Live στον Λυκαβηττό - Deep Purple

10/10/2002 @ 07:25
Οι Deep Purple για τρίτη φορά μέσα σε τρία χρόνια επέλεξαν και την Ελλάδα στα πλαίσια των περιοδειών τους. Στην συγκεκριμένη περιοδεία δεν συμπεριέλαβαν την Θεσσαλονίκη στα σχέδιά τους παρά μόνο την Αθήνα (ας είναι άλλη φορά οι διοργανωτές πιο προσεκτικοί). Η συναυλία έλαβε χώρα σε ένα από τους καλύτερους συναυλιακούς χώρους, το Λυκαβηττό.

Ο κόσμος γέμισε από νωρίς το θέατρο. Υπήρχε κέφι και ενθουσιασμός, ενώ και ο καίρος (ζεστό βράδυ χωρίς σύννεφα) και η μουσική που ακουγόταν από τα μεγάφωνα συνέβαλαν στο ευχάριστο κλίμα. Η αναμονή κράτησε ως τις 9.30 οπότε και εμφανίστηκαν επί σκηνής οι θρυλικοί Deep Purple μέσα σε επεφημίες. Μια πρώτη απογοήτευση (και έμελε να ήταν και η τελευταία) ήρθε όταν διαπιστώσαμε ότι η σύνθεσή τους δεν περιείχε τον John Lord (όπως ίσως πολλοί θα περίμεναν) αλλά τον σημαντικό οργανίστα Don Airey (ex Rainbow). Κρίμα γιατί πολλοί θα ήθελαν να δουν τον Lord στα απίστευτης έμπνευσης και τεχνικής solo του. Ωστόσο ο Airey ήταν κεφάτος χαμογελαστός και οι αναμφίβολες ικανότητες του κέρδισαν το κοινό εύκολα. Να σημειωθεί ότι ανάμεσα σε ένα από τα solo του περιέλαβε και την μουσική του Χατζιδάκη απο "Τα παιδιά του Πειραιά". Οι Purple ξεκίνησαν με τους ήχους του Fireball απογειώνοντας το κοινό και συνέχισαν με τραγούδια ύμνους όπως Woman from Tokyo, Perfect Strangers, When a Blind man cries, Smoke on the water, Lazy, Space trackin', αλλά και άλλα λιγότερο γνωστά όπως το Mary Long και το μεταγενέστερο Ted the Mechanic. Το encore ήταν πραγματικά πολύ καλό και περιείχε το Hush (σύνθεση την οποία είχε πρωτοτραγουδήσει ο Rod Evans και όχι ο Gillan), Black night και το Highway star. Ο Paice παρά τα χρονάκια του ήταν χειμαρώδης και το solo του ήταν εντυπωσιακός. Ο Glover μαζί με τον Paice σχημάτισε ένα πολύ δυναμικό αλλά και ακριβές rythym section. Ο Morse ίσως ήταν ο πιο εντυπωσιακός απο όλους και μάλλον κέρδισε την παράσταση στην αναζήτηση του τέλειου riff (μάλλον ξέρετε ποιο είναι αυτό). Όσο για τον Gillan ήταν για άλλη μια φορά ικανοποιητικός και ίσως καλύτερος από πέρσι. Επικοινωνούσε με τον κόσμο όπως κάθε καλός frontman, έκανε αστειάκια και όποτε δεν τραγουδούσε χτυπούσε με μανία τα ταμπούρλα του, ή έπαιζε φυσαρμόνικα (όπως στο Lazy). Το κοινό έμοιαζε ενθουσιασμένο (κοντά στην σκηνή εξελισσόταν ασταμάτητο Headbanging) και τραγουδούσε ανταποκρινόμενο στις προτροπές του Gillan. Να σημειωθεί ότι ενώ ίσως ήταν η καλύτερη από τις τρεις συναυλίες (αν και βέβαια δεν είχε την συναισθηματική φόρτιση της πρώτης), οι Purple λειτουργούσαν κάπως μηχανικά, ο Gillan εδώ και τρια χρόνια λέει τις ίδιες ατάκες ("It's fantastic" κλπ κλπ), ενώ οι Morse και Glover κάνουν πάντα headbanging σε καθορισμένο σημείο του Highway Star. Τα παραπάνω συνηγορούν στο ότι οι Purple δεν είναι ιδιαίτερα αυθόρμητοι, αυθεντικοί και έχουν χάσει το μεράκι τους για αυτό που κάνουν αλλά ως γνήσιοι επαγγελματίες καταφέρνουν να ξεσηκώνουν τα πλήθη και να συγκινούν τους οπαδούς τους.

ΥΓ. Πολλά ευχαριστώ στον Comfortably_Numb με τον οποίο συγγραψάμε μαζί το παραπάνω review!

Παντελής Κάκαρης

  • SHARE
  • TWEET