Mark Lanegan Band live σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, 04-05/04/12

04/04/12, Principal Club Theater, Θεσσαλονίκη

Περίεργη μέρα ξημέρωσε. Η 5^η του Απρίλη θα είναι πάντα η ημερομηνία που θα μου θυμίζει τον θάνατο δύο αγαπημένων μουσικών. Πόσο περισσότερο όταν πριν μερικές ώρες παρακολουθήσαμε άλλη μια μεγάλη φωνή της σκηνής του Seattle. Ακόμα και ο ίδιος ο Mark Lanegan σε συνέντευξή του πριν χρόνια δήλωνε πόσο του έλειπαν οι φίλοι του, Kurt Cobain και Layne Staley, και η εποχή που άραζαν μαζί και άκουγαν δίσκους. Η πάλαι ποτέ φωνή των Screaming Trees επέζησε από την «τρέλα» της εποχής, αφοσιώθηκε στην προσωπική του καριέρα καθώς και σε πολλά και διάφορα άλλα ενδιαφέροντα projects. Από ότι φαίνεται δεν έχει σκοπό να το βάλει κάτω ακόμα.

Οι This Is Nowhere από την Θεσσαλονίκη εξελίσσονται σε μεγάλη μπάντα και ταίριαξαν απόλυτα στο κλίμα της βραδιάς. Πολλές επιρροές από grunge, heavy rock αλλά και ψυχεδέλεια, θορυβώδεις αλλά και μελωδικές κιθάρες καθώς και ένας τραγουδιστής που φαίνεται να έχει “μελετήσει” την σκηνή του Seattle αλλά και τα είδωλά της (βλέπε Neil Young). Ακόμα και η ανυπομονησία για την συνέχεια δεν κατάφερε να κάνει τον κόσμο να μην τους χειροκροτήσει, απόδειξη ότι όταν παρουσιάζεις κάτι αξιόλογο, το κοινό (συνήθως) θα το εκτιμήσει.

Ελάχιστοι δεν γνώριζαν τι θα ακολουθήσει. Αν και οι Screaming Trees δεν έφτασαν ποτέ τα επίπεδα δημοτικότητας άλλων συγκροτημάτων της εποχής, ο Mark Lanegan έχει καταφέρει να αποκτήσει με τους προσωπικούς του δίσκους ένα πιστό fan base που τον ακολουθεί σε κάθε του εγχείρημα τα τελευταία χρόνια.



Μέσα σε χαμηλό, κατακόκκινο φωτισμό, ο μαυροντυμένος Mark χωρίς πολλά λόγια και καμία περιττή κίνηση επί σκηνής απλά εμφανίστηκε, ερμήνευσε τις συνθέσεις του με τον δικό του μοναδικό τρόπο, χωρίς αχρείαστους προλόγους και εντυπωσιακές δηλώσεις. Τόσο λακωνικός που ακόμα και η σεμνή παρουσίαση της μπάντας τους μας ξάφνιασε. Τόσο μοναχικός και απόμακρος που κανείς δεν πίστευε ότι ο άνθρωπος αυτός λίγο αργότερα θα καθόταν ήσυχος στην γωνιά του να υπογράφει αυτόγραφα και να φωτογραφίζεται με τους παρευρισκόμενους.

Το φετινό “Blues Funeral” κατάφερε να συνδυάσει το κλασικό μελαγχολικό ύφος του καλλιτέχνη με νέα στοιχεία σε σχέση με την υπόλοιπη δισκογραφία του και όπως ήταν αναμενόμενο αποτέλεσε τον βασικό κορμό της βραδιάς. Το εναρκτήριο “The Gravedigger's Song” έδωσε τον ρυθμό, το “Grey Goes Black” κινείται σε πιο μελωδικά μονοπάτια και είναι σίγουρα πιο “φωτεινό” από τον τίτλο του. Τα “Quiver Syndrome” και “Ode To Sad Disco”, δυο συνθέσεις που ξάφνιασαν κατά την ακρόαση του δίσκου, με το πρώτο να ακούγεται άρκετα σύγχρονο και το δεύτερο να φλερτάρει με την electronica, κατάφεραν να ταιριάξουν τελικά απόλυτα με τα παλιότερα κομμάτια.



Από την παλαιότερη δισκογραφία ιδιαίτερα τιμήθηκε, όπως ήταν αναμενόμενο, το “Bubblegum” ενώ οι οπαδοί των Screaming Trees ικανοποιήθηκαν με το “Crawlspace” από τον πέρσινο “Last Words: The Final Recordings” δίσκο με ακυκλοφόρητες συνθέσεις. Την αγάπη του για τις διασκευές, μας τις είχε παρουσιάσει ο Lanegan με το “Ι'll Take Care Of You”. Ανατριχιαστικά όμορφο το “Creeping Coastline Of Lights των αμερικανών Leaving Trains τους οποίους ο Mark έχει δηλώσει ως μεγάλη επιρροή του.

Δεν θεωρώ ότι είναι απαραίτητο να σχολιάσουμε κάτι για τις φωνητικές ικανότητες του Mark Lanegan αφού είναι πλέον αποδεκτό ότι θεωρείται μια από τις καλύτερες rock φωνές. Από αυτές που σε αγγίζουν από την πρώτη  ακρόαση και σου προκαλούν μια ακατανόητη γλυκία μελαγχολία. Αναλλοίωτη και πάνω στην σκηνή η φωνή αυτή αν και τα πράγματα θα ήταν ακόμα καλύτερα αν το μπάσο ήταν ρυθμισμένο λίγο χαμηλότερα.

Όποιος έχει ακούσει ην φωνή του Mark Lanegan, τον συνοδεύει για την υπόλοιπη ζωή του. Στις ζωντανές εμφανίσεις του, δεν ζητά τίποτα παραπάνω. Διότι έτσι τον μάθαμε, έτσι τον αγαπάμε. Το μόνο που επιθυμεί ο Mark Lanegan, το μόνο που έχει ανάγκη είναι να τραγουδά ανενόχλητος, να έχει την ησυχία του ...και για μας αυτό είναι αρκετό.

Setlist:

The Gravedigger's Song
Sleep With Me
Hit The City
Wedding Dress
One Way Street
Resurrection Song
Wish You Well
Gray Goes Black
Crawlspace (Screaming Trees cover)
Deep Black Vanishing Train
Quiver Syndrome
One Hundred Days
Creeping Coastline Of Lights (Leaving Trains cover)
Riot In My House
Ode To Sad Disco
St. Louis Elegy
Tiny Grain Of Truth
----------------------
Pendulum
Harborview Hospital
Methamphetamine Blues

Γιάννης Βόλκας

---

05/04/12, Fuzz Club, Αθήνα

Μπορεί να είναι τακτικός επισκέπτης στη χώρα μας ο Mark Lanegan, αλλά καιρό είχε να μας έρθει μόνος του και όχι υπό τη συνοδεία του Greg Dulli, της Isobel Campbell ή των Soulsavers. Λογικό, καθώς είχε και καιρό να κυκλοφορήσει και προσωπικό άλμπουμ, οκτώ χρόνια σχεδόν. Με αφορμή το “Blues Funeral”, ο Lanegan επέστρεψε για δύο συναυλίες στην Ελλάδα, σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, και πάσας γοητευμένος από τη φωνή και τη συνθετική ποιότητά του ήταν στο Fuzz Club το βράδυ της Πέμπτης, όπως και κάθε άλλη φορά που ο σπουδαίος καλλιτέχνης βρίσκεται εδώ.



Η βραδιά δυστυχώς μπήκε με το... αριστερό. Οι Illegal Operation που κλήθηκαν να ανοίξουν την εμφάνιση του Lanegan ξεκίνησαν το set τους κανονικά, όμως ο ενισχυτής του κιθαρίστα δε λειτούργησε ποτέ. Μετά από πέντε κομμάτια το συγκρότημα έκρινε πως δεν ήθελε να συνεχίσει την εμφάνισή του υπό αυτές τις συνθήκες και αφού ζήτησε συγνώμη από το κοινό αποχώρησε από την σκηνή, δίνοντας το πρώτο άδοξο τέλος της βραδιάς. Είναι προφανές πως δε χωράει κάποια κριτική στη σύντομη εμφάνισή τους, καθώς εξ αρχής δεν είχαν την ευκαιρία να δείξουν το 100% των δυνατοτήτων τους.

Το μέγιστο των ικανοτήτων του δεν μπόρεσε να βγάλει πάντως και ο Mark Lanegan χωρίς να φταίει απαραιτήτως (και) αυτός. Το set του άρχισε με το καλύτερο ίσως κομμάτι από το “Blues Funeral”, το “The Gravedigger’s Song” που όσο καθηλωτικό είναι στην στούντιο εκτέλεσή του, δεν μπορώ να πω το ίδιο για τη live. Υπαίτιος ο ήχος του Fuzz Club και όχι η εκτέλεση από την μπάντα στην προκείμενη περίπτωση. Ένας κακός ήχος, που αν και διορθώθηκε σε επίπεδο οργάνων κατά τη διάρκεια της συναυλίας, έθαψε σε μεγάλο βαθμό τη φωνή του Lanegan στα πιο δυνατά κομμάτια της συναυλίας.



Θα μπορούσαμε να ρίξουμε εξ ολοκλήρου το φταίξιμο στο Fuzz Club, αλλά έχοντας παρακολουθήσει το τελευταίο διάστημα άλλες τρεις συναυλίες εκεί, μπορώ να πω με σιγουριά πως ο Lanegan είχε το χειρότερο ήχο, την ίδια στιγμή που οι πιο πολύπλοκες ενορχηστρώσεις των Opeth στον ίδιο χώρο ακούγονταν μια χαρά ενώ οι Inspiral Carpets και οι dEUS ικανοποιητικά. Υπό αυτά τα δεδομένα η εμφάνιση του Lanegan ενώ είχε και το υλικό στο setlist της, και φυσικά μια καλή μπάντα με έναν εξαιρετικό τραγουδιστή ποτέ δεν «απογειώθηκε» και άφησε μια «γλυκόπικρη γεύση» στο αυτί.

Δε θα σταθώ στη συμπεριφορά του Lanegan, για την οποία κάποιοι τόνισαν τον απόμακρο χαρακτήρα του και την απειροελάχιστη επαφή του με το κοινό. Καλώς ή κακώς ο συγκεκριμένος μουσικός πάντα αυτός ήταν στις live εμφανίσεις του, low profile που όμως γέμιζε την σκηνή με την προσωπικότητά του και ένα στυλ που δύσκολα συναντάς πλέον. Η εμφάνισή του στο Fuzz Club όμως δεν ήταν η βραδιά του, κάτι δεν του πήγαινε καλά και για αυτό ίσως και να επέσπευσε το τέλος της συναυλίας μειώνοντας κατά δύο κομμάτια το encore καθώς σύμφωνα με το τυπωμένο setlist παρέλειψε τα “Pendulum” και το εξαιρετικό “Harborview Hospital” κλείνοντας άρον - άρον με το “Methamphetamine Blues”.



Αν κρατάμε κάτι από τη συγκεκριμένη εμφάνιση του Lanegan είναι μια πληθώρα εξαιρετικών κομματιών που είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε (έστω με «θολό» ήχο) όπως το “Hit The City”, το “One Way Street”, το “Crawlspace” από τη δισκογραφία των Screaming Trees και την πολύ καλή διασκευή στο “Creeping Coastline Of Lights” των The Leaving Trains. Το “Ode To Sad Disco” με το χορευτικό του rhythm section δεν ήταν ικανό να δώσει έναν άλλο τόνο στη βραδιά, ενώ τα “St. Louis Elegy” και “Tiny Grain Of Truth” θα ακούγονταν σαφώς καλύτερα υπό άλλες συνθήκες.

Όπως προείπαμε, η γεύση της συναυλίας είναι γλυκόπικρη. Ναι μεν είδαμε και ακούσαμε τον Mark Lanegan σε δική του εμφάνιση μετά από πολλά χρόνια, όμως προσωπικά δεν έφυγα ευχαριστημένος το βράδυ της Παρασκευής από το Fuzz Club. Tη μαγεία που περιμέναμε και έχουμε βιώσει και σε άλλα live του συγκεκριμένου καλλιτέχνη, θεωρώ πως την στερηθήκαμε.

Setlist:

The Gravedigger's Song
Sleep With Me
Hit The City
Wedding Dress
One Way Street
Resurrection Song
Wish You Well
Gray Goes Black
Crawlspace
Deep Black Vanishing Train
Quiver Syndrome
One Hundred Days
Creeping Coastline Of Lights
Riot In My House
Ode To Sad Disco
St. Louis Elegy
Tiny Grain Of Truth
-----------------------
Methamphetamine Blues

Γιάννης Κοτζιάς
Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν, Θοδωρής Μάρκου