Nine Inch Nails, Jane's Addiction, Alec Empire @ Θέατρο Βράχων, 20/07/09
Από τους Γιάννη Κοτζιά, Πάνο Παπάζογλου, 21/07/2009 @ 05:00
Τη συγκεκριμένη συναυλία σίγουρα την περίμεναν πολλοί. Σίγουρα όχι τόσοι πολλοί, ώστε να γίνει το αδιαχώρητο ή να διαφημιστεί τόσο πολύ όσο θα άξιζε, αλλά κάμποσοι, εδώ και καιρό, περίμεναν να παρακολουθήσουν και στην Ελλάδα τους περίφημους Nine Inch Nails του Trent Reznor. Και όταν επιτέλους ανακοινώθηκε το συγκεκριμένο event, πόσο μάλλον με την προσθήκη ενός ονόματος σαν τους ιδιαίτερους Jane's Addiction, αρκετοί θεώρησαν ότι θα ήταν η συναυλία ενός έτσι κι αλλιώς πλούσιου από συναυλιακά δρώμενα καλοκαιριού.
Αν και η πλειοψηφία του κόσμου ανηφόρισε προς το Θέατρο Βράχων για να δει τους Nine Inch Nails, καθόλου αμελητέο δε μπορεί να χαρακτηριστεί και το ποσοστό των θεατών για τους οποίους ο «κράχτης» ήταν το όνομα των Jane's Addiction. Πριν από αυτά τα δύο «βαριά» ονόματα, τη σκηνή είχε καταλάβει ο Alec Empire με τους industrial ηλεκτρονικούς πειραματισμούς του και η μουσική του λειτούργησε σα soundtrack στην αναμονή για τους NIN/JA.
Η ώρα για το πρώτο μεγάλο όνομα της βραδιάς είχε φτάσει και οι -για πολλοστή φορά- επανενωμένοι Jane's Addiction ξεκίνησαν το δικό τους show. Ή για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι, ο Farrell ξεκίνησε το δικό του show... Οι εμφανίσεις τους ανέκαθεν είχαν ένα poser / glamour στοιχείο και ο διάσημος frontman θέλησε να μας το κάνει κατανοητό αυτό και με την εμφάνισή του και με τη γενικότερη συμπεριφορά του στη σκηνή.
Τα "Whores" και "Ain't No Right" ναι μεν είχαν κάποια τεχνικά προβλήματα ως προς τον ήχο, αλλά έμπασαν για τα καλά τον κόσμο στο κλίμα του live, πριν ο alternative ύμνος "Three Days" παραδοθεί στα χέρια του Dave Navarro που όταν δε νανουρίζει «μωρά» με αυτά, μπορεί να σολάρει ακατάπαυστα με τόσο άνετο και ενδιαφέροντα τρόπο, όπως στο προαναφερθέν κομμάτι.
Το ίδιο καλοκουρδισμένη ακουγόταν και η υπόλοιπη μπάντα, με τους Eric Avery και Stephen Perkins. Ειδικά το μπάσο του Avery ήταν η ραχοκοκαλία των περισσότερων συνθέσεων.
Τι και αν οι τρεις μουσικοί ήταν αψεγάδιαστοι, το ίδιο δε μπορούμε να ισχυριστούμε για τον Farrell. Αναμφισβήτητα, ο άνθρωπος είναι προσωπικότητα και την επικοινωνία με το κοινό την έχει ως οφείλει ως frontman. Από εκεί και πέρα, δε μπορώ προσωπικά να προσπεράσω τις φωνητικές του αδυναμίες και τη γενικότερη «ποζέρικη» εμφάνισή του, όχι μόνο στιλιστικά αλλά κυρίως στις «ατάκες» που ξεστόμιζε κατά το live. «Έλληνες Θεοί και Ελληνίδες Θεές», «σεξ», «ναρκωτικά», «σεξ», «Ναζί...» και... «σεξ» ήταν ένα μικρό δείγμα από τη θεματολογία του Farrell που απλά δεν είχε κάτι να πει και έλεγε ό,τι του κατέβαινε.
Φυσικά όταν ακούγονται κομματάρες, όπως το "Mountain Song" και το funky "Been Caught Stealing", η γενική παρουσία του Farrell είναι το λιγότερο που νοιάζει τον ακροατή. Η εμφάνισή των Jane's Addiction ήταν ένα rock 'n' roll party που ξεσήκωσε το κοινό, αν και πολλοί έμειναν με το παράπονο ότι δεν έπαιξαν το "Just Because", αλλά με μια πρόχειρη ματιά στο setlist μπορεί να παρατηρήσει κανείς πως γενικά το album "Strays" του 2003 απουσίαζε παντελώς από αυτό.
Τα καλύτερα της βραδιάς θα ερχόντουσαν από τον κύριο Reznor όμως...
Setlist:
01. Up The Beach
02. Whores
03. Ain’t No Right
04. Three Days
05. Mountain Song
06. Been Caught Stealing
07. Ocean Size
08. Ted, Just Admit It...
09. Summertime Rolls
10. Stop!
11. Jane Says
Χωρίς ανούσιους προλόγους και εισαγωγές, επιτέλους οι Nine Inch Nails εμφανίστηκαν μετά από πολυετή αναμονή στη χώρα μας και πραγματικά οι οπαδοί τους (οι οποίοι σχεδόν γέμισαν το Θέατρο Βράχων) απόλαυσαν ένα μοναδικό-αριστουργηματικό show, με πυρήνα τον ιδιοφυή Trent Reznor και την παρέα του. Μπορεί οι Jane's Addiction να ήταν αρκετά ξεσηκωτικοί και ενθουσιώδεις και ο Navarro με τον Farrell να πώρωσαν τον κόσμο, αλλά το clue της βραδιάς ήταν οι Nine Inch Nails. Και οι Nine Inch Nails, πιο δεμένοι από ποτέ και με τρομερή όρεξη και setlist, κατάφεραν να αποζημιώσουν το υποψιασμένο και απαιτητικό συνάμα κοινό τους.
Μπορεί η εμφάνιση των Nine Inch Nails να καθυστέρησε καμιά δεκαριά χρόνια τουλάχιστον, αλλά απ' ό,τι φαίνεται η αναμονή άξιζε και οι παρευρισκόμενοι θα θυμούνται για πολύ καιρό τη συγκεκριμένη, γεμάτη εντάσεις και συναισθήματα, εμφάνιση. Οι απαιτήσεις και οι προσδοκίες των οπαδών των Nine Inch Nails είναι πολύ υψηλές και προσωπικά δε θα περίμενα κάτι λιγότερο από το τέλειο. Μια συναυλία - απωθημένο, που επιτέλους βρήκε το δρόμο της και για την Ελλάδα. Πόσο μάλλον τώρα, που ο Reznor έχει ανακοινώσει ότι αυτή είναι η τελευταία περιοδεία της μπάντας.
Οι Nine Inch Nails του 2009, λοιπόν, με τον παλιό γνώριμο Robert Finck στην κιθάρα, τον Ilan Rubin στα drums, τον Justin Mendal-Johnsen στο μπάσο και φυσικά τον τεράστιο Trent Reznor στα πάντα, απέδωσαν με την ψυχή τους τις κομματάρες, παλιές και πιο πρόσφατες, της μπάντας, δίνοντας βάρος φυσικά στο αριστούργημα "The Downward Spiral". Άρα, σε γενικές γραμμές οι υψηλές προσδοκίες εκπληρώθηκαν εν αρχής. Πόσο μάλλον με κομμάτια σαν το "Reptile" ή το "Mr. Self Destruct".
Γύρω στις δέκα και κάτι, λοιπόν, ήταν η στιγμή που ο Trent Reznor βγήκε στη σκηνή, ερμηνεύοντας ένα b-side, το "Home", και όντας έτοιμος να προσφέρει μερικές συγκλονιστικές στιγμές κατά τη διάρκεια του show. Ο ήχος ευτυχώς ήταν εκπληκτικός, όπως εξ' αρχής προαπαιτεί μια τέτοια συναυλία, και σε στιγμές ο «βιομηχανικός θόρυβος» που έσκαγε σαν πολυβόλο στο 'Wish", για παράδειγμα, ή στο έπος "March Of The Pigs" βοήθησε στο ταξίδι με τη χρονομηχανή και τις μεγάλες στιγμές αυτής της μπάντας. Σε αντίθεση με τις παραπάνω δυνατές στιγμές, αποδόθηκαν και full συναισθηματικές εκτελέσεις σε κάποιες από τις κορυφαίες στιγμές του εσωστρεφούς "The Fragile", όπως τα "La Mer" και "The Fragile", αν και έλειψαν τα «χιτάκια» σαν το "Starfuckers Inc.". Το "I'm Afraid of Americans", κομμάτι του David Bowie, αποδόθηκε επίσης με πάθος και όρεξη, όπως και η διασκευή στο "Metal" του Gary Numan.
Οι Nine Inch Nails, μετά την επιστροφή τους με το "With Teeth", το 2005, έπειτα από 6 χρόνια απουσίας από τα δισκογραφικά δρώμενα, πρόσφεραν μερικές εξαιρετικές στιγμές, όπως π.χ. το περσινό "The Slip", από το οποίο απέδωσαν καταπληκτικά το "Discipline", ενώ το χιτάκι "The Hand That Feeds" ξεσήκωσε το κοινό με τη δυνατή -σχεδόν χορευτική- εκτέλεσή του.
Ο Trent Reznor, άψογος frontman και εξαιρετικός ερμηνευτής, αεικίνητος όπως πάντα, μια βρισκόταν στα πλήκτρα, μια αναλάμβανε την κιθάρα του και παράλληλα ξεσήκωνε τον κόσμο με την ενεργητικότητά του. 21 χρόνια ύπαρξης των Nine Inch Nails ξετυλίχθηκαν σα χείμαρρος μπροστά στους φανατικούς οπαδούς της μπάντας και, όπως ήταν φυσικό, μετά το πέρας της συναυλίας πολύς κόσμος έμεινε να σιγοτραγουδά το εκπληκτικό "Hurt", με το οποίο και έκλεισαν την εμφάνιση τους.
Τελικά οι Nine Inch Nails παρουσιάστηκαν ακόμα καλύτεροι των προσδοκιών και έδωσαν ένα ξεχωριστό show, όπως αρμόζει άλλωστε σε τόσο μεγάλα συγκροτήματα. Ίσως να χρειαζόταν λίγο παραπάνω, ίσως να έμειναν εκτός setlist κομματάρες όπως το "Closer" ή το "Heresy" και το "We 're In This Together Now". Παρ' όλα αυτά, κανείς δεν έφυγε παραπονεμένος, αλλά ίσα-ίσα, το υπερθέαμα με τον εντυπωσιακό φωτισμό και τον κρυστάλλινο ήχο άφησε ικανοποιημένους τους παρευρισκόμενους. Εντύπωση επίσης προκάλεσε το πόσο δεμένη παρουσιάστηκε η συγκεκριμένη σύνθεση, λες και παίζανε από πάντα μαζί και ακόμα και στις πιο απαιτητικές στιγμές του set οι Nine Inch Nails ήταν συγκλονιστικοί.
Προφανώς, μια τέτοια μεγαλειώδης συναυλία ενός μουσικού κολοσσού, όπως ο Trent Reznor, στη χώρα μας ενδέχεται και να περάσει στα ψιλά γράμματα. Οι οπαδοί των Nine Inch Nails όμως που βρέθηκαν στο Θέατρο Βύρωνα ξέρουν ότι παρακολούθησαν ένα πανέμορφο live, από μια μπάντα η οποία δεν ξέφτισε ποτέ και παραμένει μεταξύ των επιδραστικότερων της τελευταίας 20ετίας και γι' αυτό ίσως αποφάσισε να πει το αντίο ο Trent (wave goodbye εξάλλου το όνομα της περιοδείας).
Setlist (με κατά προσέγγιση σειρά):
01. Home
02. Terrible Lie
03. Discipline
04. March Of The Pigs
05. The Becoming
06. Burn
07. Gave Up
08. Reptile
09. I'm Afraid Of Americans (David Bowie cover)
10. Metal (Gary Numan cover)
11. Gone, Still
12. Le Mer
13. The Fragile
14. Non-Entity
15. Wish
16. Mr. Self Destruct
17. Survivalism
18. The Hand That Feeds
19. Head Like A Hole
20. Hurt
Αν και η πλειοψηφία του κόσμου ανηφόρισε προς το Θέατρο Βράχων για να δει τους Nine Inch Nails, καθόλου αμελητέο δε μπορεί να χαρακτηριστεί και το ποσοστό των θεατών για τους οποίους ο «κράχτης» ήταν το όνομα των Jane's Addiction. Πριν από αυτά τα δύο «βαριά» ονόματα, τη σκηνή είχε καταλάβει ο Alec Empire με τους industrial ηλεκτρονικούς πειραματισμούς του και η μουσική του λειτούργησε σα soundtrack στην αναμονή για τους NIN/JA.
Η ώρα για το πρώτο μεγάλο όνομα της βραδιάς είχε φτάσει και οι -για πολλοστή φορά- επανενωμένοι Jane's Addiction ξεκίνησαν το δικό τους show. Ή για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι, ο Farrell ξεκίνησε το δικό του show... Οι εμφανίσεις τους ανέκαθεν είχαν ένα poser / glamour στοιχείο και ο διάσημος frontman θέλησε να μας το κάνει κατανοητό αυτό και με την εμφάνισή του και με τη γενικότερη συμπεριφορά του στη σκηνή.
Τα "Whores" και "Ain't No Right" ναι μεν είχαν κάποια τεχνικά προβλήματα ως προς τον ήχο, αλλά έμπασαν για τα καλά τον κόσμο στο κλίμα του live, πριν ο alternative ύμνος "Three Days" παραδοθεί στα χέρια του Dave Navarro που όταν δε νανουρίζει «μωρά» με αυτά, μπορεί να σολάρει ακατάπαυστα με τόσο άνετο και ενδιαφέροντα τρόπο, όπως στο προαναφερθέν κομμάτι.
Το ίδιο καλοκουρδισμένη ακουγόταν και η υπόλοιπη μπάντα, με τους Eric Avery και Stephen Perkins. Ειδικά το μπάσο του Avery ήταν η ραχοκοκαλία των περισσότερων συνθέσεων.
Τι και αν οι τρεις μουσικοί ήταν αψεγάδιαστοι, το ίδιο δε μπορούμε να ισχυριστούμε για τον Farrell. Αναμφισβήτητα, ο άνθρωπος είναι προσωπικότητα και την επικοινωνία με το κοινό την έχει ως οφείλει ως frontman. Από εκεί και πέρα, δε μπορώ προσωπικά να προσπεράσω τις φωνητικές του αδυναμίες και τη γενικότερη «ποζέρικη» εμφάνισή του, όχι μόνο στιλιστικά αλλά κυρίως στις «ατάκες» που ξεστόμιζε κατά το live. «Έλληνες Θεοί και Ελληνίδες Θεές», «σεξ», «ναρκωτικά», «σεξ», «Ναζί...» και... «σεξ» ήταν ένα μικρό δείγμα από τη θεματολογία του Farrell που απλά δεν είχε κάτι να πει και έλεγε ό,τι του κατέβαινε.
Φυσικά όταν ακούγονται κομματάρες, όπως το "Mountain Song" και το funky "Been Caught Stealing", η γενική παρουσία του Farrell είναι το λιγότερο που νοιάζει τον ακροατή. Η εμφάνισή των Jane's Addiction ήταν ένα rock 'n' roll party που ξεσήκωσε το κοινό, αν και πολλοί έμειναν με το παράπονο ότι δεν έπαιξαν το "Just Because", αλλά με μια πρόχειρη ματιά στο setlist μπορεί να παρατηρήσει κανείς πως γενικά το album "Strays" του 2003 απουσίαζε παντελώς από αυτό.
Τα καλύτερα της βραδιάς θα ερχόντουσαν από τον κύριο Reznor όμως...
Setlist:
01. Up The Beach
02. Whores
03. Ain’t No Right
04. Three Days
05. Mountain Song
06. Been Caught Stealing
07. Ocean Size
08. Ted, Just Admit It...
09. Summertime Rolls
10. Stop!
11. Jane Says
Γιάννης Κοτζιάς
Χωρίς ανούσιους προλόγους και εισαγωγές, επιτέλους οι Nine Inch Nails εμφανίστηκαν μετά από πολυετή αναμονή στη χώρα μας και πραγματικά οι οπαδοί τους (οι οποίοι σχεδόν γέμισαν το Θέατρο Βράχων) απόλαυσαν ένα μοναδικό-αριστουργηματικό show, με πυρήνα τον ιδιοφυή Trent Reznor και την παρέα του. Μπορεί οι Jane's Addiction να ήταν αρκετά ξεσηκωτικοί και ενθουσιώδεις και ο Navarro με τον Farrell να πώρωσαν τον κόσμο, αλλά το clue της βραδιάς ήταν οι Nine Inch Nails. Και οι Nine Inch Nails, πιο δεμένοι από ποτέ και με τρομερή όρεξη και setlist, κατάφεραν να αποζημιώσουν το υποψιασμένο και απαιτητικό συνάμα κοινό τους.
Μπορεί η εμφάνιση των Nine Inch Nails να καθυστέρησε καμιά δεκαριά χρόνια τουλάχιστον, αλλά απ' ό,τι φαίνεται η αναμονή άξιζε και οι παρευρισκόμενοι θα θυμούνται για πολύ καιρό τη συγκεκριμένη, γεμάτη εντάσεις και συναισθήματα, εμφάνιση. Οι απαιτήσεις και οι προσδοκίες των οπαδών των Nine Inch Nails είναι πολύ υψηλές και προσωπικά δε θα περίμενα κάτι λιγότερο από το τέλειο. Μια συναυλία - απωθημένο, που επιτέλους βρήκε το δρόμο της και για την Ελλάδα. Πόσο μάλλον τώρα, που ο Reznor έχει ανακοινώσει ότι αυτή είναι η τελευταία περιοδεία της μπάντας.
Οι Nine Inch Nails του 2009, λοιπόν, με τον παλιό γνώριμο Robert Finck στην κιθάρα, τον Ilan Rubin στα drums, τον Justin Mendal-Johnsen στο μπάσο και φυσικά τον τεράστιο Trent Reznor στα πάντα, απέδωσαν με την ψυχή τους τις κομματάρες, παλιές και πιο πρόσφατες, της μπάντας, δίνοντας βάρος φυσικά στο αριστούργημα "The Downward Spiral". Άρα, σε γενικές γραμμές οι υψηλές προσδοκίες εκπληρώθηκαν εν αρχής. Πόσο μάλλον με κομμάτια σαν το "Reptile" ή το "Mr. Self Destruct".
Γύρω στις δέκα και κάτι, λοιπόν, ήταν η στιγμή που ο Trent Reznor βγήκε στη σκηνή, ερμηνεύοντας ένα b-side, το "Home", και όντας έτοιμος να προσφέρει μερικές συγκλονιστικές στιγμές κατά τη διάρκεια του show. Ο ήχος ευτυχώς ήταν εκπληκτικός, όπως εξ' αρχής προαπαιτεί μια τέτοια συναυλία, και σε στιγμές ο «βιομηχανικός θόρυβος» που έσκαγε σαν πολυβόλο στο 'Wish", για παράδειγμα, ή στο έπος "March Of The Pigs" βοήθησε στο ταξίδι με τη χρονομηχανή και τις μεγάλες στιγμές αυτής της μπάντας. Σε αντίθεση με τις παραπάνω δυνατές στιγμές, αποδόθηκαν και full συναισθηματικές εκτελέσεις σε κάποιες από τις κορυφαίες στιγμές του εσωστρεφούς "The Fragile", όπως τα "La Mer" και "The Fragile", αν και έλειψαν τα «χιτάκια» σαν το "Starfuckers Inc.". Το "I'm Afraid of Americans", κομμάτι του David Bowie, αποδόθηκε επίσης με πάθος και όρεξη, όπως και η διασκευή στο "Metal" του Gary Numan.
Οι Nine Inch Nails, μετά την επιστροφή τους με το "With Teeth", το 2005, έπειτα από 6 χρόνια απουσίας από τα δισκογραφικά δρώμενα, πρόσφεραν μερικές εξαιρετικές στιγμές, όπως π.χ. το περσινό "The Slip", από το οποίο απέδωσαν καταπληκτικά το "Discipline", ενώ το χιτάκι "The Hand That Feeds" ξεσήκωσε το κοινό με τη δυνατή -σχεδόν χορευτική- εκτέλεσή του.
Ο Trent Reznor, άψογος frontman και εξαιρετικός ερμηνευτής, αεικίνητος όπως πάντα, μια βρισκόταν στα πλήκτρα, μια αναλάμβανε την κιθάρα του και παράλληλα ξεσήκωνε τον κόσμο με την ενεργητικότητά του. 21 χρόνια ύπαρξης των Nine Inch Nails ξετυλίχθηκαν σα χείμαρρος μπροστά στους φανατικούς οπαδούς της μπάντας και, όπως ήταν φυσικό, μετά το πέρας της συναυλίας πολύς κόσμος έμεινε να σιγοτραγουδά το εκπληκτικό "Hurt", με το οποίο και έκλεισαν την εμφάνιση τους.
Τελικά οι Nine Inch Nails παρουσιάστηκαν ακόμα καλύτεροι των προσδοκιών και έδωσαν ένα ξεχωριστό show, όπως αρμόζει άλλωστε σε τόσο μεγάλα συγκροτήματα. Ίσως να χρειαζόταν λίγο παραπάνω, ίσως να έμειναν εκτός setlist κομματάρες όπως το "Closer" ή το "Heresy" και το "We 're In This Together Now". Παρ' όλα αυτά, κανείς δεν έφυγε παραπονεμένος, αλλά ίσα-ίσα, το υπερθέαμα με τον εντυπωσιακό φωτισμό και τον κρυστάλλινο ήχο άφησε ικανοποιημένους τους παρευρισκόμενους. Εντύπωση επίσης προκάλεσε το πόσο δεμένη παρουσιάστηκε η συγκεκριμένη σύνθεση, λες και παίζανε από πάντα μαζί και ακόμα και στις πιο απαιτητικές στιγμές του set οι Nine Inch Nails ήταν συγκλονιστικοί.
Προφανώς, μια τέτοια μεγαλειώδης συναυλία ενός μουσικού κολοσσού, όπως ο Trent Reznor, στη χώρα μας ενδέχεται και να περάσει στα ψιλά γράμματα. Οι οπαδοί των Nine Inch Nails όμως που βρέθηκαν στο Θέατρο Βύρωνα ξέρουν ότι παρακολούθησαν ένα πανέμορφο live, από μια μπάντα η οποία δεν ξέφτισε ποτέ και παραμένει μεταξύ των επιδραστικότερων της τελευταίας 20ετίας και γι' αυτό ίσως αποφάσισε να πει το αντίο ο Trent (wave goodbye εξάλλου το όνομα της περιοδείας).
Setlist (με κατά προσέγγιση σειρά):
01. Home
02. Terrible Lie
03. Discipline
04. March Of The Pigs
05. The Becoming
06. Burn
07. Gave Up
08. Reptile
09. I'm Afraid Of Americans (David Bowie cover)
10. Metal (Gary Numan cover)
11. Gone, Still
12. Le Mer
13. The Fragile
14. Non-Entity
15. Wish
16. Mr. Self Destruct
17. Survivalism
18. The Hand That Feeds
19. Head Like A Hole
20. Hurt
Πάνος Παπάζογλου
ΣΧΕΤΙΚΑ
ROCKING FEATURED
