Murder By Death live σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, 15-16/05/15

Murder By Death, Bokomolech, Lemonostifel, The Big Nose Attack @ Principal Club Theater, 15/05/15

«We Are The Underdogs». Μια νέα, αξιόλογη προσπάθεια δημιουργίας ενός indoor festival στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Τρεις ημέρες, πολλά εγχώρια αλλά και ορισμένα σημαντικά ονόματα του εξωτερικού. Με άλλα λόγια μια κίνηση γεμάτη μεράκι και φιλότιμο, μια κίνηση άξια αναφοράς και υποστήριξης.

Δυστυχώς η εικόνα που αντικρίσαμε κατά την άφιξή μας στο Principal ήταν άκρως απογοητευτική. Ακριβώς κατά την ώρα έναρξης και ενώ στην σκηνή βρίσκονταν έτοιμοι για να ξεκινήσουν το set τους οι Big Nose Attack, στον χώρο βρίσκονταν περίπου 10-20 άτομα. «Καμάρωσε την Θεσσαλονίκη», μου είπε κάποιος δικαιολογημένα αλλά δεν χάσαμε το κουράγιο μας ελπίζοντας σε μεγαλύτερη προσέλευση στην συνέχεια. Άδικη αντιμετώπιση για τους Αθηναίους εναλλακτικούς blues rockers, οι οποίοι δεν έδειχναν όμως να νοιάζονται.



Με βασική επιρροή τα blues αλλά κοινό ήχο με τους Black Keys το γκρουπ από το Μπραχάμι μπόρεσε να χρησιμοποιήσει την εμφάνισή του ως πρόβα τζενεράλε εν όψει της πολυαναμενόμενης ημέρας όπου το διάσημο αμερικανικό ντουέτο θα βρεθεί στην Μαλακάσα. Τόσο το ίδιο το συγκρότημα όσο και εμείς ελπίζουμε ότι στην συγκεκριμένη βραδιά ο κόσμος θα εμφανιστεί νωρίτερα στον χώρο και θα τιμήσει εξίσου και τα υπόλοιπα συγκροτήματα.

Και οι 10-20 έγιναν 50-60. Στην σκηνή οι Lemonostifel με τον πειραματικό αλλά ταυτόχρονα χαλαρωτικό ήχο τους. Ποικιλία ήχων και οργάνων, η μουσική ιδιαίτερότητά τους συγκρούεται με μια καλοκαιρινή διάθεση. Ηλεκτρονικά στοιχεία, τρομπέτες και έγχορδα, post-rocκ, folk, punk. Μοντέρνοι αλλά ταυτόχρονα ρετρό.



Μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις και οι Lemonostifel μας παρουσίασαν χιλιάδες εικόνες. Από την άλλη πλευρά, οι λέξεις αδυνατούν να περιγράψουν απόλυτα την πολυδιάστατη μουσική τους.

Και οι 50-60 έγιναν 100. Στην σκηνή οι Bokomolech. Ο ορισμός της alternative μπάντας με μια ιστορία είκοσι ετών στην πλάτη της και έναν δίσκο, το "Xero", ο οποίος αποτελεί σημείο αναφοράς για την αγγλόφωνη ελληνική σκηνή. Φυσικά στην συνέχεια το συγκρότημα από την Αθήνα δεν έμεινε εκεί. Μπορεί να έκαναν μεγάλο διάλειμμα αλλά η επιστροφή ήρθε δυναμικά με το "Mass Vulture". Το ίδιο δυναμικές είναι από ό,τι φαίνεται και οι ζωντανές εμφανίσεις τους. Τι και αν πέρασαν τόσα χρόνια, τι και αν η μπασίστρια λόγω τραυματισμού καθόταν στο σκαμπό. Οι Bokomolech την γνωρίζουν καλά την δουλειά τους.



Θυμάμαι ότι και στην πρώτη μου ζωντανή επαφή μαζί τους, όταν άνοιξαν για τους Afghan Whigs, είχα εντυπωσιαστεί από την σκηνική παρουσία του Δημήτρη Ιωάννου. Τελικά δεν πρόκειται απλά για το αρχικό σοκ, έχουμε να κάνουμε με έναν πολύ αξιόλογο frontman ο οποίος καταφέρνει να τραβά τα βλέμματα τόσο με την ερμηνεία όσο και με την θεατρικότητά του. Αυτό φυσικά δεν μειώνει την υπόλοιπη ομάδα η οποία κατάφερε να θεωρείται από τους πρωτεργάτες της alternative σκηνής της χώρας μας.

Και οι 100 έγιναν αρκετοί ώστε να σταματήσω το μέτρημα αλλά όχι αρκετοί για ένα συγκρότημα της αξίας των Murder By Death. Πίστευα ότι από την τελευταία τους εμφάνιση στην πόλη μας θα είχαν αποκτήσει περισσότερους οπαδούς. Ταυτόχρονα κατάλαβα γιατί κανένας διοργανωτής δεν τους κάλεσε στην προηγούμενη περιοδεία τους. Με ακόμα έναν πολύ αξιόλογο δίσκο στις αποσκευές τους, το φετινό "Big Dark Love" αλλά και με το γνωστό ταπεινό ύφος τους ανέβηκαν στην σκηνή του Principal ως οι headliners της πρώτης ημέρας του «We Are The Underdogs».



Με κομμάτια από σχεδόν ολόκληρη την δισκογραφία τους και χωρίς να αφοσιωθούν απόλυτα στην προώθηση του νέου τους δίσκου οι Murder By Death πρόσφεραν μια ολοκληρωμένη ζωντανή εμφάνιση. Δυναμικά παίξιμο, εκφραστικές ερμηνείες από τον Adam Turla και one-woman show από την Sarah Balliet στο τσέλο. Για τον γράφοντα το "Until Morale Improves, The Beating Will Continue" θα είναι πάντα η καλύτερη στιγμή της εκάστοτε συναυλίας των Murder By Death ακόμα και όταν το set δεν έκανε «κοιλιά» σε κανένα χρονικό σημείο.



Ποτέ η θλίψη δεν ακούστηκε τόσο ευχάριστη, ποτέ η country δεν έδεσε τόσο αρμονικά με τον εναλλακτικο ήχο. Σπάνια ένα συγκρότημα αποδίδει τόσο ικανοποιητικά ακόμα και μπροστά σε  ένα κοινό ποσοτικά κάτω των προσδοκιών. Σε έναν δίκαιο κόσμο οι  Murder By Death θα γέμιζαν στάδια. Όχι ότι έχει σημασία...όσο υπάρχει whiskey στον κόσμο.

---

Murder By Death, The Voyage Limpid Sound @ Gagarin 205, 16/05/15

Η δεύτερη εμφάνιση των Murder By Death στη χώρα μας σημαδεύτηκε, δυστυχώς, από την απογοητευτική προσέλευση του κοινού. Την ίδια στιγμή που έχουμε δει άλλους και άλλους να γεμίζουν ασφυκτικά τους χώρους όπου εμφανίζονται, είναι ιδιαιτέρως περίεργο που το κοινό αποφάσισε να γυρίσει την πλάτη σε ετούτο το live. Σάββατο βράδυ, Αθήνα, «κοκκινοπουλίστικη» alt-country, θα περίμενε κανείς ότι το Gagarin θα γέμιζε ασφυκτικά. Αντίθετα, την ίδια ημέρα το αθηναϊκό φιλόμουσο κοινό αποφάσισε να κάνει sold-out την (ξανάμανα-) εμφάνιση της Anneke και εμείς μείναμε να παίζουμε μπάλα σε ανοιχτό γήπεδο.

Κακό του κεφαλιού τους, περισσότερη υπέροχη μουσική για εμάς. Προσωπικά, δεν θα ερμηνεύσω ως αίτιο το ότι οι Murder By Death κυκλοφόρησαν φέτος τον χειρότερο δίσκο της καριέρας τους. Έχουν δισκάρες να φάνε και οι κότες, με πιο κοντινό το καθ' όλα τέλειο "Bitter Drink, Bitter Moon" του 2012. Για να μην κοιτάξουμε πιο πίσω και φτάσουμε στο "Red Of Tooth And Claw" του 2008...

Ωστόσο, δεν θα φτάσουμε μέχρι το ντεμπούτο τους, έναν από τους συγκλονιστικότερους δίσκους των '00s, επειδή κινείται σε άλλα ηχητικά μονοπάτια και δεν τον τιμούν στις εμφανίσεις τους πια. Λογικό. Ωστόσο, εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως, σε ένα δίκαιο κόσμο, το Gagarin θα ήταν γεμάτο στη δεύτερη εμφάνιση των Murder By Death στη χώρα μας. Ορισμένες φορές, η διαχωριστική γραμμή είναι μικρή: ένα τραγούδι σου να παίζει στα FM και όχι μόνο κάνεις sold out, μα σε καλούν και σε Rockwave πριν καν βγάλεις full-length!

Αρκετά με την πικρία, όμως, γιατί κατά τα άλλα το live ήταν εξαιρετικό, όπως το περιμέναμε άλλωστε. Την βραδιά άνοιξαν οι The Voyage Limpid Sound που εντυπωσίασαν όλους με τον επαγγελματισμό τους. Με προεξέχοντα τον mastermind Σέργιο Βουδρή, ο οποίος τραγουδούσε ανέλπιστα καλά και ενάλλασσε την κιθάρα με το μπάσο (και ένα άλλο μυστήριο πολυτρομπετοειδές πνευστό που δεν είμαι ειδικός να αναγνωρίσω), κατάφεραν να με κερδίσουν ολοκληρωτικά με την αισιόδοξη ατμόσφαιρα που απέπνεαν.



Κινούμενοι σε psychedelic rock / progressive rock / funk μονοπάτια, με πολλά χορωδιακά μέρη και με έντονη τη βρετανίλα, αποτέλεσαν ένα άκρως ενδιαφέρον πρόγευμα. Note to self: να τους ψάξω παραπάνω.

Κατά τις 11 και κάτι ανέβηκε στη σκηνή ο Adam Turla με την παρέα του και ήταν τόσο ωραίοι όσο τους περιμέναμε. Ξεκίνημα με το "I Came Around" και καθίσταται άμεσα σαφές πως η χροιά του Turla είναι ακόμη πιο ιδιαίτερη και bourbon-άτη από κοντά. Συμπαθητικότατος και με εξαίρετο το σίγμα του (αυτές οι μικρές λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά), έπαιζε κιθάρα και τραγουδούσε για θλιβερές, ενδοσκοπικές σκέψεις υπό ένα αξιοθαύμαστα feel good πρίσμα.



Βέβαια, ο Turla είχε πλάι του μια απίστευτη τσελίστρια με πληθωρικό παίξιμο να τον σιγοντάρει και ορισμένες φορές να κλέβει η ίδια την παράσταση. Η Lannister-ικά κατάξανθη Sarah Balliet, μονίμως συνοφρυωμένη, έμοιαζε να είναι απορροφημένη στο μάτι του κυκλώνα της τέχνης της και μαγνήτιζε τα βλέμματα.

Ο τρίτος αστέρας της πεντάδας των Murder By Death δεν ήταν άλλος από τον David Fountain, ο οποίος με τα πλήκτρα του προσέδιδε όλη τη μελαγχολία στις συνθέσεις, ενώ δεν παρέλειπε να πιάνει και ένα μικρό μαντολίνο και να δίνει μια όμορφη folk νότα –δυστυχώς όμως δεν είχε φέρει μπάντζο μαζί του.



Όσον αφορά τον τελευταίο τους δίσκο, φάνηκε και επί σκηνής πως οι δύο στιγμές του που αξίζουν είναι το "Big Dark Love" και το "Solitary One". Βέβαια, οι κορυφές της βραδιάς ήταν άλλες και κυμαίνονταν σε μεγάλο εύρος συναισθημάτων. Πάνω απ' όλα, φυσικά, είχαμε πολλές ανατριχίλες με το "Ash", μία από τις δυνατότερες συνθέσεις του συγκροτήματος. Εξωπραγματικό.



Αλλά, πώς να αμελήσεις το ιρλανδικό πάρτι που γίνεται με το a la-pogues "As Long As There Is Whiskey In The World"; Πώς να μην θαμπωθείς με τα "Until Morale Improves", "The Curse Of Elkhart"; Πώς να μην ταξιδέψεις σε άλλες εποχές με το "Lost River" και πώς να μην αναρωτηθείς που βρίσκεσαι και τι κάνεις με το "A Masters In Reverse Psychology"; Μόνο παράπονο ότι δεν ακούσαμε την κομματάρα "No Oath, No Spell". Θα έλεγα δεν πειράζει, θα το ακούσουμε την επόμενη φορά, αλλά αμφιβάλλω αν θα υπάρξει τέτοια. Δεν έχουν riff κλεμμένα από Black Sabbath, βλέπετε. Οπότε θα αρκεστώ στο «δεν πειράζει, έχουμε μια δισκογραφία τους γεμάτη διαμάντια να λιώσουμε».

Φωτογραφίες: Γιάννης Βόλκας - Dorina Dragon