Long Distance Calling live σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, 28-29/01/12

Από τους Μάνο Πατεράκη, Γιάννη Βόλκα, 01/02/2012 @ 12:28
29/01/12, Six D.O.G.S., Αθήνα

Ίσα-ίσα είχε κοπάσει η μουντάδα από το Bristol που έφεραν μαζί τους στο Six D.O.G.S. το Σάββατο με τη συναρπαστική τους εμφάνιση οι Blueneck και οι δρόμοι μας ξανάφεραν στο Μοναστηράκι… Αυτήν τη φορά για να παρακολουθήσουμε κάτι πολλά υποσχόμενους Γερμανούς μεταλλάδες που υποτίθεται ότι παίζουν post-rock και οι οποίοι έβγαλαν πέρσι μια δισκάρα η οποία δεν έχει εγκαταλείψει το στερεοφωνικό από την αρχή του 2011 μέχρι και σήμερα. Sold-out λοιπόν και ένα χαμόγελο ικανοποίησης που τέτοιες συναυλίες όχι μόνο λαμβάνουν χώρα, αλλά τυγχάνουν και της πρέπουσας ανταπόκρισης ούτως ώστε να έχουμε ανάλογές τους στο μέλλον, το οποίο ποιους ξέρει τι θα μας επιφυλάξει (πέραν των Amenra, την αφίσα για τους οποίους πρωτοείδαμε εκείνη την Κυριακή).

Η βραδιά ξεκίνησε με τους The Bliss, μια από τις καλύτερες ελληνικές μπάντες της εποχής μας. Κάτι μου λέει ότι αν προέρχονταν από κάποια χώρα του βορρά, ειδικά από εκείνη με την μπλε σημαία και τον κίτρινο σταυρό, όχι μόνο θα είχαν σημαντικά περισσότερες ευκαιρίες να αναδειχτούν, μα θα τους βλέπαμε κι εμείς με άλλο μάτι –όχι υπό το πρίσμα του προσιτού, που απογυμνώνει τα συγκροτήματα από το μύθο και την larger than life υπόσταση που πολλές φορές έχουν ανάγκη. Η μουσική των The Bliss μπορεί να περιγραφεί εύκολα -πολύ ευκολότερα τέλος πάντων απ’ ό,τι μπορεί να παιχτεί ή να συντεθεί: Tool, Tool και πάλι Tool. Α και Alice In Chains. Όμορφες μουσικές δηλαδή. Παιγμένες με έμπνευση. Στα συν ότι αυτήν τη φορά τα φωνητικά του Βαγγέλη Κουραστή δε χάνονταν και μας δόθηκε η ευκαιρία να διαπιστώσουμε ότι ήταν αψεγάδιαστα. Μπράβο στα παιδιά και αναμένουμε να μην περάσουν χρόνια για το διάδοχο του Gabbatha…

Έφτασε, λοιπόν, η ώρα που περιμέναμε… Κατά τη διάρκεια ενός set που διήρκεσε περίπου μια ώρα και είκοσι λεπτά, η εμφάνιση των Long Distance Calling ήταν μακριά από αυτό που λέμε «post-rock συναυλία» αλλά πολύ κοντά σε αυτό που λέμε «συναυλία-χάσατε όσοι δεν ήρθατε». Η αρχή έγινε με τα “Into The Black Wide Open” και “The Figrin D'an Boogie” από τον τελευταίο τους δίσκο. Η ένταση του μπάσου δημιουργούσε μια βαβούρα στον ήχο και το κοινό ήταν σφιγμένο, όμως και τα τέσσερα μέλη των Long Distance Calling ήταν αποφασισμένα να μας κάνουν να περάσουμε καλά και όπως έχει δείξει η ιστορία, όταν αυτό είναι ειλικρινής πόθος του συγκροτήματος τότε τίποτα δεν μπορεί να σταθεί στο διάβα του.



Συμπαθητικότατες φυσιογνωμίες, με πάρα πολύ ενέργεια επί σκηνής και άμεση επικοινωνία με το κοινό κέρδισαν και τον πιο επιφυλακτικό. Ο ήχος σιγά-σιγά έστρωσε και από το “Aurora” κι έπειτα η συναυλία ρόλαρε για τα καλά. Τα riffs διαδέχονταν το ένα το άλλο και ο ήχος των κομματιών ήταν πολύ πιο άγριος απ’ ό,τι τα γνωρίσαμε στις studio εκδοχές τους. Στις δε κορυφώσεις η μπάντα τα έσπαγε όλα και σε συνδυασμό με τις εκστατικές εναλλαγές των φωτορυθμικών το headbanging -σε μικρό η μεγαλύτερο βαθμό- ήταν μονόδρομος.  Όσο προχώραγε η συναυλία τόσο υψηλότερα επίπεδα έπιανε. Από το “Arecibo (Long Distance Calling)” και μετά μιλάμε μόνο για τελειότητες. Το “Metulsky Curse Revisited” έκλεισε με αποστομωτικό τρόπο το live ενώ για το “Apparitions” που αποτέλεσε το πρώτο encore δε χρειάζονται πολλά λόγια καθότι είναι από τις καλύτερες συνθέσεις τους. Στο δεύτερο encore (ναι φίλοι μπουγατσοφάγοι, είχαμε και δεύτερο encore εμείς!) έπαιξαν το πρώτο κομμάτι που έγραψαν ποτέ, το “Fire In The Mountain” το οποίο προλόγισαν με την εισαγωγή του “Run To The Hills”! Ένα μεγάλο respect στο θεούλη που κατά τη διάρκεια της συναυλίας φώναξε στο συγκρότημα να παίξουν το “Aurora” για να ακουστεί μια άλλη φωνή στην άλλη άκρη του χώρου: «Το έπαιξαν!».

Μοναδικό παράπονο ότι ήθελα και το “Beyond The Void”, το αγαπημένο μου κομμάτι τους. Ίσως την επόμενη φορά να μου κάνετε τη χάρη να το παίξετε, καλοί μου Long Distance Calling, με το videowall να δείχνει υποθαλάσσιες σκηνές όπως ένα video του κομματιού που κυκλοφορεί στο youtube. Αναθαρρήσαμε με το sold-out βλέπετε και εικάζουμε ότι δε θα περάσει πολύς καιρός μέχρι να σας ξαναδούμε…

Setlist:

Into The Black Wide Open
The Figrin D'an Boogie
Black Paper Planes
Aurora
I Know You, Stanley Milgram!
Sundown Highway
Arecibo (Long Distance Calling)
Metulsky Curse Revisited
-----------------------
Apparitions
-----------------------
Fire In The Mountain

Μάνος Πατεράκης

28/01/12, Eightball Club, Θεσσαλονίκη

Από ό,τι φαίνεται οι πιο σημαντικές και ίσως οι μοναδικές ενδιαφέρουσες συναυλίες των επόμενων μηνών θα ανήκουν στον χώρο του post rock. Λίγες μέρες μετά την εμφάνιση των Samsara Blues Experiment (οι οποίοι δεν συμπεριλαμβάνονται ακριβώς σε αυτό το είδος αλλά έχουν πολλούς κοινούς οπαδούς) και με τα μάτια στραμμένα στους Crippled Black Phoenix για τον ερχόμενο Μάρτιο, πλήθος κόσμου συσσωρεύτηκε για άλλη μια post rock βραδιά.

Οι σχεδόν νεοσύστατοι We.Own.The.Sky από την Αθήνα αν και έχουν κυκλοφορήσει μόνο ένα demo δυο κομματιών δεν δυσκολεύτηκαν να ζεστάνουν τον χώρο με συνθέσεις πλούσιες σε κιθάρες, ατμοσφαιρικά σημεία αλλά και δυνατά ξεσπάσματα. Αν και ίσως να είναι νωρίς για να γνωρίζουμε τη θα προσφέρουν στο άμεσο μέλλον, τόσο η μουσική τους όσο και η όρεξή τους επί σκηνής μας άφησε θετικές εντυπώσεις.



Εξίσου νέο συγκρότημα το οποίο όμως μας απασχόλησε πολύ τους τελευταίους μήνες οι Θεσσαλονικείς Sleepstream. Μετά την πρόσφατη κυκλοφορία του ντεμπούτου τους “Α Waltz With The Seventh Crane” ανέβηκαν στην σκηνή του Eightball πιο έτοιμοι από ποτέ ώστε να παρουσιάσουν ολοκληρωμένα το υλικό τους. Αν και μας είχαν εντυπωσιάσει και με την εμφάνισή τους με τους Tides From Nebula και Midas Fall αυτή την φορά τα πράγματα ήταν ακόμα καλύτερα. Ήχος πιο πλούσιος με την βοήθεια του τσέλου να συμπληρώνει άριστα το βιολί, slideshows στο φόντο για μεγαλύτερο οπτικοακουστικό ενδιαφέρον και οι Sleepstream να μας προσφέρουν ολόκληρο το άλμπουμ τους με σιγουριά γνωρίζοντας ήδη την θερμή ανταπόκριση του κόσμου. Το μόνο που περιμένουμε είναι να συνεχίσουν την δυνατή προσπάθεια και όλα θα εξελιχθούν θετικά για τους Θεσσαλονικείς.

Οι Γερμανοί Long Distance Calling από τα πρώτα τους βήματα μας εντυπωσίασαν και ήδη θεωρούνται από τα πιο δυνατά νέα ονόματα στον χώρο του post rock προκαλώντας όμως ενδιαφέρον και σε οπαδούς άλλων μουσικών είδων. Δεν περιμένα πάντως ότι τόσο σύντομα θα είχαμε την ευκαιρία να τους παρακολουθήσουμε στην χώρα μας και ούτε κατά διάνοια να τους τιμήσει τέτοια ποσότητα κόσμου.



Με τις metal συμμετοχές στους δίσκους τους (Dolving, Renkse, Bush) θα πίστευε κανείς ότι προσπαθούν να προσεγγίσουν το συγκεκριμένο κοινό αλλά οι εν λόγω συνθέσεις ακούγονται τόσο ταιριαστές στο κλίμα του κάθε δίσκου που κάθε κακοπροαίρετη σκέψη εξαφανίζεται ως δια μαγείας. Η metal πλευρά των Γερμανών γίνεται έτσι και αλλιώς φανερή αν τους παρακολουθήσει κάποιος ζωντανά. Δυνατό και groovy παίξιμο που σε σημεία θυμίζει ακόμα και τους Karma To Burn, μελωδικά σημεία με επιρροές από post αλλά και ψυχεδελικό rock καθώς και σκηνική παρουσία γεμάτη ενέργεια και κινητικότητα. Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε και την ευγενική συμπεριφορά τους απέναντι στο κοινό τότε απλά έχουμε να κάνουμε με ένα συγκρότημα που δεν υστερεί σε κανέναν τομέα.

Μέσα σε μιάμιση σχεδόν ώρα που ήταν ικανή να μας εντυπωσιάσει αλλά φυσικά όχι αρκετή για να σβήσει την δίψα μας, κέρδισαν εξ'ολοκλήρου το κοινό της πόλης μας με μερικές από τις καλύτερες συνθέσεις τους. Φυσικά θα θέλαμε και ένα “Middleville” ή ένα “The Nearing Grave” με τους προαναφερθέντες συμμετέχοντες στα φωνητικά αλλά αυτό ήταν κάτι που εξ'αρχής γνωρίζαμε ότι δεν ήταν δυνατό να συμβεί. Οι Long Distance Calling μετά από τις αξιόλογες δισκογραφικές δουλείες τους επιβεβαίωσαν ότι τα καταφέρνουν εξίσου καλά και στις ζωντανές τους εμφανίσεις.

Setlist:

Into The Black Wide Open
The Figrin D'an Boogie
Black Paper Planes
Aurora
Sundown Highway
I Know You Stanley Milgram
Arecibo
Metulsky Curse
Apparitions

Γιάννης Βόλκας
  • SHARE
  • TWEET