Monster Magnet, HeadQuake @ Piraeus Academy 117, 02/04/16

Από τη στιγμή της ανακοίνωσης της τρέχουσας περιοδείας των Monster Magnet, η οποία θα ήταν αφιερωμένη στην καλύτερη περίοδό τους (αυτή δηλαδή που καλύπτει τα άλμπουμ "Superjudge", "Dopes To Infinity", "Powertrip" και "God Says No" aka "Celebrating The A&M Years Tour"), ήμουν σίγουρος ότι θα περνούσαμε, αν μη τι άλλο, καλύτερα από τις τελευταίες φορές που τους είδαμε στη χώρα μας. Όχι, βέβαια, ότι το συγκεκριμένο συγκρότημα έχει παίξει ποτέ άσχημα ή ακόμα και μέτρια, σε οποιαδήποτε συναυλία τους εδώ (προσωπικά, τους έχασα μόνο στη Ριζούπολη το 1999, όταν μας τίμησαν, ως support των Metallica), απλά αυτή τη φορά, με αυτό το setlist και με δεδομένη τη φοβερή ικανότητα των Magnet στο σανίδι, υπήρχαν βάσιμες ελπίδες ότι το θέαμα που θα παρακολουθούσαμε δεν θα ήταν τίποτε λιγότερο από συγκλονιστικό. Και πράγματι έτσι ήταν.

Λίγο μετά τις 20:30, το ορεκτικό μας θα αποτελούσε η τετράδα των HeadQuake, μια ντόπια heavy/stoner rock μπάντα, η οποία έπαιξε τίμια και με καλό ήχο για περίπου 40 λεπτά το υλικό της (στο ενεργητικό τους έχουν δύο full length κυκλοφορίες και κάμποσες συμμετοχές σε συλλογές, από τα μέσα της δεκαετίας του '90 που υφίστανται ως συγκρότημα), μπροστά σε λιγοστό κόσμο στην αρχή (που φαινόταν ακόμα λιγότερος σε ένα μαγαζί τόσο μεγάλο) και περισσότερο σιγά σιγά μετά τις 21:00.

Το στίγμα των Headquake, σε σχέση με τη σωρεία συγκροτημάτων αυτού του ιδιώματος στη χώρα μας, εντοπίζεται στα πολύ όμορφα μελωδικά solo καθώς και σε μια ευπρόσδεκτη Alice In Chains πινελιά, ιδίως στα backing vocals που μοιράζονται ο κιθαρίστας και ο μπασίστας της μπάντας και «σπάνε» τη στονερίλα και το μονολιθικό στυλ που έχει καθιερωθεί από τους αμέτρητους Kyuss/Clutch κλώνους που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια. Οι HeadQuake λοιπόν, έχουν διακριτή προσωπικότητα, ήταν δεμένοι, καλοπροβαρισμένοι και αρκούντως ψυχεδελικοί και τελικά κέρδισαν το ζεστό χειροκρότημα του κόσμου, χωρίς ωστόσο να τον ενθουσιάσουν.

Οι άρχοντες/ηγέτες/εφευρέτες/πιονέροι του σύγχρονου ψυχεδελικού/stoner rock, γύρω στις 21.45, ανέβηκαν με αγριεμένο attitude στην πίστα του Piraeus Academy, φανερώνοντας με το καλημέρα τις διαθέσεις τους: "Crop Circle" και "Powertrip" χωρίς ανάσα και γίνεται άμεσα αντιληπτό σε όλους ότι αυτή τη φορά οι Monster Magnet δεν αστειεύονται καθόλου. Ελάχιστα δευτερόλεπτα χαλάρωσης μέχρι να ακουστεί η εισαγωγή του τεράστιου "Melt", του εναρκτήριου κομματιού του "God Says No" άλμπουμ, για να διαπιστώσουμε ότι ο Wyndorf βρίσκεται σε εξαιρετική κατάσταση και η φωνή του είναι ά-ψο-γη, ενώ η φυσική του κατάσταση όχι τόσο (κάποια κιλά που έχει βάλει πριν κάποια χρόνια, δεν τον έχουν αφήσει δυστυχώς) και γι’ αυτό δεν τον είδαμε να κάνει τα «ακροβατικά» που συνήθιζε στις '90s συναυλίες των Magnet. Αλλά ποιος νοιάζεται, πραγματικά; Τόσο ο ίδιος ο Dave, όσο και ο επί ετών συνοδοιπόρος του Phil Caivano στην κιθάρα (με κλασικό μπλουζάκι Motorhead και γυαλί ηλίου που δεν αποχωρίστηκε καθόλου κατά τη διάρκεια του show) ήταν φανταστικοί - χαρακτηριστικές true rock 'n' roll φιγούρες, με τη μαγκιά και την αυτοπεποίθηση που απαιτείται να έχουν. Και τα υπόλοιπα μέλη ασφαλώς δεν πήγαιναν πίσω.

Η συνέχεια ήταν σαρωτική. Με σύμμαχο τον άψογο -δυνατό, αλλά διαυγέστατο- ήχο, η βουτιά στο παρελθόν των Magnet συνεχίστηκε, με τη μπάντα να πιάνει το "Superjudge" άλμπουμ, παίζοντας μέσα από αυτό, σε συγκλονιστικές εκτελέσεις, το ομώνυμο κομμάτι και το "Twin Earth". O Wyndorf λιγομίλητος, χωρίς φρου φρου κι αρώματα, μαεστρικά οδηγεί τη μπάντα του παίζοντας το ένα έπος μετά το άλλο: "Look To Your Orb For The Warning" (από το "Dopes...", τo ξεχασμένo "Dinosaur Vacuum" και τo ατμοσφαιρικό "Cage Around The Sun" (πάλι μέσα από το "Superjudge"). Περιττό να πω τι παροξυσμός επικράτησε, όταν η τριάδα "Tractor" (με την κλασική a capella εισαγωγή από τον Dave), "Dopes To Infinity" και "Space Lord" έκλεισε την κανονική διάρκεια του set, παιγμένη με όλη τη μεγαλοπρέπεια που αναλογεί σε αυτά τα αθάνατα τραγούδια και με την ολόψυχη συμμετοχή από το κοινό, που έμοιαζε να ζει σε όνειρο.

Όπως ήταν αναμενόμενο, οι Monster Magnet επανήλθαν για ένα -σικέ- encore, το οποίο θα αποτελείτο από το "I Want More" (κομμάτι που περιέχεται στην Βρετανική έκδοση του "God Says No", το οποίο προφανώς επελέγη, διότι η μπαντάρα ήθελε να το παίξει για τη δική της καύλα), το "Face Down" και το τραγούδι-μανιφέστο "Negasonic Teenage Warhead" (που πέρυσι μας το στέρησαν...), αφήνοντας τον κόσμο μέσα στην απόλυτη ευφορία.

Πραγματικά, πρέπει κανείς να είναι πολύ γκρινιάρης για να παραπονεθεί για οτιδήποτε που αφορά στη συγκεκριμένη συναυλία. Οι Monster Magnet έδωσαν ένα show άψογο από κάθε άποψη, τιμώντας το ένδοξο παρελθόν τους και τα ιστορικά τους άλμπουμ. Φυσικά, οι Magnet δεν είναι το συγκρότημα που επαναπαύεται στις δάφνες του, εξάλλου είναι ιδιαίτερα παραγωγικοί δισκογραφικά μέχρι σήμερα και στηρίζουν τα καινούρια τους κομμάτια επί σκηνής. Αυτό άλλωστε τους δίνει και το δικαίωμα να οργανώνουν μια στο τόσο μια περιοδεία σαν και αυτή, αφιερωμένη στα παλιά, προξενώντας συγκίνηση και ανατριχίλα στους μεγαλύτερους και συνάμα δράττοντας την ευκαιρία να «συστηθούν» στους νεώτερους, παρουσιάζοντας με ιδανικό τρόπο την ιστορία τους και πώς αυτή χτίστηκε μέσα από ένα σκασμό κομματάρες, rock attitude και σκληρή δουλειά. Πάντα τέτοια να ‘χουμε.