Matt Alfonzetti, Make It Nasty @ Bat City Club, 21/02/14

Ακουστικό set από έναν καλλιτέχνη με υπέροχη ακόμα φωνή, σε κοινό που πλειοψηφικά έδειχνε εικόνα σχολικής εκδρομής

Από τον Θοδωρή Μηνιάτη, 24/02/2014 @ 13:26
Ο Μatt Alfonzetti είναι ένας από τους μουσικούς που έχουν χαράξει την δική τους ξεχωριστή πορεία και καριέρα και σίγουρα όσοι ασχολούνται ενεργά με το μελωδικό hard rock τον γνωρίζουν. Άλλωστε τα δύο άλμπουμ που τραγούδησε στους Jagged Edge, τα "Trouble" (EP το 1989) και "Fuel For Your Soul" το 1990, ήταν αυτά που τον καθιέρωσαν στις συνειδήσεις των οπαδών, αφού ό,τι έκανε μετά τουλάχιστον για μένα δεν είχε ποτέ την ιδία απήχηση και ηχητική αίγλη. Όλη η καριέρα του βεβαίως όπου και αν συμμετείχε είχε έναν κοινό παρανομαστή: μια υπέροχη φωνή που ό,τι τραγούδησε αξίζει να ακουστεί. Έτσι η αναμονή θα ήταν μεγάλη για να απολαύσουμε έναν καλλιτέχνη που έστω και παίζοντας ακουστικά θα αποδείκνυε πόσο υπέροχη φωνή ήταν σε ένα κοινό που δυστυχώς δεν ήταν αυτό που θα του άρμοζε.

Γύρω στις 22:00 τη βραδιά άνοιξαν οι Make It Nasty, ένα νέο συγκρότημα που σχηματίστηκε κατά την διάρκεια του καλοκαιριού του 2013. Παρ' όλο το σύντομο της ύπαρξής τους απέδειξαν ότι έχουν και την ζωντάνια αλλά και την θέληση για να κάνουν κάτι καλό. Χωρίς να είναι ιδιαιτέρα κινητικοί επί σκηνής, εξέπεμπαν το vibe που λογικά για πρώτη εμφάνιση θα ήθελαν να προσφέρουν στον κόσμο. Το setlist τους βασίστηκε μόνο σε διασκευές πολύ γνωστών μελωδικών hard rock / A.O.R. συνθέσεων, αλλά και κάποιων τραγουδιών για πιο μυημένους στον χώρο. Μάλιστα, η επιλογή μερικών εξ' αυτών αποτέλεσαν μεγάλη έκπληξη για τον γράφοντα. Δυστυχώς, σε όλη την εμφάνισή τους είχαν μέτριο προς κακό ήχο που σαφώς δεν τους άφησε να ξεδιπλώσουν τις πτυχές του ταλέντου τους. Αν και το άγχος που είχαν για ένα καλό αποτέλεσμα ήταν εμφανές, οι ίδιοι δεν πτοήθηκαν καθόλου και κατάφεραν να «ζεστάνουν» το κοινό που παραδόξως είχε σχεδόν γεμίσει τον χώρο. Σίγουρα βοηθήσαν και τα τραγούδια που επέλεξαν να παίξουν ζωντανά, γιατί σαφώς τα old time classics πάντα θα ξεσηκώνουν τον κόσμο. Ακόμα θέλουν χρόνο για να «βρουν τα πατήματα τους», αλλά με την συγκεκριμένη εμφάνιση έδειξαν ότι μπορούν να αποτελέσουν έναν πολύ καλό πρεσβευτή της χώρας μας στους οπαδούς του εξωτερικού, σε ένα είδος που στην Ελλάδα δεν έχει μεγάλη άνθηση και πέραση. Αν μη τι άλλο, για το τόσο μικρό διάστημα που είναι ολοκληρωμένη μπάντα, άφησαν τις καλύτερες των εντυπώσεων. Κέρδισαν το χειροκρότημα του κόσμου στο τέλος άξια, αφού ό,τι είδαμε παρ' όλο που δεν ήταν δικό τους υλικό αποδόθηκε καλά από άτομα που έχουν μεράκι για ό,τι κάνουν. Μακάρι να γράψουν και δικά τους τραγούδια σύντομα και να τους ξαναδούμε ακόμα καλύτερους.

Το πλήρες setlist τους ήταν: Hot Cherrie (διασκευή Hardline) / Love Changes Everything (διασκευή Honeymoon Suite) / Under The Gun (διασκευή Danger Danger) / Overnight Sensation (διασκευή Firehouse) / Sign Of The Times (διασκευή Europe) / 1000 Miles (διασκευή H.E.A.T.) / That Time Of The Year (διασκευή Vinnie Vincent Invasion) / 18 And Life (διασκευή Skid Row) / Don’t Break My Heart Again (διασκευή Whitesnake) / Loser (διασκευή Thunder).

Ήταν ελάχιστα λεπτά μετά τις 23:00 όταν στο stage του club ανέβηκε ο Matt Alfonzetti, μια από τις πιο ωραίες φωνές που έχει ο μελωδικός hard rock ήχος. Εκ πρώτης εικόνας και βάσει εξωτερικής εμφάνισης δεν είχε καμία σχέση με το πως τον είχαμε συνηθίσει από τους δίσκους. Βέβαια τα χρόνια περνάνε και σαφώς η εμφάνιση που έχεις δεν μετράει τόσο όσο το να μπορείς να τραγουδάς ακόμα καλά. Ο ίδιος απέδειξε περίτρανα ότι μέχρι και στο σήμερα παραμένει μια πάρα πολύ αξιόλογη φωνή που αποδίδει τις συνθέσεις αξιοπρεπέστατα και σε ακουστική μορφή εκτός της ηλεκτρικής. Καθισμένος σε ένα σκαμπό, χωρίς άλλους μουσικούς να τον συνοδεύουν παρά μόνο με την κιθάρα του, μας χάρισε πολύ καλές στιγμές από τραγούδια που κάποια από αυτά έχουν αγαπηθεί πολύ. Την μεγαλύτερη απήχηση από τον κόσμο είχαν βεβαίως αυτά που έχει ηχογραφήσει με τους Jagged Edge, ένα σχήμα με μικρή παρουσία που όμως έχει αφήσει ηχηρό στίγμα στον χώρο.

Αυτό όμως που μου προξένησε μεγάλη εντύπωση ήταν η «αντιμετώπιση» του κοινού στον ίδιο. Καταρχήν πριν τελειώσει το σετ του, αρκετοί -ευτυχώς όχι πολλοί- είχαν φύγει. Σχεδόν το 1/3 του χώρου είχε αδειάσει πριν καν ολοκληρωθεί η εμφάνισή του. Στη διάρκεια της ροής των τραγουδιών, το κοινό, πλειοψηφικά, ήταν κάπως απαθές και παρακολουθούσε απλά το παίξιμό του χωρίς διόλου να συμμετέχει πλην εξαιρέσεων. Το χειρότερο όλων ήταν ότι κατά την διάρκεια όλων των τραγουδιών άκουγες μια βοή σαν ένα μικρό μελίσσι που δεν άφηνε όσους ήθελαν να τον ακούσουν να το κάνουν. Στον χώρο ένιωθες ότι εκτός των περίπου 20-25 ατόμων που ήταν ακριβώς μπροστά από τον καλλιτέχνη και συμμετείχαν όπως μπορούσαν, τραγουδώντας τους στίχους και επευφημώντας τον συνεχώς, όλοι οι υπόλοιποι απλά παρευρίσκονταν στον χώρο. Δια γυμνού οφθαλμού όσοι δεν ήταν στις μπροστινές δύο σειρές είχαν απλά «βγει» έξω βόλτα Παρασκευή βραδύ να πιούν τις μπύρες ή τα ποτά τους και να διασκεδάσουν φωνάζοντας και δημιουργώντας βαβούρα στον χώρο.

Μάλιστα κάποιοι από αυτούς ούτε καν ήξεραν τον καλλιτέχνη, ρωτώντας ποιος ήταν και τι έχει κάνει στην καριέρα του. Σίγουρα ένα ακουστικό σετ από έναν μουσικό δεν έχει καμία σχέση με ένα αντίστοιχο ηλεκτρικό από πιο πολλούς, αλλά αν μη τι άλλο σεβάσου αυτόν που παίζει και όσους ήρθαν να τον ακούσουν. Ακόμα κι αν δεν σου αρέσει, περίμενε να τελειώσει αυτό που κάνει και μετά βέλαξε. Ή βγες εκτός χώρου. Πραγματικά ήταν πολύ άσχημη εικόνα να βλέπεις κόσμο που δεν ήξερε γιατί είχε έρθει και αντιδρούσε σαν σε σχολική εκδρομή ή πενταήμερη, κάτι που προσωπικά με θλίβει. Πόσο μάλλον όταν η οχλαγωγία προκαλείται από άτομα μεγαλύτερης ηλικίας που υποτίθεται είναι πιο ώριμα εγκεφαλικά από αντίστοιχα μικρότερα. Μάλλον άλλαξαν οι εποχές, τι να πω.

Παρ' όλα αυτά, ο Alfonzetti δεν πτοήθηκε καθόλου, ούτε έδωσε σημασία στους ανεγκέφαλους. Με σύμμαχο το όργανό του και την υπέροχη κρυστάλλινη φωνή του απέδωσε όσο καλύτερα μπορούσε τα τραγούδια από την καριέρα του με τους Jagged Edge που τον έβαλαν στον χάρτη του μελωδικού hard rock αλλά και στις καρδιές πολλών οπαδών, αλλά και από την μετέπειτα πορεία του. Σε όλη την εμφάνισή του ήταν αρκετά κεφάτος και ευχάριστος. «Έπαιζε» με τον κόσμο, συνομιλώντας μαζί του αλλά και ευχαριστώντας τον πολλές για την παρουσία του εκεί εκπέμποντας από την σκηνή έναν αέρα επαγγελματία και έμπειρου μουσικού. Έτσι, ήταν πολύ φυσιολογική η αμφίδρομη σχέση που δημιουργήθηκε πολύ γρήγορα μεταξύ του καλλιτέχνη και όσων ήταν κοντά του, δημιουργώντας ωραία εικόνα.

Μετά από περίπου 70 λεπτά αποχώρησε από την σκηνή, κερδίζοντας το χειροκρότημα όλων όσων ήρθαν να τον απολαύσουν. Δεν έφυγε όμως από το μαγαζί, αλλά παρέμεινε για πολύ ώρα μετά υπογράφοντας αυτόγραφα αλλά και βγαίνοντας φωτογραφία με όσους το ήθελαν. Δεν αρνηθηκε σε κανέναν τίποτα, κάτι που θα πρέπει να κάνουν όλοι οι καλλιτέχνες για να ικανοποιήσουν τους οπαδούς τους. Μακάρι να τον ξαναδούμε στη χώρα μας, αυτή τη φορά με τα καλώδια στις πρίζες για μεγαλύτερη οπτική και ηχητική απόλαυση.
SETLIST

(με μια μικρή επιφύλαξη):

Losing You
Am I Fooling Myself
Long Way From Home
Here Comes The Night
Sweet Soul
Heartbreaker
Blowing Up Detroit
Red, White And Blues
Out In The Cold
Lay Your Love On Me
I'll Wait For You
Counts For Nothing
You Don't Love Me
Let Me Touch Your Skin
Been To The Bottom
Liar
  • SHARE
  • TWEET