Nevermore, Rex Mundi @ Fuzz, 28/05/10

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 30/05/2010 @ 19:50
Αν δεν έχω κάνει κάποιο λάθος, αυτή θα ήταν η 5η φορά που θα έβλεπα τους Nevermore να παίζουν ζωντανά και είχα μια μικρή απορία για το αν έχουν διατηρήσει τη δημοτικότητά τους ακέραιη μετά το μεγάλο διάστημα αποχής τους δισκογραφικά, ανάμεσα στο "This Godless Endeavor" του 2005 και το "The Obsidian Conspiracy", που τυπικά κυκλοφορούσε την ημέρα της πραγματοποίησης της συναυλίας. Οι Nevermore είναι γενικά ένα καλό case study για πολλά θέματα, αναφορικά με την επιτυχία τους στη χώρα μας, τη μη (τουλάχιστον ανάλογη) ανταπόκριση από χώρες στο εξωτερικό, την ανάμιξη των δισκογραφικών εταιρειών και άλλών θεμάτων που δε μπορούν να αναλυθούν σε αυτό το κείμενο.

Στις 21:00 ακριβώς μπαίνοντας στο Fuzz ξεκίνησαν και οι Rex Mundi με το χώρο να είναι σχεδόν ασφυκτικά γεμάτος, λύνοντας την απορία αναφορικά με τη διατήρηση της δημοτικότητάς του συγκροτήματος από το Seattle. Άκουσα με προσοχή τα όσα είχε μουσικά να προτείνει το support σχήμα από τη χώρα μας, που δε γνωρίζω να έχει κάποια επίσημη δισκογραφική δουλειά. Έχοντας σχετικά καλό ήχο, με τα τύμπανα λίγο πιο δυνατά από τα υπόλοιπα όργανα, οι Rex Mundi απέδειξαν ότι είναι μια δεμένη μπάντα, που έχει αρκετά καλές τεχνικές ικανότητες και αρκετά ενδιαφέροντα σημεία στα τραγούδια της, περνώντας τη μουσική της από διάφορα παρακλάδια του metal, όπως το progressive, το power ακόμη και πιο thrash / death. Αυτό που δε με έπεισε είναι το κατά πόσο έχουν καταφέρει να μορφοποιήσουν τις ιδέες τους σε πραγματικά τραγούδια, αφού στο τέλος της εμφάνισής τους αποκόμισα κάποιες θετικές εικόνες, αλλά δεν κατάφεραν μέσω των συνθέσεων να μου αφήσουν κάτι χειροπιαστό.



Με εγγλέζικη ακρίβεια, στις 22:00 ακριβώς, εμφανίζεται η εικόνα από το εξώφυλλο του τεράστιου "Dreaming Neon Black" και οι Nevermore λαμβάνουν θέσεις στη σκηνή του Fuzz. "Beyond Within" και το χάος ξεκινά, ένα χάος που δε σταμάτησε μέχρι το τελευταίο τραγούδι. Από τη μέση και μπροστά του Fuzz το κοινό ήρθε για να ζήσει τη συναυλία των Nevermore, με τραγούδι, σπρωξίματα, crowd surfing και stage diving. Αυτό είναι το ελληνικό κοινό που θυμάμαι και πριν δέκα χρόνια, όταν είχαν παίξει με τους Annihilator, και αυτό το κοινό είχε φτιάξει το όνομα στο οποίο έπιναν νερό οι μισές και πλέον metal μπάντες. Η μπάντα μας επισκέφθηκε ως κουιντέτο και πάλι, με την προσθήκη του νεαρού κιθαρίστα Attila Vörös από την Ουγγαρία, που κανείς μπορούσε να δει στην έκφραση του προσώπου του ότι ζούσε κάτι ονειρικό.



Ο ήχος δεν ήταν ο βέλτιστος δυνατός και στο σύνολό του είχε αυξομειώσεις, με κύρια προβλήματα το μπούκωμα σε κάποια δυνατά σημεία, την πολύ χαμηλή ένταση της δεύτερης κιθάρας και τη φωνή του Dane, που άλλοτε ακουγόταν πεντακάθαρα και άλλοτε λιγότερο καλά, όμως σε γενικές γραμμές ήταν αξιοπρεπής. Από την άλλη πλευρά ήταν τόσο καλή η βραδιά και τόσο καλό το feedback που έδινε ο κόσμος που αυτό έμοιαζε λεπτομέρεια και δε θα μπορούσε να μετριάσει την εικόνα της εμφάνισης των Nevermore.



Το setlist ήταν αναμενόμενο για όσους είχαν πάρει μια ιδέα από προηγούμενες συναυλίες και σίγουρα θα θέλαμε περισσότερα τραγούδια τόσο από το "Dreaming Neon Black", όσο και από το "Politics Of Ecstacy", ενώ δε θα μας χαλούσε και κάποιο από το ντεμπούτο ή το "In Memory". Την καλύτερη ανταπόκριση είχαν τα τραγούδια από το "Dead Heart In A Dead World", με το "Inside Four Walls" να αποτελεί το highlight της βραδιάς και το κοινό να χοροπηδάει στο σύνολό του, δημιουργώντας μια φανταστική εικόνα. Τα τραγούδια από το νέο δίσκο αντανακλούν την εικόνα του, όντας συμπαθητικά μεν, αλλά δίπλα στα παλιότερα φαίνονταν μάλλον «λίγα», αν και το "Your Poison Throne" έτυχε αρκετά καλής αποδοχής. Το κλείσιμο της συναυλίας με το ομώνυμο τραγούδι από το "Enemies Of Reality" βρήκε όλο τον κόσμο ικανοποιημένο μετά από ακριβώς 90 λεπτά μουσικής από τους Nevermore, με μόνη ίσως επιθυμία να έπαιζαν λίγο περισσότερο.



Η μπάντα είχε καλό δέσιμο και η απόδοση του Loomis ξεχώριζε, αλλά υπήρχαν αδυναμίες, όπως το ότι ο Dane δεν τραγούδαγε κάποια σημεία (δε νομίζω πως μπορεί να αντεπεξέλθει, βάσει αυτού που είδα, στις απαιτήσεις των τραγουδιών των Sanctuary). Αυτό που διαφοροποίησε τη συναυλία ήταν η διάθεση που είχε το συγκρότημα, ήταν η ανταπόκριση του κοινού, ήταν ακόμα και το γεγονός ότι πέταξαν ένα σωρό t-shirts του συγκροτήματος στον κόσμο. Ήταν η χαρά που μοιραζόταν ο Dane με τους οπαδούς που ανέβαιναν στη σκηνή για stage diving (αν και κάποιοι επιβεβαίωσαν το «δώσε θάρρος στο χωριάτη» και το κούρασαν), ήταν ότι ο κόσμος ήξερε σχεδόν όλα τα τραγούδια και συμμετείχε, ήταν κομμάτι της συναυλίας και όχι απαθής παρατηρητής όπως συμβαίνει συχνά. Το "The Heart Collector" θα είναι πάντα η απόδειξη του πόσο ωραίο είναι αυτό το συναίσθημα.



Καλώς οι Nevermore έχουν την αποδοχή που έχουν στη χώρα μας και κατά την άποψή μου το αξίζουν. Η εμφάνισή τους με κάνει να θέλω να τους δω και την επόμενη που θα έρθουν, αφού την ευχαριστήθηκα χωρίς τη συναισθηματική φόρτιση της πρώτης φοράς ή το επίπεδο απόδοσης της συναυλίας του 2005. Αυτό που πάντα θα έχω απορία είναι γιατί ρε γαμώτο αυτό το βλέπουμε μόνο στους Nevermore και σε ελάχιστους ακόμη κατά καιρούς (βλέπε Iced Earth), ενώ απαξιώνονται ένα σωρό αντίστοιχα καλά σχήματα. Μπράβο και πολύ θέλω να ξαναδώ το ίδιο πάθος στην επόμενη συναυλία των Nevermore, αλλά θα το θεωρήσω πραγματικά υγιές και σπουδαίο όταν το δω να γίνεται για μια σειρά από συγκροτήματα που το αξίζουν, χωρίς να μπαίνω σε σκέψεις για ποιο λόγο οι Nevermore και λίγοι ακόμα αποτελούν εξαίρεση στη χώρα μας...



Setlist:

Beyond Within
The River Dragon Has Come
Your Poison Throne
Born
Emptiness Unobstructed
Inside Four Walls
Tomorrow Turned Into Yesterday
The Termination Proclamation
This Godless Endeavour
The Heart Collector
Interlude (Precognition)
Seven Tongues of God
Narcosynthesis
--------------------------
The Obsidian Conspiracy
Enemies Of Reality



Χρήστος Καραδημήτρης
  • SHARE
  • TWEET