New Model Army, False Alarm @ Gagarin 205, 30/11/13

Δεν το συνειδητοποιείς πάντα αλλά τελικά κάνει μεγάλη διαφορά όταν ένα συγκρότημα έρχεται να παίξει στην Ελλάδα, και μάλιστα για πολλοστή φορά, αν έχει μόλις κυκλοφορήσει έναν καλό δίσκο ή όχι. Ίσως αυτή να ήταν η ειδοποιός διαφορά που έκανε κάποιους να ψιθυρίζουν για την καλύτερη εμφάνιση των New Model Army που έχουν δει.

Πάντως η βραδιά ξεκίνησε θετικά από το support ακόμα, τους Έλληνες False Alarm που προσωπικά δεν είχα ξαναδεί και με εντυπωσίασαν θετικά. Πέρα από την ύπαρξη πίσω από τα drums του S.Pyors.D που πιθανόν να θυμούνται πολλοί ως μέλος των (αγαπημένων) Rockin' Bones και Earthbound, γενικότερα η εμφάνισή τους ήταν άρτια με ένα μελωδικό punk στιλ που στο δικό μου μυαλό θύμιζε τους The Men του "Open Your Heart". Και όταν δεν ήταν τόσο μελωδικοί ήταν σίγουρα groovy ενώ όχι-και-τόσο-κρυφό όπλο τους ήταν οι διφωνίες του τραγουδιστή με τον drummer και τον μπασίστα.



Το ακροατήριο που περίπου στα μισά του σετ τους είχε σχεδόν γεμίσει το ισόγειο του Gagarin τους απόλαυσε και τους χειροκρότησε. Μόνη μου γκρίνια ότι μου φάνηκε ότι παραέπαιζαν με δυνατά την ένταση αν και ίσως απλά να γέρασα πολύ για punk συναυλίες πια.

Και μιλώντας για ηλικία και punk, δεν μπορούσα να μη σκεφτώ βλέποντας τον Justin Sullivan ότι, σε μερικά έστω, είδη της rock, η εμφάνιση του frontman μετράει. Με νεανική ορμή και εμφάνιση σε έπειθε με το καλημέρα αν και, σε κάθε περίπτωση, από τις πρώτες κιόλας νότες το κοινό ήταν ήδη δικό του.



Τα καινούργια τραγούδια που έπαιξαν οι New Model Army (και ήταν και αρκετά ζωή να έχουν κι ας παρέλειψαν το αγαπημένο μου "Seven Times") έδεσαν άψογα με τα παλιότερα. Όπως είχε ήδη διαφανεί από την ακρόαση του "Between Dog And Wolf" τα κρουστά έπαιζαν ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο για αυτό και, όχι μόνο ο drummer ήταν πρωταγωνιστής σε μεγάλο μέρος της βραδιάς αλλά συχνά και ο μπασίστας άφηνε στην άκρη τις τέσσερεις χορδές του για να ενισχύσει πίσω από δύο έξτρα τύμπανα στην άκρη της σκηνής.



Φυσικά, παρότι τα νέα τραγούδια έλαβαν την καλύτερη των αντιδράσεων από το κοινό, ήταν στα αγαπημένα που οι εκδηλώσεις κλιμακώθηκαν, με πρώτο και καλύτερο το "The Hunt" και από κοντά το "Here Comes The War". Με μικρή εξαίρεση το "Vagabonds", που παραδόξως ακούστηκε για τα δεδομένα του άνευρο τόσο από μεριάς κοινού όσο και συγκροτήματος, όλα τα υπόλοιπα τραγούδια που περιμένει να ακούσει κανείς σε μία συναυλία των New Model Army είχαν την ένταση που τους άξιζε. Ακόμα και μερικά τεχνικά προβληματάκια δεν πτόησαν τον Sullivan που τα αντιμετώπισε με ευφυές χιούμορ όπως όταν παρέλαβε μία ξεκούρδιστη κιθάρα και μετά από δυο τρεις δοκιμές μας ανακοίνωσε ότι ήταν «good enough for punk rock».



Για να κερδίσουν επάξια τον τίτλο τους ως «μη προσποιητοί» ήρθε το encore το οποίο είχε μια αληθινή οικειότητα και φαινόταν πραγματικά να ξεφεύγει από τα τυπικά και να έχει ως στόχο να μας ικανοποιήσει και μάλιστα με μία αυθόρμητη συμπάθεια προς την Ελλάδα. Από τη μία έπαιξαν το "51st State" που γενικά δεν είναι μόνιμο στο setlist τους και, αν και από την πλευρά τους παίχτηκε σχετικά διαδικαστικά, εμείς το καταευχαριστηθήκαμε με τα crowd surfing, τα τραγούδια μας και τα όλα μας. Από την άλλη κλείνοντας πριν το "Green And Grey" μας είπε «κανονικά θα έπρεπε να πούμε κάτι για ό,τι συμβαίνει στην Ελλάδα αλλά δε θα το κάνουμε, θα παίξουμε άλλο ένα τραγούδι, κουράγιο, μείνετε ενωμένοι». Κάπως έτσι, ιδανικά τόσο μουσικά όσο και ως αποχαιρετισμός έκλεισε μία ιδανική βραδιά.

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com