Mastodon, Inveracity @ Gagarin 205

09/12/05, Gagarin 205, Αθήνα

Πόσες φορές είχαμε σαν ελληνικό κοινό την τύχη να παρακολουθήσουμε live μια μεγάλη μπάντα τη στιγμή που αυτή βρίσκεται στην ακμή της; Ελάχιστες... Για αυτόν ακριβώς τον λόγο η συναυλία των Mastodon, ακόμα και μετά την ακύρωση των θεών High On Fire (αρκετοί θα ερχόντουσαν μόνο γι' αυτούς), αποτέλεσε ένα από τα πιο σημαντικά μουσικά γεγονότα του 2005.

Τη συναυλία ξεκίνησαν οι Inveracity που κλήθηκαν τελευταία στιγμή να αντικαταστήσουν τη μπάντα του μεγάλου Matt Pike ο οποίος έσπασε το χέρι του. Το τεχνικό Dying Fetus στυλ -διπλομποτιές, συνεχές κοπάνημα και γοριλλοφωνητικά- του τετραμελούς ελληνικού σχήματος δεν είναι από τα καλύτερα μου (ειδικά όταν περιμένεις να δεις τους High On Fire που παίζουν εντελώς διαφορετικά), αλλά αρκετοί από το κοινό έδειξαν να τους εγκρίνουν και με το παραπάνω. Θεός ο μπασίστας τους που έχει σκηνοθετήσει και την υπερcult ταινία "Η επιστροφή των καθαρμάτων". Τα σέβη μου.

Λίγο μετά τις 22:00 ανέβηκαν στη σκηνή οι Mastodon. Ξεκίνησαν με το -14λεπτο- έπος "Hearts Alive" ενώ κανείς θα περίμενε να διαλέξουν ένα πιο «εύκολο» κομμάτι. Ουσιαστικά κατάφεραν από το πρώτο λεπτό να κεντρίσουν το ενδιαφέρον όλων όσων τους τίμησαν με την παρουσία τους. Και πως να μην το κάνουν άλλωστε; Άψογος συγχρονισμός, ωμή δύναμη, τεχνικά - μελωδικά σημεία που δεν επιδέχονται αμφισβήτησης και πάθος επί σκηνής.


Αποστομωτική εμφάνιση, μαεστρικά καθοδηγούμενη από τον Brann Dailor. Ο τύπος συνδυάζει φαντασία με άψογη τεχνική αλλά και δύναμη, όντας ένας από τους κορυφαίους σύγχρονους drummer.

Οι δύο κιθαρίστες έδειξαν τι σημαίνει χημεία αποδίδοντας δύσκολα κομμάτια γεμάτα κοψίματα και αλλαγές ρυθμού. Ο μπασίστας - τραγουδιστής πέρα από εξαιρετικός παίκτης είχε και καλή σκηνική παρουσία (μη φανταστείτε ποζεριές). Μας υποσχέθηκε πως θα μας επισκεφτούν του χρόνου ξανά, για τον καινούργιο δίσκο πλέον. Όσοι τυχεροί τους παρακολούθησαν θα έχουν να διηγούνται στις επόμενες γενιές ότι άκουσαν live κομμάτια σαν το "Megalodon" (στο southern κόψιμο έπεσε πολύ ξύλο), "I Am Ahab", "Seabeast", "Blood And Thunder", "Iron Tusk" (τιμή και δόξα στους High On Fire για να μην ξεχνιόμαστε), "Island". Προσωπικά νομίζω πως οι Αμερικανοί έδειξαν πως δικαίως απέσπασαν την περασμένη χρονιά όλες αυτές τις αποθεωτικές κριτικές. Μοναδικό μου παράπονο (και του υπόλοιπου κοινού πιστεύω) η μικρή διάρκεια του live που άντε να ξεπέρασε τη μία ώρα. Πάλι καλά που βγήκαν για encore.


Φεύγοντας πήραμε και το φακελάκι μας (γι' αυτό γράφω καλά λόγια...) που περιείχε αφίσες, promo και διαφημιστικά. Μπράβο στα παιδιά του Rock Hard που έφεραν ένα από τα μεγάλα ονόματα του ακραίου ήχου στην ακμή του (το ξαναγράφω) και όχι μετά από 20 χρόνια. Αν βλέπαμε και τους High On Fire θα μιλάγαμε για τον παράδεισο και όχι για μια απλή συναυλία. Εύγε!