Manowar, Crosswind @ Principal Club (Θεσσαλονίκη), 19/03/11

Την ημέρα που ανακοινώθηκε πως οι Manowar προσθέτουν και δεύτερη μέρα για το Σάββατο 19/03 ήταν και η μέρα που αποφάσισα πως θα ταξίδευα μέχρι τη Θεσσαλονίκη για να παρακολουθήσω live ένα από τα αγαπημένα συγκροτήματα. Οι μέρες πέρασαν και η πολυαναμενόμενη ημερομηνία έφτασε. Η παρέα είχε συσταθεί και το κέφι περίσσευε. Οι μόνες επιφυλάξεις μου ήταν δύο. Πρώτον κατά πόσο ο Eric Adams θα επέδιδε τα απαιτητικά φωνητικά μέρη των τραγουδιών, αφού αυτή θα ήταν η τρίτη συνεχόμενη μέρα που θα τραγουδούσε, και δεύτερον εάν θα αναλώνονταν (κυρίως ο De Maio) σε λόγους και διαγγέλματα περί του πόσο υπέροχοι είμαστε εμείς οι Έλληνες (η εθνικότητα αλλάζει αναλόγα με τη χώρα που παίζουνε), πόσο αγαπάνε τους οπαδούς τους αλλά και πόσο μισούν όλους τους υπόλοιπους που παίζουν false metal. Άλλωστε η προηγούμενη μου εμπειρία, το 1999, στην καλύτερη περίπτωση μπορούσε να χαρακτηριστεί απλά ως μέτρια, για τους γνωστούς λόγους, που όσοι ήταν παρόντες θα θυμούνται πολύ καλά.

Φτάνοντας στο συναυλιακό χώρο η πρώτη εντύπωση, όσον αφορά το χώρο καθ' αυτό, ήταν αρκετά θετική, καθώς η ορατότηατα προς τη σκηνή ήταν καλή. Αντιθέτως, δε μπορώ να πω το ίδιο για τον έλεγχο κατά την είσοδο, όπου τo προσωπικό ασφαλείας, φυσικά κατόπιν εντολής του συγκροτήματος, σε ανάγκαζε να αφήσεις κινητά με μεγάλης ανάλυσης κάμερα και φωτογραφικές μηχανές, προκειμένου να μην απαθανατίσεις κάποια στιγμή του live, κάτι το οποίο συνεχιζόταν και κατά τη διάρκεια του live, όπου διαφοροι τύποι περιφρουρούσαν το χώρο και παρατηρούσαν όποιον διανοούταν να τραβήξει φωτογραφία ή video από το κινητό του (όχι και τόσο «true», είναι η αλήθεια). Η προσέλευση του κόσμου ήταν η αναμενόμενη, ενώ η προσμονή μεγάλη, αν και όχι για όλους, καθώς δεν ήταν λίγοι αυτοί που η αγάπη τους για το συγκρότημα τους είχε «αναγκάσει» να παραστούν και τις τρεις μέρες.

Λίγο μετά τις 21:00 στη σκηνή εμφανίστηκαν οι Crosswind. Πρόκειται για μια ελληνική μπάντα, η οποία μουσικά κινείται κάπου μεταξύ του γερμανικού power και του κλασικού metal, με συνθέσεις που ακολουθούν γρήγορο tempo και οι οποίες περιλαμβάνουν πολλά μελωδικά σημεία. Παίξανε για περίπου 40 λεπτά και μας παρουσίασαν τραγούδια τόσο από τα δύο demos που έχουν κυκλοφορήσει στο παρελθόν, αλλά και κάποια από το επερχόμενο άλμπουμ τους, το οποίο θα κυκλοφορήσει εντός του 2011. Χωρίς να πω πως ενθουσιάστηκα από την πρωτοτυπία των συνθέσεων, τους συστήνω ανεπιφύλακτα στους οπαδούς του συγκεκριμένου είδους.

Όμως εγώ, όπως και οι περίπου 1.500 οπαδοί που γέμισαν το Principal, είχαμε έρθει για τους Manowar και οι πρώτες ιαχές που τους καλούσαν στη σκηνή άρχισαν να δονούν την ατμόσφαιρα. Στις 22:15 τα φώτα έσβησαν, το γνωστό intro ξεκίνησε και μια φωνή μας προσκαλούσε... all hail Manowar! Αυτό ήταν το σύνθημα και οι Αμερικανοί όρμησαν στη σκηνή με το ομώνυμο τραγούδι, κάνοντας σαφές πως βρίσκονταν εκεί για να μας συνεπάρουν με τη μαγεία της μουσικής τους. Αυτή ήταν και η μοναδική αλλαγή στη σειρά του "Battle Hymns", το οποίο και είχε την τιμητική του εκείνη τη βραδιά. "Death Tone", "Metal Daze", "Fast Taker" και "Shell Shock", έως να ακουστεί η πρώτη επική σύνθεση, που δεν ήταν άλλη από το "Dark Avenger". Μοναδική αλλαγή η αφήγηση στη μέση του τραγουδιού, η οποία ήταν αυτή που πρόσφατα επανηχογράφησαν με τον Sir Christopher Lee. Συνέχεια με το "Battle Hymn" και το κοινό, το οποίο είχε συμπαρασυρθεί από την ένταση του ήχου και την αρτιότητα των εκτελέσεων, βγαίνει εκτός ελέγχου. Οι φωνές από τους αφηνιασμένους οπαδούς μπορώ να πω πως κάποιες στιγμές κάλυπταν τη φωνή του Adams, ο οποίος ήταν πραγματικά συγκλονιστικός.

Αφού ξεμπερδέψαμε με το "Battle Hymns", είχε έρθει η ώρα για ένα ανούσιο solo του Logan, το οποίο μας έδωσε την ευκαιρία να πάρουμε κάποιες απαραίτητες για τη συνέχεια ανάσες. Συνέχεια με το "Brothers Of Metal" και το πρώτο ευτράπελο της βραδίας. Λίγο μετά το πρώτο refrain, ο Adams σταματάει τους υπολοίπους για να παρατηρήσει κάποιον από το κοινό που κάπνιζε, δηλώνοντας πως ο καπνός τον ενοχλούσε και τον δυσκόλευε να ερμηνεύσει τα ψηλά σημεία των τραγουδιών (high notes). Αποτέλεσμα; Ξανά από την αρχή το τραγούδι, με τον Adams να δείχνει εκνευρισμένος, κάτι το οποίο ξεπέρασε σχετικά σύντομα, απ' όσο φάνηκε και στις απίστευτες κραυγές που έβγαλε στο "Kill With Power" που ακολούθησε. Συνέχεια χωρίς παύσεις (!) με "Metal Warriors" και "Fighting The World", με τον ήχο να είναι τόσο καθαρός, συμπαγής και δυνατός, που νόμιζα πως θα γκρέμιζε το κατά τα άλλα συμπαθές venue.

Είχε όμως έρθει η ώρα να πέσουν οι τόνοι. "Heart Of Steel", με τον Adams να τραγουδάει το πρώτο refrain στα γερμανικά, σε μια από τις καλύτερες στιγμές του live, με αυτή που θα ακολουθούσε να είναι η χειρότερη. Φυσικά μιλάω για τη στιγμή που ο De Maio έδειξε τις τεχνικές του αρετές (τις ποιές;). Ένα solo το οποίο δεν έβγαζε κανένα απολύτως νόημα, καθώς το μόνο που ακούγαμε ήταν ο θόρυβος του μπάσου με το distortion στο τέρμα. Ειλικρινά, ποτέ δεν κατάλαβα τη χρησιμότητα των solo του De Maio. Η συνέχεια ανήκε σε τρεις συνθέσεις της τελευταίας περιόδου, οι οποίες, χωρίς να φτάνουν τα επίπεδα της Ross The Boss εποχής, εκτελέστηκαν άψογα και ο κόσμος έδειχνε να το απολαμβάνει αρκετά.

Ακολούθησε το "Hail And Kill" και το "Sign Of The Hammer" και δεν πιστεύω πως υπήρξε άνθρωπος που δεν τραγούδησε παρέα με τον Adams. Η ώρα είχε περάσει και πλησιάζαμε προς το τέλος με το "King Of Kings". Με τα απαραίτητα «thank you» και «goodnight» οι Manowar άφησαν τη σκηνή, η οποία καλύφθηκε από σκοτάδι, ώσπου... ο De Maio εμφανίστηκε με μια μπύρα στο χέρι. Μπορεί να είχα επιλέξει να μην πληροφορηθώ τίποτα για τις δύο προηγούμενες βραδιές, αλλά το ότι θα έβγαζε λόγο στα ελληνικά είχε φτάσει στα αυτιά μου. Αυτό που ακολούθησε μπορεί να χαρακτηριστεί ως ...επιθεώρηση! Πολύ αργά και σε σπαστά ελληνικά για 5 λεπτά ακούσαμε όλα τα κλισέ τα οποία ασχολούνταν με τους «malakes» και τους «posers». Προφανώς κάποιος του τα σφύραγε στο ακουστικό και αυτός τα αναπαρήγαγε. Αστειότητες, αλλά αυτοί είναι οι Manowar.

Μετά το παραλήρημα του De Maio το συγκρότημα ανέβηκε στη σκηνή για να μας αποχαιρετήσει με το "Warriors Of The World", ένα τραγούδι αφιερωμένο σε όλους τους οπαδούς. Για φινάλε κρατήσανε το "Black Wind Fire And Steel" και κάπως έτσι μια καταπληκτική μουσική βραδιά έφτασε στο τέλος της, μετά από 2:30 ώρες παρακαλώ!

Συνοψίζοντας, η απόδοση του συγκροτήματος κυμάνθηκε στο ύψος της ποιότητας των τραγουδιών που αποδόθηκαν ζωντανά. To "Into Glory Ride" αγνοήθηκε επιδεικτικά (λέτε να ετοιμάζονται να το επανηχογραφήσουν και να βγουν ξανά στο δρόμο;), ενώ οι ελάχιστες κακές στιγμές αφορούσαν τα ανούσια solo, αλλά δε στάθηκαν ικανές να αμαυρώσουν την γενικότερη εικόνα της βραδιάς. Αν πρέπει να σταθώ σε κάτι περισσότερο, αυτό δε μπορεί να είναι άλλο από τη φωνή του Eric Adams, η οποία, παρά τα 57 του χρόνια, παραμένει αψεγάδιαστη.

Setlist:

Manowar
Death Tone
Metal Daze
Fast Taker
Shell Shock
Dark Avenger
Battle Hymns
Solo Carl Logan
Brothers Of Metal
Kill With Power
Metal Warriors
Fighting The World
Heart Of Steel
Solo De Maio
The Gods Made Heavy Metal
Gods If War
Call To Arms
Hail And Kill
Sign Of The Hammer
House Of Death
Kings Of Metal
King Of Kings
---------------------------
Warriors Of The World
Black Wind Fire And Steel

Κώστας Πολύζος