Mudhoney, White Hills @ Berghain (Βερολίνο), 12/05/15

Οι πρωτεργάτες του grunge δείχνουν εμφατικά ότι παραμένουν σπουδαίοι

Από τον Παντελή Κουρέλη, 03/06/2015 @ 10:39
Με την πληροφορία να διαδίδεται σήμερα με σχεδόν αστραπιαίους ρυθμούς, όλοι φαίνεται να ζούμε σε ένα γρηγορότερο mode σε σχέση με παλιότερα. Σε αυτά τα πλαίσια, μουσικοί και συγκροτήματα έρχονται και παρέρχονται. Ακόμα κι έτσι όμως, κατ' αναλογία με κάποιες σταθερές αξίες που υπάρχουν στη ζωή, υπάρχουν αντίστοιχες και στη μουσική. Ορμώμενοι λοιπόν από τη φήμη τους, από τους αξιολογότατους δίσκους που έχουν κυκλοφορήσει την τελευταία δεκαετία αλλά και από την ισοπεδωτική εμφάνισή τους τον Μάιο του 2006 στην Αθήνα, όπου είχαν σπάσει χορδές, είχαν κάψει ενισχυτές και είχαν παίξει απρογραμμάτιστο δεύτερο encore λόγω του ότι τους άρεσε πάρα πολύ η ανταπόκριση του κόσμου, αποφασίσαμε να δούμε τους Mudhoney στην πρώτη πόλη στην οποία έπαιξαν εκτός της χώρας τους και το 1988, στο Βερολίνο.

Η συναυλία θα πραγματοποιούταν σε ένα club του πρώην Ανατολικού Βερολίνου. Το Berghain είναι ένα ογκώδες κτήριο, το οποίο διαθέτει μεταξύ άλλων και έναν χώρο που λειτουργεί σαν club, αλλά και σαν χώρος συναυλιών. Αφού πληρώνουμε το αντίτιμο στο ταμείο και απλώς μας επιτρέπεται η είσοδος, χωρίς να λάβουμε ούτε καν ένα κομμάτι χαρτιού (άραγε το ξέρει ο Βόλφγκανγκ ότι δεν κόβουν αποδείξεις;), περνάμε μέσα από διαδρόμους στους οποίους υπάρχουν διάφορα αγάλματα και ανεβαίνουμε σκοτεινές σκάλες, ώσπου τελικά φτάνουμε σε έναν χώρο βιομηχανικής αισθητικής, όπου προλαβαίνουμε τα τελευταία κομμάτια του πρώτου support σχήματος, Burton Carroll. Με χαρά μας αντιλαμβανόμαστε ότι πιθανότατα δεν χάσαμε και κάτι σπουδαίο λόγω της καθυστέρησής μας - με μια ακουστική κιθάρα και μια όχι και τόσο ιδιαίτερη φωνή, είναι σχετικά απίθανο να αφήσεις κάποιο στίγμα.

Μετά από ένα μικρό διάλειμμα, ανεβαίνει στη σκηνή το τρίο των πολυγραφότατων Νεοϋορκέζων White Hills, οι οποίοι εδώ και μια δεκαετία έχουν εκδώσει καμιά δεκαριά δίσκους. Παίζουν μια ενδιαφέρουσα μίξη ψυχεδελικού rock και garage και έχουν μεγάλης σχετικά διάρκειας κομμάτια. Ο ενεργητικός frontman Dave W. τραγουδά, παίζει κιθάρα και δίνει το δικό του σόου, όμως τα περισσότερα (ανδρικά) βλέμματα του κοινού πέφτουν πάνω στη μπασίστρια Ego Sensation. Μετά από περίπου 45 λεπτά, οι White Hills αφήνουν τη σκηνή έχοντας εκπληρώσει ικανοποιητικότατα τον ρόλο τους να προθερμάνουν το κοινό.

Μιας και το Βερολίνο είναι μια πόλη που κοιμάται αργά σχετικά με τις υπόλοιπες βορειοευρωπαϊκές πόλεις, οι Mudhoney εμφανίζονται στη σκηνή λίγο μετά τις 23:00 και ξεκινούν με το "Poisoned Water" από το, μακρινό πια, "Tomorrow Hits Today". Αυτό που εντυπωσιάζει από την πρώτη στιγμή είναι η πάρα πολύ καλή φωνή του Mark Arm, η οποία βρίσκεται σε τρομερή κατάσταση και σε διαπερνά. Για το ζευγάρι "I Like It Small" και "Suck You Dry" που ακολουθούν, και παρ’ όλο που το δεύτερο είναι τόσο κλασικό, δύσκολα μπορεί κάποιος να καταλάβει ότι έχουν ηλικιακή διαφορά ένα τέταρτο του αιώνα. Η ορμή του πιο καινούργιου κομματιού δεν διαφέρει σε πολλά από αυτή του παλιού και το ίδιο ακριβώς μπορούμε να πούμε και για την όρεξη του συγκροτήματος, η οποία φαίνεται να παραμένει εφηβική.

Τα πράγματα ηρεμούν κάπως με το αργόσυρτο και μακροσκελές "Broken Hands", όμως αυτό διαρκεί μόνο λίγο, μιας μετά μπαίνει το χαρακτηριστικό riff από τον Steve Turner, ακολουθεί ο καλπασμός του Dan Peters και εκτροχιαζόμαστε με το "You Got It". Χωρίς ουσιαστικό διάλειμμα παίζεται το γκρουβάτο "Inside Job", που θυμίζει και λίγο Motorhead, με τον Mark να αποδίδει πραγματικά εκπληκτικά, ουρλιάζοντας και παρασύροντας το μυαλό να ξεφύγει και το κορμί να κουνηθεί.

Η αισθητική του σκηνικού είναι πολύ ταιριαστή με το ηχητικό κομμάτι. Τεράστια ηχεία βρίσκονται εκατέρωθεν της σκηνής, αλλά και στα πλαϊνά μέρη του χώρου. Ηχεία βρίσκονται ακόμα και κρεμασμένα πάνω από την κονσόλα, διαδίδοντας και γεμίζοντας τον χώρο με τον καλοπαιγμένο και μελωδικό θόρυβο που εξέρχεται από αυτά. Στη σκηνή συμβαίνουν όργια, με τα riff να εξαπολύονται πραγματικά κατά ριπάς, τον Peters να έχει διαλύσει τα τύμπανά του και κορυφαίες στιγμές το ζευγάρι "Where The Flavor Is" και "Judgement, Rage, Retribution And Thyme" που παίζονται συνεχόμενα. Ούτε κατά διάνοια δεν παρουσιάζεται κοιλιά στο set - όλα τα κομμάτια υποστηρίζονται από το υπερβολικά ορεξάτο συγκρότημα με τέτοιο τρόπο, που ανεβαίνουν επίπεδο. Δυστυχώς, στον χώρο απαγορεύονται εντελώς οι φωτογραφίες, όχι εξαιτίας του συγκροτήματος, αλλά εξαιτίας club policy.

Στη μίξη παλιών και νέων κομματιών υπεισέρχεται μια κλασική τριάδα αποτελούμενη κατά σειρά από τα "Flat Out Fucked", "Sweet Young Thing" και κλείνοντας πανηγυρικά με το "Touch Me I'm Sick", στο τέλος του οποίου ο Mark αφήνει στην άκρη την κιθάρα που παίζει καθ' όλη τη διάρκεια του set και αφοσιώνεται μόνο στο μικρόφωνο. Το set κλείνει με κάποια πιο νέα κομμάτια, διανθισμένα με δύο punk διασκευές ("You Stupid Assholes" των Angry Samoans και "Hate The Police" των Dicks). Τελευταία κομμάτια είναι το ταχύτατο "Chardonnay" και το classic-to-be "The Only Son Of The Window From Nain", που βρίσκονται και τα δύο στον πλέον πρόσφατο δίσκο, "Vanishing Point".

MudhoneyΎστερα από τις απαραίτητες αλλά και έντονες επευφημίες, οι Mudhoney ξαναβγαίνουν στη σκηνή για ένα encore που αποτελείται κυρίως από πιο αργόσυρτα και μακροσκελή κομμάτια. Ο Mark συνοδεύει και πάλι τον Steve Turner στην κιθάρα και παίζονται κατά σειρά τα "Sonic Infusion", "Beneath The Valley Of The Underdog", "Here Comes Sickness" και το κλασικό "In 'N' Out Of Grace" από το "Superfuzz Bigmuff". Μετά το τέλος του κομματιού και ύστερα από τόσο ιδρώτα που έχουν ρίξει, τόση ενέργεια που έχουν ξοδέψει, τόση ψυχή που έχουν καταθέσει και τόση μπύρα που έχει πιει ο Αυστραλός μπασίστας Guy Maddison, ο Mark λέει ότι κανονικά θα έπρεπε να πάνε για ένα ντους, το οποίο τόσο χρειάζονται. Όμως, εντυπωσιασμένοι από τα θερμά χειροκροτήματα του κοινού, ξαναπιάνουν τα όργανά τους, μας χαρίζουν μια φανταστική εκτέλεση του "Into The Drink" για να μας καληνυχτίσουν και κατεβαίνουν πια οριστικά από τη σκηνή, μετά από 100 λεπτά.

Η εντύπωση που έμεινε είναι ενός συγκροτήματος που, ενώ οι μουσικοί έχουν πενηνταρίσει, έχουν όρεξη, οργή, νοοτροπία και απόδοση νεανική και αυτά τα συνδυάζουν με ώριμη αφοσίωση σε ένα υπερπλήρες πακέτο που εγγυάται σε όποιον τους δει ότι θα ΓΟΥΣΤΑΡΕΙ και θα περάσει πολύ καλά, ακόμα κι αν δεν είναι απολύτως εξοικειωμένος με τα κομμάτια τους. Η απόφασή μου να τους δω ενώ τους πέτυχα τυχαία στο εξωτερικό αποδείχτηκε σοφή. Μην τους χάσετε στο Plissken και να είστε προετοιμασμένοι να εκπλαγείτε. Στον κάτω όροφο υπήρχε και ικανοποιητικότατο merchandise με αφίσες, βινύλια, CD, μέχρι και βιβλία, το οποίο ελπίζουμε να έρθει κι εδώ.
SETLIST

Poisoned Water
I Like It Small
Suck You Dry
Broken Hands
You Got It (Keep It Out Of My Face)
Inside Job
Get Into Yours
1995
Where The Flavor Is
Judgement, Rage, Retribution And Thyme
Flat Out Fucked
Sweet Young Thing (Ain't Sweet No More)
Touch Me I'm Sick
What To Do With The Neutral
You Stupid Asshole (διασκευή Angry Samoans)
I'm Now
The Final Course
Hate The Police (διασκευή The Dicks)
Chardonnay
The Only Son Of The Widow From Nain

Encore:
Sonic Infusion
Beneath The Valley Of The Underdog
Here Comes Sickness
In 'N' Out Of Grace
Into The Drink
  • SHARE
  • TWEET