Nouvelle Vague @ Fuzz Club, 24/12/14

Παραμονή Χριστουγέννων, η ατμόσφαιρα είναι πιο χαλαρή σε σχέση με αυτή της Πρωτοχρονιάς. Για τους περισσότερους το δίλημμα ήταν η επιλογή μεταξύ κινηματογραφικής εξόδου (το "Hobbit" επιτέλους βγήκε στις αίθουσες) και του να παρευρεθούν στο live των Nouvelle Vague.

Πολλοί προτίμησαν το δεύτερο, καθώς από τις 20:00 είχε ήδη σχηματιστεί ουρά έξω από το Fuzz, η οποία έφτανε μέχρι την Πειραιώς. Οι πόρτες άνοιξαν με μικρή καθυστέρηση, 20 λεπτά αργότερα του προγραμματισμένου, αλλά χωρίς ιδιαίτερη ταλαιπωρία για τον κόσμο.

Αξιοσημείωτο είναι πως υπήρχε μεγάλο εύρος στις ηλικίες που ήρθαν για να παρακολουθήσουν το live. Ζευγαράκια, μεγάλες παρέες, ακόμα και οικογένειες με τα παιδιά τους. Μέχρι και τις 21:00 οι περισσότεροι είχαν στοιβαχτεί περιμετρικά του χώρου, είτε στο bar, είτε στα σκαλάκια, πίνοντας χαλαρά το ποτό τους και περιμένοντας το opening act.

Κατά τις 21:00 ξεκίνησε το support, υπό τη μορφή ενός dj set το οποίο περιελάμβανε jazz / soul / swing ακούσματα και ο κόσμος έδειξε αρχικά να το διασκεδάζει. Στη συνέχεια, η έλλειψη συνοχής, η χαμηλή ένταση και η κακή επιλογή τραγουδιών συντέλεσαν στο να κουραστεί το κοινό σε τέτοιο βαθμό, ώστε με χειροκροτήματα και σφυρίγματα να εκφράσουν τη δυσαρέσκειά τους. Χαρακτηριστικό είναι ότι η διάρκεια του set ήταν δύο ώρες, περισσότερο ακόμα και από την εμφάνιση των Nouvelle Vague.

Στις 23:00 ανέβηκαν στη σκηνή οι Nouvelle Vague και χωρίς καθυστερήσεις ξεκίνησαν την εμφάνισή τους. Η μπάντα φαινόταν από την αρχή πολύ ορεξάτη, με ανεβασμένη ψυχολογία και με διάθεση να κάνει τον κόσμο να χορέψει και να διασκεδάσει με αγαπημένα τραγούδια. Ξεκίνησαν με το "One Hundred Years" των Cure, ένα κομμάτι-έκπληξη το οποίο δεν παίζουν συχνά live, ούτε υπάρχει σε κάποια στούντιο εκτέλεση. Ακολούθησε το αγαπημένο "Master And Servant", ενώ στη συνέχεια τα "Dancing With Myself" και "Ever Fallen In Love" ενθουσίασαν το κοινό.



Έπειτα, "Guns Of Brixton" με το εντυπωσιακό solo σφυρίγματος της Mélanie Pain και "Human Fly" σε μια blues slow tempo εκτέλεση, όπου η Phoebe Killdeer μάς παρουσιάζει τις υποκριτικές της ικανότητες, με την έντονη εκφραστικότητά της και το σπασμωδικό λίκνισμα του κορμιού της. Η μπάντα με την ενέργειά της στα "Blue Monday", "Just Can't Get Enough" και "Dance With Me" είχε κερδίσει πλέον για τα καλά το κοινό, το οποίο συμμετείχε ενεργά είτε χορεύοντας είτε χτυπώντας ρυθμικά παλαμάκια.



Η εκτέλεση του "Bela Lugosi's Dead" ήταν ίσως η καλύτερη στιγμή της συναυλίας. Ο πράσινος φωτισμός σε συνδυασμό με την απίστευτη σκηνική παρουσία της Killdeer δημιούργησαν ένα '60s horror movie σκηνικό με κορύφωση την πτώση της στη σκηνή, η οποία συνοδεύτηκε από κόκκινο φωτισμό και πολύ καπνό. Η τριπλέτα που απογείωσε τη συναυλία ήταν τα "Friday Night Saturday Morning", "Blister In The Sun" και "Too Drunk To Fuck", όπου στα δύο τελευταία όλοι χορεύανε σε ρυθμούς φρενήρεις. Σε αυτό το σημείο οι Nouvelle Vague αναφέρονται στο γεγονός πως τα τελευταία δέκα χρόνια έρχονται κάθε χρόνο στην Ελλάδα, οπότε μας θεωρούν οικογένειά τους πλέον και μας ανακοινώνουν πως έχουν ένα τελευταίο κομμάτι για εμάς. Αυτό είναι το "Love Will Tear Us Apart" το οποίο είναι ελαφρώς αλλαγμένο και «βαράει» περισσότερο, ενώ ο κόσμος τραγουδάει μαζί με την μπάντα.



Φυσικά αυτό δεν θα μπορούσε να είναι το τέλος, οι Nouvelle Vague επιστρέφουν στη σκηνή με το "Escape Myself", σε μια φανταστική εκτέλεση με την Pain σε ρόλο δεύτερου drummer. Ύστερα, αφού βγάλαμε πρώτα μια «οικογενειακή» selfie με το συγκρότημα, ακολούθησαν τα "Mala Vida", "In A Manner Of Speaking" (η στιγμή που όλοι περιμέναμε) και ένα υπέροχο κλείσιμο με το "Sweet Dreams".



Σε αντίθεση με το dj set το οποίο ήταν αδιάφορο και δεν κατάφερε να κρατήσει το ενδιαφέρον του κόσμου, η γεμάτη ενέργεια εμφάνιση των Nouvelle Vague σε συνδυασμό με το «χορταστικό» setlist, αποζημίωσαν την υπομονή του κοινού.

Φωτογραφίες: Ανδρέας Πανόπουλος / whentimefreezes.com