Nick Cave & The Bad Seeds, Sigmatropic, Silver Ray (Αθήνα)

Μέχρι να ανακοινωθεί η εμφάνιση του Cave στην Αθήνα μετά από πολλά χρόνια, το μόνο που άκουγες από τους πολυπληθείς οπαδούς του είναι ότι "μεγαλοπιάστηκε και δεν μας καταδέχεται". Τελικά όσο οι μέρες πλησίαζαν και αφού δεν είχαμε καλά καλά χωνέψει το τελευταίο σοκ του μεγαλειώδους διπλού album "The Lyre Of Orpheus - Abattoir Blues" τόσο η ανυπομονησία μεγάλωνε... Δεν θα σας το κρύψω: όταν έφτασα κατά τις 19.00 στο κλειστό γήπεδο του ελληνικού και αντίκρισα καμιά διακοσαριά άτομα, φοβήθηκα ότι το live θα βυθιζόταν αύτανδρο στον αχανή χώρο και ότι η όποια ανυπομονησία του ελληνικού κοινού νικήθηκε τελικά από το (ακριβότατο) εισιτήριο των 40 ευρώ και το ντέρμπυ των δύο αιωνίων που έτυχε να εξελίσσεται την ίδια ώρα. Μετά από κανά δύωρο διαψεύστηκα, αλλά θα φτάσουμε και εκεί...

Πρώτοι, και μπροστά σε πολύ λίγο κόσμο ανέβηκαν στην σκηνή οι Αυστραλοί Silver Ray, προσωπική επιλογή του Cave για support group. Το τρίο κιθάρα, τύμπανα, πλήκτρα έπαιζε ένα progressive rock που τις ρίζες του θα μπορούσαμε να τις τοποθετήσουμε κάπου ανάμεσα στον Santana, τους King Crimson και τους Sigur Ros. Τα μακρόσυρτα, ορχηστρικά και ατμοσφαιρικά τους κομμάτια πέρασαν μάλλον απαρατήρητα, καθώς ήταν πολύ νωρίς για τέτοιου ίδους ακούσματα και το κρύο, άδειο στάδιο δεν βοηθούσε καθόλου την κατάσταση. Διέκρινα κάποιες καλές ιδέες, αλλά θεωρώ πως η ύπαρξη φωνητικών, μόνο καλό θα έκανε στο group, που με την μεγάλη διάρκεια των κομματιών του, κάπου κούρασε. Έπαιξαν σχεδόν 30 λεπτά, και κατέβηκαν εν μέσω χλιαρών χειροκροτημάτων.

Ο κόσμος συνέχιζε να συρρέει στο γήπεδο, αρχίζοντας διακριτικά να το γεμίζει, όταν ανέβηκαν στην σκηνή οι πατριώτες μας Sigmatropic. Σαφώς πιο επιτυχημένη επιλογή για support, άρχισαν να ζεσταίνουν τον κόσμο, καθώς οι πρώτες σειρές της αρένας και τα κυριότερα καθίσματα είχαν πλέον γεμίσει. Το pop-rock τους ήταν καλοδεχούμενο, ο ήχος είχε βελτιωθεί και αν αυτά τα συνδυάσετε με το γεγονός ότι ήταν και κάπως γνωστοί στο κοινό, αντιλαμβάνεστε ότι το live είχε αρχίσει να παίρνει τα πάνω του. Έπαιξαν γύρω στα 45 λεπτά και άφησαν γενικά καλές εντυπώσεις...

Η ώρα για την εμφάνιση του Cave πλησίαζε όταν, βρισκόμενος στις πρώτες σειρές, έριξα μια ματιά πίσω για να ανακαλύψω με μεγάλη χαρά και έκπληξη ότι ο τεράστιος χώρος είχε γεμίσει! Όχι μόνο είχε καλυφθεί όλη η αρένα, αλλά και όλα τα καθίσματα, ακόμα και αυτά που βρίσκονταν πολύ πλάγια. Ο κόσμος κυριολεκτικά ξεχείλιζε σε όποιο σημείο και να κοίταζες! Και έτσι με τους καλύτερους οιωνούς...

... Μπαίνει ο Nick Cave με τους Bad Seeds, τους δύο (!) ντράμερ του και την τετραμελή gospel χορωδία του και το πάρτυ αρχίζει. Αφού πήραν όλοι τις θέσεις τους και γέμισαν την τεράστια σκηνή, η συναυλία άρχισε με κομμάτια από τους τελευταίους δύο δίσκους και το κοινό παραδώθηκε ήδη από τις πρώτες νότες. Με τον Cave αρχοντικό και επιβλητικό, να χορεύει σαν δαιμονισμένο gargoyle και τους Bad Seeds στα όργανά τους να οργιάζουν, αμέσως σκηνή και αρένα πήραν φωτιά. Το όλο στήσιμο του group στην σκηνή ήταν τέτοιο ώστε να προβάλλεται στο έπακρο η φιγούρα του Cave, ο οποίος έδειχνε να το καταευχαριστιέται, τόσο όταν ήταν όρθιος και τραγουδούσε παθιάρικα τα κομμάτια του, όσο και όταν έπαιζε με μεγάλη θεατρικότητα πιάνο. Γενικά οφείλω να ομολογήσω πως έμεινα άφωνος από την σκηνική παρουσία όλων. Δεν λέω, ο Cave στο ρεπερτόριό του έχει και "χορευτικά" κομμάτια, αλλά τέτοια έκσταση και τέτοιο πάθος δεν το περίμενα... Και καταλαβαίνετε ότι όταν στην σκηνή εκτυλίσσονται τέτοιες σκηνές, τι γινόταν στην αρένα... Το κοινό παρακολουθούσε άλλοτε εκστασιασμένο και άλλοτε αποσβολωμένο και απέδειξε το πόσο αγαπά τον μεγάλο Αυστραλό μουσουργό τραγουδώντας και χορεύοντας συνεχώς. Η ώρα προχωρούσε και η μπάντα συνέχιζε να παρουσιάζει την τελευταία της δουλειά, η οποία βοήθησε στο έπακρο το live, καθώς περιείχε κομμάτια για όλα τα γούστα και τα οποία κυμαίνονταν στην πλειονότητά τους σε πολύ υψηλό επίπεδο. Έτσι χωρίς να το συνειδητοποιήσουμε καλά-καλά το group έπαιξε σχεδόν ολόκληρα τα "Abattoir Blues - The Lyre Of Orpheus" και αποχώρησε εν μέσω χαμού.

Η συνέχεια αναμενόταν με ιδιαίτερη ανυπομονησία. Καθώς ο Cave δεν έπαιξε κανένα παλαιό κομμάτι του στο κυρίως μέρος της συναυλίας, όλοι περίμεναν ένα ιδιαίτερα φροντισμένο encore... Οι Seeds επιστρέφουν, τα σφυριά και οι καμπάνες ηχούν και ... "Red Right Hand" με απόλυτο ντελίριο από κάτω. Ο κόσμος τραγουδά όλους τους στίχους, οι ντράμμερ χτυπούν ότι βρουν και οι περισσότεροι από εμάς ανατριχιάζουμε. Στην συνέχεια ακολουθούν και άλλα παλαιότερα "hit", όπως τα "Ship Song", "Weeping Song", "Sweetheart Come" και "Stagger Lee". Το encore κράτησε αρκετά και μετά από οκτώ κομμάτια περίπου ο Nick Cave έστειλε και αυτήν την συναυλία στην ιστορία.

Εν κατακλείδι και εν τάχει: φοβερή σκηνική παρουσία, πραγματικό ροκ όργιο που συνεπήρε τους πάντες. Προσωπικά δεν τον περίμενα τόσο καλό. Πολύς και κεφάτος κόσμος. Προσωπικά δεν τον περίμενα τόσο πολύ. Ωραίο encore, αλλά setlist στηριγμένο στην τελευταία του δουλειά. Προσωπικά δεν με χάλασε, αλλά χάλασε πολλούς που δεν είχαν ακούσει το τελευταίο album. Πολύ καλός χώρος για μεγάλα live, αλλά και πολύ ακριβό εισιτήριο. Όσοι δεν ήρθατε, χάσατε...

Λουκιανός Κοροβέσης