Nick Gravenites & The Backbone @ Half Note Jazz Club, 27/01/14

Άσε τον να μιλά! Να λέει ιστορίες απίστευτες, ιστορίες που γεμίζουν βιβλίο για να μην πω τόμους ολόκληρους βγαλμένες από την καθημερινότητα των Ηρώων μας. Κι αν ανάμεσα από κάθε μα κάθε τραγούδι του (ανύπαρκτου!) setlist, μας χάρισε τουλάχιστον ένα, αν όχι δυο μικρότερα γλαφυρά «παραμύθια» από τα χρυσοκέντητα 60s/70s, γιατί μας φάνηκαν λίγα πάλι;

Ο Nick Gravenites μοιάζει «δικός» μας και αν, λόγο καταγωγής του, νιώθουμε την ανάγκη να οικειοποιηθούμε της πορείας του, είναι φύση αδύνατον κάτι τέτοιο ΟΧΙ μόνο λόγο διαφοράς ηλικίας, άρα και βιωμάτων. Αν είναι δυνατόν! Ο άνθρωπος αυτός είχε την τύχη να βρεθεί την κατάλληλη ώρα στο κατάλληλο μέρος: στο καλλιτεχνικά αναβράζων Chicago των 40s/50s/60s που ξεγέννησε τα ηλεκτρικά blues! Γαλουχήθηκε από τον προπάτορα Muddy Waters αυτοπροσώπως, κάνανε παρέα, τζαμάρανε μαζί. Πειραματίστηκε, δοκίμασε όρια & παντρέματα, τόλμησε μαζί με συνομήλικους μα και γηραιότερους συνοδοιπόρους του, γίγαντες όπως οι Howlin' Wolf, James Cotton, Paul Butterfield, Mike Bloomfield...δηλαδή την Αφρόκρεμα του επαναπροσδιοριζόμενου ως πλέον ηλεκτροδοτούμενου Μόχθου/Πόνου των Αφροαμερικάνων.

Τούτος λοιπόν κάθισε μπροστά μας, στα δυο μέτρα, και η ξύλινη καρέκλα του γλιστρούσε από κάτω του και τον έκανε να χαμογελά. Δυο ώρες και κάτι, με ένα διάλειμμα στη μέση.



Στα μετόπισθεν, ο Νίκος Ντουνούσης και οι Backbone φρόντισαν να του προσφέρουν μια «μεστή», καίρια βάση και με το παραπάνω! Μάλιστα δεν είναι τυχαίο το ότι ο Θεσσαλονικιός πήρε πάνω του όλους τους κιθαριστικούς αυτοσχεδιασμούς (με μοναδική εξαίρεση το "Small Walk In Box") διεκπεραιώνοντας υπέρ το δέον το ρόλο του, τόσο επάξια, που ο πρωταγωνιστής δεν σταμάτησε να τον τιμά με λόγια θαυμασμού και εκτίμησης επί σκηνής... Δικαίως! Ο Νίκος έχει αποκτήσει μετά από τριάντα χρόνια στο κουρμπέτι τα δικά του «παράσημα», μα κυρίως, μια ολόδικη του υπογραφή που ξεκίνησε από την πασιφανή λατρεία του στη ανυπέρβλητη κληρονομιά του Ray Vaughan και έχει γίνει πλέον κτήμα του.



Άλλωστε, όσοι αγαπούμε τον Γρεβενίτη ξέρουμε πως ουδέποτε διεκδίκησε «μετάλλια» ως lead κιθαρίστας. Αυτό που τον έκανε μοναδικό καθ' όλη την πολυσχιδή πορεία του ήταν η συνθετική του αρετή ως τραγουδοποιού, όπως και το μοναδικό «χρώμα», το βαθύ μέταλλο της φωνής του.



Δεν ξέρω τι έκανε τις τρεις υπόλοιπες βραδιές που προηγήθηκαν της τελευταίας που εμφανίστηκε στην Αθήνα. Όμως σε αυτή, ευθέως έως και «ξεδιάντροπα», ξέχασε λίστες και σειρές και έπαιξε για τη φανέλα ότι του υπαγόρεψε η Ψυχή του! Τραγούδια από όλη του την καριέρα πήγαν κι ήρθαν από σκηνής. Bloomfield, Joplin, Quicksilver Messenger Service, όλα είχαν την τιμητική τους. Από τα ευθυτενή blues μέχρι και τη Ψυχεδέλεια του San Francisco όπως το "Ain't No Blues In California". Το "Born In Chicago" επιλέχθηκε για τελευταίο της βραδιάς, όμως η επιμονή μας τον έκανε να ερμηνεύσει το "Killing Floor" παραμένοντας όρθιος, κάτι που δεν του επιτρέπει πλέον η ηλικία του εύκολα... Το ιστορικό "Buried Alive In Blues" παρότι ορχηστρικό στο "Pearl" της Janis, απέκτησε στοίχους, τους στίχους που θα έλεγε και κείνη αν δεν έφευγε άξαφνα. Και το πιο σημαντικό; Ο Nick το εισήγαγε με αφήγηση à la Hip Hop διηγούμενός μας τι; Την ανατριχιαστική ιστορία της ηχογράφησής του την επομένη του αιφνιδίου θανάτου της Θεάς...



Αυτά είναι. Ρε σας λέω: αφήστε τον να μιλά, μόνο να μιλά!

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com