‘’Last Time’’ όπου έγινε πραγματικός χαμός. Πιστεύω ότι δεν είχαν προσχεδιάσει το 2ο encore και βγήκαν ξανά αυθόρμητα. Απόδειξη είναι ότι σε άλλες χώρες σταμάταγαν το set στο 1ο encore.
Συμπερασματικά ήταν μια πολύ καλή συναυλία (σίγουρα καλύτερη από αυτή πριν από 1 χρόνο). Μπορεί και πάλι να ακούστηκαν διάφορα παράπονα για την μικρή διάρκεια (μαζί με τα encore 1 ώρα και 25 λεπτά), αλλά από την άλλη παίξανε 19 τραγούδια καλύπτοντας αυτά που οι ίδιοι ΗΘΕΛΑΝ να παίξουν.
Το group ολοκλήρωσε με αυτές τις εμφανίσεις του την περιοδεία του και τώρα θα επικεντρωθεί στο γράψιμο του νέου album, που σύμφωνα με πληροφορίες θα είναι έτοιμο τον Μάρτιο. Το set list ήταν το ακόλουθο: "Erased", "Widow", "Behind The Grey", "No Clebration", "Shadowkings", "Symbol Of Life", "So Much Is Lost", "Mouth", "Pray Nightfall", "As I Die", "Perfect Mask", "Mystify", "Mercy", "Say Just Words", "Isolate", "Small Town Boy", "One Second", "True Belief", "The Last Time".
Υδρόγειος, 23/11/2003, Θεσσαλονίκη
Φτάνοντας στο Club Υδρόγειος την ροκαθορισμένη ώρα έναρξης της συναυλίας με λύπη και απογοήτευση πληροφορήθηκα ότι οι Nightfall δεν θα εμφανίζονταν στο συγκεκριμένο live. Μέχρι στιγμής δεν πληροφορήθηκα τους ακριβείς λόγους της απουσίας τους αλλά κάτι ακούστηκε για κάποιο πρόβλημα μέλους της μπάντας. Εύχομαι όλα καλά και να μας επισκεφτούν ξανά σύντομα. Με αυτή την ευκαιρία, όμως, θα ήθελα να θίξω το ζήτημα του κατά πόσο ένα σχήμα σαν τους Nightfall είναι support με την ίδια έννοια που είναι ένα άγνωστο τοπικό σχήμα που κάνει τα πρώτα του βήματα και συνήθως δεν έχει κυκλοφορήσει κάποιον δίσκο. Ο λόγος που το λέω αυτό είναι πρώτον διότι πολύς κόσμος ήρθε στη συναυλία με την ίδια (ίσως και περισσότερη) όρεξη να δει τους Nightfall όσο και τους Paradise Lost και δεύτερον διότι από το τσουχτερό (για άλλη μια φορά) εισιτήριο δεν επιστράφηκε στον κόσμο το ποσό που αναλογούσε στην εμφάνιση των Nightfall. Ας μην ξεχνάμε ότι θα έπαιζαν μία ώρα και ότι μιλάμε για ένα σχήμα με μεγάλη δισκογραφία, προσφορά στην ελληνική σκηνή και με ένα αξιόλογο τελευταίο album. Μήπως είναι καιρός να αντιστεκόμαστε σε αυτούς που μας εκμεταλλεύονται με τον χειρότερο τρόπο; Μήπως άλλαξε κάτι από τότε που οι συναυλίες κόστιζαν 5 χιλιάρικα; Οι ίδιοι μέτριοι χώροι με τον ίδιο μέτριο ήχο...
Τέλος πάντων, οι Paradise Lost εμφανίστηκαν για περίπου 1 και μισή ώρα στο κατάμεστο club και με μέτριο ήχο (ειδικά στη μία κιθάρα) έπαιξαν κομμάτια σχεδόν από όλη τη δισκογραφία τους. Φυσικά έφτασαν μέχρι το "Shades Of God" με το κομμάτι “As I Die” το οποίο όμως δεν μπορεί να ακουστεί πλέον με το νέο τους ηχητικό στυλ. Άλλα κομμάτια που συγκράτησα ήταν τα “Erased”, “Mystify”, “Perfect Mask” και “Symbol Of Life” από το ομώνυμο τελευταίο τους CD, “One Second”, “Say Just Words” και “Mercy” από το “One Second” , “Shadowkings” και “Last Time” από το υπέρτατο δημιούργημά τους “Draconian Times”, “Embers Fire” και “True Belief” από το “Icon” και “So Much Is Lost” από το "Host". Ο αγέλαστος Nick Holmes ήταν και ο μόνος που δεν κουνήθηκε ιδιαίτερα στη σκηνή και έμοιαζε να έπαιζε με το ζόρι. Δεν ξέρω το κατά πόσο οι παρευρισκόμενοι οπαδοί ικανοποιήθηκαν καθώς ήταν κατά 99% μεταλλάδες και από το πρώτο κομμάτι ζητούσαν να ακούσουν το “As I Die”. Πραγματικά μου έκανε εντύπωση ότι τελικά για άλλη μια φορά οι μεταλλάδες είναι αυτοί που στηρίζουν αυτό το συγκρότημα που τόσο έχει απομακρυνθεί πλέον από αυτό τον ήχο. Ένιωθες ότι όλοι περίμεναν πως και πώς να τελειώσει το κάθε νέο ηλεκτρονικό-gothic-pop κομμάτι τους, μπας και έπαιζαν έστω και ελάχιστες νότες από τη metal εποχή τους. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι αν ήθελαν να απαρνηθούν τη metal φύση τους έπρεπε να έχουν αλλάξει όνομα εδώ και καιρό γιατί έτσι συνεχίζεται η “αρρωστημένη” νοοτροπία των συζητήσεων του πόσο metal είναι ο κάθε νέος δίσκος τους, οι συναυλίες τους κλπ. Μήπως τελικά όμως αυτή η “απάρνηση” δεν γίνεται επειδή το σχήμα τα έχει βρει σκούρα με την νέα του πορεία και ελάχιστους νέους οπαδούς έχει δημιουργήσει ώστε να “διώξει” ουσιαστικά τους μόνους οπαδούς που την στηρίζουν: τους metal fans της παλιάς τους περιόδου. Φυσικά μιλάω μόνο αναφερόμενος στην Ελλάδα καθώς δεν γνωρίζω πως τους αντιμετωπίζουν οι αντίστοιχοι οπαδοί τους στο εξωτερικό.
Περίπου 1 χρόνο μετά την τελευταία τους επίσκεψη στην Ελλάδα, οι Paradise Lost κλείνουνε την περιοδεία τους με 3 εμφανίσεις στην χώρα μας. Μαζί τους σαν special guests οι Nightfall , που πριν από λίγο καιρό κυκλοφόρησαν το νέο τους album ‘‘I am Jesus’’. Η συναυλία άρχισε στις 21:30 με τους Nightfall επί σκηνής. Κάτι όμως η απόχη τους για περίπου 2 χρόνια, κάτι οι αλλαγές στην σύνθεση τους και το ότι ο ήχος δεν ήταν ο καλύτερος δυνατός (η φωνή του τραγουδιστή σε πολλά σημεία δεν ακουγόταν καθόλου) συνετέλεσε στην χλιαρή όσο και αδιάφορη στάση του κοινού.
Επίσης οι ατάκες του Καραδήμα δεν ήταν καθόλου εύστοχες (ούτε τα βρισίδια βοήθησαν που ήταν τελείως εκτός τόπου και χρόνου) και αυτό συνετέλεσε στον εκνευρισμό τους. Παίξανε για 1 ώρα και ανάμεσα στα κομμάτια ήταν το “Master, Faster, Sweet Disaster”, “Diva”, “ My Red, Red Moon”, “Lesbian Show”. Φυσικά κανείς δεν φώναξε για encore, αλλά και να φώναζε το κοινό δεν πιστεύω ότι η μπάντα θα το έκανε.
Για περίπου 30 λεπτά οι roadies των Paradise Lost ετοιμάζανε την σκηνή και στις 22:55 βγαίνει το group με το “Εrased”. Πολύ καλύτερος ήχος από τους Nightfall , ενώ το group ήταν σε πολύ καλή φόρμα τόσο από εκτελεστικής άποψης (όλα τα κομμάτια ακούστηκαν άψογα), όσο και από διάθεσης (που τελικά μετράει περισσότερο σε μια συναυλία). Ήταν στημένοι με τον Mackintosh αριστερά της σκηνής να παίζει τα σόλο και να χτυπιέται στα κομμάτια, με τον Aedy στα δεξιά να παίζει τα ρυθμικά μέρη και να κάνει συνεχεία headbanging, τον Edmondson να κλέβει την παράσταση στο γνωστό bridge του ‘’As I Die’’, τον Morris να κρατάει σταθερά τον ρυθμό και τον Holmes χωρίς πολλές κολακείες προς το κοινό (του τύπου ότι είμαστε το καλύτερο κοινό στην Ευρώπη). Αλλά όπως αποδείχτηκε στην συνέχεια και την επόμενη μέρα το group έχει μία ξεχωριστή σχέση με το Ελληνικό κοινό που φαίνεται με πράξεις και όχι με λόγια. Το κοινό δεν ήθελε και πολύ για να πάρει φωτιά τόσο στα νέα κομμάτια όσο και στα παλιότερα (ιδιαίτερα όταν ακούστηκαν το ‘’As I Die’’, ‘’True Belief’’, ‘’Last Time’’). Από το ‘’Believe in Nothing’’ album και οι ίδιοι έχουν συνειδητοποιήσει ότι είναι το πιο αδύναμο τους και παίξανε μόνο το ‘’Mouth’’ , ενώ από το παρεξηγημένο ‘’Host’’ παίξανε το ‘’Behind The Grey & Host’’ αποδεικνύοντας ότι στα Live ακούγονται τα τραγούδια του πιο heavy.
To set list βασίστηκε κυρίως στο ‘’Symbol of Life’’ album φτάνοντας μέχρι και το ‘’Icon’’ έχοντας αρκετές διαφορές με αυτό που είχαν παρουσιάσει πριν από 1 χρόνο, ενώ την επόμενη μέρα κάνανε την έκπληξη και παίξανε αντί για τα ‘’Behind The Grey’’, ‘’Shadowkings’’, ‘’The Last Time’’ τα ‘’I See Your Face’’, ‘’Embers Fire’’, ‘‘Eternal’’ αποδεικνύοντας ότι τα μεγάλα group έχουν ένα flexible set list το οποίο το προσαρμόζουν αναλόγως (όχι σαν κάποιους άλλους που κάποτε είχαν παίξει 4 φορές στην Ελλάδα τον ίδιο χρόνο παίζοντας το ίδιο set list, λές και είναι τόσο δύσκολο στο sound check να προβάρουν ένα - δύο διαφορετικά κομμάτια και να τα παρουσιάσουν στο κοινό).
Oι Paradise Lost ολοκλήρωσαν το κανονικό set list με το ‘’Say Just Word’’, ενώ στο encore παίξανε 3 ακόμα τραγούδια. Αφού ευχαρίστησαν το ελληνικό κοινό, φύγανε από την σκηνή και πολλοί οπαδοί άρχισαν να φεύγουν από το Gagarin θεωρώντας ότι είχε τελειώσει η συναυλία. Μάλιστα είχαν ανάψει και τα φώτα του club ενώ ακουγόταν μουσική από τα ηχεία. Όμως μετά τις επευφημίες των οπαδών οι PL ξαναβγήκαν παίζοντας τα ‘’True Belief’’, ‘’Last Time’’ όπου έγινε πραγματικός χαμός. Πιστεύω ότι δεν είχαν προσχεδιάσει το 2ο encore και βγήκαν ξανά αυθόρμητα. Απόδειξη είναι ότι σε άλλες χώρες σταμάταγαν το set στο 1ο encore.
Συμπερασματικά ήταν μια πολύ καλή συναυλία (σίγουρα καλύτερη από αυτή πριν από 1 χρόνο). Μπορεί και πάλι να ακούστηκαν διάφορα παράπονα για την μικρή διάρκεια (μαζί με τα encore 1 ώρα και 25 λεπτά), αλλά από την άλλη παίξανε 19 τραγούδια καλύπτοντας αυτά που οι ίδιοι ΗΘΕΛΑΝ να παίξουν.
Το group ολοκλήρωσε με αυτές τις εμφανίσεις του την περιοδεία του και τώρα θα επικεντρωθεί στο γράψιμο του νέου album, που σύμφωνα με πληροφορίες θα είναι έτοιμο τον Μάρτιο. Το set list ήταν το ακόλουθο: "Erased", "Widow", "Behind The Grey", "No Clebration", "Shadowkings", "Symbol Of Life", "So Much Is Lost", "Mouth", "Pray Nightfall", "As I Die", "Perfect Mask", "Mystify", "Mercy", "Say Just Words", "Isolate", "Small Town Boy", "One Second", "True Belief", "The Last Time".
Παναγιώτης Λουκάς
Υδρόγειος, 23/11/2003, Θεσσαλονίκη
Φτάνοντας στο Club Υδρόγειος την ροκαθορισμένη ώρα έναρξης της συναυλίας με λύπη και απογοήτευση πληροφορήθηκα ότι οι Nightfall δεν θα εμφανίζονταν στο συγκεκριμένο live. Μέχρι στιγμής δεν πληροφορήθηκα τους ακριβείς λόγους της απουσίας τους αλλά κάτι ακούστηκε για κάποιο πρόβλημα μέλους της μπάντας. Εύχομαι όλα καλά και να μας επισκεφτούν ξανά σύντομα. Με αυτή την ευκαιρία, όμως, θα ήθελα να θίξω το ζήτημα του κατά πόσο ένα σχήμα σαν τους Nightfall είναι support με την ίδια έννοια που είναι ένα άγνωστο τοπικό σχήμα που κάνει τα πρώτα του βήματα και συνήθως δεν έχει κυκλοφορήσει κάποιον δίσκο. Ο λόγος που το λέω αυτό είναι πρώτον διότι πολύς κόσμος ήρθε στη συναυλία με την ίδια (ίσως και περισσότερη) όρεξη να δει τους Nightfall όσο και τους Paradise Lost και δεύτερον διότι από το τσουχτερό (για άλλη μια φορά) εισιτήριο δεν επιστράφηκε στον κόσμο το ποσό που αναλογούσε στην εμφάνιση των Nightfall. Ας μην ξεχνάμε ότι θα έπαιζαν μία ώρα και ότι μιλάμε για ένα σχήμα με μεγάλη δισκογραφία, προσφορά στην ελληνική σκηνή και με ένα αξιόλογο τελευταίο album. Μήπως είναι καιρός να αντιστεκόμαστε σε αυτούς που μας εκμεταλλεύονται με τον χειρότερο τρόπο; Μήπως άλλαξε κάτι από τότε που οι συναυλίες κόστιζαν 5 χιλιάρικα; Οι ίδιοι μέτριοι χώροι με τον ίδιο μέτριο ήχο...
Τέλος πάντων, οι Paradise Lost εμφανίστηκαν για περίπου 1 και μισή ώρα στο κατάμεστο club και με μέτριο ήχο (ειδικά στη μία κιθάρα) έπαιξαν κομμάτια σχεδόν από όλη τη δισκογραφία τους. Φυσικά έφτασαν μέχρι το "Shades Of God" με το κομμάτι “As I Die” το οποίο όμως δεν μπορεί να ακουστεί πλέον με το νέο τους ηχητικό στυλ. Άλλα κομμάτια που συγκράτησα ήταν τα “Erased”, “Mystify”, “Perfect Mask” και “Symbol Of Life” από το ομώνυμο τελευταίο τους CD, “One Second”, “Say Just Words” και “Mercy” από το “One Second” , “Shadowkings” και “Last Time” από το υπέρτατο δημιούργημά τους “Draconian Times”, “Embers Fire” και “True Belief” από το “Icon” και “So Much Is Lost” από το "Host". Ο αγέλαστος Nick Holmes ήταν και ο μόνος που δεν κουνήθηκε ιδιαίτερα στη σκηνή και έμοιαζε να έπαιζε με το ζόρι. Δεν ξέρω το κατά πόσο οι παρευρισκόμενοι οπαδοί ικανοποιήθηκαν καθώς ήταν κατά 99% μεταλλάδες και από το πρώτο κομμάτι ζητούσαν να ακούσουν το “As I Die”. Πραγματικά μου έκανε εντύπωση ότι τελικά για άλλη μια φορά οι μεταλλάδες είναι αυτοί που στηρίζουν αυτό το συγκρότημα που τόσο έχει απομακρυνθεί πλέον από αυτό τον ήχο. Ένιωθες ότι όλοι περίμεναν πως και πώς να τελειώσει το κάθε νέο ηλεκτρονικό-gothic-pop κομμάτι τους, μπας και έπαιζαν έστω και ελάχιστες νότες από τη metal εποχή τους. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι αν ήθελαν να απαρνηθούν τη metal φύση τους έπρεπε να έχουν αλλάξει όνομα εδώ και καιρό γιατί έτσι συνεχίζεται η “αρρωστημένη” νοοτροπία των συζητήσεων του πόσο metal είναι ο κάθε νέος δίσκος τους, οι συναυλίες τους κλπ. Μήπως τελικά όμως αυτή η “απάρνηση” δεν γίνεται επειδή το σχήμα τα έχει βρει σκούρα με την νέα του πορεία και ελάχιστους νέους οπαδούς έχει δημιουργήσει ώστε να “διώξει” ουσιαστικά τους μόνους οπαδούς που την στηρίζουν: τους metal fans της παλιάς τους περιόδου. Φυσικά μιλάω μόνο αναφερόμενος στην Ελλάδα καθώς δεν γνωρίζω πως τους αντιμετωπίζουν οι αντίστοιχοι οπαδοί τους στο εξωτερικό.
Θανάσης DrDream
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
