Leonard Cohen @ Palau Sant Jordi, Βαρκελώνη, 03/10/12

Όταν, το 2008, ο μεγάλος αυτός -πρωτίστως- ποιητής και έπειτα μουσικός, ξεκίνησε να περιοδεύει και πάλι μετά από δεκαπέντε χρόνια, κανείς δεν περίμενε μία τέτοια πορεία. Οι συναυλίες του πλέον αμέτρητες (σχεδόν 300 από τότε) και η διάρκειά τους παρομοιάζεται με μαραθώνιο. Ο άνθρωπος με τη χρυσή φωνή είναι εκεί έξω και κάνει τον κόσμο να συρρέει κατά χιλιάδες σε κάθε του εμφάνιση.

78 ετών σήμερα, μαγευτικός, πιο ταπεινός από ποτέ και με δισκογραφία που θα ζήλευε κάθε ιερό τέρας της μουσικής, ο Leonard Cohen έχει καινούριο δίσκο και στη φετινή περιοδεία προώθησής του παρουσιάζει τρίωρα σετ που χαρίζουν ενθουσιασμό, συγκίνηση, δάκρυα, χαρά, αλλά είναι αδύνατον να χαρίσουν κάτι που οι περισσότεροι ίσως περιμένουν. Νοσταλγία. Και αυτό επειδή η ύπαρξη νοσταλγίας προϋποθέτει κάτι που έχει χαθεί ανεπιστρεπτί, την ύπαρξη μίας ανικανοποίητης λαχτάρας, και μία τόσο άρτια εμφάνιση δείχνει πως δεν έχει χαθεί τίποτα. Η καθηλωτική βραχνάδα της φωνής του Cohen γεμίζει μόνη της την ατμόσφαιρα και ζεσταίνει τις καρδιές των παρευρισκομένων.



Το ραντεβού ήταν στο λόφο του Montjuïc και πιο συγκεκριμένα στο Palau Sant Jordi, όπου δεκαπέντε περίπου χιλιάδες θεατών έδωσαν το «παρών» σε μία ακόμα επίσκεψη του Καναδού στην πόλη της Βαρκελώνης. Λίγο μετά τις 21:00 οι πρώτες νότες του "Dance Me To The End Of Love" ακούστηκαν στα ηχεία και η επιβλητική φιγούρα εμφανίστηκε για άλλη μια φορά τρεχάμενη και γεμάτη όρεξη. Η συγκίνηση ήταν διάχυτη, με το ενθουσιώδες κοινό να ξεσπά σε χειροκροτήματα. Μετά τα πρώτα λεπτά ο Leonard απευθύνθηκε στο κοινό: «Σας ευχαριστώ πολύ, είναι μεγάλο προνόμιο που είμαι και πάλι στην Καταλονία, δεν γνωρίζω αν θα σας ξαναδώ ποτέ, αλλά σας υπόσχομαι πως απόψε θα σας δώσουμε ότι έχουμε». Και αυτό έγινε.

Ατελείωτες στιγμές μαγευτικής μελωδίας και στιχουργικού οργασμού δόθηκαν τόσο ταπεινά. Από τα καινούργια "Amen" και "Darkness" μέχρι τα κλασικά "Bird On A Wire", "Tower Of Song", "I'm Your Man" και τόσα άλλα, ένιωθε κανείς μία γαλήνη και έναν απύθμενο σεβασμό. Πέρα από τα κομμάτια, αυτό που κερδίζει το κοινό σε κάθε τέτοια περίπτωση είναι επίσης η ταπεινότητα με την οποία κινείται, συμπεριφέρεται και μιλά ο μεγάλος αυτός δημιουργός. Κάθε φορά που τραγουδούσε κάποια από τις παρτενέρ του ή παιζόταν κάποιο σόλο, ο Cohen παρουσίαζε τον εκάστοτε μουσικό, έβγαζε το καπέλο, τον παρακολουθούσε και στο τέλος του υποκλινόταν.



Οι άνθρωποι που τον πλαισίωναν, από τους μουσικούς μέχρι τους ηχολήπτες, όλοι ντυμένοι με κομψά κοστούμια και καπέλα, άφηναν επιμελώς τις καλλιτεχνικές τους πινελιές σε κάθε κομμάτι ώστε να δημιουργείται το αψεγάδιαστο αυτό αποτέλεσμα. Η Sharon Robinson και οι Webb Sisters στα δεύτερα φωνητικά χρωμάτιζαν κάθε σύνθεση, με την πρώτη να έχει συμβάλει μάλιστα σε κάποιες ιδιαίτερα επιτυχημένες. Ο ισπανός Javier Mas έμοιαζε με καπετάνιο όταν σαγήνευε τη δωδεκάχορδη κιθάρα, το λαούτο και το μαντολίνο του, με τους Neil Larsen στα πλήκτρα και Alezandru Bublitchi στο βιολί να είναι εξίσου καταλυτικοί.

Λεπτά δέους και ανατριχίλας μπορούν να χαρακτηριστούν οι εκτελέσεις των "Waiting For The Miracle", "Hallelujah" ή του μοναδικού ύμνου της συμφιλίωσης, "Famous Blue Raincoat". Στο τελευταίο, ο κόσμος που ήταν συγκεντρωμένος, παρακολουθούσε όρθιος και φανερά συνεπαρμένος από την εκπληκτική ερμηνεία. Για τον επίλογο, διασκευάστηκε το "Save The Last Dance For Me" των The Drifters και η ουτοπική βραδιά έκλεισε μετά από κάτι περισσότερο από τρεις καθαρές ώρες ενός ζωντανού θρύλου της παγκόσμιας μουσικής σκηνής.

Ήταν η τρίτη φορά που είχα την τύχη να δω ζωντανά τον Leonard Cohen και κάθε μία από αυτές είχαν την ίδια φλόγα, την ίδια -γεμάτη συναισθήματα- ατμόσφαιρα και την ίδια γλυκιά θλίψη και δίψα για λίγο περισσότερο. Θα ήταν ευχή και κατάρα να προσμένω μία μελλοντική εμφάνιση στα μέρη μας, αφού η χώρα την οποία αγάπησε και η οποία τον ενέπνευσε τόσο πολύ, έχει σήμερα την ελαφρότητα, σε πρόσφατες περιπτώσεις, να τον κατακρίνει αυθαίρετα, όταν την ίδια στιγμή η Γη στέκεται όρθια σε γεμάτα στάδια και τον χειροκροτά. Σ' ευχαριστούμε Leonard.

«I did my best, it wasn't much, I couldn't feel, so I tried to touch.»

Setlist:

Dance Me To The End Of Love
The Future
Bird On The Wire
Everybody Knows
Who By Fire
Darkness
Sisters Of Mercy
Hey, That's No Way To Say Goodbye
Amen
Come Healing
In My Secret Life
Going Home
Waiting For The Miracle
Anthem
Tower Of Song
Suzanne
Night Comes On
Heart With No Companion
The Gypsy's Wife
The Partisan
Democracy
Coming Back To You
Alexandra Leaving
I'm Your Man
Hallelujah
Take This Waltz
-------------
So Long, Marianne
First We Take Manhattan
-------------
Famous Blue Raincoat
Save The Last Dance For Me

Λάμπης Παρταλάς

Φωτογραφίες: Γιάννης Βόλκας