Nick Waterhouse, His Majesty The King Of Spain @ Gagarin 205, 02/09/14

Το «Don't believe the hype» είναι σωστό μόνο αν κρίνεις με αυτιά, μάτια και καρδιά όσα βλέπεις επί σκηνής. Ο Nick Waterhouse ήταν άψογος και είναι κρίμα να αναφέρεσαι πια σε αυτόν με την λέξη «ρετρό» λες και όλοι οι άλλοι είναι πιονέροι νέων ήχων...

Στις 21:50 εμφανίστηκαν στη σκηνή οι Ηis Majesty The King Of Spain, και στα 50 λεπτά που τους δόθηκαν, μάλλον ευχαρίστησαν το μεγαλύτερο μέρος του κοινού και πρωτίστως τους εαυτούς τους, καθώς έδειχναν να το διασκεδάζουν.



Με επιπλέον δύο γυναικείες φωνές που δεν έδωσαν κάτι παραπάνω, παρουσίασαν μια καλά εκτελεσμένη «σαλάτα» από country, blues, rock 'n' roll, americana με σαφώς uptempo ήχο και με δύο διασκευές σε Jonathan Richaman (Lesbian Bar) και το "Με Σκότωσε Γιατί Την Αγαπούσα" που προκάλεσε χαμόγελα, άγνωστο αν ο σκοπός του ήταν αυτός.



Όλα αυτά ενώ η ζέστη στο Gagarin γινόταν ανυπόφορη και οι βεντάλιες (ναι, βεντάλιες) εμφανίστηκαν κατά δεκάδες. Δεν γνωρίζουμε εάν τα κλιματιστικά δεν λειτουργούσαν καλά ή καθόλου, απλά ελπίζουμε το πρόβλημα να αποτέλεσε μια μικρή παρένθεση στην γενικά άψογη λειτουργία του χώρου.

Στις 23:00 το Gagarin είχε σχεδόν γεμίσει με τον τρόπο που άπαντες θέλουμε. Να φεύγεις από μπροστά στη σκηνή για να πας τουαλέτα, μετά στο μπαρ κα ξανά στη θέση σου σε σύνολο 5 λεπτών! Στις 23:10 ο Nick Waterhouse βγήκε στη σκηνή, σένιος με γυαλισμένο δερμάτινο παπούτσι, σιδερωμένα πουκάμισο και παντελόνι, άψογο κούρεμα. Πριν ξεκινήσει η μουσική χάζευες και την πενταμελή μπάντα, και κυρίως την γνωστή ως «Secretary» σαξοφωνίστρια με μαύρο φόρεμα διχτυωτό καλσόν και μαύρα γυαλιά που δεν αποχωρίστηκε ποτέ μαζί με την σούπερ τραγουδίστρια της μπάντας που μάλλον απέκτησε δεκάδες νέους οπαδούς.



Μετά από μιάμιση ώρα εμφάνισης, συνειδητοποιείς, πως ο Nick μικρός θα ήθελε να μοιάσει με όλους τους μουσικούς του ήρωες αλλά κατάφερε να μην μοιάζει -ολοκληρωτικά- σε κανέναν, παρά μόνο στον εαυτό του. Άπαντες «κλέβουν», οι ικανοί και ταλαντούχοι είναι αυτοί μένουν μαζί μας για χρόνια.



Ξεκίνησε με το "Indian Love Call" και αμέσως μετά στη διασκευή στο "Ain't There Something Money Can't Buy" των Young-Holt Trio. Το καλό ήταν πως το ετερόκλητο κοινό είχε έρθει με σκοπό να διασκεδάσει και να χορέψει, σπάνιο γενικά φαινόμενα σε «πολυδιαφημισμένες» συναυλίες. Μέχρι τη μία ώρα του live, όλα κυλούσαν καλά με τα "Holly" και "Dead Room" να ξεχωρίζουν και για την παρουσία του τρομπετίστα των His Majesty, Δημήτρη Παπαδόπουλου, συν το "I Can Only Give You Everything", ακόμα μια διασκευή σε τραγούδι των αγαπημένων του Them.



Η φοβερή εκτέλεση στο "It No. 3" του φίλου του Ty Segall ανέβασε κι άλλο την «καυτή» -κυριολεκτικά όμως- ατμόσφαιρα στον χώρο με το απογειωτικό του φινάλε, απόδειξη πόσο «προπονημένη» είναι η μπάντα του Nick, με την κιθάρα του να οδηγεί τα πάντα. Και αυτό ίσως είναι το σημείο για τυχόν ενστάσεις. Έστω μικρές. Πλην μερικών στιγμών προς το τέλος, ο ίδιος έδειχνε απόλυτα προσηλωμένος στο τεχνικό μέρος (κάτι απόλυτα θετικό) και ίσως να μην άφησε τον εαυτό του να... φύγει εντελώς και να απογειωθεί το σετ για περισσότερο από 15, 20 λεπτά. Άλλοι θα διαφωνήσουν εντελώς, αλλά αυτό δεν αποτελεί καν ψεγάδι σε μια απόλυτα επιτυχημένη βραδιά. Στο κάτω, κάτω μπορεί όντως στο τέλος ο καταϊδρωμένος 28-χρονος Αμερικανός να το είχε καταευχαριστηθεί χωρίς να έχει χρειαστεί να κυλήσει στα πατώματα!



Το σετ απέκτησε τρομερή ενέργεια με το άκουσμα του "Say I Wanna Know", του "Time's All Gone" και ακόμα μια διασκευή με το "It's Your Voodoo Working" και το φινάλε του κανονικού σετ με το χιτ του "Some Place".

Στο ένα και μοναδικό encore (τι άλλο να έπαιζε άλλωστε;) ακούσαμε το "The Bigger They Come, The Harder They Fall" και τη διασκευή του garage ύμνου "Pushin' Too Hard" των The Seeds του 1965 με ένα μικρό πέρασμα από το "Gloria" των Them.



Ο Nick λογικά θα γίνει «κάτοικος» Ελλάδας τα επόμενα χρόνια, αρκεί σε κάθε του εμφάνιση το κοινό να μεγαλώνει.

Φωτογραφίες: Ανδρέας Πανόπουλος / whentimefreezes.com