Ντίνος Σαδίκης @ An Club, 07/03/15

Ο αέρας του Μάρτη πλημμύριζε -από νωρίς το απόγευμα- τα σοκάκια της πρωτεύουσας. Το βράδυ, που είχε πια κοπάσει η μεσημεριανή κίνηση της τρέλας, η ιδέα μιας σαββατιάτικης εξόδου ξεφύλλιζε τις σελίδες του νου μου. Ο χειμώνας έμοιαζε να επιστρέφει, ύστερα από τις ημέρες καλοκαιρίας της προηγούμενης εβδομάδας, κάτι το οποίο ζητούσε να χωθούμε σ' έναν ζεστό χώρο. Το στενό της οδού Σολωμού στα Εξάρχεια, μετά τις δέκα, άρχιζε να γεμίζει με ανθρώπινες παρουσίες, στημένες έξω από το An Club, που περίμεναν καρτερικά να χαθούν στα έγκατα της γηραιάς υπόγας. Βλέπετε, εκείνο το Σάββατο, θα μας υποδεχόταν στην σκηνή ο Ντίνος Σαδίκης, για να μας παρουσιάσει την νέα δισκογραφική δουλειά του και δισκογραφία των Εν Πλω, κάτι για το οποίο ανυπομονούσαμε!



Με αυτόν τον νέο δίσκο "Το Γέλιο Των Πολλών ΙΙ", που κυκλοφόρησε από την Labyrinth of Thoughts records, και το οποίο επανεξετάζει ό,τι περιελάμβανε δέκα χρόνια πριν το "Γέλιο Των Πολλών" (2005), ο Σαδίκης βάλθηκε να μας παρασύρει σ' έναν παροντικό και παρελθοντικό στροβιλισμό. Η εισαγωγή, υποβλητική μέσα στην απλότητά της, έριξε το "Σπασμένο Κέρμα Στο Πηγάδι Των Ευχών" μας, που αν και άγνωστοι οι περισσότεροι μεταξύ μας, εισήλθαμε στον κόσμο της νυχτερινής μυσταγωγίας ωσάν μάζα γνώριμων προσώπων. Τα "Είχα Έρωτες", "Και Λοιπόν Τι", "90/60/90", "Modus Vivendi" μας παρουσιάστηκαν με μια νέα ματιά, διαφοροποιημένη από τις παλαιότερες ηχογραφήσεις τους.



Πρώτη φορά είδα καπνούς να εκτοξεύονται στην σκηνή, χωρίς κάποιο ειδικό εφέ, προερχόμενοι από τις κιθάρες, το μπάσο, τα τύμπανα, τη φωνή, που έχτισαν μια σκοτεινή, punk rock πειραματική ατμόσφαιρα, αφήνοντάς μας με κομμένη την πνοή σε κάθε τους αλλαγή και μουσική παύση. Τα "Παγωμένο", "Χωρίς Κανόνα", "Φα ♯" εκμηδένισαν τα 26 χρόνια που πέρασαν από το 1989, όταν κυκλοφόρησε ο πρώτος και μοναδικός long play (LP) δίσκος υπό το όνομα "Εν Πλω". Ενώ στο "Αντιλαλούν Οι Φυλακές", που ακούσαμε το 1991 σε 7" single (Fragmenta III), από το fanzine «Στις Σκιές του Β23» και επαναπροσδιορίζεται στην πρώτη πλευρά του νέου αυτού δίσκου, καθώς επίσης και στο "Ο Χορός", το ηλεκτρικό και ηλεκτρισμένο αποτέλεσμα ξεπέρασε τις προηγούμενες εκτελέσεις.



Οι μουσικοί, σε πλήρη εγρήγορση, προέβαλαν μπροστά μας χαώδεις προοπτικές ακατέργαστων ηχητικών παροξυσμών, σαν μανιφέστα κάποιων αποτάκτων, σ' ένα σκοτεινό πλαίσιο εσωτερικής αναζήτησης, κοινωνικής αποσύνθεσης και ακατάσχετου ρομαντισμού. Το γέλιο μας ενωνόταν με το γέλιο τους, το «γέλιο των πολλών», στην ανατολή αυτής της εξαίσιας πανδαισίας ήχων, φωνών και στίχων. Στο encore "Οι Νύχτες" απλώθηκαν μέσα στις "Μολυβένιες Ιστορίες", και ύστερα από λίγο μας καληνύχτισαν, προτρέποντάς μας να «διαλυθούμε ησύχως».



Υπό το άγγιγμα αυτής της εξαιρετικής εμφάνισης, ο Ντίνος Σαδίκης, είτε ακολουθώντας έναν πιο παραδοσιακό ρεμπέτικο δρόμο, είτε -εν προκειμένω- έναν πιο ηλεκτρικό, ανεπηρέαστος από το συρφετό της επανάληψης, μας κερνάει πάντοτε μικρές σταγόνες της εαρινής δημιουργικότητάς του, της αγωνίας και της αναζήτησής του, μέσα από τα απλά, μα τόσο σημαντικά πράγματα. Μας θυμίζει ότι οι «αλλαγές» γεννώνται στο υπόστρωμα του εαυτού μας και αναθυμιάζουν τις οσμές τους στις οσφρήσεις όλων μας!

www.labyrinthofthoughts.gr

Φωτογραφίες: Chris Lemonis