Michael Bolton @ Θέατρο Πέτρας, 07/07/09

Δεν περίμενα ασφαλώς να φτάσει η στιγμή που ο Michael Bolton θα αποφάσιζε να επισκεφτεί τη χώρα μας για να αντιληφθώ τη στάση που κρατά η rock κοινότητα απέναντί του. Αν με ρωτούσε κάποιος πριν λίγο καιρό για το πως βλέπουν οι οπαδοί της σκληρής μουσικής τον Αμερικανό superstar, θα μιλούσα για μια προσωπικότητα που διχάζει. Πολύ πρόσφατα όμως αντιλήφθηκα ότι η έννοια του διχασμού δε νοείται όταν η μία πλευρά έχει σα μοναδικό της αντιπρόσωπο εσένα.

Με κάθε θετική διάθεση και με κλειστά αυτιά στα βαριά λόγια συνεργατών και αναγνωστών που έσπευσαν να κατακρίνουν την άποψη μου περί ενός σπουδαίου καλλιτέχνη, με μια φωνή που έχει σημαδέψει τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων, πήρα τη θέση μου στις κερκίδες του Θεάτρου.

Το concept της συναυλίας ιδανικό. Η πανσέληνος φωτίζει τα βράχια του Θεάτρου και ο κόσμος, γεμάτος ρομαντική διάθεση, περιμένει να παρακολουθήσει πως πραγματοποιείται η μετουσίωση της Αγάπης σε νότες. Όλα μοιάζουν ιδανικά, μέχρι τη στιγμή που κάποιος εκ της διοργανώτριας αρχής ανακοινώνει την έλευση της κυρίας Λίας Κοσκινά, η οποία ανέλαβε το ρόλο να ζεστάνει το κοινό γι' αυτό που θα επακολουθούσε. Τότε, λοιπόν, ήταν και η στιγμή που κάθε θετική προδιάθεση κάνει περίπατο και τα συναισθήματα της αγανάκτησης και της απορίας λαμβάνουν τον περισσότερο χώρο στο μυαλό μου.

Είναι λυπηρό να παρακολουθείς μια καλλιτέχνιδα, που εμφανώς έχει πολλές δυνατότητες στο χώρο του musical, να εκτίθεται απροκάλυπτα μπροστά στο κοινό μέσω αστείων playback που θυμίζουν κάποιους από τους κλασικούς ήχους του game boy. Η ένταση περιορίζεται στις δύο πρώτες σειρές των καθήμενων και ο φωτισμός θυμίζει αυτόν του σπηλαίου των Ιωαννίνων. Σίγουρα αυτές ήταν μερικές από τις πιο βαρετές και αδιάφορες στιγμές που έχω ζήσει ποτέ σε κάποια συναυλία κι όχι μόνο.



Η ώρα κυλά βασανιστικά αργά κι επιτέλους o ήχος της μηχανής της λιμουζίνας του κύριου Bolton έρχεται να δώσει τέλος στο υποτιθέμενο support και να βελτιώσει κατά πολύ την αλλοιωμένη ατμόσφαιρα, με τη μπάντα του τραγουδιστή να παίρνει τη θέση της και να ξεκινά με το "Soul Provider".



Το πρώτο που μπορεί να αντιληφθεί κανείς είναι ότι ο Bolton και το group του έχουν εξαιρετική διάθεση, η οποία δε μπορεί δυστυχώς να καθρεφτιστεί στο κοινό, λόγω της εξαιρετικά περιορισμένης έντασης του ήχου. Είναι πολύ κρίμα όταν κομμάτια όπως το "(Sitting) On The Dock Of The Bay" (Otis Redding) καλύπτονται κάποιες φορές ακόμα και από τις μουσικές επιλογές του dj του παρακείμενου μαγαζιού.



Ο Bolton σε κάθε του κίνηση αφήνει πίσω του και μερικά χρόνια εμπειρίας. Μοιάζει να κινείται στην σκηνή σα να είναι ο χώρος που έχει χτίσει όλη του τη ζωή κι έχει αφήσει τα συναισθήματά του να γεμίσουν κάθε γωνιά της. Κι όμως, ταυτόχρονα με αυτή την εικόνα δεν παύει να βγάζει προς τα έξω και τον ακέραιο επαγγελματισμό του που πολύ συχνά όμως τον κάνει να φαίνεται ιδιαίτερα απόμακρος, γεγονός που έρχεται σε αντίθεση με τους στίχους και τη μουσική του. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μη μπορείς, ως θεατής, να αφεθείς ολοκληρωτικά στη μουσική αυτή, αναπτύσσοντας ασυνείδητα αντιστάσεις σε αυτά που ακούς και βλέπεις.



Οι υπόνοιες λοιπόν για ένα άνευρο και αυστηρά επαγγελματικό live ήρθαν να γίνουν εντονότερες στο σημείο που ο Bolton αποφάσισε να αποδώσει φόρο τιμής στη vintage εποχή, όπως είπε, με τον Frank Sinatra ασφαλώς να αποτελεί βασικό σημείο αναφοράς. Αν η συναυλία είχε τελειώσει σε εκείνο το σημείο, λοιπόν, με την τελευταία νότα του "Nessum Dorma", που αφιέρωσε ασφαλώς στον Pavarotti, τότε θα δήλωνα εμφανώς απογοητευμένος. Το τελευταίο μέρος, όμως, έκρυβε όλα αυτά που έκαναν αγαπητό τον Bolton παγκοσμίως.



Ο κόσμος ζεστάθηκε εκ νέου με το που αντιλήφθηκε την παρουσία του Michael Bolton ανάμεσά του να τραγουδά το "When A Man Loves A Woman", το οποίο αποτέλεσε την έναρξη του mini best-of, όπως είχε υποσχεθεί άλλωστε και ο ίδιος ότι θα παρουσίαζε.



Είχε μιλήσει ο Bolton για το soundtrack της ζωής πολλών ανθρώπων και μπορώ να πω ότι το θεώρησα υπερβολικό, μέχρι που είδα μπροστά μου ανθρώπους να τραγουδούν το "Said I Loved You... But I Lied" σα να τραγουδούσαν για τα ομορφότερα χρόνια της ζωής τους. Κι όμως και πάλι δεν πείστηκα ότι αυτό που βλέπω είναι απόλυτα ειλικρινές, καθώς η λεπτή γραμμή ανάμεσα στον επαγγελματισμό και το συναίσθημα μοιάζει να παχαίνει τόσο με τα χρόνια, που γίνεται πλέον ένα τείχος ανάμεσα σε κοινό και καλλιτέχνη.



Όμορφες στιγμές, γνώριμες μελωδίες, ένα φεγγάρι σαν τον ήλιο και μια φωνή που δε μπορεί να σε αφήνει αδιάφορο. Όπως και να το κάνουμε, είναι ο Michael Bolton...

Setlist:
01. Soul Provider
02. To Love Somebody
03. (Sittin' On) The Dock Of The Bay (Otis Redding)
04. You Don't Know Me
05. I Will Live Forever (Gershwin)
06. They Can't Take That Away From Me (instrumental) (Frank Sinatra)
07. For Once In My Life (Frank Sinatra)
08. Fly Me To The Moon (Frank Sinatra)
09. That's Life (Frank Sinatra)
10. New York New York (Frank Sinatra)
11. Nessun Dorma
12. When A Man Loves A Woman
13. How Can We Be Lovers
14. Steel Bars
15. Time, Love And Tenderness
16. Rock Me Baby
17. Said I Loved You... But I Lied
18. Can I Touch you... There?
19. How Am I Suppose To Live Without You