Nightstalker, Black Hat Bones, Space Slavery @ Gagarin 205, 24/10/15

Μπορεί μεν να μην χρειάζεται κάποιος ιδιαίτερος λόγος ώστε να βρεθείς σε ένα live των Nightstalker, καθώς η διασκέδαση είναι 100% εγγυημένη, το γεγονός όμως ότι θα παιζόταν ολόκληρο το "Dead Rock Commandos", ένεκα της επανακυκλοφορίας σε βινύλιο, έκανε την παρουσία μας επιβεβλημένη. Όσο αφορά το sold out, ήταν λίγο πολύ αναμενόμενο, αναλογιζόμενοι την δυναμική που έχει αναπτύξει η συμμορία του Αργύρη και του Αντρέα την τελευταία τριετία, μετά δηλαδή την κυκλοφορία της τέταρτης ολοκληρωμένης δουλειάς της. Και, όπως είχαμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε, δεν ήταν μόνο το "Children Of The Sun", αλλά εννέα ακόμη κομμάτια-δυναμίτες.

Την βραδιά άνοιξαν στις 21:30 οι Space Slavery, τρίο με ελάχιστα, πειραγμένα φωνητικά που επιδίδεται σε space / stoner τζαμαρίσματα. Το 35-λεπτο σετ τους αποτέλεσαν τρία μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια που έπαιζαν σε όλες τις ταχύτητητες. Η μπάντα παρουσιάστηκε απόλυτα δεμένη εκτελεστικά και διέθετε πολύ καλό ήχο, ενώ σε αρκετά σημεία, όπως στο groove του δεύτερου κομματιού και την riffάρα του τρίτου, το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό.



Από την άλλη μεριά, δεν μπορώ να κρύψω ότι η συνολική προσέγγιση και η διαστημική εμμονή των Space Slavery από κάποιο σημείο και έπειτα με κούρασε. Σεβαστή η επιλογή των (εξαιρετικών) μουσικών και κατανοητό το γεγονός ότι αρκετοί οπαδοί του stoner αρέσκονται στα μεγάλα σε διάρκεια ορχηστικά κομμάτια, όσο καλός κι αν είσαι όμως, με αυτήν την προσέγγιση ναι μεν κερδίζεις το χειροκρότημα, αλλά δύσκολα όμως κάνεις γκελ σε περισσότερα ακροατήρια.

Μετά από το απαραίτητο διάλειμμα 20 λεπτών για την προσαρμογή του επιπρόσθετου σετ τυμπάνων και την φροντίδα των λοιπών λεπτομερειών, η τετράδα των Black Hat Bones βρέθηκε στην σκηνή και ξεκίνησε κάπως μουδιασμένα και με προβλήματα στον ήχο και τα φωνητικά. Εντούτοις, με αφετηρία το εκρηκτικό "Yeah" και σύμμαχο τον σε μεγάλο βαθμό δικό τους κόσμο στις πρώτες σειρές, εμφανίστηκαν εντυπωσιακοί στο βαθιά επιρεασμένο από τους Hellacopters high energy rock 'n' roll τους.



Το παζλ συμπληρώθηκε σε υψηλές στροφές από ένα καινούργιο κομμάτι με εντυπωσιακό ρεφρέν, το "El Camino", το νότιο "Bleed In Face" και το "High Gain Devil Rockers", με αποτέλεσμα τα 40 λεπτά να περάσουν τελικά δίχως να κοιτάξω το ρολόι μου. Πιθανότατα μεγαλύτερο πλεονέκτημα για τους πολύ καλά καταρτισμένους μουσικούς που απαρτίζουν τους Black Hat Bones είναι η ευελιξία της κίνησης σε διαφορετικά στυλ, καθώς μια μπάντα πρέπει πρωτίστως να ξέρει να δημιουργεί τραγούδια και όχι ύφος.

Με δεδομένη την επί σκηνής αναπαραγωγή όλόκληρου του "Dead Rock Commandos", δύο ήταν τα βασικά ερωτήματα που απασχολούσαν τους φίλους των Nightstalker. Αν τα δέκα τραγούδια του δίσκου θα παίζονταν σερί και το ενδεχόμενο στα λιγότερο γνωστά κομμάτια να προκύψει «κοιλιά». Το ξεκίνημα λίγο πριν τις 23:30 με το "Go Get Some" σήκωσε το Gagarin στο πόδι και η πρώτη τετράδα κομματιών κύλησε νεράκι, με άτυπο νικητή το ομώνυμο.



Η σειρά θα τηρούταν, επειδή όμως δύσκολα θα ακούγαμε το "Children Of The Sun" οπουδήποτε άλλού στο 75-λεπτο σετ εκτός από το φινάλε, παρενεβλήθηκαν εφτά κλασικά 'Stalker κομμάτια από τις τρεις προηγούμενες ολοκληρωμένες δουλειές (κανένα από τα EP), με το "Just A Burn" να έχει την τιμητική του. Τα προβληματάκια που υπήρχαν αρχικά στον ήχο των τυμπάνων και της κιθάρας είχαν λυθεί και η δέυτερη πεντάδα κομματιών του "Commandos" ολοκλήρωσε μέσα σε γενικό ενθουσιασμό το κύριο μέρος του σετ.



Τα κανονικά πλήκτρα από κανονικό μουσικό και για πρώτη φορά όπως τόνισε ο Αργύρης στο "Keystone" ήταν απόλυτα ταιριαστά και στο live, και τελικά καμία «κοιλιά» δεν παρουσιάστηκε, με τις αντιδράσεις να είναι συνολικά υπέρ του δέοντος ενθουσιώδεις (παιδιά λίγη προσοχή μην σπάσετε κανένα κεφάλι). Παρότι ένα-δυο κομμάτια ακόμη θα μπορούσαν να ακουστούν, το encore τελικά ήρθε με το συναυλιακό στάνταρ "Baby, God Is Dead" και το συνήθες ύποπτο "Children Of The Sun".



Τα πλήκτρα του Κωστή γέμισαν και πάλι πολύ όμορφα τον ήχο, ο μπασίστας των Space Slavery μας «χάλασε» λίγο το κουπλέ, σύσσωμο όμως το Gagarin δεν πτοήθηκε και τραγούδησε κάθε στίχο, σε ένα ακόμη υπέροχο κλείσιμο συναυλίας που ανέκαθεν άξιζαν οι 'Stalker. Γενικότερα, με δυσκολία μπορώ να θυμηθώ περίσταση όπου όλο το μαγαζί γνωρίζει και τραγουδά με τρομερό ενθουσιασμό κάθε στίχο.



Τελικά κάθε live των Nightstalker είναι καλύτερο απ' το προηγούμενο, υπό την έννοια ότι όλα φαντάζουν ιδανικά κατά την διάρκειά του και με δεδομένο τον ενθουσιασμό της στιγμής: Ο ήχος είναι σχεδόν πάντα πολύ καλός, η μπάντα φαίνεται να το καταδιασκεδάζει με «εξαίρεση» ίσως τον Τόλη που φαίνεται πιο μετρημένος στις αντιδράσεις του, ο Ανδρέας είναι απολαυστικός στο παιξιμό του με τις απίθανες μπασογραμμές του και ο Αργύρης αυτός που πάντα αγαπάμε.

Ένας κύκλος τριετίας κλείνει λοιπόν -ο πιο επιτυχημένος στην 25-χρονη και πλέον ιστορία της μπάντας- με τον επόμενο να αναμένεται να ανοίξει μέσα στο 2016 με την κυκλοφορία νέου δίσκου. Πάμε γι' άλλα, καλύτερα, λοιπόν.

Φωτογραφίες: Chris Lemonis