Opeth live @ Club 22

28/03/06, Club 22, Αθήνα

Μία από τις καλύτερες μέρες του Μαρτίου, από αυτές που αποδεικνύουν ότι ο χειμώνας και το κρύο είναι πια παρελθόν, επέλεξαν οι Opeth (τρόπος του λέγειν το επέλεξαν) να παίξουν στην Αθήνα, ύστερα από 2 χρόνια απουσίας και μετά από 2 συνεχόμενες εμφανίσεις τους. Αν και καθημερινή, όπου κανείς θα περίμενε λιγότερο κόσμο από ότι το Σαββατοκύριακο, μία ώρα και κάτι πριν αρχίσει η συναυλία, αρκετός κόσμος περίμενε έξω από το Club 22. Ναι λοιπόν, παρά τις φήμες, η συναυλία έγινε κανονικά στο μέρος που είχε προγραμματιστεί από την αρχή. Να σημειώσω εδώ την πολύ καλή οργάνωση της On Stage, η οποία χωρίς πολλά λόγια και καθυστερήσεις μας επέτρεψε να μπούμε στο εσωτερικό του Club.

Μετά τη στάση μου στη γκαρνταρόμπα όπου μια πολύ εξυπηρετική κοπέλα με απάλλαξε από περιττά βάρη (μπουφάν, τσάντες), πέρασα στο εσωτερικό και τσίμπησα μια κόκκινη μπλούζα με το λογότυπο των Opeth. Ο χώρος ήταν σχεδόν άδειος και έτσι χάρις στον ξάδερφο Λουκ βρήκαμε μια πολύ καλή θέση. Κέντρο με κολώνα από πίσω για να μην πιαστούμε από την ορθοστασία. Πέρασε κάμποση ώρα και αρκετές απόπειρες από τους συγκεντρωμένους πλέον οπαδούς των Σουηδών να τους βγάλουν στη σκηνή πριν την ώρα τους πήγαν χαμένες. Φυσικά, αυτό δεν έγινε ποτέ και με καθυστέρηση γύρω στο εικοσάλεπτο, εμφανίστηκαν όλοι τους. Ή μήπως όχι; Εκτός αν ο Martin Lopez ξυρίστηκε και έβαψε και το μαλλί ξανθό, πίσω από τα τύμπανα καθόταν κάποιος άλλος. Τελικά, μετά από λίγο ψάξιμο και αφού απέκλεισα το ενδεχόμενο να ήταν ο Gene Hogland, κατέληξα στον Martin Axenrot (Bloodbath / Witchery / Nifelheim). Σοβαρή παράλειψη τους να μην αναφέρουν κάτι για το συμβάν καθώς και να μη μας ενημερώσουν για την κατάσταση του Lopez, ο οποίος έχει ένα πρόβλημα υγείας.

Ιntro και "Ghost Of Perdition" από το τελευταίο τους δίσκο μας βάζουν κατευθείαν στα βαθειά. Ο ήχος ήταν αρκετά προβληματικός. Η κιθάρα του Lindgren ήταν κάπου χαμένη ενώ και στα φωνητικά κάτι έλειπε. Είναι αρχή ακόμα, θα το βρούν αργότερα, σκέφτομαι. Δυστυχώς, αν και βελτιώθηκε αρκετά, ο ήχος ήταν πάντα μέτριος, καμία σχέση με την περασμένη φορά που είχαν παίξει στο Ρόδον. Και τόσο πολύπλοκη συνθετικά μουσική χάνει ένα μέρος της δύναμης της όταν ο ήχος δημιουργεί εμπόδια.

Αυτό που κατάφερε να εξισορροπήσει κάπως τα πράγματα ήταν η διάθεση που είχε ο Akerfeldt. Πρώτη μου φορά έβλεπα κάποιον τόσο ομιλητικό και κοντά στο κοινό. Είχε διάθεση και το απέδειξε με ατάκες όπως "I love Kalamata olives", "I have the microphone so I am the boss" και τα μπινελίκια που μετέφερε αστειευόμενος από τη Θεσσαλονίκη για την Αθήνα. Μας προϊδέασε για το setlist αποκαλώντας το obscure (= απόκρυφο, μυστήριο). Όντως τα κομμάτια που έπαιξαν είχαν όλα μια απόκοσμη αίσθηση. Κορυφαία στιγμή της συναυλίας η επιλογή τους να τεστάρουν τις μουσικές μας γνώσεις, παίζοντας riffs από γνωστά κομμάτια από Black Sabbath, Metallica, Dio, Deep Purple. Όλη αυτή η ενεργητικότητα του Akerfeldt ίσως να ενόχλησε και μερικούς που διέδωσαν κακόβουλα ότι ήταν αποτέλεσμα μέθης.

Πάνω στη σκηνή είχαμε 5 μαλλιάδες Σουηδούς να εκτελούν τα υψηλής τεχνικής κομμάτια τους και κατά καιρούς να κοπανιούνται με μπροστάρη τον νεοσύστατο Per Wiberg στα πλήκτρα. Λάθη υπήρξαν και έντονα σε κάποια σημεία. Ο drummer φάνηκε λίγο ανέτοιμος να αναπληρώσει το κενό του Lopez. Οι υπόλοιποι στα γνωστά υψηλά τους επίπεδα αν εξαιρέσεις κανά δυο στιγμές.

Η ατμόσφαιρα ήταν αρκετά ζεστή όχι μόνο λόγω της καλοκαιρίας και του συνωστισμού, αλλά και της προαναφερθείσας σχέσης που αναπτύχθηκε μεταξύ του frontman και των οπαδών. Προτού φύγουν υποσχέθηκαν την επόμενη φορά να παίξουν ζωντανά το "Black Rose Immortal", κομμάτι 20 λεπτών, μετά από λαϊκή απαίτηση. Σε γενικές γραμμές μπορώ να πω ότι έμεινα ευχαριστημένος από τη συναυλία. Δεν είναι τόσο για την απόδοση των Opeth αλλά για τη στάση και τη συμπεριφορά του Akerfeldt προς εμάς. Εκτός αν αποδειχθεί μεγάλος ψεύτης, άφησε να εννοηθεί ότι έχει αρχίσει να δημιουργείται μια ιδιαίτερη σχέση μεταξύ της μπάντας και του ελληνικού κοινού. Θα προτιμούσα βέβαια να τους είχα δει στο Ρόδον ή το Gagarin. Δεν ξέρω γιατί αλλά όσο περισσότερες συναυλίες παρακολουθώ στο Club 22, τόσο λιγότερο το συμπαθώ. Εν αναμονή της καλοκαιρινής εμφάνισης των In Flames, η συναυλία των Opeth πέρασε και αυτή στην ιστορία.

Setlist: "Intro", "Ghost Of Perdition", "White Cluster", "The Amen Corner", "Under The Weeping Moon", "Baying Of The Hounds", "Closure", "The Grand Conjuration", "The Drapery Falls", "Deliverance" (encore)