Madrugada live σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη
Από τους Κωστή Αγραφιώτη, Γιάννη Βόλκα, 27/05/2008 @ 05:07
25/05/08, Gagarin 205, Αθήνα
Μπορεί οι Madrugada να έχουν επισκεφθεί πολλάκις την Αθήνα, όμως αυτή ήταν σίγουρα η πιο ιδιαίτερη από όλες. Χωρίς τον βασικό τους κιθαρίστα και συνθέτη Robert Buras, που μας άφησε νωρίς, και γνωρίζοντας πως από τη στιγμή που η συναυλία θα τελειώσει, δύσκολα θα τους ξαναδούμε να παίζουν ως Madrugada, τα συναισθήματα ήταν εξαρχής μπλεγμένα και αλλόκοτα.
Χαρά και συνάμα συγκίνηση, περιέργεια για το πώς θα ηχεί η μπάντα χωρίς τον Robert και ταυτόχρονα θλίψη που ένα τόσο σημαντικό κεφάλαιο φτάνει στο τέλος του. Μόνο με έναν αγώνα που είσαι βέβαιος πως θα είναι συναρπαστικός αλλά και πως στο τέλος η αγαπημένη ομάδα σου δε θα κερδίσει μπορώ να το παρομοιάσω.
Το ελληνικό κοινό, που τόσο αγάπησε τούτη τη μπάντα από τα πρώτα της μόλις βήματα, δε θα μπορούσε να μην απευθύνει μαζικά το «ύστατο χαίρε». Νωρίς το βράδυ της Κυριακής, λίγο ακόμα αν έμεναν κλειστές οι πόρτες του Gagarin, ο κόσμος -που όσο περνούσε η ώρα αυξανόταν με ταχείς ρυθμούς- θα έκλεινε κυριολεκτικά τη Λιοσίων. Όπως θα μπορούσαν δυνητικά να την κλείσουν και όλοι όσοι έψαχναν για ένα περισσευούμενο εισιτήριο λίγο πριν την έναρξη της «παράστασης». Όντας λαός της «τελευταίας στιγμής», το φαινόμενο του sold out είναι για μας πραγματικά ασυνήθιστο. Μήπως ήρθε η ώρα να αλλάξουμε συνήθειες;
Γύρω στις 21:30, οι Kain ανέβηκαν στη σκηνή προσφέροντας ένα κράμα ατμοσφαιρικού / ψυχεδελικού / space / progressive rock, κάτι που ελάχιστοι περίμεναν να ακούσουν σε μία συναυλία των Madrugada. Τα μέλη των Kain, με προϋπηρεσία σε συγκροτήματα όπως οι Purple Overdose, οι Nemesis και οι Enema, μπορεί στην αρχή να φάνηκαν εκτός κλίματος, όμως η εκτελεστική τους... δεινότητα, σε συνδυασμό με τη συνεχώς αυξανόμενη ένταση και πολυπλοκότητα των κομματιών τους, έδειξε εν τέλει να «μυεί» αρκετούς στο νόημα!
Μία ώρα αργότερα, το ντουέτο -πλέον- των αυθεντικών Madrugada μαζί με τέσσερις ακόμα μουσικούς (ανάμεσα στους οποίους και ένα percussionίστας!) έκανε την εμφάνισή του, εν μέσω -τι άλλο;- αποθέωσης! Ο τελευταίος δίσκος των Σκανδιναβών, που παρεμπιπτόντως πάει «καρφί» για την πρώτη δεκάδα των επιλογών του 2008, φάνηκε από το ξεκίνημα πως θα είχε την τιμητική του, με τα "Whatever Happened To You?", "The Hour Of The Wolf" και "Look Away Lucifer" να αποδίδονται ακριβώς με τη σειρά που βρίσκονται στο δίσκο. Η φωνή του Silvert Hoyem (θα μου πει κανείς πως μπαίνει στο Word αυτή η αναθεματισμένη γραμμή στο Νορβηγικό "o";) «κατακλύζει» το Gagarin, ενώ οι δύο κιθάρες δίνουν περισσότερο όγκο σε σχέση με τον στουντιακό ήχο.
Ευτυχώς οι δακρύβρεχτες αναφορές στον Buras απουσιάζουν. Αντί αυτών, το συγκρότημα τιμάει τη μνήμη του, αποδίδοντας με πρωτοφανή ζήλο τα κομμάτια που ο ίδιος έγραψε. Τα συναισθήματα των, ανέκαθεν ψυχρών στις εκφράσεις τους, Νορβηγών βγαίνουν σε όλο τους το μεγαλείο μέσα από τα κομμάτια τους και από εκεί περνούν στο κοινό: Άλλοτε εκστασιασμένοι κι άλλοτε μελαγχολικοί, χάρη στους ανάλογους ήχους που ξεπηδούν από τα ηχεία, οι 1.200 παρευρισκόμενοι δεν αφήνουν στιγμή να πάει χαμένη, τραγουδώντας και συμμετέχοντας ασταμάτητα στη μυσταγωγία των Madrugada. Ένα απλό μα πολύ ειλικρινές "thank you" από τον Hoyem αρκεί για να σημάνει το τέλος κάθε κομματιού.
Τα εκπληκτικά "Strange Colour Blue", "Majesty" και "Hands Up..." παρεμβάλλονται ανάμεσα στις νέες συνθέσεις, κλέβοντας τις εντυπώσεις προσωρινά, μέχρι να έρθει το "Black Mambo" και να μας κάνει να υποκλιθούμε ταπεινά στη δεύτερη καλύτερη εκτέλεση του ever. Η πρώτη θα είναι αν ξαναέρθουν ποτέ... Τα ξεσπάσματα του παραπάνω κομματιού δένουν ιδανικά με τα "Blood Shot Adult Commitment" και "Seven Seconds", στα οποία το Gagarin παραληρεί. Ο Silvert φτάνει σε σημείο πώρωσης άνευ προηγουμένου και οι υπόλοιποι «βαράνε» τα όργανά τους με όλη τους τη δύναμη! Οι Madrugada όπως... δεν τους έχουμε συνηθίσει!
Το υποτονικό "Valley Of Deception" κλείνει το κανονικό set. Οι κραυγές του κόσμου δεν κρατούν για πολύ τη μπάντα στα παρασκήνια. Η εξάδα επιστρέφει και οι φωνές του κόσμου είναι πιο δυνατές από ποτέ. Επιστροφή στις πρώτες μέρες με το αριστουργηματικό "Vocal" και συνέχεια με το αγαπημένο μου "The Kids Are On High Street" και άλλο ένα ανατριχιαστικό sing-along.
Ο τίτλος του εκρηκτικού "Lucky One" αποκτά σάρκα και οστά για όλους μας, καθώς έτσι ακριβώς νιώθουμε όταν το συγκεκριμένο κομμάτι διαδέχεται μία σπάνια στιγμή κατά την οποία το γκρουπ διασκευάζει μία από τις βασικές επιρροές του... "I Wanna Be Your Dog" των Stooges και... «άντε γεια»! Η μήπως όχι ακόμα; "Only When You' Re Gone" για δεύτερο encore και η «καληνύχτα» είναι πλέον οριστική. Το -κλισέ- «θα σας δούμε σύντομα!» που όλοι περίμεναν δεν ακούγεται και έτσι η αμφιβολία παραμένει... «Θα τους ξαναδούμε ποτέ;».
Ακούγοντας κανείς τους Madrugada ζωντανά, δε μπορεί παρά να σκεφτεί πως οι Νορβηγοί αποτελούν το κορυφαίο ίσως από τα πιο καλά κρυμμένα μυστικά της ευρωπαϊκής μουσικής. Κάθε φορά που παίζουν στα μέρη μας αισθάνεσαι το μοναδικό προνόμιο (αν μπορεί να χαρακτηριστεί ως τέτοιο) να απολαμβάνεις μία εκπληκτική μπάντα, την οποία ο περισσότερος κόσμος αγνοεί. Η ειρωνεία είναι πως μετά το χαμό τους Buras, ίσως οι Madrugada να μείνουν για πάντα ένα μυστικό. Τουλάχιστον θα έχουμε την ικανοποίηση πως το γνωρίζαμε εξαρχής!
Setlist:
Whatever Happened To You? / The Hour Of The Wolf / Look Away Lucifer / Belladonna / Strange Colour Blue / Highway Of Light / Majesty / Honey Bee / Hands Up - I Love You / New Woman / New Man / Black Mambo / Blood Shot Adult Commitment / Seven Seconds / Valley Of Deception
Encore 1: Vocal / The Kids Are On High Street / Lucky One / I Wanna Be Your Dog
Encore 2: Only When You're Gone
26/05/08, Principal Club Theater, Θεσσαλονίκη
Το ελληνικό κοινό δε θα μπορούσε να αρκεστεί στις unplugged εμφανίσεις του Sivert Hoyem τον περασμένο Μάρτιο και έτσι πολύ σύντομα οι Madrugada επέστρεψαν για τρεις εμφανίσεις στη χώρα μας. Οι παρευρισκόμενοι στις δύο βραδιές στην Αθήνα μίλησαν με τα καλύτερα λόγια για τους Νορβηγούς, μεγαλώνοντας την ανυπομονησία μας.
Τη βραδιά άνοιξαν οι Θεσσαλονικείς Mary's Flower Superhead, οι οποίοι είχαν ανοίξει παλιότερα και για τους Placebo. Δυναμικοί, γεμάτοι ενέργεια και με πολύ καλή σκηνική παρουσία κατάφεραν να ζεστάνουν την ατμόσφαιρα. Μουσικά μου θύμισαν κυρίως τους Maximo Park. Πείτε το indie, πείτε το post punk, σημασία έχει ότι τα παιδιά δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τα αντίστοιχα συγκροτήματα που σαρώνουν όλη την Ευρώπη. Τσεκάρετε το single τους "Tokyo" που κυκλοφορεί σύντομα.
Τους Madrugada (κακώς) άργησα να τους ανακαλύψω αλλά με το που άρχισα, έπαθα σοκ! Όταν όμως ανακοινώθηκε ο ξαφνικός θάνατος του κιθαρίστα τους Robert Buras πίστεψα ότι δε θα μου δοθεί ποτέ η ευκαιρία να τους απολαύσω ζωντανά. Όσο και αν μας στενοχώρησε το παραπάνω γεγονός, μας χαροποίησε το γεγονός ότι τα υπόλοιπα μέλη βρήκαν τη δύναμη να συνεχίσουν και να μας χαρίσουν ακόμα έναν δίσκο γεμάτο συναίσθημα.
Ο ομώνυμος αυτός δίσκος αποτέλεσε τον κορμό της βραδιάς, με αποκορύφωμα τα "Look Away Lucifer", "New Woman New Man" και "Honey Bee", χωρίς όμως να υστερούν τα υπόλοιπα κομμάτια.
Το θετικό των Madrugada είναι ότι έχουν δυο πρόσωπα. Όταν τα κομμάτια τους είναι μελαγχολικά νοιώθεις το ταβάνι να σε πλακώνει, όταν ανεβάζουν στροφές δε σε χωρά όλη η γη. Έτσι στα "7 Second", "Blood Shot Adult Commitment" και στα ξεσπάσματα του "Black Mambo" το κοινό βρισκόταν σε έκσταση, για να επανέλθει στη γλυκιά ηρεμία του "Majesty" και το σκοτάδι του "Strange Colour Blue".
Ορισμένοι ίσως πιστέψουν ότι τα παραπάνω είναι πολύ "μελό" και ρομαντικά, αλλά όσοι έζησαν κάποια από τις εμφανίσεις των Νορβηγών καταλαβαίνουν πολύ καλά. You know I'm far from satisfied! Εξίσου όμορφα σίγουρα πέρασε και το συγκρότημα, αφού το ελληνικό κοινό για άλλη μια φορά το υποδέχτηκε με τον πιο θερμό τρόπο.
Εύχομαι τέτοιες βραδιές να τους δώσουν την απαραίτητη δύναμη να συνεχίσουν. Αν πάλι όχι, κατάφεραν να μας αποχαιρετήσουν με το καλύτερο δυνατό τρόπο.
Μπορεί οι Madrugada να έχουν επισκεφθεί πολλάκις την Αθήνα, όμως αυτή ήταν σίγουρα η πιο ιδιαίτερη από όλες. Χωρίς τον βασικό τους κιθαρίστα και συνθέτη Robert Buras, που μας άφησε νωρίς, και γνωρίζοντας πως από τη στιγμή που η συναυλία θα τελειώσει, δύσκολα θα τους ξαναδούμε να παίζουν ως Madrugada, τα συναισθήματα ήταν εξαρχής μπλεγμένα και αλλόκοτα.
Χαρά και συνάμα συγκίνηση, περιέργεια για το πώς θα ηχεί η μπάντα χωρίς τον Robert και ταυτόχρονα θλίψη που ένα τόσο σημαντικό κεφάλαιο φτάνει στο τέλος του. Μόνο με έναν αγώνα που είσαι βέβαιος πως θα είναι συναρπαστικός αλλά και πως στο τέλος η αγαπημένη ομάδα σου δε θα κερδίσει μπορώ να το παρομοιάσω.
Το ελληνικό κοινό, που τόσο αγάπησε τούτη τη μπάντα από τα πρώτα της μόλις βήματα, δε θα μπορούσε να μην απευθύνει μαζικά το «ύστατο χαίρε». Νωρίς το βράδυ της Κυριακής, λίγο ακόμα αν έμεναν κλειστές οι πόρτες του Gagarin, ο κόσμος -που όσο περνούσε η ώρα αυξανόταν με ταχείς ρυθμούς- θα έκλεινε κυριολεκτικά τη Λιοσίων. Όπως θα μπορούσαν δυνητικά να την κλείσουν και όλοι όσοι έψαχναν για ένα περισσευούμενο εισιτήριο λίγο πριν την έναρξη της «παράστασης». Όντας λαός της «τελευταίας στιγμής», το φαινόμενο του sold out είναι για μας πραγματικά ασυνήθιστο. Μήπως ήρθε η ώρα να αλλάξουμε συνήθειες;
Γύρω στις 21:30, οι Kain ανέβηκαν στη σκηνή προσφέροντας ένα κράμα ατμοσφαιρικού / ψυχεδελικού / space / progressive rock, κάτι που ελάχιστοι περίμεναν να ακούσουν σε μία συναυλία των Madrugada. Τα μέλη των Kain, με προϋπηρεσία σε συγκροτήματα όπως οι Purple Overdose, οι Nemesis και οι Enema, μπορεί στην αρχή να φάνηκαν εκτός κλίματος, όμως η εκτελεστική τους... δεινότητα, σε συνδυασμό με τη συνεχώς αυξανόμενη ένταση και πολυπλοκότητα των κομματιών τους, έδειξε εν τέλει να «μυεί» αρκετούς στο νόημα!
Μία ώρα αργότερα, το ντουέτο -πλέον- των αυθεντικών Madrugada μαζί με τέσσερις ακόμα μουσικούς (ανάμεσα στους οποίους και ένα percussionίστας!) έκανε την εμφάνισή του, εν μέσω -τι άλλο;- αποθέωσης! Ο τελευταίος δίσκος των Σκανδιναβών, που παρεμπιπτόντως πάει «καρφί» για την πρώτη δεκάδα των επιλογών του 2008, φάνηκε από το ξεκίνημα πως θα είχε την τιμητική του, με τα "Whatever Happened To You?", "The Hour Of The Wolf" και "Look Away Lucifer" να αποδίδονται ακριβώς με τη σειρά που βρίσκονται στο δίσκο. Η φωνή του Silvert Hoyem (θα μου πει κανείς πως μπαίνει στο Word αυτή η αναθεματισμένη γραμμή στο Νορβηγικό "o";) «κατακλύζει» το Gagarin, ενώ οι δύο κιθάρες δίνουν περισσότερο όγκο σε σχέση με τον στουντιακό ήχο.
Ευτυχώς οι δακρύβρεχτες αναφορές στον Buras απουσιάζουν. Αντί αυτών, το συγκρότημα τιμάει τη μνήμη του, αποδίδοντας με πρωτοφανή ζήλο τα κομμάτια που ο ίδιος έγραψε. Τα συναισθήματα των, ανέκαθεν ψυχρών στις εκφράσεις τους, Νορβηγών βγαίνουν σε όλο τους το μεγαλείο μέσα από τα κομμάτια τους και από εκεί περνούν στο κοινό: Άλλοτε εκστασιασμένοι κι άλλοτε μελαγχολικοί, χάρη στους ανάλογους ήχους που ξεπηδούν από τα ηχεία, οι 1.200 παρευρισκόμενοι δεν αφήνουν στιγμή να πάει χαμένη, τραγουδώντας και συμμετέχοντας ασταμάτητα στη μυσταγωγία των Madrugada. Ένα απλό μα πολύ ειλικρινές "thank you" από τον Hoyem αρκεί για να σημάνει το τέλος κάθε κομματιού.
Τα εκπληκτικά "Strange Colour Blue", "Majesty" και "Hands Up..." παρεμβάλλονται ανάμεσα στις νέες συνθέσεις, κλέβοντας τις εντυπώσεις προσωρινά, μέχρι να έρθει το "Black Mambo" και να μας κάνει να υποκλιθούμε ταπεινά στη δεύτερη καλύτερη εκτέλεση του ever. Η πρώτη θα είναι αν ξαναέρθουν ποτέ... Τα ξεσπάσματα του παραπάνω κομματιού δένουν ιδανικά με τα "Blood Shot Adult Commitment" και "Seven Seconds", στα οποία το Gagarin παραληρεί. Ο Silvert φτάνει σε σημείο πώρωσης άνευ προηγουμένου και οι υπόλοιποι «βαράνε» τα όργανά τους με όλη τους τη δύναμη! Οι Madrugada όπως... δεν τους έχουμε συνηθίσει!
Το υποτονικό "Valley Of Deception" κλείνει το κανονικό set. Οι κραυγές του κόσμου δεν κρατούν για πολύ τη μπάντα στα παρασκήνια. Η εξάδα επιστρέφει και οι φωνές του κόσμου είναι πιο δυνατές από ποτέ. Επιστροφή στις πρώτες μέρες με το αριστουργηματικό "Vocal" και συνέχεια με το αγαπημένο μου "The Kids Are On High Street" και άλλο ένα ανατριχιαστικό sing-along.
Ο τίτλος του εκρηκτικού "Lucky One" αποκτά σάρκα και οστά για όλους μας, καθώς έτσι ακριβώς νιώθουμε όταν το συγκεκριμένο κομμάτι διαδέχεται μία σπάνια στιγμή κατά την οποία το γκρουπ διασκευάζει μία από τις βασικές επιρροές του... "I Wanna Be Your Dog" των Stooges και... «άντε γεια»! Η μήπως όχι ακόμα; "Only When You' Re Gone" για δεύτερο encore και η «καληνύχτα» είναι πλέον οριστική. Το -κλισέ- «θα σας δούμε σύντομα!» που όλοι περίμεναν δεν ακούγεται και έτσι η αμφιβολία παραμένει... «Θα τους ξαναδούμε ποτέ;».
Ακούγοντας κανείς τους Madrugada ζωντανά, δε μπορεί παρά να σκεφτεί πως οι Νορβηγοί αποτελούν το κορυφαίο ίσως από τα πιο καλά κρυμμένα μυστικά της ευρωπαϊκής μουσικής. Κάθε φορά που παίζουν στα μέρη μας αισθάνεσαι το μοναδικό προνόμιο (αν μπορεί να χαρακτηριστεί ως τέτοιο) να απολαμβάνεις μία εκπληκτική μπάντα, την οποία ο περισσότερος κόσμος αγνοεί. Η ειρωνεία είναι πως μετά το χαμό τους Buras, ίσως οι Madrugada να μείνουν για πάντα ένα μυστικό. Τουλάχιστον θα έχουμε την ικανοποίηση πως το γνωρίζαμε εξαρχής!
Setlist:
Whatever Happened To You? / The Hour Of The Wolf / Look Away Lucifer / Belladonna / Strange Colour Blue / Highway Of Light / Majesty / Honey Bee / Hands Up - I Love You / New Woman / New Man / Black Mambo / Blood Shot Adult Commitment / Seven Seconds / Valley Of Deception
Encore 1: Vocal / The Kids Are On High Street / Lucky One / I Wanna Be Your Dog
Encore 2: Only When You're Gone
26/05/08, Principal Club Theater, Θεσσαλονίκη
Το ελληνικό κοινό δε θα μπορούσε να αρκεστεί στις unplugged εμφανίσεις του Sivert Hoyem τον περασμένο Μάρτιο και έτσι πολύ σύντομα οι Madrugada επέστρεψαν για τρεις εμφανίσεις στη χώρα μας. Οι παρευρισκόμενοι στις δύο βραδιές στην Αθήνα μίλησαν με τα καλύτερα λόγια για τους Νορβηγούς, μεγαλώνοντας την ανυπομονησία μας.
Τη βραδιά άνοιξαν οι Θεσσαλονικείς Mary's Flower Superhead, οι οποίοι είχαν ανοίξει παλιότερα και για τους Placebo. Δυναμικοί, γεμάτοι ενέργεια και με πολύ καλή σκηνική παρουσία κατάφεραν να ζεστάνουν την ατμόσφαιρα. Μουσικά μου θύμισαν κυρίως τους Maximo Park. Πείτε το indie, πείτε το post punk, σημασία έχει ότι τα παιδιά δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τα αντίστοιχα συγκροτήματα που σαρώνουν όλη την Ευρώπη. Τσεκάρετε το single τους "Tokyo" που κυκλοφορεί σύντομα.
Τους Madrugada (κακώς) άργησα να τους ανακαλύψω αλλά με το που άρχισα, έπαθα σοκ! Όταν όμως ανακοινώθηκε ο ξαφνικός θάνατος του κιθαρίστα τους Robert Buras πίστεψα ότι δε θα μου δοθεί ποτέ η ευκαιρία να τους απολαύσω ζωντανά. Όσο και αν μας στενοχώρησε το παραπάνω γεγονός, μας χαροποίησε το γεγονός ότι τα υπόλοιπα μέλη βρήκαν τη δύναμη να συνεχίσουν και να μας χαρίσουν ακόμα έναν δίσκο γεμάτο συναίσθημα.
Ο ομώνυμος αυτός δίσκος αποτέλεσε τον κορμό της βραδιάς, με αποκορύφωμα τα "Look Away Lucifer", "New Woman New Man" και "Honey Bee", χωρίς όμως να υστερούν τα υπόλοιπα κομμάτια.
Το θετικό των Madrugada είναι ότι έχουν δυο πρόσωπα. Όταν τα κομμάτια τους είναι μελαγχολικά νοιώθεις το ταβάνι να σε πλακώνει, όταν ανεβάζουν στροφές δε σε χωρά όλη η γη. Έτσι στα "7 Second", "Blood Shot Adult Commitment" και στα ξεσπάσματα του "Black Mambo" το κοινό βρισκόταν σε έκσταση, για να επανέλθει στη γλυκιά ηρεμία του "Majesty" και το σκοτάδι του "Strange Colour Blue".
Ορισμένοι ίσως πιστέψουν ότι τα παραπάνω είναι πολύ "μελό" και ρομαντικά, αλλά όσοι έζησαν κάποια από τις εμφανίσεις των Νορβηγών καταλαβαίνουν πολύ καλά. You know I'm far from satisfied! Εξίσου όμορφα σίγουρα πέρασε και το συγκρότημα, αφού το ελληνικό κοινό για άλλη μια φορά το υποδέχτηκε με τον πιο θερμό τρόπο.
Εύχομαι τέτοιες βραδιές να τους δώσουν την απαραίτητη δύναμη να συνεχίσουν. Αν πάλι όχι, κατάφεραν να μας αποχαιρετήσουν με το καλύτερο δυνατό τρόπο.
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
