Orchid, Bus The Unknown Secretary @ Κύτταρο, 21/06/15

Δεν συγκλόνισαν, αλλά το έβγαλαν το μεροκάματο

Από τον Βασίλη Σκιαδά, 23/06/2015 @ 18:12

Οι You-Know-Who-From-Birmingham είναι η αγαπημένη μου μπάντα. Απλά δεν μπορώ να τους ξεπεράσω με τίποτα, οι δίσκοι τους μου κρατούν συντροφιά πολλά χρόνια τώρα, δεν τους βαριέμαι ποτέ και, πιθανότατα, το σούπερ συγκρότημα των ονείρων μου που θα φτιάξω κάποια στιγμή στο μέλλον και θα κατακτήσει τον κόσμο, οπωσδήποτε θα έμοιαζε κατά 80% σε αυτούς και κατά 20% σε όλους τους υπόλοιπους hard rock / heavy metal ήρωές μου. Από ό,τι επιβεβαίωσα και την περασμένη Κυριακή, οι Αμερικανοί Orchid είναι παρόμοια περίπτωση με την αφεντιά μου, με τη διαφορά ότι τούτοι εδώ είναι ακόμα πιο άρρωστοι. Δηλαδή οι άνθρωποι δείχνουν σε στιγμές να έχουν μία και μόνη επιρροή αλλά, τουλάχιστον σε μένα, δεν ηχούν ενοχλητικοί, αντίθετα ηχούν υπέρ-απολαυστικοί και τα τραγούδια τους είναι διαβολεμένα κολλητικά και καλοπαιγμένα. Και ζωντανά, ευτυχώς, είναι επίσης μάστορες (της πραγματικότητας) και το απέδειξαν και στο Κύτταρο με άνεση.

Η βραδιά ξεκίνησε στις 21:30, με τους dark heavy rockers Bus The Unknown Secretary, που είχαν περίπου μισή ώρα στη διάθεσή τους για να ζεστάνουν τον κόσμο και να παρουσιάσουν το υλικό τους.

Bus The Unknown Secretary

Πραγματικά πολύ δεμένοι και με χύμα σκηνική παρουσία χωρίς ποζεριές και πολλά λόγια, πιστεύω ότι κέρδισαν το κοινό με τα groovy και riff-άτα κομμάτια τους, που προσκυνούν (εκτός από την τιμώμενη της βραδιάς, Αγία Τετράδα του Birmingham) τους MC5, τους Neurosis και αλλά και -νομίζω- το σκοτεινό heavy metal των αρχών του ’80 (Witchfinder General, Mercyful Fate κλπ.). Είχαν πολύ καθαρό και κάπως πρίμο ήχο, αλλά ίσως αυτό να είναι επιλογή τους, γιατί έτσι ακούγονταν πιο ευδιάκριτα τα εξαιρετικά τους riff. Σημειώθηκαν αρκετές επισκέψεις και στα δύο bar του Κύτταρου, σημάδι ότι οι επιβάτες πέρασαν καλά με το συγκεκριμένο... «λεωφορείο», μέχρι τον σταθμό «Orchid».

...Από τον οποίο ξεκινήσαμε στις 22:30 ακριβώς. Ο Kennedy παίζει με «τεσσάρα» drums, όπως ο Bill Ward, ο Baker με κοκκινόμαυρο «ταυράκι», όπως ο Tony Iommi το 1970, o Nicker με fender bass όπως ο Geezer Butler και ο Mindell... απλά λατρεύει τον Ozzy Οsbourne σε βαθμό σπουδών, μεταπτυχιακών, διδακτορικών κλπ. Χωρίς να μιμείται ακριβώς τη χροιά του ινδάλματός του (το κάνει και αυτό), αλλά περισσότερο επηρεασμένος από την τρέλα του, το πώς εκφέρει τις λέξεις και την αίσθηση της μελωδίας, ήταν άψογος και περισσότερο σεμνός από όσο τον περίμενα. Κανείς τους όμως δεν υστέρησε, ενώ είχαν και εξαιρετικό, διαυγέστατο ήχο.

Orchid

Στην πραγματικότητα, αν ήταν κάτι που με παραξένεψε σε αυτή τη συναυλία, ήταν η χειρουργική έως «κλινική» εμφάνιση της μπάντας, η οποία δεν αυτοσχεδίασε καθόλου, δεν απομακρύνθηκε χιλιοστό από τις στούντιο εκτελέσεις, δεν έδειξε μια κάποια αληταμπουροσύνη, με λίγα λόγια. Δεν μας «δάγκωσε», όπως «δαγκώνουν», ακόμα και σήμερα οι προαναφέρομενοι (επί σκηνής μόνο, εννοείται). Θα μου πεις, πόσο εύκολο είναι αυτό ρε μεγάλε, ποιοί το μπορούν, για να το μπορέσουν οι Orchid; Και θα 'χεις δίκιο.

Orchid

Μοιράζοντας, λοιπόν, τον χρόνο τους ισόποσα ανάμεσα στα EP και στα full length άλμπουμ τους, οι Αμερικάνοι ήταν «μπόμπα». Τα τραγούδια του "Τhe Mouths Of Madness" αλλά και το τεράστιο "He Who Walks Alone" από το "Capricorn" (που έκλεισε την κανονική διάρκεια του set) έκλεψαν, νομίζω την παράσταση. Έπαιξαν και ένα καινούργιο τραγούδι, από το επερχόμενο EP τους ("Helicopters"), το οποίο ήταν μια χαρά και δίχως διάθεση για καινοτομίες.

Orchid

Εντελώς ρετρό στην εμφάνισή τους, δεν έχουν ιδιαίτερη σχέση με τη stoner σκηνή και οι στίχοι τους είναι σαφώς αρκετά αφηρημένοι και σκοτεινοί, με μια διάχυτη ατμόσφαιρα ταινιών τρόμου του '60 και '70. Βγήκαν και για ένα (σικέ) encore δύο τραγουδιών ("Wizard Of War" και "Saviours Of The Blind") αλλά και για ένα extra (πιο αυθόρμητο), παίζοντας το "Eastern Woman" από το EP "Orchid" του 2009, με το οποίο και έκλεισαν την εμφάνισή τους, μετά από μία ώρα και δέκα λεπτά περίπου.

Orchid

Νομίζω ότι θα μπορούσαν να παίξουν λίγο ακόμα, αν και αυτή η διάρκεια μοιάζει να έχει «κλειδώσει» από τα περισσότερα συγκροτήματα της γενιάς τους. Μια σοβαρή, επαγγελματική, τυπική (;) εμφάνιση λοιπόν, από τους Orchid.

SETLIST

Son Of Misery
No One Makes A Sound
Mouths Of Madness
Eyes Behind The Wall
Capricorn
Helicopters
Silent One
He Who Walks Alone

Encore:
Wizard Of War
Saviours Of The Blind

Encore 2:
Eastern Woman


Φωτογραφίες: Chris Lemonis

  • SHARE
  • TWEET