Maplerun, Solarmonkeys @ Ίλιον Plus, 12/05/17

Σε πείσμα των καιρών, που θέλουν τα πάρτυ να γίνονται σε ανάλαφρο κλίμα με ανάλαφρες μουσικές, οι Maplerun υπενθύμισαν για μια ακόμα φορά ότι αντίστοιχο αποτέλεσμα μπορεί να επιτευχθεί χωρίς δηθενιές, με σκληρή μουσική υπόκρουση που έχει πράγματα να πει. Οι σχετικοί με την μπάντα, εκείνοι που είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν κάποια από τις πρόσφατες συναυλίες της κι όσοι πρόλαβαν να τσεκάρουν το "Partykrasher" ήξεραν τι να περιμένουν. Για τους υπόλοιπους, η κατάσταση έγινε σαφής από νωρίς.

Παρά την λιγότερο ή περισσότερο, ανάλογα με τις προσδοκίες του καθενός, χλιαρή προσέλευση, το κλίμα εντός κι εκτός του χώρου είχε κάτι από τον αέρα μιας μάζωξης για γιορτή. Κάτι λογικό, βέβαια, καθώς η όλη βραδιά ήταν σχεδιασμένη με κεντρικό γνώμονα τον εορτασμό του νέου δίσκου που κυκλοφόρησε πριν από δύο εβδομάδες. Δεν μπορώ να ξέρω κατά πόσο ήταν αυτός ο στόχος που οδήγησε στη δημιουργία μιας τόσο κεφάτης ατμόσφαιρας ή η όλη παρεΐστικη ατμόσφαιρα, σε κάθε περίπτωση πάντως το αποτέλεσμα ήταν ακριβώς αυτό.

Χωρίς μεγάλη καθυστέρηση, στις 21:45 οι Solarmonkeys ανέβηκαν στη σκηνή και το βαρύ, grungy rock τους λειτούργησε άψογα ως ξεκίνημα της βραδιάς. Τα έντονα grooves και οι εναλλακτικές λεπτομέρειες δεν έλειψαν ούτε στιγμή, βάζοντας άτυπα τις βάσεις για ό,τι θα ακολουθούσε, ενώ το λιτό attitude της τετράδας λειτούργησε καταλυτικά υπέρ τους. Τα επί σκηνής χαμόγελα δεν άργησαν να μεταφερθούν και κάτω από αυτήν, κάτι στο οποίο, πέρα από την απόδοση του σχήματος, αναμφίβολα συνέβαλε κι ο καλά ισορροπημένος ήχος.

Το δεμένο ρυθμικό μέρος τραβούσε κατά κύριο λόγο τα βλέμματα, χωρίς ωστόσο να καλύπτει τα κιθαριστικά θέματα ή τις φωνητικές μελωδίες. Το υλικό του "Payblack" αποδόθηκε με όλο τον απαραίτητο όγκο και προσοχή στην ουσία. Τα riff εναλλάσσονταν με drum fills και τα ρεφρέν με ιδιότροπα groovy breaks, με φυσικότητα και χωρίς κενά. Από το κάτι παραπάνω από μισάωρο σετ, ξεχώρισαν το άψογο "Don't Bother" με την κολλητική μπασογραμμή και η απολύτως εναρμονισμένη διασκευή του "Helter Skelter" που κούνησε αρκετούς σβέρκους.

Σχεδόν μισή ώρα αργότερα, κι αφού ξεπεράστηκε ένα ζήτημα με τον ενισχυτή του μπάσου, οι Maplerun πήραν και τυπικά τις θέσεις τους στη σκηνή. Τα φώτα χαμήλωσαν και η εισαγωγή του "D.I.Y." ακούστηκε από τα ηχεία, με την μπάντα να ακολουθεί λίγο αργότερα. Ήδη από τα πρώτα μέτρα έγινε ξεκάθαρο ότι ο ήχος δεν θα προξενούσε προβληματισμούς. Ένα στοιχείο που από μόνο του είναι θετικό, αλλά λαμβάνοντας υπόψη τη δουλειά που έγινε στην παραγωγή του δίσκου κι ότι ζωντανά διατηρήθηκε (το λιγότερο) αυτό το επίπεδο, έδωσε ακόμα περισσότερους πόντους.

Μετά το κοφτό break και το κλείσιμο της εισαγωγής ακολούθησε το "Arrow", αφήνοντας να εννοηθεί ότι η δομή του σετ έγινε με βάση το ζωντανό πλαίσιο και μόνο. Πριν προλάβουν να ηρεμήσουν τα πνεύματα, ένα groovy πέρασμα οδήγησε στο "Screamout" και η γιορτή συνέχισε ακάθεκτη. Τα φωνητικά σε όποια σημεία χρειαζόταν μοιράζονταν ανάμεσα στα τρία μικρόφωνα που υπήρχαν στη σκηνή, ενώ τα φώτα έδιναν έναν ξεχωριστό αέρα συγκριτικά με την προ εξαμήνου εμφάνισή τους. Η επιστροφή στο νέο υλικό έγινε με τα "Keep On Staring" και "When You're Down", όπου οι κιθάρες ανέλαβαν τον πρώτο λόγο και κάποια ρυθμικά χειροκροτήματα έκαναν την εμφάνισή τους.

Το "Krash" συνέχισε το σερί των κομματιών που έμοιαζαν βγαλμένα από το CD με επιπρόσθετο, live όγκο, ενώ ένα από τα πιο ξεχωριστά σημεία του "Partykrasher", το "Remedy", αποδόθηκε ιδανικά. Οι αλλαγές ακούστηκαν ακόμα πιο έντονες απ' ότι στη στούντιο εκδοχή και τα κιθαριστικά γεμίσματα συναγωνίζονταν διαρκώς με τις μπασογραμμές. Από τις πιο δυνατές στιγμές της βραδιάς, χωρίς δεύτερη σκέψη. Προς έκπληξη του κοινού, αντί για Rihanna η τετράδα προτίμησε να διασκευάσει το γνωστό κι αγαπημένο "The Pot", επιβεβαιώνοντας το mood στο οποίο βρίσκεται αυτόν τον καιρό, και νομίζω πως τελικά κανείς δεν έμεινε παραπονεμένος από αυτήν την επιλογή.

Η μοναδική ήπια στιγμή του σετ, το "Everytime", συνοδεύτηκε από μπόλικο sing-along, όπως και το εξαιρετικό "Bombs". Στο μοναδικό πέρασμα από το "House On Fire", το "For You" ανέβασε ξανά τις ταχύτητες και τη θερμοκρασία. Σε αντίστοιχο κλίμα ακολούθησαν τα "Give It To You" και "Replace Me", με τα οργιώδη ρυθμικά και κάποιες υπόνοιες από, πολύ ταιριαστά, σκληρά φωνητικά. Δύο από τα δυνατότερα κομμάτια του νέου δίσκου, τα "Wasted" και "Partybomb" κρατήθηκαν για το τέλος και δεν απογοήτευσαν. Οι εναλλαγές και το groove του πρώτου, έδωσαν τη θέση τους στην ευθεία διάθεση του δεύτερου και ήταν μια άτυπη απόδειξη για τους πιο δύσπιστους.

Αλλά καθώς κάθε γιορτή που σέβεται τον εαυτό της φεύγει με όσο το δυνατόν πιο φασαριόζικο τρόπο, αντί για οριστική καληνύχτα, υπήρχε ακόμα μια μικρή έκπληξη. Με πολύ κέφι και σε απολύτως όμορφο, μουσικά οπαδικό κλίμα, ακούστηκαν οι πρώτες νότες του "Toxicity"· φωνές, headbanging, "disorder!", μέχρι και pit άνοιξε προς το τέλος. Τα περίπου ογδόντα λεπτά κύλησαν νεράκι, τα πειράγματα δεν σταμάτησαν ούτε αφού η μπάντα κατέβηκε από τη σκηνή και τα χαμόγελα δικαίως συνεχίστηκαν για αρκετή ώρα. Τέτοια πάρτυ θέλουμε.