Moonspell, Inactive Messiah @ Fuzz, 25/01/09

Αυτή τη φορά, μας έπαιξαν στο γήπεδό μας και κέρδισαν κατά κράτος. Εν τη γενέσει της, ετούτη η νύχτα έμοιαζε να ήταν αιώνια και οι οιωνοί ήταν πολλοί από το πρωινό κιόλας της 25ης Ιανουαρίου του σωτηρίου έτους 2009. Το πώς και το γιατί ανήκουν στην ιστορία και λίγο ενδιαφέρουν το αναγνωστικό κοινό. Η στιγμή που οι Πορτογάλοι gothic metallers Moonspell θα πατούσαν το πόδι τους για δεύτερη φορά επί ελληνικού εδάφους μέσα σε λιγότερο από έξι μήνες (τίποτε δεν είναι τυχαίο) έφτασε. Η Γαία άνοιξε την άχρωμη αγκαλιά της εμπρός των πυλών του Fuzz Club στην Αθήνα και περίμενε όλα τα παιδιά της για να τα νεκροφιλήσει, ως όριζε η χείρα του Seth, "Night Eternal" εποχής γαρ. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή...

Δεν υπάρχει καλύτερη έναρξη για τον συναυλιακό οπαδό από το να ξεκινά ένα live την ακριβή ώρα που η διοργανώτρια εταιρεία έχει υποσχεθεί, η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, κι έτσι, λίγα λεπτά μετά τις 20:30, βρισκόμασταν ήδη μέσα στο γνωστό club της οδού Βουλιαγμένης για να κάνουμε ζέσταμα με τους «δικούς μας» Inactive Messiah που ανέβηκαν στο μικρό ομολογουμένως stage, τρία μόλις λεπτά μετά τις εννέα. Ο ήχος στέρησε από τους ορεξάτους «Messiahs» την ευκαιρία να κερδίσουν καλές εντυπώσεις, κάποια μικροπροβλήματα στα samplers και την αυξομείωση της έντασης φάνηκαν από την αρχή και εγώ έμεινα να απορώ τι στο καλό κάνουν οι ηχολήπτες με τα support group στην Ελλάδα και τους παίρνουν τη μπουκιά μέσα από το πιάτο, για να μην πω τίποτα χειρότερο.



Με καινούρια δουλειά στη φαρέτρα τους, έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους και τίμησαν το "Sinful Nation", αποτυγχάνοντας να αγγίξουν τα ανήξερα αυτιά, ενώ τα ήδη υποψιασμένα απορούσαν διαρκώς για το πού τράβηξαν οι κιθάρες και η φωνή, αφήνοντας ανενόχλητα τύμπανα και μπάσο να κατακρεουργούν ανελέητα το μυαλό μας, δημιουργώντας τον ορισμό της ηχορύπανσης με το ακουστικό αποτέλεσμα του αμιγώς μελωδικού «core-κάτι» μείγματος. Κρίμα πραγματικά, γιατί οι εν λόγω κύριοι είχαν τραβήξει την προσοχή μου στο MMD του 2007, αφήνοντας την καλύτερη των εντυπώσεων και η εμφάνιση με τους Moonspell ήταν μια καλή ευκαιρία να τους ξαναδώ, μόνο που πήγε χαμένη. Δεν απογοητεύτηκα από τη μπάντα όμως. Εις το επανειδείν παιδιά...



...ενώ το ρολόι μου έδειχνε είκοσι λεπτά πριν τις δέκα κι έψαχνα μανιωδώς για δόσεις παρακεταμόλης που θα αποκαθιστούσαν την προσωρινή βλάβη (θέλω να πιστεύω) στα εγκεφαλικά μου κύτταρα. Ας είναι: οι «τσεκαδόροι» είχαν πάρει τη θέση τους on stage, το σκηνικό έτεινε να αλλάζει υπό τους ήχους των Danzig και Type O Negative (οποία ευχάριστη έκπληξις) μέσω απομηχανής θεού dj και να γίνεται πιο πένθιμο, πιο σκοτεινό, ενώ τα μάτια μου ανυπομονούσαν να δουν τον Ribeiro και την παρέα του να αλωνίζουν επί σκηνής, σε ένα χώρο που πραγματικά τους αρμόζει, προς τέρψιν ημών, με όχημα την αυτού μεγαλειότης, την «Αιωνία Νυκτί».



Τα φώτα χαμήλωσαν επικίνδυνα και οι πρώτες νότες του "At Tragic Heights" πλημμύρισαν την κατάμεστη αίθουσα που μετρούσε άνετα πάνω από 600 αιμοδιψή ζευγάρια μάτια - η "Vampiria" άλλωστε δεν ήταν και πολύ μακριά.



Στο δεξί και το αριστερό άκρο της σκηνής υπήρχαν δυο μεγάλοι προτζέκτορες που συμπλήρωναν το σώου των Πορτογάλων, απεικονίζοντας εικαστικά θέματα σχετικά με το ύφος των κομματιών (από την «Πηγή της Ζωής» του Αρονόφσκι μέχρι την αιματοβαμμένη «Moongram»), συναγωνιζόμενοι την αρτιότητα του φωτισμού και της σκηνικής παρουσίας του "Langsuyar" που είχε βαλθεί να μας πάρει το scalp με τα καμώματά του.

Οι δυνατότητες και η όρεξη, τα παιχνίδια και η αμεσότητά του με το κοινό είναι γνωστά εξάλλου σε όλους μας και όσοι δεν είχατε την ευκαιρία να βρεθείτε ανάμεσα στο θερμό κοινό που στην πλειοψηφία του μετρούσε γυναικείο πληθυσμό (γιατί άραγε;!), χάσατε.



Στιγμές από το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας τους με τιμώμενα πρόσωπα-άλμπουμς τα "Wolfheart" και "Night Eternal", όπως ήταν φυσικό, έμειναν ανεξίτηλες στις νωπές μνήμες μας που προσπαθούν ακόμη και τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές να ανασυγκροτηθούν και να πάρουν τη θέση που τους αξίζει, και τι να πρωτοθυμηθεί κανείς: το ντουέτο με την αξιοπρεπέστατη Maxi Nil στο "Scorpion Flower", το αδιαχώρητο που επικράτησε στις πρώτες σειρές υπό τους ήχους του "Opium", την ανατριχίλα στις πρώτες νότες αλλά και τις τελευταίες του "Vampiria", το χορευτικό ιντερλούδιο του "Alma Matter" ή τον αξιοζήλευτο επίλογο του "Full Moon Madness" με την αφιέρωση δια στόματος Ribeiro σε Septic Flesh και Rotting Christ;



Έπειτα από το πέρας 105 λεπτών, με σύμμαχο τον κρυστάλλινο ήχο που ξεπέρασε τα εδώ standards που έχουμε συνηθίσει (κακώς), και αυτό το live set ανήκε στο μουσικό παρελθόν, αναμένοντας διακαώς για το επόμενο στο μέλλον.



Οι Moonspell είναι δικαίως μία από τις αγαπημένες live μπάντες του ελληνικού κοινού και φροντίζουν να το αποζημιώνουν στο έπακρο. Μπορεί το περασμένο καλοκαίρι αυτό να μην έγινε λόγω συνθηκών, η επανάληψη όμως μετά το ημίχρονο τα είπε όλα. 1-1 και πάμε για την παράταση; Για να δούμε, ο Fernando πάντως το υποσχέθηκε, καταχειροκροτούμενος και καταϊδρωμένος: «θα ξαναέρθουμε σύντομα».

Set list:

At Tragic Heights
Night Eternal
Moon In Mercury
Finisterra
The Southern Deathstyle
Scorpion Flower
Everything Invaded
Opium
Ruin & Misery
Luna
Vampiria
First Light
Alma Matter
----------------------------
Wolfshade
Love Crimes
Goat On Fire
Blood Tells
Full Moon Madness