Metal Healing Festival @ Προσοτσάνη Δράμας, 20-22/07/07

03/08/2007 @ 04:34
Σοφά τα Ελληνικά ρητά και οι παροιμίες, και τούτο γιατί είναι αποφθέγματα εμπειριών που χάνονται στο βάθος των αιώνων... Ζώντας λοιπόν το τριήμερο φεστιβάλ με ρόλο τριπλό (ως μέλος μπάντας, θεατής και φωτογράφος), διαμόρφωσα μια άποψη που θα τολμούσα να χαρακτηρίσω τουλάχιστον σφαιρική. Άποψη που για κάποιους λόγους, στους εσωτερικούς μου διαλόγους, γέμιζε από παροιμίες και γνωμικά που θα μοιραστώ μαζί σας ευθείς αμέσως, αποφεύγοντας συνειδητά την πατροπαράδοτη κάλυψη συναυλίας ανά μπάντα, εστιάζοντας στο γεγονός αυτό καθαυτό.

Όλα ξεκίνησαν ένα οκτάμηνο πριν, όταν η είδηση για το πρωτόγνωρα μεγαλεπήβολο όραμα της διοργάνωσης τριήμερου φεστιβάλ στην Βόρειο Ελλάδα με πολλά ξένα ονόματα έσκασε ως βόμβα στις τάξεις των ανά της επικράτεια μεταλλάδων. Στη στιγμή άρχισαν τα σχόλια, τα «στοιχήματα», οι προβλέψεις και τα ερωτηματικά. Κανείς μέχρι τώρα δεν είχε αποτολμήσει αντίστοιχη κίνηση αποκέντρωσης και ήταν η ώρα να δούμε τι θα γίνει...



Οι πρώτες εντυπώσεις ήταν θετικές. Έξω από την Ξάνθη η τοποθεσία. Οργανωμένη η κατάσταση, μεγάλος ο κατάλογος των συγκροτημάτων και η Ελληνικές συμμετοχές από όλο το φάσμα του Metal. «Καλή φάση», σκεφτήκαμε, «μακάρι να πετύχει». Κάθε αρχή και δύσκολη βέβαια (να και η πρώτη παροιμία), οπότε οι καλές προθέσεις των διοργανωτών μας ήθελαν και μας καλοπροαίρετους και συνηγόρους.



Με ονόματα όπως οι Rage, The Hanted, Destruction, Leave's Eyes, Orphaned Land και δικούς μας ηγήτορες όπως οι Rotting Christ (που τελικά ακύρωσαν), Septic Flesh, Firewind, Nightstalker, αποφάσισα να γίνω «μέρος» του καταρχήν ως θεατής και κατά δεύτερον φωτογραφίζοντας το. Η περίπτωση να παίξουμε με τους Infidel προέκυψε αργότερα...



Οι μήνες περνούσαν και το πράγμα έδειχνε αν μη τι άλλο σοβαρό. Και κατά τα φαινόμενα ήταν. Κάποιες αλλαγές στο bill των συμμετεχόντων ήταν λογικές αρχικά, έως ότου το κακό παράγινε. Δεν άλλαζαν μόνο τα συγκροτήματα πλέον σε κάθε νέα αφίσα, μα και ο χώρος διεξαγωγής! Από τα περίχωρα της Ξάνθης πήγε Ασπροβάλτα και από εκεί στους πρόποδες του Μετοίκιου όρους Δυτικά της Δράμας, κοντά στην Κοκκινόγεια και την Προσοτσάνη.



Τον Ιούνιο η διαδικτυακή επικοινωνία ήταν άκρως επαγγελματική, σημάδι που το λιγότερο φανέρωνε για άλλη μια φορά τη διάθεση των υπευθύνων να κερδίσουν το στοίχημα. Οι αρμοδιότητες ήταν μοιρασμένες σε πέντε-έξη άτομα και τα τηλέφωνα τους στη διάθεσή μας. Και φτάνουμε στην ημέρα μηδέν.

Παρασκευή 19 Ιουλίου το βαν των Infidel έφτασε μεσημέρι στη Δράμα και ομολογώ πως η φυσική ομορφιά του συναυλιακού χώρου μας ενθουσίασε. Έχοντας αλωνίσει τη χώρα μας μα και την Ευρώπη για αντίστοιχα φεστιβάλ, πιστεύω πως η μικρή λίμνη, το ποτάμι, τα δέντρα και το πυκνό γρασίδι συνέθεταν ένα από τα κορυφαία sites που έχω αντικρίσει από το 1996, μαζί με το αντίστοιχο του Νεστορίου Καστοριάς! Άλλωστε είναι κοινό μυστικό: ο τόπος μας είναι ευλογημένος... Επίσης υπήρχαν bar, ταβέρνα, τουαλέτες, ξύλινοι πάγκοι και κιόσκια του Δήμου, camping, official merchandising stand (γεια σου ρε Zion!) και κάποια περίπτερα πωλητών με ρούχα και cd. Όλα έμοιαζαν χάρμα. Όμως καμιά φορά ότι γυαλίζει δεν είναι χρυσός...

Ενώ περιμέναμε να ακούσουμε νότες από τη λεγόμενη μικρή σκηνή με τα ανερχόμενα groups και να διαπιστώσουμε αν είχε αλλάξει κάτι στην ώρα του δικού μας soundcheck, αντιμετωπίσαμε πανικόβλητους, ξενυχτισμένους ανθρώπους της διοργάνωσης που πάλευαν να περισώσουν την όλη φάση. (Κι εδώ χρωστάω μια ιδιαίτερη μνεία στον Βαγγέλη για τις υπεράνθρωπες και καίριες προσπάθειές του...) Αλλά ένας κούκος δεν φέρνει την Άνοιξη.



"Same Old Story..." σκεφτήκαμε, δυστυχώς, το έχουμε δει πολλές φορές το «έργο». Έτσι, αναγκαστικά, η μικρή σκηνή βγήκε τελείως off και τα πρώτα τρία σχήματα της μεγάλης ανέβηκαν στα σανίδια με απίστευτη ανασφάλεια (σημ: όσοι ανήκουν σε μπάντες, ξέρουν πολύ καλά τι σημαίνει βγαίνω να παίξω σε κόσμο δίχως check!), κουτσουρεύοντας και το set list τους... Από ότι μάθαμε τελικά, η βασική αιτία αυτής της άχαρης τροπής ήταν η καθυστέρηση του στησίματος του stage λόγω της ανεπάρκειας των γεννητριών ρεύματος. Δεν ήξερες, δε ρώταγες;;;



Ακολούθησε κι μια άλλη ταλαιπωρία: αυτή της εύρεσης των δωματίων όπου θα διανυκτέρευαν κάποιοι από τους Έλληνες μουσικούς. Τι συνέβη; Μια παλιά λίστα και μια καινούργια σε ένα (κατά τα άλλα πανέμορφο) ξενώνα 9 χιλιόμετρα μετά το site και πλήρης άγνοια του ιδιοκτήτη στον άλλον που βρισκόταν 9 χιλιόμετρα πριν... Από ότι πληροφορήθηκα μετά, εδώ η πέτρα του σκανδάλου ήταν κάποιος που ενώ φερόταν ως υπεύθυνος διαμονής, δεν έκανε σωστά τη δουλειά του. Τελικά όλοι «βολευτήκανε» με το Ελληνικό Δαιμόνιο να κάνει για άλλη μια φορά το θαύμα του (βλέπε Ολυμπιακούς Αγώνες 2004). Με κύριο μείον και εξαίρεση την καθημερινή αργοπορία του προγράμματος που είχε ως αποτέλεσμα οι headlinners να παίζουν κατά της δύο τα ξημερώματα (!) μπροστά σε όσους είχαν... αντέξει, ο κόσμος δεν εισέπραξε τα οργανωτικά λάθη.



Πάμε στον ήχο και τον εξοπλισμό; Άψογος για τα δεδομένα - και όχι μόνο! Όπα. Να λέμε τα σύκα, σύκα και τη σκάφη, σκάφη. Το back-line (ενισχυτές και monitors) επί σκηνής ήταν γαμώ, με αποτέλεσμα οι μπάντες να παίζουν και να (με το συμπάθιο) καυλώνουν. Παρομοίως συνέβαινε και με το P.A. (ηχεία και ενισχυτικά για τους θεατές) που, εκ του αποτελέσματος, κρίθηκαν πέρα ως πέρα «δίκαια». Και μιας που αναφέρω τη λέξη δίκαια, να συμπληρώσω πως το εισιτήριο (ημερήσιο και συνολικό) ήταν κάτι παραπάνω από δελεαστικό! Και εδώ, να τα χώσω λιγάκι σε όσους επαρχιώτες ξέρουν μονάχα να γκρινιάζουν για αποκέντρωση και όταν αυτή γίνεται, απουσιάζουν!!! Κάτσε καλά. Εικοσιπέντε ευρώ πίνεις κάθε Σάββατο στο μπαράκι της πόλης σου για να ακούσεις «κονσέρβα», τα ίδια και τα ίδια. Και έρχεται επιτέλους κάποιος Βόρειος και σου φέρνει εννιά ονόματα την ημέρα, ζω-ντα-νά, και συ... πουθενά. Καλοκαιρινές διακοπές θα μου πεις; Μα αυτό είναι και δικό μου επιχείρημα! Άσε που το ήξερες και επτά μήνες πριν ώστε να μαζέψεις δυο φράγκα...



Κρίμα. Η προσέλευση ήταν μίζερη (να είδαμε στις καλύτερες στιγμές οκτακόσια άτομα) και η προσπάθεια μπήκε χοντρά μέσα. Κι αν υπάρχει ένα μικρό ποσοστό ευθύνης στην διοργάνωση για ελλιπή διαφήμιση (;), αυτό δεν ξεπερνά το 10%. Το υπόλοιπο μάστορες είναι δικό μας, πάρτε το χαμπάρι.

Το Σάββατο και την Κυριακή τα προβλήματα μειώθηκαν φυσικά. Όμως αν έχεις τύχη διάβαινε. Έσπασε ο διάολος το ποδάρι του και ο θρυλικός Peavey 5150 παρέδωσε πνεύμα στο κλείσιμο της αυλαίας ξημερώματα Δευτέρας, έτσι για σπάσιμο. Destruction και Firewind οι αποδέκτες της ατυχίας και το ξενύχτι των θεατών ακόμη πιο μεγάλο...

Να πω τέλος καλό, όλα καλά δε γίνεται λοιπόν, παρότι οι προθέσεις (το επαναλαμβάνω!) ήταν οι καλύτερες.

Όμως όπως είπε πολύ σωστά και ο βασικός υποκινητής της όλης φάσης, το πάθημα μάθημα. Του χρόνου θα είναι πιο προσεκτικός και με περισσότερους συνεργάτες στο πλευρό του. Τις καλύτερες ευχές μου και από μέρους μου, ειλικρινά, με την τελευταία παροιμία του κειμένου να παίζει ρόλο αφυπνιστικό: Το δις εξαμαρτείν, ουκ ανδρός σοφού. Μια μέρα και καλή, άντε δύο με ένα ξένο όνομα ανά μέρα, ως εκεί.

Κείμενο - φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν
  • SHARE
  • TWEET