Mono, A Storm Of Light @ Fuzz 10/04/09

14/04/2009 @ 04:50
«Ποτέ δε φτάνει μόνο μια φορά». Κάπως έτσι δεν ηχεί το motto για όσα σχήματα καταφέρνουν -ανεξαιρέτως συνθηκών- να χαρίσουν στιγμές συγκίνησης σε κάθε τους νέα εμφάνιση; Ιδιαίτερα, δε, όσον αφορά τους headliners της περίπτωσής μας, ο κανόνας -ή μάλλον, λογοπαίγνιο- τηρείται κατά γράμμα, παρουσιάζοντάς τους έτσι ως τους αδιαμφισβήτητους νικητές της βραδιάς αλλά κι ως ένα από τα πλέον αξιόλογα live acts που κινούνται στον ευρύτερο rock χώρο...

Πρώτοι στη σκηνή ανέβηκαν οι A Storm Of Light του Josh Graham, γνωστού για τη δουλειά που έχει κάνει στα στρατόπεδα των Red Sparowes, Blood & Time και Battle Of Mice, ενώ σημαντικό μερίδιο προσοχής κατάφερε να κερδίσει κι ως υπεύθυνος των visual media των γνωστών και μη εξαιρετέων Neurosis. Το συγκεκριμένο προσόν μάλιστα έγινε άμεσα αντιληπτό και μέσω της περίπτωσης των A Storm Of Light, καθώς στη μια ώρα που ακολούθησε απολαύσαμε εικόνες που θα μπορούσαν να σε ταξιδέψουν σε άλλα τοπία και διαστάσεις, χάριν του λεγόμενου video wall που βρισκόταν στο πίσω μέρος της σκηνής. Το ταξίδι όμως απαιτούσε και την κατάλληλη μουσική υπόκρουση, η οποία δυστυχώς απουσίαζε...

Ενώ το όλο στήσιμο τηρούσε τις καλύτερες των προΰποθέσεων, ο υπερβολικά δυνατός ήχος επέδρασε αντίστροφα στον τελικό απολογισμό, κυρίως όσον αφορά το νωχελικό τους χαρακτήρα. Κοινώς, η μεγάλη διάρκεια του set έφερε υπνηλία αντί ενθουσιασμού, παρόλο που η κατάσταση έδειχνε αισθητά βελτιωμένη από το τρίτο κομμάτι κι έπειτα. Γι' αυτό και στη προκειμένη περίπτωση η εν λόγω εμφάνιση δεν ήταν τίποτε άλλο παρά «ορεκτικό» - εξαντλώντας από την πλευρά μας κάθε βαθμό επιείκειας...

Η ώρα είχε περάσει τις 10 και μισή όταν τα τέσσερα μέλη ανέβηκαν στη σκηνή για να δοκιμάσουν τα όργανά τους, ξανά και ξανά, μέχρι να αγγίξουν το ελάχιστο επιθυμητό αποτέλεσμα. Η όλη αναμονή, φυσικά, έφερε κάποια μικρά παράπονα, καθώς δεκάδες βλέμματα απορίας στράφηκαν προς το γκρουπ, συνοδευόμενα από παρακλήσεις ατόμων που αγνοούσαν παντελώς τον επαγγελματισμό που διέπει το εν λόγω σχήμα. Η αμηχανία της μισάωρης καθυστέρησης όμως δεν εγκατέλειψε τους αγαπητούς Ιάπωνες ούτε κατά την εκτέλεση του εναρκτήριου "Ashes In The Snow", στη διάρκεια της οποίας, εμφανώς ενοχλημένοι, προσπαθούσαν να εξαλείψουν έως και το τελευταίο ψεγάδι. Και το κατάφεραν, πολύ σύντομα μάλιστα! Η συνέχεια με το "Burial At The Sea" επεφύλασσε μια απότομη βελτίωση, καθώς και την υπόσχεση πως, επιτέλους, όλα έδειχναν έτοιμα...

...για να ξεκινήσει αυτό που θα αποκαλούσε κανείς ως «soundtrack for dreaming» ή, αν προτιμάτε, μια απροσδόκητη έκρηξη συναισθημάτων. Κι όμως, οι Mono στάθηκαν άφθαστοι σε κάθε τους πτυχή, ακόμη και στη σκηνική παρουσία που ομολογουμένως δεν έκρυβε ιδιαίτερες διαφορές σε σχέση με την προηγούμενη εμφάνισή τους. Η μπασίστρια φορούσε ένα λίτο κι απέριττο φόρεμα, το οποίο τη μετέτρεπε σε μια αιθέρια μορφή, ικανή να καθηλώσει τα βλέμματα στο κέντρο της σκηνής, ενώ από την άλλη, οι δύο κιθαρίστες που βρίσκονταν εκ δεξιών και αριστερών της απέδωσαν τα μέρη τους με τον πλέον κατάλληλο τρόπο, είτε καθήμενοι σε καρέκλες, είτε απορροφημένοι στα ξεσπάσματα των κομματιών, είτε και με τους δύο τρόπους ταυτόχρονα. Για την ακρίβεια, το στήσιμο όλων των μελών προσδίδει μια ομοιομορφία που παρουσιάζει το σχήμα ως «μονάδα» κι όχι ως σύνολο, απαρτιζόμενο από τέσσερις ξεχωριστούς μουσικούς.

Φτάνοντας σιγά - σιγά προς το τέλος του κειμένου, ο γράφων αντιλαμβάνεται πως πιθανότατα δεν αποθέωσε το σχήμα όσο ενδεχομένως να περίμενε ο επίδοξος αναγνώστης. Ο λόγος δεν είναι άλλος από την πρώτη εμφάνιση που έλαβε χώρα το Δεκέμβρη του 07 και φαίνεται να αποτυπώθηκε πιο ζωηρά στη μνήμη του, πιθανότατα λόγω του στοιχείου της έκπληξης, αλλά και του αισθητά καλύτερου ήχου και φωτισμού. Γι' αυτό και ίσως οφείλουμε να αμφιβάλλουμε περί της όποιας αξιοπιστίας του Fuzz ως κατάλληλου συναυλιακού χώρου, από τη στιγμή που το περιβόητο An Club των Εξαρχείων νίκησε κατά κράτος, προσδίδοντας στις εντυπώσεις τον πλέον ανάμεικτο χαρακτήρα.

Για να μη παρεξηγούμαστε όμως, οι συνθήκες δεν ήταν ούτε κακές, ούτε μέτριες. Απλά... δεν ήταν τέλειες! Γι' αυτό και κάπου εδώ μια μικρή περιγραφή κρίνεται απαραίτητη, χάριν ανάλυσης. Προσπαθήστε να σκεφτείτε για λίγο αυτές τις παραδεισένιες εικόνες που βλέπουμε στο σινεμά. Πώς ακριβώς πιστεύετε πως θα αισθανόσασταν στο σκηνικό που μια κοπέλα ατενίζει το γαλάζιο της θάλασσας, ενώ ο αέρας μπλέκει τα μακριά και πλούσια μαλλιά της; Αυτό ακριβώς το συναίσθημα σου περνάνε οι συναυλίες των Mono, και μάλιστα με τρόπο που όχι απλά βλέπεις την εικόνα, αλλά νοιώθεις λες και βρίσκεσαι μέσα σε αυτήν. Γι' αυτό και μην παραξενεύεστε όταν ακούτε μικρές γκρίνιες για ψιθύρους, μικροθορύβους, ή όποια αλλά συχνά φαινόμενα μοιάζουν στις περισσότερες συναυλίες αμελητέα. Όσοι έζησαν την πρώτη συγκλονιστική εμπειρία έχουν απόλυτη γνώση της περιγραφής, όπως πιθανότατα κι εκείνοι που έμελλε να τιμήσουν το σχήμα στη δεύτερη ευκαιρία που τους δόθηκε. Γι' αυτό κι ο κάθε οπαδός της εν λόγω σκηνής οφείλει να τους απολαύσει ζωντανά έστω για μια φορά, καθώς τέτοιες εμπειρίες αξίζουν μόνο να τις ζεις και όχι να τις διαβάζεις.

Mono setlist:

01. Ashes In The Snow
02. Burial At The Sea
03. Follow The Map
04. Pure As Snow (Trails Of The Winter Storm)
05. Yearning
06. Battle To Heaven
07. Halcyon (Beautiful Days)
08. Everlasting Light

Γιάννης Καγκελάρης
  • SHARE
  • TWEET