Marianne Faithfull @ Παλλάς, 13/03/08

Από τον Μανώλη Γεωργακάκη, 17/03/2008 @ 03:10
Η επιστροφή της Marianne Faithfull επί ελληνικού σανιδιού φέρει την υπόσχεση ανεξίτηλου ρίγους. Η αλήτισσα λαίδη μας χάρισε μια μαγευτική παράσταση, στην πολυτελή σκηνή του Παλλάς. Απογοήτευσε μεν μια μερίδα του κοινού, εφόσον απέφυγε τις περισσότερες από τις διάσημες επιτυχίες της, αλλά οι εν προκειμένω επιλογές της βούρκωσαν τα ευτυχισμένα μάτια του βρικόλακα της σπανιότητας των στιγμών.

Συνοδευόμενο από τον παλιό φίλο Barry Reynolds, στην κιθάρα, και τους νεότερους πολιοργανίστες Joe Cang και Daniel Mintseris, το ρυτιδιασμένο παλιοκόριτσο ξεκίνησε τη συναυλία μπροστά σε μια μισοάδεια (γιατί έτσι βλέπουμε και το ποτήρι) αίθουσα. Οι απεργίες και οι πορείες -λίγα μέτρα πιο πέρα- είναι εμφανώς οι κύριες αιτίες της ερημιάς των καθισμάτων.

Από τα πρώτα δευτερόλεπτα, η βαθιά χροιά της ταλαιπωρημένης φωνής αγκάλιασε τις χίλιες ψυχές των παρευρισκομένων, με το "No Regrets" των Walker Brothers. Ακολούθησε το "Guilt" και η ψευδοσνόμπ μέθεξη της ερμηνείας επέβαλε στα ρολόγια στιγμιαία ακινησία, παρά την υπερπαρουσία του μπάσου του Joe Cang.



Η trash diva προλόγισε το σπάνιο "Without Blame", ανοίγοντας ένα αόρατο βιβλίο ιστορικού μυθιστορήματος και ενσάρκωσε τη Μαυριτανή βασίλισσα που τραγουδά στον ηττημένο βασιλιά «all women are queens, tell this to the woman who loves you». Η ηθοποιός Faithfull ξεκίνησε έτσι να αλλάξει τα προσωπεία. Λαβαροφόρος ενός άλλου ήρωα της εργατικής τάξης στο "Spike Driver Blues", στοργική Κλυταιμνήστρα στο "No Child Of Mine" (γραμμένο από την PJ Harvey, για τον τελευταίο δίσκο), μεθυσμένη φιλόσοφος στο "Strange Weather", ανάλαφρη είρων στο "All The Best".

Το έντονο blues του "Brain Drain" και η junky προσωπογραφία του "Times Square" (γραμμένη από τον «παρακαθήμενο» Barry Reynolds) οδήγησαν στο "Ballad Of Lucy Jordan" και η εικονική νοικοκυρά χάιδεψε τη σκεπασμένη από τη σκόνη της καθημερινότητας θηλυκότητά της και μπήκε στον κόσμο των τρελών. Ένα οιδιπόδειο πάθος κινούσε τις άκρες των χειλιών του κοινού, καθώς η γερασμένη καλλονή ψιθύριζε ναρκωτικούς στίχους.

Η συνέχεια μας επιφύλασσε μια σπουδαία έκπληξη, καθώς η Marianne Faithfull βυθίστηκε στις πιο αμαρτωλές αναμνήσεις για να τραγουδήσει το κομμάτι "Something Better", για πρώτη φορά από το 1968 (παρακαλώ!) και τη συμμετοχή της στο "Rock And Roll Circus" των Rolling Stones. Άλμα σαράντα ετών με το "Crazy Love", του οποίου τη μουσική έγραψε για τον τελευταίο δίσκο της ο Nick Cave. Απολογισμός χωρίς «συγγνώμες» στο "Vagabond Ways".



Ο ήχος βάρυνε και χάρισε τις δύο πιο ροκ στιγμές της εμφάνισης, με τις μεγάλες επιτυχίες "Why D'ya Do It" και "Broken English". Κι ενώ τα κεφάλια ξεχνούσαν πως έχουν λαιμό, στο συνειδητό όνειρο του ρεφραίν του "Broken English", ήρθε το πρώτο κομμάτι που τραγούδησε ποτέ η αγέρωχη κυρία Faithfull, το "As Tears Go By", γραμμένο από το μέγα δίδυμο Jagger / Richards, και ξεκλείδωσε το κουτί με τα φετίχ, καθώς το ξυλόφωνο αντηχούσε στη «φλεγόμενη» αίθουσα.

Μετά από μιάμιση ώρα μουσικού ταξιδιού, το μοναδικό encore, "Don't Forget Me" του Harry Nilsson, ενορχηστρωμένο με φωνή, πλήκτρα και βαριά ανάσα, μας εναπόθεσε απαλά στα καθίσματα του Παλλάς, σε μια χώρα που όλοι μιλούν σπαστά αγγλικά.

«Goodnight. Get home safe».

Setlist:
No Regrets / Guilt / Without Blame / Spike Driver Blues / No Child Of Mine / Strange Weather / All The Best / Brain Drain / Times Square / Ballad Of Lucy Jordan / Something Better / Crazy Love /Vagabond Ways / Why D'ya Do It / Broken English / As Tears Go By / Don't Forget Me

  • SHARE
  • TWEET