Opeth, Poem @ Gagarin 205, 20/03/15

Πολλές φορές, δικαίως, παραπονιόμαστε ότι δεν βλέπουμε τα ονόματα που θέλουμε, στην ώρα που πρέπει. Μετά τους Blues Pills και τους Graveyard, ο κόσμος απέδειξε με ένα ακόμα sold out στους Opeth πως αυτό ακριβώς θέλει: Μπάντες που είναι οι μετοχές τους βρίσκονται στο υψηλότερο σημείο τους σήμερα. Μπορεί οι Σουηδοί φέτος κλείνουν τα 25 τους χρόνια ως συγκρότημα -όπως αρκετές φορές μας θύμισε ο ταλαντούχος κύριος Mikael Akerfeldt- αλλά σήμερα είναι πιο μεγάλοι εμπορικά και πιο αναγνωρίσιμοι από ποτέ.

Την βραδιά άνοιξαν οι εδώ και αρκετό καιρό εξαφανισμένοι από το προσκήνιο (αλλά ποτέ ξεχασμένοι) Poem, κάνοντας την βραδιά ακόμα πιο πλούσια και ευχάριστη. Εμφανίστηκαν αρκετά δεμένοι, παρουσιάζοντας τραγούδια από επερχόμενη, δεύτερη δουλειά τους, την οποία αναμένουμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον.



Το στυλ των νέων τραγουδιών δεν φάνηκε να αποκλίνει πολύ από τον ήχο του "The Great Secret Show", και παρά το ότι οι αλλαγές μελών σίγουρα διαφοροποιούν κάποια πράγματα, η βάση της μουσικής τους είναι οι κοφτοί ρυθμοί των Tool και οι δυνατές ερμηνείες του Γιώργου Προκοπίου. Από το πρώτο τους άλμπουμ ακούστηκε μόνο το "Giant", αλλά και το νέο υλικό ήταν εντυπωσιακό σε σημεία, οπότε αναμένουμε να το ακούσουμε και εντρυφήσουμε σε αυτό για να το αξιολογήσουμε καλύτερα στο μέλλον.

Στις 22:00 ακριβώς, όπως προβλεπόταν από το πρόγραμμα, οι Opeth ανέβηκαν στη σκηνή, με τον Martin Axenrot να δίνει τον ρυθμό ώστε παρέα με τον Joakim Svalberg να ξεκινήσουν το "Eternal Rains Will Come", το τραγούδι που ανοίγει και το τελευταίο άλμπουμ της μπάντας. Ο ήχος των πλήκτρων ήταν σχετικά χαμηλά στην αρχή, αλλά έστρωσε γρήγορα και συνολικά θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως πολύ καλός και ισορροπημένος σε όλη τη διάρκεια του live, γεγονός αρκετά δύσκολα αν κάποιος αναλογιστεί μέσα από πόσο διαφορετικά ηχητικά τοπία πέρασαν οι Opeth.



Τόσο το πρώτο τραγούδι, όσο και το "Cusp Of Eternity" κατέστησαν εμφανές το πόσο σημαντικό ρόλο παίζουν οι φωνητικές αρμονίες που παρέχουν οι Akesson και Svalberg, γεμίζοντας τον ήχο της μπάντας. Αμφότερα τα δυο τραγούδια είχαν πολύ καλή ανταπόκριση από το κοινό σε περίπτωση που κάποιος αναρωτιέται για την αποδοχή της αλλαγής του ήχου της μπάντας.



Καθώς ήταν η πρώτη ζωντανή εμφάνιση των Opeth μετά από τρεις μήνες, είχα μια απορία για το αν και κατά πόσο θα στηρίξει το σετ της στο τελευταίο της πόνημα, αλλά ο Akerfeldt και η παρέα του επέλεξαν να ακολουθήσουν μια πιο συνήθη τακτική τους, βασίζοντας το σετ σε ένα τραγούδι από το κάθε άλμπουμ της πλούσιας και αρκετά διαφοροποιημένης δισκογραφίας της, από εκείνο το σημείο κι ύστερα.

Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα να ακούσω το "The Drapery Falls" από το "Blackwater Park", θεωρώντας πως το ομώνυμο θα ήταν πιο πιθανή επιλογή, αλλά όποιο και να διάλεγαν θα είχε την ίδια θερμή ανταπόκριση. Άντε, λίγο περισσότερο το "Bleak", το οποίο κατόπιν απαίτησης του κοινό απέδωσαν μέχρι και το πρώτο verse, ίσα για να τσιτώσουν το κοινό.



Το "The Moor" από το "Still Life" ήταν πιο προφανής επιλογή κι ένα από τα highlights της βραδιάς, με το βασικό του riff να προκαλεί χαμό, ενώ οι επιλογές των "Advent" και "April Ethereal" από τα "Morningrise" και "My Arms, You Hearse" αντίστοιχα αποτέλεσαν τις εκπλήξεις της βραδιάς, αποδιδόμενα αμφότερα εξαιρετικά και αποδεικνύοντας πως πολλοί έχουμε υπό-εκτιμήσει την αξία αυτών των δυο δίσκων, λόγω της μετέπειτα απογείωσης της καριέρας της μπάντας. Επίσης, ο Mikael ας μου επιτρέψει να διαφωνήσω κάθετα μαζί του αναφορικά με το πόσο χάλια ήταν μουσικά η δεκαετία του '90, αναφέροντας ως μόνες καλές μπάντες τους Alice In Chains και τις... Spice Girls (εμφανώς αστειευόμενος).



Το τρίτο και τελευταίο τραγούδι που ακούστηκε από το "Pale Communion" ήταν το "Elysian Woes", μια σύνθεση που προσωπικά βρίσκω σχετικά αδιάφορη και θα προτιμούσα να είχε επιλεχθεί κάποιο άλλο τραγούδι. Επίσης, το γεγονός πως από το τελευταίο άλμπουμ η μπάντα επιλέγει να παίξει μόλις τρία τραγούδια ίσως υποδεικνύει κάτι. Ίσως και όχι.

Την πιο όμορφη στιγμή της συναυλίας για τον γράφοντα αποτέλεσε το "Windowpane" από το λατρεμένο "Damnation", με τον Akerfeldt να δίνει πόνο στο solo, ενώ και το "Devil's Orchard" από το επίσης πολυσυζητημένο "Heritage" αποδόθηκε πολύ δυναμικά πριν η μπάντα κλείσει με το μανιασμένο "The Lotus Eater" (τι σημείο αυτό το jazzέ εκεί πριν το έκτο λεπτό) και μια εντυπωσιακή εκτέλεση του "The Grand Conjuration", με highlight τα κρουστά του Svalberg προς το τέλος του τραγουδιού.



Για encore δεν θα μπορούσε να είναι τίποτα άλλο, πέραν του "Deliverance" που πλέον είθισται να κλείνει τις συναυλίες της μπάντας μέσα σε αποθέωση, ελέω και του φοβερού κλεισίματος που έχει ως σύνθεση.

Η τίμια εμφάνιση ενός γεμάτου δίωρου από τους Opeth, ο εξαιρετικός ήχος και η ιδιαίτερη άνεση στο κοινό για δεδομένα sold out συνετέλεσαν στο να έχουμε να μιλάμε για μια από τις καλύτερες εμφανίσεις που έχουν δώσει οι Σουηδοί στη χώρα μας, η οποία πιστοποίησε το τεράστιο διεθνές στάτους το οποίο απολαμβάνουν.



Τι κι αν ο Akerfeldt ήταν λιγότερο ομιλητικός σε σχέση με άλλες φορές. Ήταν και πάλι ήταν απολαυστικός, κάνοντας τον κόσμο να διασκεδάσει και να περάσει καλά ανάμεσα στα τραγούδια, όντας μια από τις σημαντικότερες και πιο ενδιαφέρουσες προσωπικότητες της σύγχρονης metal (και γιατί όχι rock) μουσικής.

Θα ήταν ευχής έργον να τους ξαναδούμε ει δυνατόν συντομότερα.

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com - Ανδρέας Πανόπουλος / whentimefreezes.com