Lynyrd Skynyrd, Potergeist, SoundtrucK @ Γήπεδο Baseball, 18/06/12

«The South Will Rise Again». Θυμάμαι πόσο πολύ ακουγόταν αυτή η φράση στα σχολικά μου χρόνια. Αργότερα έμαθα και τις καλές αλλά και τις άσχημες πτυχές της. Την 18η του Ιουνίου πάντως θεωρώ πως ηχούσε στο μυαλό όλων όσων αποφάσισαν να τιμήσουν με την παρουσία τους την παρθενική επίσκεψη των γερόλυκων της rock Lynyrd Skynyrd στην χώρα μας. Μια βραδιά που θα μείνει βαθιά χαραγμένη στις καρδιές όλων. Ειδικά τα τελευταία τρία λεπτά της εμφάνισής τους, όταν το solo του "Free Bird" έκανε ακόμα και τα σίδερα να λυγίσουν από συγκίνηση δημιουργώντας ανατριχιαστικά συναισθήματα. Μια εμπειρία αξέχαστη και μια εμφάνιση ενός γκρουπ που έφυγε προκαλώντας την συζήτηση μεταξύ των οπαδών με την πλειοψηφία τους να αναφέρονται με πολύ θετικά σχόλια.

Πριν όμως από αυτούς, δυο ελληνικές μπάντες ανέλαβαν να ζεστάνουν το κοινό. Πρώτοι εμφανίστηκαν οι SoundtrucK, οι οποίοι άφησαν πάρα πολύ καλές εντυπώσεις. Παρόλο που δεν είχαν τον ήχο σύμμαχο, αλλά και το ελαφρό αεράκι για εχθρό, κατάφεραν να ανάψουν την σπίθα που χρειαζόταν για να αρχίσει ο κόσμος  (που δεν είχε ακόμη γεμίσει τον χώρο) να ζεσταίνεται και να συμμετέχει. Με ένα set list που βασίστηκε στο ρυθμικό hard rock (με σαφείς αναφορές στην Αμερικάνικη southern rock σκηνή των 70s) και με την βοήθεια του ζύθου που έρεε από νωρίς άφθονος το συγκρότημα μας έκανε να περάσουμε καλά αποδεικνύοντας ότι ήταν η ιδανική επιλογή για το opening act αυτής της συναυλίας.



Τα μέλη του γκρουπ με μπροστάρη τον τραγουδιστή τους χωρίς να είναι πολύ κινητικοί εξέπεμψαν ένα vibe φρεσκάδας στον κόσμο δείχνοντας ότι βρήκαν στο σανίδι με μεγάλη όρεξη και στόχο να περάσουμε όλοι καλά, κάτι που πέτυχαν από την αρχή μέχρι το τέλος. Το ζεστό χειροκρότημα που εισέπραξαν μετά την διασκευή τους στο "It's A Long Way To The Top" των AC/DC έκλεισε την εμφάνισή τους δίνοντας πολλές υποσχέσεις για την συνέχεια και λογικά θα έκανε κάποιους να αγοράσουν την πρώτη ολοκληρωμένη προσπάθεια τους που κυκλοφόρησε την ίδια μέρα. Εύχομαι να τους ξαναδώ σύντομα μιας και μου άφησαν μόνο θετικές εντυπώσεις.



Οι επόμενοι στην σειρά ήταν οι Potergeist που δυστυχώς απέδειξαν τον κανόνα που θέλει το opening act να θάβεται από τον πολύ κακό ήχο και να προκαλεί στον κόσμο ανυπομονησία για το κυρίως πιάτο. Είναι πολύ κρίμα για τους ίδιους αλλά αυτό που βιώσαμε κάθε άλλο παρά ωραίο ήταν ακουστικά. Από το πρώτο δευτερόλεπτο της εμφάνισης τους το μπάσο ήταν πιο δυνατά από τα άλλα όργανα και δημιουργούσε μια βαβούρα που δεν διασκέδασε κανέναν. Δυστυχώς καμιά αλλαγή δεν έγινε στην πορεία αφού καθ’ όλη την διάρκεια και  τα υπόλοιπα όργανα ηχούσαν εξίσου εκνευριστικά.



Το στυλ μουσικής έκφρασης τους είναι το stoner / southern metal το οποίο προσπάθησαν να αποδώσουν όσο καλύτερα γινόταν αλλά μάταια. Είναι άξιο αναφοράς ότι στο σημείο που βρισκόμουν όταν ανακοίνωσαν το κομμάτι που θα ολοκλήρωνε το set list τους ακούστηκαν κάποια επιφωνήματα χαράς. Είναι λυπηρό γιατί πρόκειται για μπάντα με καλές ιδέες που προσπάθησε πολύ και έδειξε ότι έχει τα φόντα να πωρώσει το κοινό, κάτι που δεν κατάφερε για λόγους που δεν ευθύνεται. Στο τέλος εισέπραξαν κάποια χειροκροτήματα αλλά σίγουρα όχι αυτό που θα τους άξιζε. Θα περιμένω μια επόμενη εμφάνισή τους για να αποκρυσταλλώσω μια πιο αντικειμενική γνώμη μιας και δείχνουν να αξίζουν την προσοχή.
                                                     
Θοδωρής Μηνιάτης

Ήταν τελικά ένα απωθημένο των Ελλήνων ροκάδων οι Lynyrd Skynyrd; Θα πω πως όχι. Δεν θα μπορούσε άλλωστε η μουσική αυτού του συγκροτήματος να σχετίζεται με οτιδήποτε κρύβει πίσω του καταπίεση συναισθημάτων.

Ποιές είναι λοιπόν οι πιο ταιριαστές λέξεις για να χαρακτηρίσεις την εμφάνισή τους;



Η αλήθεια είναι πως από τις πρώτες νότες του "Workin' For MCA" η αναζήτηση της κατάλληλης αρχής από μέρους μου για την ανταπόκριση του Rocking πήγε περίπατο. Το γήπεδο Baseball ήταν σχεδόν γεμάτο από χαρούμενα πρόσωπα (εξαιρουμένων αυτών που περίμεναν στην τεράστια ουρά για να προμηθευτούν την μπύρα τους) τα οποία φωτίζονταν ακόμη περισσότερο όσο περνούσε η ώρα. Μαζί τους και εγώ που πέταξα μακριά το σημειωματάριο μου αποφασίζοντας να περάσω καλά απολαμβάνοντας και διασκεδάζοντας παρασυρόμενος από τη χαρά του κολλητού δίπλα μου , των υπόλοιπων φίλων που ήταν διασκορπισμένοι σε διάφορα σημεία της αρένας και των κερκίδων αλλά και  αυτών που βρίσκονταν πολύ μακριά. Δεν χρειάστηκε να έχω οπτική επαφή με κανέναν τους. Μπορούσα όμως να τους δω. Και διασκέδαζαν όλοι τους.



Τα κλασικά hits που διαδέχονταν το ένα το άλλο (μοναδική εξαίρεση το "Skynyrd Nation" από το "God & Guns" του 2009) αποδόθηκαν υπέροχα από την μπάντα που κάποιοι ονομάζουν tribute αλλά αποδείχτηκε πως είναι 100% αυθεντική. Πυρήνας φυσικά η τριπλέτα Van Zant, Medlocke και Rossington που είναι οι φυσικοί αρχηγοί και οδηγοί των υπολοίπων οι οποίοι δεν έχουν φυσικά κανένα περιθώριο να παίξουν με την παράδοση που κουβαλά το όνομα του συγκροτήματος.

Πρώτη απογείωση είχαμε στο "That Smell" το οποίο έτυχε καθολικής σχεδόν συμμετοχής και ο ρυθμός δεν έπεσε καθόλου με τα "I Know A Little" και "Saturday Night Special" που ακολούθησαν αμέσως μετά. Και αν το "That Smell" πλησίασε, το "Simple Man" κατάφερε το απόλυτο για πρώτη φορά στη βραδιά. Τραγούδησα τόσο δυνατά που η φαλτσαδούρα μου κατέστρεψε σίγουρα πολλές βιντεοσκοπήσεις γύρω μου. Αναλογιζόμενος αργότερα πόσο μοναδικές και σπάνιες είναι οι στιγμές που λειτουργείς χωρίς να νοιάζεσαι για το πώς δείχνεις στους γύρω σου χάρηκα ακόμα περισσότερο.



Μετά το medley "Gimme Back My Bullets / Whiskey Rock-A-Roller / The Needle And The Spoon" ακολούθησε άλλη μια υπέροχη στιγμή η οποία είχε διαφορετική εντελώς δυναμική.

Στο "Tuesday's Gone" η ευχαρίστηση υπήρξε πιο εσωτερική μιας και το υπέροχο αυτό κομμάτι συγκρίνεται σε ποιότητα με το "Simple Man" αλλά όχι σε δημοφιλία.

Ακολούθησε η ιστορία του αδερφού Van Zant ο οποίος ζήτησε κάποτε «τρία βήματα προς την πόρτα» προκειμένου να σωθεί από ένα όπλο και αμέσως μετά την διασκευή στο "Call Me The Breeze" του J.J. Cale ήταν η ώρα να δοξαστεί ο Αμερικάνικος Νότος.



Το καυστικό σχόλιο δύο φίλων ότι χιλιομετρικά αλλά και σε ζητήματα παραγωγής η συναυλία ήταν πιο κοντά στο Sweet Home Πράπας του Παλαιού Φαλήρου παρά στις ΗΠΑ δεν επηρέασε τις αντιδράσεις κανενός που ευχαριστήθηκαν κάθε νότα ενός από τα πιο αναγνωρίσιμα ροκ τραγούδια. Έτσι κι αλλιώς δεν είναι για όλους τους μουσικούς απαραίτητα τα βουνά των ενισχυτών, τα video walls και τα οπτικά εφέ. Απόδειξη αυτού η ατμόσφαιρα που δημιούργησαν οι μουσικοί η οποία μεταδόθηκε με τον παραδοσιακό τρόπο στο κοινό χωρίς την ανάγκη μεγέθυνσης ή ενίσχυσης. Μπορώ έτσι κι αλλιώς να θυμηθώ κάποιες συναυλίες που η αίσθηση της αρπαχτής δεν κατάφερε να καλυφθεί από τις τεράστιες νταλίκες και τα ογκώδη stages.

Τραγουδώντας για την Alabama λοιπόν είδαμε τους Skynyrd να κατεβαίνουν για λίγο από τη σκηνή προκαλώντας μηδενική ανησυχία για την οριστική αποχώρηση τους. Εμφάνιση της μπάντας χωρίς το αιώνιο και απόλυτο encore δεν θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει έτσι κι αλλιώς.



«What song do you want to hear?»

Πρόκειται για την ερώτηση που είναι συνυφασμένη με το  encore και  έχει προκαλέσει  περίεργες καταστάσεις σε διάφορους καλλιτέχνες που αυθόρμητα την απευθύνουν στο κοινό τους. Η επίσης αυθόρμητη απάντηση "Free Bird" τους κομπλάρει και τους αναγκάζει να δοκιμάζουν εφεξής άλλους τρόπους προσέγγισης όπως για παράδειγμα το «Do you want one more?» που είναι πολύ πιο ασφαλές.

Αυτή την φορά όμως η συγκεκριμένη ερώτηση βγήκε από τα πιο κατάλληλα χείλη ή για να είμαι πιο ακριβής από ότι πιο κοντινό σε αυτό. Για τα επόμενα 13 λεπτά γίναμε πουλιά και εμείς παρασυρόμενοι από την ορμή του συγκροτήματος και κυρίως του Rickey Medlocke που μου μίλησε νωρίτερα για τους «τελευταίους μιας ράτσας που πεθαίνει» αλλά έδειξε ότι ο ίδιος είναι ασταμάτητος παρασύροντάς μας στο κιθαριστικό ντελίριο που έδειχνε να μην τελειώνει σε καμία από τις πολλές και συνεχείς κορυφές του. Η μόνη ένδειξη για τις αντιδράσεις μου είναι το πιασμένο μου σώμα αλλά δεν ανησυχώ μιας και υποθέτω πως και οι κοντινοί μου έχουν την ίδια ακριβώς άγνοια.



Μία μέρα μετά βρήκα και τις κατάλληλες λέξεις για να περιγράψω τη διαφορά αυτής της εμπειρίας από πολλές άλλες.

Μιλώντας για την 18η Ιουνίου δεν θα λέμε «Ήμουν και εγώ στους Skynyrd» αλλά «Πέρασα υπέροχα στους Skynyrd». Ας είναι λοιπόν αυτή η αρχή για την αλλαγή νοοτροπίας που θέλει την συναυλία παράσημο στην ροκ στολή και όχι ευκαιρία για διασκέδαση και ψυχαγωγία.

Setlist:

Workin' For MCA
I Ain't The One
Skynyrd Nation
What's Your Name
Down South Jukin'
That Smell
I Know A Little
Saturday Night Special
Simple Man
Gimme Back My Bullets / Whiskey Rock-A-Roller / The Needle And The Spoon
Tuesday's Gone
Gimme Three Steps
Call Me The Breeze
Sweet Home Alabama
----------
Free Bird

Αντώνης Μουστάκας

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν