Matt Elliott @ Χασομέρι, Πάτρα, 10/05/17

Με το live της Αθήνας να έχει προηγηθεί και εκείνα των Ιωαννίνων και Θεσσαλονίκης να τον περιμένουν, ο Matt Elliott επέστρεψε για τρίτη φορά στο Χασομέρι της Πάτρας και όσοι τον είχαμε παρακολουθήσει και παλαιότερα επί σκηνής βρεθήκαμε να ανυπομονούμε για ένα μεσοβδομαδιάτικο heartbreak και μια βουτιά στα βαθιά και στενάχωρα νερά της μουσικής του.

Το ραντεβού είχε οριστεί για τις 22:00 και φθάνοντας εκεί, όσο κι αν ζηλέψαμε τους προνοητικούς καθήμενους μουσικόφιλους, αποφασίσαμε να σταθούμε μια ανάσα μακριά απ' τη σκηνή με μια μπύρα ανά χείρας για μία πιο "in your face" εμπειρία. Η επιβλητική φιγούρα του Elliott μέσα στο μαγαζί ήταν ευδιάκριτη και ήταν φανερό ότι συνάντησε και συζήτησε με κόσμο που γνώριζε απ' τις προηγούμενες εμφανίσεις του στην Πάτρα.

Λίγα λεπτά αργότερα ο συνεπής (Εγγλέζος γαρ) Matt Elliott ανέβηκε αθόρυβα στη σκηνή, καλησπερίζοντάς μας ελληνιστί με βλέμμα σταθερά στραμμένο χαμηλά. Μας εξήγησε πως είναι μια δύσκολη βραδιά, καθότι νιώθει άρρωστος, και απολογήθηκε χιουμοριστικά για το γεγονός ότι δεν θα μπορέσει να ελέγξει τα βακτήριά του. Δύο γνώριμες μορφές ακριβώς δίπλα στη σκηνή, δύο fan που τον είχαν παρακολουθήσει και στο live της Αθήνας το προηγούμενο βράδυ, τον έκαναν να παραδεχτεί πως πρέπει να προσέξει να μην κάνει τα ίδια αστεία δις.

Και κάπως έτσι, με άκρα συστολή, παρόλο που αστειεύθηκε για την προσποιητή φύση αυτής, απ' την ακουστική κιθάρα του ξεπήδησαν οι πρώτες νότες του 17λεπτου έπους "The Right To Cry".

Και το συναισθηματικό roller coaster είχε μόλις ξεκινήσει. Η γλυκιά χροιά της φωνής του Elliott σε συνδυασμό με αυτήν την τόσο πράα μορφή του σε ξεγελούν σε κάθε κομμάτι. "You are the prisoner and you are the guard, you are the one who constructed the bars" τραγουδούσε ο Matt κι εσύ σχεδόν χαμογελούσες. Είναι η παγίδα που σου στήνει και το ξέρει και μειδιά. Κάπου στα μισά του κομματιού άρχιζες να συνειδητοποιείς ότι είναι ακόμα Τετάρτη και αναρωτιόσουν αν η μπύρα έπρεπε να γίνει επιτόπου ουίσκι.

Στη συνέχεια ήρθε το "Zugzwang", όπως βάφτισαν οι Γερμανοί την κατάσταση εκείνη στο σκάκι όπου είσαι εξαναγκασμένος να κάνεις κίνηση τη στιγμή που κάθε πιθανή επιλογή θα χειροτερέψει με βεβαιότητα τη θέση σου. Κομμάτι επίσης βγαλμένο απ' τον δίσκο "Only Myocardial Infarction Can Break Your Heart" (πονηρό κλείσιμο ματιού στο "Only Love Can Break Your Heart" του Neil Young), με τον Elliott να τραγουδά για μια παρτίδα σκακιού που δεν ανέδειξε νικητή παρά μονάχα απώλειες και για τις δύο πλευρές.

Το μεγάλο ταλέντο του Elliott, εκτός, φυσικά, του συνθετικού και στιχουργικού, κρύβεται στον τρόπο που χτίζει τα κομμάτια του με λούπες, κιθαριστικές και φωνητικές, και υποστηρίζεται πλήρως από την κρυφή του υπερδύναμη που δεν είναι άλλη από τα πετάλια του. Έτσι, ένα κομμάτι που ξεκινά ως μία φωνή και δύο ακόρντα στην κιθάρα μετατρέπεται μέσα σε λίγα λεπτά σε μια σύνθεση τεσσάρων ή και πέντε φωνών, άλλων τόσων κιθαριστικών γραμμών, εισάγοντας ενίοτε πνευστά και κρατώντας ένα πολύ ισχυρό ρυθμικό μοτίβο για να σου θυμίζει πώς στην ευχή ξεκίνησε αυτό το κομμάτι και να σε κάνει ν' αναρωτιέσαι πώς θα καταλήξει. Παράλληλα, η τρομερή αυτοσχεδιαστική του ικανότητα μπορεί να μεταμορφώσει ακόμα και το ίδιο setlist σε κάτι εντελώς διαφορετικό.

Η ώρα για ν' ακουστεί μία απ' τις διασκευές που αγαπά να συμπεριλαμβάνει στο setlist του είχε έρθει. Ο Screamin' Jay Hawkins πέρασε απ' τη σκηνή να πει ένα «γεια» και να ρίξει τα μαγικά του ξόρκια μέσω του Matt Elliott. Τελικά, το "I Put A Spell On You" παραμένει τόσο γκρουβάτο κομμάτι ακόμα και στην πιο ακουστική του εκδοχή, με τον Elliott να παίζει με τις πιο έξυπνες φωνητικές γραμμές που μπορείς να σκεφτείς.

Ο δίσκος "Drinking Songs" τιμήθηκε με τον καλύτερο τρόπο μέσω του "The Kursk". "The water is rising and slowly we' re dying, we won't see light again, we won't see our wives again". Και την έβλεπες τη στάθμη του νερού ν' ανεβαίνει και βυθιζόσουν κι εσύ μαζί του, περιμένοντας το σήμα του για ν' αναδυθείς.

Ο καπετάνιος μας έβγαλε τελικά ξανά στην επιφάνεια με δύο συνθέσεις από τον τελευταίο του δίσκο, τα "The Calm Before" και "Wings & Crown". Ο Elliott προλόγισε το "The Calm Before" ως το βαρετό κομμάτι του setlist, ένα κομμάτι για όσους θέλουν να παραγγείλουν το ποτό τους ή να επισκεφθούν την τουαλέτα. Φυσικά, ένας τέτοιος πρόλογος μόνο χιουμοριστικός μπορεί να θεωρηθεί, ειδικά όταν αναφέρεται στο κομμάτι που φέρει ως τίτλο το όνομα του δίσκου.

Ακολούθησαν το άκρως χατζιδακικό "I Name This Ship The Tragedy, Bless Her & All Who Sail With Her" και το "The Howling Song", με τις λούπες να συναντούν η μία την άλλη, δημιουργώντας ένα πανέμορφο ηχητικό χάος. Για το τέλος, ήρθε ακόμα μια διασκευή, το μελαγχολικό "Bang Bang" της Nancy Sinatra.

Ο Matt Elliott αποχώρησε απ' τη σκηνή το ίδιο αθόρυβα, αφού φυσικά καταχειροκροτήθηκε. Απλά υπέροχος Matt Elliott.

Αφροδίτη Αλεβιζοπούλου

Φωτογραφίες κειμένου: Άλκης Κοροβέσης