Opeth live!

Από τον Γιάννη Βόλκα, 14/03/2004 @ 07:52
06/03/04, Αθήνα, Ρόδον

Εν μέσω προεκλογικού χαμού, η Αθήνα υποδέχθηκε τους Opeth με τους καλύτερους οιωνούς: ήδη από την Παρασκευή το απόγευμα ο ουρανός είχε αποκτήσει ένα opethικό γκρίζο χρώμα, το οποίο το Σάββατο έγινε ακόμα πιο μουντό και απογείωσε την διάθεση μας για τεχνικό, μελωδικό death metal από τους πιο γνήσιους εκφραστές του εν έτει 2004. Έχοντας χαρακτηρίσει οι ίδιοι το προηγούμενο Live τους στην Αθήνα ως ένα από τα τρία καλύτερά τους, οι απαιτήσεις τόσο του κοινού όσο και των Opeth ήταν ιδιαίτερα αυξημένες για μια ανεπανάληπτη βραδιά. Φυσικά το τι θα επακολουθούσε δεν μπορούσε να το φανταστεί ούτε η πιο φανατική ονείρωξη...

Έφτασα στο Ρόδον 8 παρά για να διαπιστώσω την ασέβεια των διοργανωτών προς το κοινό: ενώ η συναυλία (υποτίθεται ότι) θα άρχιζε στις 8.30, οι πόρτες άνοιξαν μόλις στις 8 παρά. Έτσι οι Έλληνες fans ήταν υποχρεωμένοι να περιμένουν μέσα στο κρύο και όταν τελικά οι πόρτες άνοιξαν, υποχρεώθηκαν να τρέξουν όλοι μέσα γρήγορα, για να μην χάσουν καμία στιγμή από το live των Σουηδών.

Μέσα στην αρένα του Ρόδον επικρατούσε μεγάλη ανυπομονησία. Οι μεταλλάδες είχαν ζεσταθεί για τα καλά από τον χώρο και τις μπύρες και φώναζαν ρυθμικά “Opeth” και “Akerfeld” προσπαθώντας να παρακινήσουν τους μουσικούς να βγουν έξω για να διδάξουν metal. Γύρω στις 9 τα φώτα κλείνουν (μετά την γνωστή ελληνική απόκλιση των 30 λεπτών σχεδόν όλων των συναυλιών), “Master’s Apprentices” και το Ρόδον παίρνει φωτιά κατ’ευθείαν...



Οι Opeth παρουσιάζονται με τη γνωστή τους σύνθεση και διάταξη μαζί με ένα session πληκτρά αγνώστων λοιπών στοιχείων. Ο Peter Lindgren, αρχοντικός, με το ‘70s attitude να αποδίδει τα τεχνικότατα ρυθμικά μέρη, ο Martin Mendez, πορωμένος να χτυπιέται συνεχώς (δεν είδα ούτε μια στιγμή το πρόσωπό του), ο Martin Lopez, άνετος στα drums να μας πορώνει παραπάνω και φυσικά ο υπερδραστήριος Mikael Akerfeld με πολύ όρεξη και ενέργεια να μας οδηγεί σε ένα διονυσιακό metal πανηγύρι. Το setlist κάλυψε σχεδόν όλη την δισκογραφία του group με χαρακτηριστικότερες στιγμές τα “Wreath”, “Widowpane”, “To Rid The Disease”, “The Drapery Falls” και “Melinda”. Μεγάλη απουσία το περίφημο “Bleak” παρά τις επίμονες κραυγές του κοινού. Το μεγάλο clue της βραδιάς ήταν όμως το κοινό: το Ρόδον δεν σταμάτησε ούτε στιγμή να χειροκροτά ρυθμικά, να χτυπιέται και να φωνάζει το όνομα του group. Πραγματικά οι σκηνές που εκτιλήχθηκαν δ ε ν περιγράφονται. Πάνω στην σκηνή γινόταν ο χαμός, αλλά και κάτω γινόταν ο απόλυτος πανικός! Ο Akerfeld αναγκάστηκε να λέει μετά από κάθε τραγούδι πάρα πολλά ευχαριστώ, καθώς η αλήθεια είναι πως το κοινό είχε ξεφύγει εντελώς, λες και ήθελε να κάνει το live αυτό το καλύτερο όλων των εποχών για τους Opeth.

Η ένταση του κόσμου μεταδώθηκε στο group, το οποίο έπαιζε δαιμονισμένα. Ο Akerfeld χαμογελούσε συνεχώς, ήταν λαλίστατος και παρακινούσε διαρκώς το κοινό σε μια ακόμα μεγαλύτερη έκσταση. Όταν ήρθε η ώρα για τα τραγούδια του «ήρεμου» “Damnation”, ο Akerfeld φοβήθηκε μήπως ξενερώσουμε, αλλά μόλις είδε ότι όλοι τραγουδούσαν τους στίχους, χαλάρωσε και απόλαυσε τις μεγαλειώδεις στιγμές που ζούσε ως μουσικός. Στην συνέχεια, ο χαμός συνεχίστηκε με τα πιο σκληρά κομμάτια... Ο τραγουδιστής παρομοίασε τις πρώτες μέρες των Opeth με το black metal του demo των Hellhammer (και όχι με αυτά των Burzum, όπως φώναξε κάποιος από το κοινό) προλογίζοντας κομμάτια από το “My Arms, Your Hearse”, έδωσε συμβουλές για τις επικείμενες εκλογές (“F&*k them all!”) οι οποίες αντιμετωπίστηκαν με επιδοκιμασίες, δήλωσε μετά από την κόλαση του “Drapery” ότι θέλει να μετακομίσει στην Αθήνα και μεταξύ άλλων κατέθεσε την συμπάθειά του προς τον σατανά. Το κοινό ήταν τόσο εκστασιασμένο που ακόμα και όταν ο Akerfeld ζητούσε ησυχία, από κάτω όλοι φώναζαν “Opeth” και ξεσπούσαν σε χειροκροτήματα. Ούτε στην Σουηδία δεν πρέπει να έχουν συμβεί τέτοια πράγματα σε live τους...

Προς το τέλος της συναυλίας ο Akerfeld ανακοινώνει πως ο Lindgren έχει γενέθλια... Πριν προλάβει να τελειώσει την φράση του συμβαίνει το απίστευτο το οποίο θα ξαναφέρει τους Opeth κατά την γνώμη μου πολλές φορές στην Ελλάδα: όλο το Ρόδον, αυθόρμητα τραγουδά “Happy Birthday To You” και η εμφάνιση μιας τούρτας με κερί κάνει τον συμπαθέστατο κιθαρίστα να έρθει σε πολύ αμήχανη θέση. Μετά το σβήσιμο του κεριού, το πάρτυ ξαναρχίζει και κλείνει τελικά με το απαραίτητο encore του “Demon Of The Fall”, όπου ο καθένας ξοδεύει ότι ενέργει του έχει απομείνει σε ένα τελευταίο εκστασιασμένο μουσικό οργασμό.

Έχοντας δει τους Opeth και πέρσι, πιστεύω πως το συγκεκριμένο live ήταν πολύ ανώτερο, με τους ίδους σε μεγάλη φόρμα και με το καλύτερο κοινό metal συναυλίας που έχω συναντήσει (όπως και οι ίδιοι απ’ότι κατάλαβα). Η βραδιά ήταν πραγματικά μαγική και τα λόγια είναι πολύ λίγα για να περιγραφεί αυτό που συνέβη...

Λουκιανός Κοροβέσης


05/03/04, Θεσσαλονίκη, Μύλος

Παρασκευή βράδυ, στις 9:50 (αντί για 8:30 που ήταν η προγραμματισμένη ώρα) εμφανίστηκαν στην σκηνή του κατάμεστου club του Mύλου οι πολυαγαπημένοι του ελληνικού κοινού Opeth. Η προσέλευση του κόσμου ήταν αναμενόμενη αφού οι Σουηδοί πέρσι δεν μας είχαν τιμήσει με την παρουσία τους. Θέλω να πιστεύω οτι οι διοργανωτές κατάλαβαν οτι κάποιες μπάντες αξίζει να τις βλέπει και η πόλη μας.

Μεγάλο μέρος του κοινού είχε απορίες ή και φοβίες για το playlist της συναυλίας. Άλλοι περίμεναν να ακουστούν μόνο τα ήρεμα κομμάτια, άλλοι μια εμφάνιση παρόμοια με το dvd που κυκλοφόρησε η μπάντα. Έτσι τα τραγούδια από τα "Blackwater Park" και "Deliverance" ήταν αναμενόμενα, όπως και τα "Windowpane" και "To Rid The Disease" από το τελευταίο δίσκο της μπάντας "Damnation".



Ο πραγματικός πανικός όμως έγινε στα παλιότερα κομμάτια τα οποία ανυπομονούσε να ακούσει το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου. Συγκεκριμένα ακούστηκαν τα "The Moor" από το "Still Life", το, προσωπικά αγαπημένο μου, "To Bid You Farewell" από το "Morningrise", καθώς και τα "Demon Of The Fall" και "April Etheral" από το "My Arms, Your Hearse". Σίγουρα έλειψε ένα κομμάτι από το "Orchid" αλλά ας μην είμαστε και πλεονέκτες.

Όπως ήταν αναμενόμενο οι Opeth έπαιξαν αλάνθαστα και στις δυο ώρες που ήταν η διάρκεια της συναυλίας θα ήταν παράλογο να έχει κάποιος παράπονο. Η αλήθεια είναι οτι άκουσα κάποιες γκρίνιες από κάποιους που περίμεναν πιο πολλά ήρεμα κομμάτια. Πρέπει να γίνει κατανοητό όμως ότι παρά τις prog rock επιρροές τους, οι Opeth παραμένουν μια HEAVY METAL μπάντα!

Γιάννης Βόλκας


Σχόλιο Θανάση DrDream: Θα πρέπει να τονιστεί η απαράδεκτη διοργάνωση της συναυλίας που έκανε πολλούς να μην απολαύσουν τους Opeth όπως θα ήθελαν και θα έπρεπε. Πρώτον, στις 8:30 που κανονικά έπρεπε να αρχίσει η συναυλία, το συγκρότημα έκανε ακόμη soundcheck και οι πόρτες ήταν κλειστές αφήνοντας τον πολυάριθμο κόσμο έξω στο τσουχτερό κρύο. Σε κανένα σημείο, ούτε όταν τελικά ξεκίνησε η συναυλία σχεδόν μιάμιση ώρα μετά, δεν βγήκε ένας υπεύθυνος να ζητήσει συγνώμη και να μας ενημερώσει για τους λόγους της καθυστέρησης. Δεύτερον, ο κόσμος ήταν υπεράριθμος σε σχέση με τη χωρητικότητα του club του Μύλου το οποίο επίσης δεν αερίζεται επαρκώς με αποτέλεσμα μέσα στο στρίμωγμα να υπάρχει μια απίστευτα αποπνικτική ατμόσφαιρα. Για άλλη μια φορά απέδειξαν οι υπεύθυνοι ότι μας/σας αντιμετωπίζουν σαν ζώα παρά τα πολύ μεγάλα ποσά που καταβάλουμε για το εισιτήριο της κάθε συναυλίας. Αίσχος.
  • SHARE
  • TWEET