New Long Fest (1000mods, Aenaon, Poem, Dephosphorus κ.ά.) @ Πολιτιστικό & Αθλητικό Κέντρο Νέας Μάκρης, 19-20/07/14

Το καλοκαιρινό φεστιβάλ-θεσμός για τα rock και metal ελληνικά συγκροτήματα, στα καλύτερά του

Από τους Αντώνη Τζιράκη, Μανώλη Κληρονόμο, 21/07/2014 @ 18:46
19/07/14

Σύμφωνα με την περιγραφή του φεστιβάλ και βάσει των εννέα παλαιοτέρων διοργανώσεων, το New Long Fest αποτελεί μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για τους Αθηναίους και όχι μόνο, να απολαύσουν μαζεμένες μερικές από τις δυνατότερες σύγχρονες ελληνικές metal και rock μπάντες. Η ιστορία του φεστιβάλ το έχει αποδείξει άλλωστε, είτε με την ονομασία Μουσικά Κύματα είτε σαν New Long Fest, καθώς από εκεί έχουν περάσει συγκροτήματα όπως οι Nightstalker, Planet Of Zeus, Tardive Dyskenisia, Universe 217, Need, Lucky Funeral και πολλά ακόμα.

Έτσι και φέτος ανανεώθηκε το ραντεβού μας, στα μέσα του Ιουλίου στο ίδιο μέρος από νωρίς το απόγευμα. Στις πέντε η ώρα μας υποδέχτηκαν οι Nc's Collective, μία δεκαμελής μπάντα αποτελούμενη από αγόρια και κορίτσια που φοιτούν στο ωδείο Νέας Μάκρης και άνοιξαν το φεστιβάλ παίζοντας διασκευές πασίγνωστων κομματιών όπως το "Paranoid Android" και το "Pretender" με την δική τους αισθητική, κλείνοντας έτσι πολύ όμορφα την σεζόν τους.

Setlist: Super Duper Love (διασκευή Joss Stone) / You Make Me Feel (διασκευή Archive) / Don't Look Back In Anger (διασκευή Oasis) / Paranoid Android (διασκευή Radiohead) / Pretender (διασκευή Foo Fighters) /  Hysteria (διασκευή Muse).

Στην πορεία την σκηνή κατέλαβαν οι Since (Time), post rock, instrumental μπάντα, παρουσιάζοντάς μας κομμάτια από τον δίσκο τους "Voyage To Deconstruction" του 2012. Πολύ ευχάριστοι πάνω στην σκηνή και καλοδουλεμένοι αν και είχαν για αντίπαλό τους την υψηλή θερμοκρασία, πράγμα που όμως δεν τους πτόησε. Μετά από αυτό το live επιστρέφουν στο στούντιο για να ετοιμάσουν έναν νέο δίσκο τον οποίο στοχεύουν να έχουν έτοιμο μέσα στο 2015.

Setlist: Normality / The Contradiction / The Realization / The Collective / Erinyes / Deconstruction.

Από την υψηλή θερμοκρασία δεν γλύτωσαν ούτε και οι Automaton, που με τις μακροσκελής doom συνθέσεις τους μας κράτησαν συντροφιά μέχρι τις εφτά το απόγευμα, καθώς όλο και περισσότερος κόσμος μαζευόταν στο πολιτιστικό πάρκο της Νέας Μάκρης. Έπαιξαν δύο κομμάτια, το "Going Down" και το "Fear", που είναι καινούργιο και θα συμπεριληφθεί στην κυκλοφορία που ετοιμάζουν σε βινύλιο μέσα στο φθινόπωρο και θα περιλαμβάνει κομμάτια από το EP "Echoes Of Mount Ida" κάπως τροποποιημένα.

Setlist: Fear / Going Down.

Ενώ η ώρα περνούσε και ο ήλιος έπεφτε, είχε έρθει η ώρα των Θεσσαλονικιών Kin Beneath Chorus να πάρουν τις θέσεις τους πάνω στο stage, με σαφώς πιο πολύ κόσμο πλέον να τους πλαισιώνει. Πολύ κεφάτοι και αν πρόσεξα καλά με τα μαγιό τους, απέδωσαν τον modern death ήχο τους όσο καλύτερα μπορούσαν, αν και τα ευτράπελα δεν έλειψαν, καθώς ο ήχος στην lead κιθάρα κάπου εξαφανίστηκε, πράγμα που όμως το αντιμετώπισαν και μάλιστα με πολύ χιούμορ. Επίσης εδώ είχαμε μία πρώτη ένδειξη συναδελφικότητας των βορειοελλαδίτικων συγκροτημάτων του φεστιβάλ, καθώς στο κομμάτι "Beyond The Dynamic" τους συνόδευσε στα φωνητικά και ο Βαγγέλης των Above Us The Waves.

Setlist: Nothing Is Sacred / Beyond The Dynamic / (νέο κομμάτι) / (νέο κομμάτι) / Greetings Atrocity / Session XII.

Επιστροφή στους Αθηναίους, με τους Speedblow να καταλαμβάνουν το stage έχοντας στις αποσκευές μια ολόφρεσκη κυκλοφορία, τον πολύ καλό δίσκο "Behold The Darkness", τον οποίον τίμησαν και στο set τους και θα τιμήσουν με tour σε ολόκληρη την Ελλάδα από τον Οκτώβριο. Με τον heavy ήχο τους και αρκετά δυνατά riff έπαιξαν για περίπου μισή ώρα και κατάφεραν να κάνουν κάμποσα κεφάλια να κουνηθούν στον ρυθμό τους.

Setlist: Black Fire / Starting To Heal / March Of The Underworld / Blood Of The Innocent / Torches Of Freedom / Resurrection / Evil Spirit.

Σειρά είχαν οι Above Us The Waves, κάνοντας είσοδο με το γνωστό λαϊκό άσμα "Πηδάω Τα Κύματα" (ουσιαστικά αναφορά στην διοργάνωση και το όνομά τους) προκαλώντας στο κοινό γέλια, καθώς επίσης δεν παρέλειψαν να κάνουν και δώρο μια τούρτα στον τραγουδιστή τους για τα γενέθλιά του, την οποία όμως γεύτηκε μόνο εκείνος γιατί του την έριξαν στο πρόσωπο. Δυστυχώς ο ήχος δεν ήταν πολύ καλός, αλλά για άλλη μία φορά η εμφάνισή τους ήταν εξαιρετική και αυτή τη φορά διέθετε κάποιες παραπάνω δώσεις χιούμορ, γεγονός το οποίο ήταν καλοδεχούμενο. Τέλος εδώ έλαβε χώρα και η δεύτερη και τελευταία σύμπραξη του φεστιβάλ, αυτή την φορά με τον τραγουδιστή των Kin Beneath Chorus να ανεβαίνει στην σκηνή και να ερμηνεύει το κομμάτι "The Sirens, The Pleasures".

Setlist: This I Ever Get / Quentins View / The Sirens, The Pleasures / Windcheater / Reclaim The Fate / Seed Of My Addiction.

Άλλη μία instrumental μπάντα ήταν προσκεκλημένη του φεστιβάλ, οι 45 Rats, με τον γεμάτο rock ήχο τους και την πολύ καλή τεχνική κατάρτιση που έχει ο καθένας, μας κράτησαν συντροφιά μέχρι που πλέον άρχισε να σκοτεινιάζει παίζοντας κομμάτια από τον σχεδόν ενός έτους δίσκο τους "Electric". Πολύ δεμένο τρίο πάνω στην σκηνή που δεν σου έδωσε περιθώρια να κουραστείς από το ατελείωτο «τζαμάρισμά» τους και φυσικά δέχτηκαν πολύ χειροκρότημα.

Η ώρα είχε πάει πλέον δέκα και μισή και οι Full House Brew Crew ανέβηκαν στην σκηνή να μας παρουσιάσουν κομμάτια από τον δίσκο τους "Bet It All" συν δύο ακόμα που δεν έχουν τίτλο και θα ενταχθούν στην νέα τους δισκογραφική δουλειά που ευελπιστούν να κυκλοφορήσει μέσα στο 2014, όμως μέχρι τότε έχουν αρκετά tour μαζί με τους Rotting Christ, για να μεταφέρουν σε κάμποσα μέρη της Ευρώπης τον πολύ δυνατό metal ήχο τους και έντονες live ερμηνείες όπως το πολύ δυνατό "No Retreat".

Setlist: Black Empty Box / Black Shade / Legal Crime / All Pray In A Raw / (νέο κομμάτι) / (νέο κομμάτι) / No Retreat.

Πλέον ο χώρος είχε γεμίσει από κόσμο, η θερμοκρασία ήταν ιδανική και οι Poem ήταν αυτοί που γέμισαν την σκηνή με την παρουσία τους. Ξεκίνησαν με κάποια προβλήματα στον ήχο τους, τα οποία διορθώθηκαν γρήγορα και έτσι πλέον ήμασταν στην ευχάριστη θέση να απολαύσουμε αρκετό νέο-ακυκλοφόρητο υλικό από εκείνους, με μία παρένθεση το κομμάτι "Pillow Sickness" στο οποίο ανέβηκαν στην σκηνή να παίξουν οι πρώην κιθαρίστας και ντράμερ της μπάντας. Η εμφάνισή τους και η ερμηνεία τους σε όλη την διάρκεια του set ήταν σχεδόν αψεγάδιαστη, κάνοντας ξεκάθαρο το πόσο έχουν δουλέψει και προσφέροντας μας πολύ ποιοτικό progressive metal.

Setlist: Passive Observer / Fragments / Pillow Sickness / Bound Insanity / Remission Of Breath.

Δώδεκα και μισή είχε πάει και το μόνο συγκρότημα που έμεινε να εμφανιστεί ήταν οι 1000mods η αλλιώς «Χιλιομοδίτες», ο κόσμος φανερά ανυπόμονος να τους δει ζωντανά από την πρώτη στιγμή που ανέβηκαν στην σκηνή για soundcheck τους ζέστανε με το χειροκρότημά του. Αν κάτι είναι πασίγνωστο για τους 1000mods είναι η απόδοσή τους στα live και τώρα με τον νέο δίσκο "Vultures" στις αποσκευές τους θα έδιναν μία δεύτερη εμφάνιση στο αθηναϊκό κοινό τους για φέτος. Με τους ήχους του "Set You Free" ξεκίνησαν την βραδιά τους και παρέσυραν όσους είχαν ακόμα δυνάμεις από το κοινό στο stoner ταξίδι τους, περνώντας από τα νέα εξαιρετικά κομμάτια όπως το "Low" και "Claws" στα κλασικά τους πλέον "Vidage" και "Super Van Vacation", κλείνοντας την πρώτη μέρα του φεστιβάλ με τον δικό τους ιδανικό τρόπο.

Setlist: Set You Free / 7Flies / Claws / Road To Burn / Low / Vultures / Modesty / El Rollito / Vidage / Super Van Vacation.

Από αυτά τα festival δεν περιμένεις ούτε τις υπερπαραγωγές με τα γιγάντια stages και video wall, ούτε τις μοστραρισμένες μπάντες να αποδίδουν επαγγελματικά και μόνο την μουσική τους πάνω στην σκηνή. Από αυτά τα festival περιμένεις να δεις νέο κόσμο να σου παρουσιάζει τις δουλειές του, με την θετική τους διάθεση του, το κέφι τους και το ταλέντο τους και αυτό το είδαμε όσοι παρευρεθήκαμε την πρώτη μέρα του New Long Fest, έτσι σαν ακροατής δηλώνω πλήρως ικανοποιημένος γιατί απόλαυσα μία συναυλία που τα είχε όλα και επιβεβαίωσε το πόσο πολύ δουλεύουν και ανεβαίνουν ποιοτικά οι σημερινές ελληνικές μπάντες.

Τζιράκης Αντώνης



20/07/14

Όπως ωραία τα λέει ο φίλτατος Αντώνης στον πρόλογο της πρώτης μέρας, τα «μουσικά κύματα» είναι μια εξαιρετική αφορμή να ξεφύγεις από την αποπνικτική ατμόσφαιρα της πόλης και να συνδυάσεις ιδανικά μπάνιο, άραγμα, φαΐ, μπύρες και γαμάτη μουσική.

Πρώτη φορά που θα παρευρισκόμουν στον χώρο του πολιτιστικού και αθλητικού κέντρου Νέας Μάκρης, οπότε ας πούμε δυο λόγια γι' αυτό. Μόλις πέντε λεπτά από τη θάλασσα, πάνω στη Λεωφόρο Μαραθώνος (η πινακίδα απ' έξω δεν άφηνε περιθώρια αμφισβήτισης για το αν είσαι στο σωστό μέρος, αφού πάνω από το βέλος που έδειχνε την κατεύθυνση, έγραφε με τεράστια γράμματα «METAL»), πρόκειται για έναν τεράστιο χώρο, γεμάτο από γήπεδα τέννις και ποδοσφαίρου και κολυμβητήρια, ένας άψογος χώρος, ιδανικός για τέτοιες καταστάσεις όπως αυτή του φεστιβάλ. Στη μία πλευρά υπάρχει κυλικείο και απ' έξω κάτω από μια μεγάλη τέντα, τα συγκροτήματα είχαν στήσει τους πάγκους τους για το merch, ενώ αποτελούσε και μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για ξεκούραση (τουλάχιστον μέχρι να πέσει ο ήλιος γιατί ήταν το μοναδικό σημείο που υπήρχε σκιά), για εξάσκηση στην κιθάρα (υπήρχε stand που όποιος γούσταρε πήγαινε κι έπαιζε) και φυσικά για να πάρει ένα ποτήρι μπύρας (με μόλις δύο ευρώ). Ακριβώς μπροστά από αυτό το σημείο ήταν ο χώρος της συναυλίας, μερικώς αμφιθεατρικός με κερκίδες και ακιρβώς από πίσω από τη σκηνή είχαν στήσει ψησταριές που έψηναν σουβλάκια (νομίζω άκουσα με ένα ευρώ αλλά δεν είμαι σίγουρος γιατί δεν τίμησα).

Λόγω μικρής καθυστέρησης έφτασα στο πολιτιστικό κέντρο Νέας Μάκρης, γύρω στις 18:30, πάνω που είχαν ξεκινήσει οι Allochiria να κάνουν soundcheck. Οπότε δυστυχώς δεν πρόλαβα τους Blame Kandinksy και Hostage, για τους οποίους άκουσα πολύ καλά λόγια και δεσμεύομαι για την επόμενη φορά για εμπεριστατωμένη κριτική.

Οι Allochiria, λοιπόν, ήταν η πρώτη μπάντα που είδα. Ο ήλιος ακόμα ήταν ντάλα και δυσκόλευε την παρακολούθηση αλλά οι Allochiria είναι μεγάλη αγάπη και δεν γινόταν να χαθούν. Δίνοντας έμφαση, όπως είναι λογικό, στο πρόσφατο ντεμπούτο τους "Omonoia", το οποίο ακόμα στοιχειώνει τα ηχεία μου, 7-8 μήνες μετά την κυκλοφορία του, εξαπέλυσαν το ατμοσφαιρικό sludge τους, με τις εκπληκτικές τους riff-άρες και έδειξαν ότι είναι μία από τις πιο hot μπάντες στην Ελλάδα, αυτή τη στιγμή. Η Ειρήνη για ακόμη μία φορά μας άφησε με ανοιχτό το στόμα με τις τεράστιες δυνατότητες της φωνής της, ενώ η υπόλοιπη μπάντα, έπαιξε εξαιρετικά αποδίδοντας το -ούτως ή άλλως- άψογο υλικό τους, υπέροχα.

Στη συνέχεια ανέβηκαν στη σκηνή τα τσογλάνια των Revenge Of The Giant Face. Κινούμενοι σε math / metalcore ηχοτοπία, ανέβασαν απότομα τους ρυθμούς και παρ' όλο που ο ήλιος δεν είχε πέσει ακόμη, μάζεψαν αρκετό κόσμο από κάτω. Ξεκίνησαν κάνοντας τον κόσμο να χτυπήσει τον «Δρακόκκορα» και στην συνέχεια εξαπέλυσαν μια ανηλεή επίθεση αφηνιασμένου metalcore, με τα απαραίτητα beatdowns εκεί που χρειαζόταν με μια μικρή χαοτική διάσταση που θύμιζε The Chariot και εξαιρετικά μεταλλικά στοιχεία, που πώρωναν. Σε κάποια φάση προέκυψε πρόβλημα με το διπέταλο των τυμπάνων, οπότε στον νεκρό χώρο της αποκαταστάσης του προβλήματος, επιδόθηκαν σε ένα μικρό comedy show. Τρομερά δυνατή εμφάνιση, έκαναν πολύ κόσμο να γουστάρει.

Σειρά είχαν οι Still Falling, τους οποίους άκουγα για πρώτη φορά. Το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση είναι ότι παίζουν χωρίς ντράμερ. Δεν ξέρω γιατί, αλλά όλα τα τύμπανα ήταν προηχογραφημένα. Εν πάσει περιπτώσει, επιδόθηκαν σε ένα βαρύ κι ασήκωτο math metal, που μου θύμισε λίγο Ion Dissonance. Το στυλ αυτό δεν είναι και το αγαπημένο μου, οπότε λίγο αυτό, λίγο τα προηχογραφημένα τύμπανα που με ξενέρωσαν, βρήκα την ευκαιρία να πάω να κάτσω κι εγώ λίγο κάτω από την τέντα να πιω τη μπυρίτσα μου. Σε κάποια φάση πάντως ανέβηκε στη σκηνή ένας φίλος της μπάντας, έκατσε πίσω από το drumkit και έκανε ότι έπαιζε, προσφέροντας αρκετό γέλιο. Γενικά αυτό το πράγμα ήταν το καλύτερο πράγμα του εν λόγω φεστιβάλ. Επειδή πρόκειται για ελληνικς μπάντες, ο περισσότερος κόσμος ήταν φίλος κάποιου και γενικότερα υπήρχε μια γαμάτη οικειότητα που έκανε όλο τον κόσμο να περνάει καλά.

Αμέσως μετά ανέβηκαν στη σκηνή οι Konkave. Η μπάντα είχε διαλύθει χωρίς να έχει κυκλοφορήσει, νομίζω, κάτι επίσημα, πριν μερικά χρόνια αλλά τώρα που η όρεξη επανήλθε, άρχισαν και τα live. Πρόκειται για μπάντα που συμμετέχει και ο Μάνθος (Tardive Dyskinesia, Lunatic Medlar), ο οποίος είναι και ο άνθρωπος που ευθύνεται για όλη αυτή τη διοργάνωση.Το στυλ τους είναι ιδιαίτερο, sludge / post-metal με αφηνιασμένα ξεσπάσματα που προκαλούν το ασυναίσθητο σπάσιμο της κεφαλής. Δυστυχώς, αν και το όλο σετ τους, είχε μερικές μαγικές στιγμές, τα lead φωνητικά του τραγουδιστή τους, μου φάνηκαν τόσο μονοδιάστατα και παράταιρα που μου χάλασαν την όλη εμπειρία. Αμέσως μετά το τέλος της εμφάνισης τους, ανέβηκε στη σκηνή η μικρή κορούλα του Μάνθου και ερωτηθείσα για το τι μουσική αρέσει στο μπαμπά, αυτή απάντησε με ένα overdose χαριτωμενιάς, «metal». Γενικά πάντως υπήρχαν αρκετά πιτσιρίκια στον χώρο, δείγμα αυτής της χαλαρής και πολύ φιλικοοικογενειακής κατάστασης που περιέγραψα και πιο πάνω.

Δεν χρειάζεται να κρύψω ότι ο βασικός λόγος που περευρέθηκα στο φεστιβάλ ήταν οι Dephosphorus. Με τρεις δισκάρες στο ρεπερτόριο τους και μπόλικα split με μεγάλες underground μπαντάρες του εξωτερικού, οι Dephosphorus, είναι μια από τις κορυφαίες ελληνικές μπάντες στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή. Το πρόσφατο άλμπουμ τους, "Ravenous Solemnity" (το οποίο δυστυχώς είχε τελειώσει, ενώ ήθελα σαν τρελός να το αγοράσω), ακόμα με κάνει να παραμιλάω και αποτελεί δείγμα ευφυέστατου, εγκεφαλικού black metal συνδυασμένο με μπόλικα punk στοιχειά. Η καθιέρωση, όπως είχα γράψει και στο review του δίσκου, δεν είχε έρθει ακόμα και θα ερχόταν μόνο όταν ξεκίναγαν και τα live. Οπότε όπως καταλαβαίνετε, η χθεσινή τους συναυλία ήταν ιστορικής σημασίας, αφού οι Dephosphorus ντεμπούταραν συναυλιακά. Ο ήχος τους πελώριος, το αυτοαποκαλούμενο «astrogrind» τους μας γονάτισε (αν και δεν ταιριάζει ακριβώς στην περιγραφή του τελευταίου τους δίσκου), τα τσιριχτά και απόλυτα ιδιαιτερα, wolf vocals (δικός μου όρος) του Πάνου ήταν εκπληκτικά. Στους δίσκους, ο Μαντάς, αναλαμβάνει και κιθάρα και μπάσο, οπότε για τη σωστή απόδοση του υλικού τους live, πήραν και έναν μπασίστα (δυστυχώς δεν ξέρω όνομα). Ο ήχος τους ήταν μέτριος, μερικές φορές την κιθάρα την έχανα μέσα σε μια βαβούρα, ενώ και τα τύμπανα, παρ' όλο που ο Γιάννης έπαιζε παπάδες με απανωτά blast και punk θολωμένα d-beat, δεν ακούγονταν τόσο καλά όσο θα ήθελα (κάποιο πρόβλημα στο ταμπούρο ίσως). Η εμφάνισή τους παρ' όλα αυτά ήταν εξαιρετική, λίγο τα καθαρά του Πάνου δεν έβγαιναν και ακούγονταν τελείως παράταιρα, αλλά κατά τ' άλλα έπαιξαν άψογα. Ιστορικό live, μεγάλες στιγμές, μεγάλη συγκίνηση, αν και πιστεύω σε κλειστό χώρο, θα είναι ακόμα καλύτεροι.

Μετά το πέρας της εμφανίσης των Dephosphorus, το μουσικό μου ενδιαφέρον χάθηκε, αλλά το κέφι καλά κρατούσε, οπότε ούτε λόγος για να φύγουμε.

Σειρά είχαν οι Aenaon, μπάντα χιλιόμετρα μακριά από τα μουσικά μου γούστα. Αυτό το στυλ progressive black metal με συμφωνικά περάσματα, δεν μου είπε ποτέ τίποτα, ο τελευταίος τους δίσκος, όμως "Extance", έχει κάνει τη συντακτική ομάδα του Rocking να παραμιλάει, οπότε αν και επιφυλακτικός, περίμενα με κάποιο ενδιαφέρον την εμφάνισή τους. Δυστυχώς όμως τελικά, δεν μου είπαν τίποτα. Κάποια ενδιαφέροντα black 'n' roll στοιχειά, αλλά από εκεί και πέρα δεν βρήκα κάτι άλλο που να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον. Τα συμφωνικά περάσματα (προηχογραφημένα) που δεν έδεναν καθόλου με τα υπόλοιπα στοιχεία τους (τουλάχιστον συναυλιακά) μου δημιούργησαν μια πλήρη αδιαφορία, που κατέστησε αδύνατο να τους παρακολουθήσω. Ο κόσμος που είχε μαζευτεί πάντως μπροστά από τη σκηνή, πέρναγε καλά, οπότε, το θέμα είναι καθαρά υποκειμενικό.

Κάπου εδώ η κούραση τη μέρας άρχισε να βγαίνει κι έτσι σκέφτηκα να κάψω τους Stereo Animal, τους οποίους δεν ήξερα καν σαν όνομα. Ένας κολλητός από την παρέα επέμεινε να κάτσουμε γιατί είναι καλοί, οπότε κάτσαμε. Ευτυχώς δηλαδή, γιατί αλλιώς θα έχανα την καλύτερα μπάντα της μέρας. Ναι, οι Θεσσαλονικείς, Stereo Animal, με άφησαν με το στόμα ανοιχτό. Πρόκειται για power trio, (κιθάρα-μπάσο-τύμπανα), με πρώην μέλη από Homo Iratus όπως έμαθα αργότερα, που επιδίδεται σε ένα thrashy noise rock/punk μείγμα, το οποίο είναι αδιανόητα πωρωτικό και εθιστικό την ίδια στιγμή. Με επιρρόες Helmet κυρίως, ο μπροστάρης κιθαρίστας / τραγουδιστής, μας πέταγε στη μάπα με περίσσια μανία, τη μία riff-άρα μετά την άλλη. Αν και στις περισσότερες περιπτώσεις, πέρναγε από το ένα riff στο άλλο με εξαιρετικό συγχρονισμό, υπήρχαν κάποιες φάσεις που κράταγε το ίδιο riff και πάνω σε μια industrial-ίζουσα βάση το επαναλάμβανε μονότονα, αυξάνοντας την πώρωση στο κατακόρυφο. Πάντως σήμερα, που από το πρωί δεν μπορώ να σταματήσω να ακούω το περσινό ντεμπούτο τους, "Neolithic" (το οποίο ακούτε και κατεβάζετε με προαιρετικό αντίτιμο από εδώ), διαπιστώνω ότι αυτός ο industrial χαρακτήρας τους είναι πιο έντονος στο δίσκο απ' ότι live. Πραγματικά, live ισοπέδωσαν τα πάντα με ατόφιο punk attitude και κέρδισαν τις εντυπώσεις όσων είχαν απομείνει στο πολιτιστικό κέντρο μέχρι εκείνη την ώρα. Μάλιστα, επρόκειτο για την μοναδική μπάντα που την «υποχρέωσαν» να παίξει και encore, παίζοντας ένα κομμάτι επιπλέον. Οι Stereo Animal εξελίχθηκαν όχι μόνο στην ευχάριστη έκπληξη, αλλά και στην καλύτερη μπάντα της μέρας, εκτοπίζοντας ακόμα και το συναυλιακό ντεμπουτάρισμα των Dephosphorus. Αμέσως μετά έφυγα τρέχοντας στο stand τους για να αγοράσω το δισκάκι τους, αλλά δυστυχώς μόλις είχε εξαντληθεί.

Με αυτή την εκπληκτική εμφάνιση των Stereo Animal ολοκληρώθηκε ένα πανέμορφο συναυλιακό διήμερο. Η διοργάνωση ήταν εκπληκτική γι' αυτό και οφείλω να δώσω πολλά μπράβο στον Μάνθο που το επιμελήθηκε και εύχομαι του χρόνου και καλύτερα.

Μανώλης Κληρονόμος
  • SHARE
  • TWEET