Metal From Hellas (InnerWish, Wastefall, Dark Nightmare κ.α.) @ Gagarin 205, 26/05/13

Το Metal From Hellas είναι άλλη μια φιλότιμη προσπάθεια που γίνεται έτσι ώστε να πραγματοποιείται ένα φεστιβάλ που να είναι αφιερωμένο εξολοκλήρου στο ελληνικό metal. Μερικές από τις πιο καλές μπάντες που έχει η χώρα μας, παλιές και πιο καινούργιες, παρέλασαν μπροστά μας για πάνω από εφτά ώρες. Το θετικό της βραδιάς σίγουρα ήταν το γεγονός ότι η χώρα μας έχει όλες τις δυνατότητες να πρωταγωνιστήσει στο metal στερέωμα σε πολλά είδη και στυλ του αφού όλοι οι μουσικοί που συμμετείχαν στην βραδιά έδωσαν το 100% των δυνάμεών τους για να δούμε μόνο καλές εμφανίσεις. Το αρνητικό της βραδιάς ήταν ο ίδιος ο κόσμος που δεν τίμησε όσο τουλάχιστον εγώ θα περίμενα το όλο event, μιας και δεν βλέπεις κάθε μέρα με τόσο φτηνό εισιτήριο οχτώ γκρουπ με headliner μάλιστα ένα από τα κορυφαία σχήματα πανευρωπαϊκά. Ας τα πάρουμε όμως όλα από την αρχή.

Ήταν περίπου 16:40 όταν οι Demolition Train εμφανίστηκαν στο σχεδόν άδειο Gagarin. Εκείνη την στιγμή ήταν ζήτημα αν υπήρχαν στον χώρο 30 άτομα. Παρόλα αυτά το ίδιο το group έκανε ότι μπορούσε έτσι ώστε να δείξει ότι ένα αστέρι γεννιέται. Πραγματικά κάθε φορά που τους βλέπω είναι και καλύτεροι. Έχουν επιλέξει να εκφράζονται μουσικά μέσα από το heavy/speed metal που πολλές φορές αγγίζει και το thrash. Τα τραγούδια τους έχουν άπλετη μελωδία πλην της ταχύτητας κάτι που τους καθιστά πολύ αρεστούς στην ακρόαση. Ίσως το όνομα της μπάντας τους να μην είναι τυχαίο αφού η μουσική τους είναι πραγματικά σαν ένα τρένο που τρέχει με τρομερή ταχύτητα παρασέρνοντας τα πάντα στο πέρασμά του. Βεβαίως τέτοια μουσική θέλει και καλό ήχο, αλλιώς δημιουργείται βαβούρα, κάτι που ευτυχώς είχαν παρόλο που ήταν οι πρώτοι του billing. Όπου βρείτε το demo που έχουν κυκλοφορήσει το 2011 ("Kill Your Boss") ακούστε το, είναι μια δουλειά πολύ καλή. Άλλωστε η συμμετοχή τους στο φεστιβάλ απέδειξε ότι κάποιοι τους εμπιστεύονται και όχι άδικα γιατί αποτελούν ένα σχήμα που με πολλή δουλειά θα έχει λογικά μια καλή πορεία.

Οι επόμενοι στην σειρά, Mahakala, είναι ένα σχήμα που το όνομα του ακούγεται πολύ το τελευταίο διάστημα στις metal συζητήσεις. Κυρίως γιατί κυκλοφόρησαν πριν μικρό διάστημα την νέα πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά τους "Devil's Music" αποκομίζοντας θετικές κριτικές. Έχοντας λοιπόν το άλμπουμ στις βαλίτσες τους ανέβηκαν στην σκηνή για να το παρουσιάσουν στον κόσμο που δεν είχε πυκνώσει δραστικά. Ήταν η πρώτη φορά που τους παρακολουθούσα και σίγουρα και άλλοι στον χώρο. Αν αρέσκεσαι στο doom/sludge/stoner, οι Mahakala είναι ένα group που θα αγαπήσεις. Ακολουθώντας τα όποια κλισέ του είδους έχουν συνθέσεις που αν μη τι άλλο θα σου κεντρίσουν το ενδιαφέρον. Τραγούδια όπως τα "Modern Saints", "By Salvation" και "Devil's Hand" θα ικανοποιήσουν κάθε οπαδό που αγαπάει αυτό το ύφος. Δυστυχώς ο λίγος κόσμος που δεν συμμετείχε κιόλας και στην εμφάνιση τους έδινε μια παγωμάρα στον χώρο. Ενώ από σκηνής η μπάντα, έχοντας και αυτοί καλό ήχο που τους βοηθούσε, έκανε φιλότιμη προσπάθεια να δείξει κάτι καλό, η «απάθεια» του κόσμου ήταν εμφανής. Κέρδισαν βέβαια το χειροκρότημα του αλλά μάλλον τυπικό ήταν παρά ουσιαστικό. Θα ήθελα να τους δω και με πιο «δικό» τους κοινό κάποια στιγμή. Πρώτη εντύπωση άκρως θετική.

Οι τρίτοι στην σειρά Chronosphere, που εμφανίστηκαν μετά από μικρή διακοπή λόγω black out, ήταν η ευχάριστη έκπληξη της βραδιάς για μένα. Όπως και τους Mahakala, έτσι και αυτούς τους έβλεπα για πρώτη φορά. Δεν περίμενα επουδενή όμως το ωστικό κύμα thrash επίθεσης που δέχτηκα. Από την πρώτη νότα τους αν δεν τους έχεις ακούσει σου ανεβάζουν την αδρεναλίνη στα ύψη με την μουσική τους. Δεν είναι τυχαίο ότι με το που ξεκίνησαν να παίζουν, ο κόσμος αν και λιγοστός συμμετείχε «χορεύοντας» στο pit πηγαίνοντας γύρω γύρω. Επί σκηνής έβλεπες τέσσερα πολύ νεαρά άτομα να επιδίδονται σε ταχύτατες συνθέσεις, φουλ στην μελωδία και τα επιθετικά, κοφτά καθαριστικά riff. Εκτός του ενός κιθαρίστα που ήταν λίγο πιο στατικός λόγω μικροφώνου, οι άλλοι δυο, μπασίστας και έτερος κιθαρίστας «όργωναν» συνεχώς τη σκηνή αλλάζοντας θέση, δημιουργώντας μια εικόνα που χαιρόσουν να βλέπεις. Τα "Killing My Sense", "Hypnosis" και "Brutal Decay" θα γίνουν πολύ σύντομα οι νέοι ύμνοι ενός είδους που τα τελευταία χρόνια έχει μεγάλη άνθηση στην χώρα μας και «γεννάει» μπάντες που αξίζουν διεθνούς καριέρας. Κάπως έτσι ήταν και η Χρονόσφαιρα. Μας πήγε ένα σύντομο ταξίδι στον παρελθόν με βασικό στοιχείο την διασκέδαση πραγματοποιώντας μια εμφάνιση άξια θαυμασμού και μόνο, αφού ότι έβλεπες ήταν λες και στην σκηνή υπήρχε μια επαγγελματική μπάντα με χρόνια συμμετοχής και όχι μια που έχει μόλις ένα χρόνο δισκογραφίας. Το ζεστό χειροκρότημα του κόσμου στο τέλος ήρθε να αποδείξει ότι το κοινό και με το παραπάνω χάρηκε κάθε λεπτό του set list. Αν δουλέψουν σκληρά, το μέλλον τους ανήκει μια και το ταλέντο είναι περίσσιο.

Τη σκυτάλη πήραν οι Wrathblade, ένα όνομα πολύ αγαπητό και γνωστό σε όσους αρέσκονται στο epic/power metal. Η μουσική τους συνδυάζει αρμονικά τα δυο αυτά είδη με μουσικές πινελιές από το Αμερικάνικο metal των 80s. Έχοντας σχετικά φρέσκια ακόμα την παρθενική ολοκληρωμένη δουλειά τους "Into The Netherworld's Realm" θέλησαν να αποδείξουν ότι ο ντόρος που έχουν κάνει μόνο τυχαίος δεν είναι. Εκείνη την βραδιά το κατάφεραν έν μέρη. Αφενός γιατί αρχικά μη έχοντας τον ήχο για σύμμαχο τους τα τραγούδια ακούγονταν χάλια στον κόσμο. Κάποιος που δεν τους έχει ξαναδεί δεν θα αποκόμιζε και τις καλύτερες εντυπώσεις. Αργότερα όταν ο ήχος έφτιαξε απλά έβλεπες μια μπάντα από σκηνής που αν σου αρέσει το στυλ μουσικής έκφρασης τους σίγουρα θα διασκέδαζες πολύ. Οι συνθέσεις τους παρόλο που είναι σχετικά μεγάλες σε διάρκεια, τηρουμένων των αναλογιών τού μέσου χρονικού ορίου ενός τραγουδιού, είναι άκρως δυναμικές και πομπώδεις έχοντας βεβαίως ωραία riff που σου προκαλούν μόνο χαρά. Αν δε είσαι και κάπως μεγαλύτερης ηλικίας, το μυαλό σου σίγουρα θα πάει συνειρμικά σε πολλές μεγάλες κυκλοφορίες του χώρου. Ο κόσμος που πια είχε γίνει περισσότερος χωρίς όμως τρελή αύξηση, συμμετείχε όπως μπορούσε στην εμφάνιση, δείχνοντας οικείος με το υλικό τους. Εκτός των κομματιών από τον δίσκο τους και ενός από το demo τους, για άλλο ένα βράδυ ακούστηκε και το νέο "Vaunted Pride" από την επερχόμενη ακυκλοφόρητη ακόμα δεύτερη δουλειά τους. Δυστυχώς η εμφάνισή τους διεκόπη ξαφνικά όταν ο drummer του σχήματος κατά την διάρκεια του τελευταίου τραγουδιού έχασε τις αισθήσεις του. Κέρδισαν το χειροκρότημα του κόσμου αλλά εγώ τουλάχιστον θέλω να τους ξαναδώ σύντομα. Εκείνη η βραδιά «δεν τους πήγε» με τίποτα. Συμβαίνουν βεβαίως και αυτά οπότε αναμονή μέχρι την επόμενη φορά.

Συνέχεια στην βραδιά έδωσαν οι Sorrowful Angels που δεν θέλουν και πολλές συστάσεις αφού αποτελούν μια μπάντα αρκετά αναγνωρίσιμη και γνωστή από το ευρύτερο ελληνικό metal κοινό. Οι ήδη αρκετές ζωντανές εμφανίσεις που έχουν πραγματοποιήσει τους έχει δώσει έναν αέρα και μια άνεση επί σκηνής. Αυτό ήταν αρκετό έτσι ώστε όση ώρα ήταν στο σανίδι να δικαιολογήσουν στο έπακρο το όνομα που έχουν κάνει στην μουσική κοινότητα. Το Paradise Lost/Moonspell-ικό metal με πολλά ηλεκτρονικά στοιχεία που δίνουν μια δυναμική στις συνθέσεις τους, σίγουρα αρέσει αλλά όχι τόσο σε όσους παρευρίσκονταν εκείνη την ώρα στο χώρο αλλά και γενικότερα στο festival. Το κοινό απλά παρακολουθούσε την εμφάνιση τους χωρίς βεβαίως κάποια εμφανή αδιαφορία αλλά πιο πολύ με απάθεια. Λίγοι ήταν αυτοί που συμμετείχαν ενεργά κατά την διάρκεια του set list τους. Το group βέβαια δεν πτοήθηκε καθόλου από το όλο σκηνικό και απέδιδε την κάθε σύνθεση του όσο καλύτερα γινόταν δείχνοντας σημάδια ενός σχήματος που ξέρει πως να διασκεδάσει τον κόσμο, όταν φυσικά και εκείνος το θέλει και πάνω από όλα αρέσκεται σε αυτό που παίζουν. Όταν ξεκίνησαν είχαν υπερβολικά δυνατό ήχο αλλά ευτυχώς όταν αργότερα τον χαμήλωσαν, τα τραγούδια ακουγόντουσαν πιο ευχάριστα. Δυστυχώς το όχι τόσο εύπεπτο υλικό που έχουν δεν συγκίνησε την πλειοψηφία του κόσμου. Παρόλα αυτά σίγουρα ο άκρως επαγγελματικός τρόπος που αποδίδονταν οι συνθέσεις σίγουρα είναι στα θετικά τους στοιχεία. Η μπάντα στα περίπου 40 λεπτά που ήταν στο stage απέδειξε ότι σε ένα σχήμα μετράει και η συνολική εικόνα που δείχνει και όχι μόνο αν σου αρέσει η μουσική τους. Δεν δηλώνω μεγάλος φαν του ύφους τους αλλά ότι έβγαλαν προς τον κόσμο εκείνο το βράδυ ήταν άξιο συγχαρητηρίων γιατί τουλάχιστον για μένα στέκονται άνετα δίπλα σε πολλές μπάντες του εξωτερικού. Όταν δουλεύεις, ανταμείβεσαι.

Οι Dark Nightmare, που ακολούθησαν είναι ένα σχήμα που από ότι φαίνεται θα έχει λαμπρό μέλλον. Κάθε φορά που τους βλέπω είναι και καλύτεροι. Αυτό έχει περάσει και στον κόσμο που τους έχει αγκαλιάσει άμεσα. Είχε συσπειρωθεί όσο πιο κοντά γινόταν στην σκηνή για να τους απολαύσει. Μέχρι εκείνη την στιγμή ήταν εκείνοι που «κέρδισαν την μάχη της εξέδρας» αφού από όσους είχαν παίξει ήταν οι μόνοι που υπήρχε τόση ανταπόκριση και επικοινωνία από/με τον κόσμο. Φρόντισαν βεβαίως να ανταποδώσουν την αγάπη του με ένα setlist αναμενόμενο εν μέρει μιας και βασίστηκε στις δυο κυκλοφορίες που έχουν, αλλά άκρως διασκευαστικό στην εξέλιξη. Ξεκίνησαν με τραγούδια από την πρόσφατη δουλεία τους "Beneath The Veils Of Winter" και τελείωσαν με την πρώτη "The Human Liberty". Έτσι τα "The Battlefield Calling My Name", "Beneath The Veils Of Winter", "Are We Free", "Living A Lie", "Invaders", "Hawks Of War", "Blood Land" και "Dragonlakes" πέρασαν από τα αυτιά μας πολύ γρήγορα και άκρως ωραία, τόσο που δεν καταλάβαινες πως πέρασε η ώρα. Χαρακτηριστικό της αγάπης του κόσμου ήταν το "Defenders Of The Borderline", τραγούδι - σήμα κατατεθέν του σχήματος, που δεν ήταν προγραμματισμένο στο setlist αλλά ακούστηκε μετά από παρότρυνση του κοινού. Δικαιολόγησαν απολύτως την θέση που είχαν στην σειρά εμφάνισης και απέδειξαν για άλλη μια βραδιά ότι αυτή την στιγμή είναι ένα από τα καλύτερα σχήματα που έχει η χώρα μας και σίγουρα μεγάλη εγγύηση για το μέλλον. Ο συνδυασμός κλασικού, μελωδικού heavy metal με στοιχεία epic που έχουν επιλέξει να εκφράζονται μόνο ωραίες μουσικές εικόνες δημιουργούσε δίνοντας μας τις συνθέσεις για ακόμα ζωντανή εμφάνιση, μια ταχύτητα πάνω από τα άλμπουμ. Όση ώρα ήταν επί σκηνής και έχοντας σύμμαχο έναν καλό ήχο, ήταν σε μια συνεχή κίνηση με πρωτεργάτη τον τραγουδιστή Γιάννη Παπαδημητρίου, μια παρουσία full στην εγρήγορση. Ο ίδιος ανά στιγμές ανέβαινε την ειδική βάση που ήταν στημένη η drums «ατενίζοντας» αρχηγικά τον κόσμο. Από ότι φάνηκε τα 40 λεπτά που ήταν στο σανίδι ήταν πολύ λίγα για ένα σχήμα που πραγματοποίησε σε σύνολο την καλύτερη εμφάνιση της βραδιάς μέχρι εκείνη την ώρα. Το πολύ θερμό χειροκρότημα του κόσμου το έδειξε αυτό. Για ένα σχήμα που αν συνεχίσει έτσι θα πάει ψηλά εντός και εκτός συνόρων κάτι που αξίζουν.

Με το που τελείωσαν λοιπόν οι Dark Nightmare έγινε κάτι που τουλάχιστον εγώ δεν περίμενα. Λες και έπεσε βόμβα και ο περισσότερος κόσμος βγήκε εκτός συναυλιακού χώρου με αποτέλεσμα οι προτελευταίοι Wastefall να έχουν σχεδόν άδειο όλο τον χώρο μπροστά στην σκηνή. Εικόνα που σίγουρα δεν ήταν και η καλύτερη για ένα σχήμα που συγκαταλέγεται στα κορυφαία prog/power της εγχώριας σκηνής αλλά και αρκετά αναγνωρίσιμο από τους οπαδούς του ιδιώματος του εξωτερικού.



Παρόλα αυτά οι ίδιοι δεν πτοήθηκαν. Με σύμμαχο τον πολύ καλό ήχο που τους συνόδευε έκαναν ότι μπορούσαν για να «ζεστάνουν» τον όποιο κόσμο τους παρακολουθούσε πριν το κυρίως πιάτο της βραδιάς, τους InnerWish. Εκτός κάποιων τραγουδιών από τις ήδη κυκλοφορημένες δουλειές τους, μας παρουσίασαν τα τέσσερα από τα πέντε τραγούδια του νέου EP που έχουν με τίτλο "Meridiem". Έτσι τα "Hearts In The Gutter" (το video clip του EP), "Revolution Jar", "Vulturnus" και "The Poetics Of Flight" έδειξαν ότι το σχήμα είναι σε πολύ καλή φόρμα και έτοιμο να χαρίσει στους οπαδούς του ιδιώματος μουσικές που αρέσουν. Και αυτοί βάσει ιστορίας είχαν σωστή θέση στο billing. Δυστυχώς όμως δεν είχαν σωστή θέση στις καρδιές του κόσμου και έτσι ουσιαστικά έπαιζαν μόνοι τους.



Κρίμα γιατί ισχύει ό,τι προανέφερα και για τους Sorrowful Angels. Μπορεί να μην σου άρεσε ηχητικά ότι άκουγες, παιζόταν όμως από μια μπάντα που αξίζει να δεις έστω για την ιστορία που λέμε γιατί αποτελούν άξιους πρεσβευτές του χώρου τους στο εξωτερικό. Ο κόσμος όμως πάντα θα είναι έτσι. Εκείνο το βράδυ οι Wastefall ήρθαν, έπαιξαν όπως έπρεπε αλλά άρεσαν σε μια πολύ μικρή μερίδα κόσμου και οπαδών που ακολουθεί το μουσικό τους ύφος και μόνο. Τα δείγματα τουλάχιστον που έδειξαν από σκηνής ήταν κάτι παραπάνω από θετικά οπότε ο λογικά σκεπτόμενος οπαδός ας κρατήσει μόνο αυτό. Άλλωστε δεν είναι δυνατόν σε όλους να αρέσουν όλα τα σχήματα μιας βραδιάς.     

Να τονίσω ότι όλα τα συγκροτήματα μέχρι εκείνη την στιγμή, προς τιμήν τους, τηρούσαν σχεδόν ευλαβικά το ωράριο που είχε ανακοινωθεί με μια πολύ φυσιολογική απόκλιση 5-10 λεπτών. Έτσι λοιπόν και οι headliners InnerWish έκαναν το ίδιο αλλά μόνο ως προς την ώρα έναρξης. Στις 22:20 ήταν στην σκηνή, δεν έπαιξαν όμως 80 λεπτά όπως ήταν προγραμματισμένο αλλά περίπου 100. Μάλλον ο ένας εκ των δυο κιθαριστών, ο Μανώλης Τσίγκος, θα είχε ακόμα την φορά από την προηγούμενη εβδομάδα όταν για περίπου τέσσερις ώρες οι Rock 'Ν' Roll Children ήταν επί σκηνής.



Το "Eye Of The Storm" έδωσε το έναυσμα που χρειαζόταν για να ξεκινήσει άλλη μια ξεχωριστή εμφάνιση ενός group που κατάφερε να γίνει γνωστό αρκετά γρήγορα στο εξωτερικό και θέτοντας γερά θεμέλια να θεωρείται ένα από τα κορυφαία εν Ελλάδι σχήματα. Αυτό που ήθελα να δω όπως επίσης και πολλοί άλλοι ήταν η απόδοση του νέου frontman, Γιώργου Εικοσιπεντάκη. Βλέπετε σε κάποια σχήματα το ποιος κρατάει το μικρόφωνο είναι πολύ σημαντικό. Οι InnerWish με τον επί δέκα συναπτά έτη πρώην τραγουδιστή τους, Μπάμπη Αλεξανδρόπουλο, έκαναν σχεδόν τα πάντα στην καριέρα τους. Η φωνή του έδινε μια άλλη δομή και ώθηση σε κάθε σύνθεση. Ο χρόνος όμως πάει μπροστά. Έτσι ο Εικοσιπεντάκης είναι πια η φωνή των InnerWish. Και όπως φάνηκε ήταν η ιδανική επιλογή για την θέση αυτή. Από την πρώτη στιγμή δεν κώλωσε καθόλου στον ρόλο και το δύσκολο έργο που είχε να επιτελέσει.



Αν κάποιος δεν είχε ξαναδεί τους Inner Wish και δεν ήξερε την ιστορία της μπάντας δεν θα καταλάβαινε ότι ο τραγουδιστής είναι καινούργιος. Έχοντας τρομερή άνεση επί σκηνής τραγουδούσε και φερόταν όπως επιτάσσει ο χαρακτήρας που έχει στο σχήμα. Η εμπειρία που είχε από το group που τον ξέραμε, τους Fragile Vastness, σίγουρα τον βοήθησε να κάνει μια εμφάνιση που αν μη τι άλλο διέλυσε όλα τα σύννεφα σε όσους πιστεύουν ότι μετά τον Αλεξανδρόπουλο οι Inner Wish δεν θα είχαν μέλλον. Εκείνη την βραδιά στην πρώτη επί Αθηναϊκού εδάφους παρουσία του, ο Εικοσιπεντάκης άλλαξε την σελίδα της μπάντας.



Οι InnerWish παρουσιάστηκαν για ακόμη μία φορά άψογοι επαγγελματίες, χαρίζοντας μας άλλο ένα άρτιο live διατηρώντας ακέραιη τη φήμη που έχουν αποκτήσει. Όσοι δεν τους ήξεραν, άκουγαν μελωδικές heavy/power συνθέσεις παιγμένες από μια έμπειρη μπάντα, κάνοντας τον αρχικά αρκετό κόσμο και συνέχεια τον κατά πολύ λιγότερο, να είναι σε συνεχή ευχάριστη διάθεση από το πρώτο δευτερόλεπτο. Παρόλο που δεν «μπήκαν» με καλό ήχο, περίμενες τι θα ακολουθούσε αν τους έχεις ξαναδεί έστω και μια φορά. Λίγο αργότερα, και όταν ο ήχος έφτιαξε, ήταν ο μεγάλος τους σύμμαχος για την όλη εμφάνιση. Δείγμα του πόσο καλοί είναι πια αποτελεί και η σταθερότητα που έχουν στο σανίδι όπου και αν εμφανίζονται.



Έπαιξαν κομμάτια από όλες τους τις δουλειές, δείχνοντας ότι αφενός ήθελαν για μια ακόμα βραδιά να παρουσιάσουν με τον καλύτερο τρόπο το group στον κόσμο που δεν τους είχε ξαναδεί αλλά και αφετέρου ότι σέβονται τους οπαδούς τους που τους τίμησαν με την εν μέρη παρουσία τους και εκείνο το βράδυ. Τα "Chosen Ones", "The Signs Of Our Lives", "Burning Desires", "Silent Faces", "Bleeding Soul", "Lonely Lady" (διασκευή στους Q5), "Last Breath", "Feel The Magic", "Lord Of Truth", "Dancer Of The Storm", "Sirens", "If I Could Turn Back Time" και "Spacerunner" ήταν μερικά από τα τραγούδια που ξεσήκωσαν το κοινό.



Δυστυχώς η αντιφατική εικόνα ήταν του κόσμου. Ενώ με το που ξεκίνησαν το set κάτι παραπάνω από το μισό του χώρου στο κάτω μέρος ήταν γεμάτο, όσο πλησίαζε η ώρα προς τις 00:00, ο κόσμος αραίωνε σε τέτοιο σημείο που όταν τελείωσαν, το 1/3 του κοινού είχε φύγει. Εννοείται ότι και οι έξη μουσικοί φυσικά δεν πτοήθηκαν και έδωσαν το 100% των δυνατοτήτων τους, σεβόμενοι όσους ήταν από κάτω, κάτι που φάνηκε και από όση ώρα ήταν επί σκηνής. Θα μπορούσαν να ήταν τυπικοί στο πρόγραμμα, δεν το έκαναν όμως προς τέρψη όλων. Ο κόσμος το εκτίμησε αυτό και παρόλο που στην πλειοψηφία του ήταν όρθιος τόσες ώρες, έκανε ότι μπορούσε έτσι ώστε να υπάρχει ένα ωραίο κλίμα μεταξύ σκηνής και κόσμου. Η επικοινωνία των πάνω με τους κάτω ήταν άμεση και συνεχής. Τα "Waiting For The Dawn" και "Ready For Attack" έκλεισαν το set τους, με παρόντες και τους δυο προηγούμενους τραγουδιστές του σχήματος στο κοινό, κάτι που όπως τόνισε ο νυν frontman τον γέμισε διπλό άγχος. Κάπως έτσι ένα ακόμα live αυτής της τόσο σημαντικής μπάντας έλαβε τέλος. Το χειροκρότημα όπως αναμενόταν ήταν διαρκές και ζεστό. Ο κόσμος ξέρει να εκτιμάει. Όσοι έμειναν λοιπόν μέχρι τέλους αποζημιώθηκαν μέχρι τέλους.

Μετά από επτάμιση και κάτι κάτι ώρες, το πρώτο -και εύχομαι όχι τελευταίο- Metal From Hellas τελείωσε, με μεγάλη επιτυχία ως προς το τι είδαμε από όλα τα σχήματα. Όλοι οι μουσικοί έδωσαν το 100% των δυνατοτήτων τους για να γίνει όσο καλύτερα αυτό το live. Είναι κάπως λυπηρό που ο κόσμος δεν υποστήριξε όσο άξιζε την όλη προσπάθεια. Δεν πειράζει όμως. Έτσι είναι αυτά. Αξίζουν πολλά μπράβο γιατί αν στο χώρο ήταν ένας ξένος που δεν ξέρει τα ελληνικά δρώμενα των μπαντών θα είχε μια πάρα πολύ καλή εικόνα του ελληνικού metal μια και υπήρχαν αντιπρόσωποι από σχεδόν όλα τα είδη. Άλλωστε αυτός ήταν ο σκοπός. Η παρουσίαση σχημάτων στον κόσμο και η ανάδειξη της χώρας μας σαν μια metalομάνα κορυφαίων σχημάτων. Εύγε κύριοι! Εντός και εκτός σκηνής. Μακάρι το event να έχει και συνέχειες.

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com