Maybeshewill, We.own.the.sky @ Fuzz Club, 25/02/16

H μέρα κύλησε σχετικά γρήγορα μιας και η ανυπομονησία να παρακολουθήσω ένα από τα πιο ζωογόνα συγκροτήματα της ευρύτερης post-rock σκηνής, ήταν καταλυτική. Μόνο το συναίσθημα της χαρμολύπης μπορεί να περιγράψει την αδημονία μου για τους Maybeshewill. Χαρά γιατί θα τους έβλεπα για πρώτη φορά, λύπη γιατί θα ήταν και η τελευταία. Εν τέλει ήταν όλα τόσο εναρμονισμένα και υπέροχα -από τον ήχο, τα φώτα, την διάθεση του κόσμου και των συγκροτημάτων- σε σημείο που η διαφαινόμενη διάλυση μίας μπάντας να σε αφήνει κάπως φτωχό πνευματικά.

21:10 έλεγε το πρόγραμμα πως ξεκινάει το live, 21:10 οι We.own.the.sky ανέβηκαν στη σκηνή. Τα παιδιά τα έχω παρακολουθήσει αρκετές φορές και έχω γράψει για αυτά ουκ ολίγες. Επειδή δεν μου αρέσει να επαναλαμβάνομαι, θα πω δύο πράγματα. Αρχικά ίσως ήταν το πιο ταιριαστό support στους Maybeshewill, καθώς ταιριάζουν σε αντίληψη περί post-rock. Συναισθηματικά και ατμοσφαιρικά σημεία κομπλέ με τίγκα μεταλάδικα riff και κοψίματα.

Εν συνεχεία νομίζω πως ήταν η καλύτερη εμφάνισή τους απ' όσες τους έχω δει. Και η πιο ολοκληρωμένη. Πιθανώς να οφείλεται στο ότι το καινούργιο τους άλμπουμ, "Earths Collide", είναι πάρα πολύ δυνατό και χαίρει μεγαλύτερης προσοχής. Αυτή τη δύναμη την έβγαλαν και στο σανίδι. Well done.

Όταν περιμένεις τόσα χρόνια να δεις ζωντανά ένα συγκρότημα, τελικά όλα έρχονται πιο αβίαστα απ' ό,τι τα φανταζόσουν. Δεν υπάρχει κάποιο hook, κάτι περίεργο, κάτι μαγικό. Η μπάντα ανεβαίνει στη σκηνή και ξανανιώθεις τα πόδια σου μιάμιση ώρα μετά. Τουλάχιστον αυτό συνέβη το βράδυ της Πέμπτης, στο Fuzz.

Οι Maybeshewill είναι αγαπητό συγκρότημα σε ένα ευρύ φάσμα ακροατών. Το μαγαζί ήταν γεμάτο από post-αδες, indie-αδες, μεταλάδες και φασέους. Η τελευταία κατηγορία καλύπτει και τις τρεις προηγούμενες. Όπως και να 'χει, η μπάντα από το Leicester (λέτε να έχουν βάλει κάποιο εσωτερικό στοίχημα, όταν η τοπική ποδοσφαιρική ομάδα τους πάρει το πρωτάθλημα, να διαλυθούν;) ξεκίνησε παίζοντας metal με post αντίληψη και εν τέλει ολοκλήρωσε την πορεία της σαν ένα από τα πιο πολυποίκιλα post-rock σχήματα παγκοσμίως.

Αυτό το στοιχείο αποτυπώθηκε και στο setlist μιας συναυλίας, που απλά άγγιξε το τέλειο. Το πέρασμα από το "Not For Want Of Trying" στο "I Was Here For A Moment, Then I Was Gone" και από το "Sing The Word Hope In Four-Part Harmony" στο τελευταίο τους πόνημα "Fair Youth" έγινε με χαρακτηριστική ευκολία. Σε μία βραδιά που ήταν εξόχως συναισθηματικά φορτισμένη -για τον γράφοντα τουλάχιστον- και από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό ήταν όλη για highlight, ας πούμε πως εκεί που φτάσαμε σε ένα κρεσέντο ήταν στα "Not For Want Of Trying" (το τραγούδι που καλύπτει όλη τη γκάμα των συναισθημάτων, από τον θυμό μέχρι τη λύτρωση), "In Amber", "In The Blind" και στο εξωπραγματικό encore με τα "Seraphim & Cherubim" και "He Films The Clouds Pt. 2".

Μάγκες, θα τα πούμε σε μία άλλη ζωή, που θα είμαστε γάτες.