Lenny Kravitz, Onirama @ Terra Vibe, 01/08/08

Θα ήταν πραγματικά πολύ εύκολο να υποστηρίξω τo rock ύφος του rocking, εκτοξεύοντας βέλη κομπλεξισμού απέναντι σε ένα ελληνικό group που χαίρει αυτό τον καιρό εξαιρετικά μεγάλης προβολής από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης της χώρας. Δεν θα το πράξω όμως, τη στιγμή μάλιστα που οι Onirama δεν αξίζουν κάτι τέτοιο, όπως έχουν αποδείξει πολλάκις. Δεν είμαι αυτός μάλιστα που θα εξετάσει την καταλληλότητα της επιλογής τους σαν support σε ένα πολύ μεγάλο καλλιτέχνη, όπως άλλωστε τον χαρακτήρισαν και τα παιδιά, που είναι ο Lenny Kravitz. Μάλλον η καταλληλότητα αυτή εκτιμήθηκε κυρίως με βάση τις στατιστικές περί αγοραστικού κοινού, αλλά και της θεωρίας των target groups, καθώς η εμπορικότητα του Kravitz μπορεί να ταυτιστεί με την αντίστοιχη, σε ελληνικό επίπεδο, των Onirama.



Οι rock καταβολές του group είναι εμφανείς σε κάθε ζωντανή τους εμφάνιση, αν και το pop περιτύλιγμα δε θα μπορούσε να λείπει, την στιγμή που η έννοια της επιτυχίας μοιάζει τόσο δελεαστική. Ένα group από την Θεσσαλονίκη που ρίχνει νερό στο κρασί του και συμβιβάζεται με κομμάτια που δεν αντέχουν στο χρόνο, αλλά μπορούν να δημιουργήσουν ένα πολύ ευχάριστο κλίμα, δίχως να χρίζονται ιδιαίτερης προσοχής. Η σκηνική παρουσία τους, χωρίς να αποτελεί και το δυνατό τους σημείο, συμβαδίζει απόλυτα με τον ήχο τους καθώς δεν υπάρχει ιδιαίτερη ένταση και ενέργεια, αν εξαιρέσεις τις προσπάθειες του τραγουδιστή τους. Οι διασκευές μάλιστα σε τραγούδια των James και των Oasis ζέσταναν λίγο τους 6.000 περίπου παρευρισκόμενους, εν όψει του Kravitz. Οι επιτυχίες του group, που έχουν κάνει κατάληψη εδώ και καιρό στο ελληνικό ραδιόφωνο, δε θα μπορούσαν να λείπουν, με τα «Δύσκολος Καιρός Για Πρίγκηπες», «Χορός», «Η Μπαλλάντα Του Τρελού» και ασφαλώς το πρώτο τους μεγάλο hit (διασκευή) «Μια Μέρα Θα’ ρθείς» να ξεσηκώνουν σχετικά το κοινό.




Το πως κατόρθωσε ο Lenny Kravitz μία συναυλία καθαρής διάρκειας -το πολύ- 1 ώρας και 20 λεπτών να την τραβήξει στις 2 ώρες, με το 90% των περίπου 6.000 θεατών να περνάει πολύ καλά, είναι άξιο αναφοράς και αυτό θα το εξηγήσουμε παρακάτω.



Μετά την εμφάνιση των Onirama, είχε έρθει η ώρα για την εμφάνιση του Lenny Kravitz, για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Λίγα λεπτά πριν τις 22:00, τα φώτα σβήνουν και εν μέσω αποθέωσης το πενταμελές group ανεβαίνει στη σκηνή και ξεκινάει με το “Bring It On”, από την τελευταία του κυκλοφορία. Στη μέση του κομματιού εμφανίζονται και τα 3 επιπλέον μέλη του group, με τα 2 να είναι στο σαξόφωνο και το έτερο στην τρομπέτα, δίνοντας το δικό τους τόνο στα κομμάτια.



Για τη συνεχεία... “Always On The Run”, και από το πλήθος ακούγεται μια κραυγή του τύπου «α ρε π@@@@ Slash», από κάποιον που είχε προφανώς στο μυαλό του το ντουέτο των Kravitz & Slash στο συγκεκριμένο κομμάτι. Ο lead κιθαρίστας του Lenny, Craig Ross, ένας συνδυασμός Perry & Slash, απέδωσε το σόλο του τραγουδιού πάρα πολύ καλά. Μετά από τόσα χρόνια στην μπάντα του Kravitz, αποτελεί ένα αναπόσπαστο κομμάτι της και πολύ δύσκολα μπορεί να φανταστεί κάποιος τον Lenny δίχως τον Ross.



Για την συνεχεία είχαμε 7 κομμάτια στα οποία, από τη μία ο γράφων θεωρεί ότι παρακολούθησε από τις μεγαλύτερες «κοιλιές» που έχει δει ποτέ σε live εμφανίσεις, ενώ από την άλλη, όπως ανέφερα και παραπάνω, το μεγαλύτερο ποσοστό του κοινού βίωσε μια ανεπανάληπτη εμπειρία. Όλα άρχισαν όταν ο Lenny έβγαλε το σακάκι που φορούσε και ξαφνικά, από τις τσιρίδες των κοριτσιών, ένοιωσα ότι είμαι σε συναυλία του «Sakis», και όχι του Lenny. Αυτά τα κομμάτια, τα οποία ήταν και τα ήρεμα του, τα «τράβαγε» όσο το δυνατό περισσότερο, έχοντας αφήσει την κιθάρα του για να είναι πιο παραστατικός στην ερμηνεία των κομματιών.



Στο συνεχές παιχνίδι του με το κοινό, μπορώ να πω ότι είχα χρόνια να δω τέτοια επικοινωνία καλλιτέχνη – θεατών, με τον Lenny συνεχεία να ευχαριστεί τους οπαδούς και αυτοί με τη σειρά τους να του το ανταποδίδουν. Προς το τέλος της συναυλίας, ο ίδιος αναρωτήθηκε γιατί υπάρχει τόσο μεγάλη απόσταση ανάμεσα σε αυτόν και το κοινό, με αποτέλεσμα στο “Let Love Rule” να αφήσει το group να τζαμάρει για 5 λεπτά, να κατέβει από τη σκηνή, και να περπατήσει παράλληλα από την μπάρα, χαιρετώντας το κοινό.



Για το τέλος είχε κρατήσει τα δυνατά του κομμάτια, όπως το “American Woman” και δίχως διακοπή στη συνέχεια το “Fly Away”, για να ξεσηκώσει όλους τους οπαδούς. Αφού μας ευχαρίστησε για ακόμα μια φορά για την υποστήριξη μας, είπε ότι θα ήθελε πολύ να είχε ακόμα 2 ώρες για να παίξει, αλλά δυστυχώς έπρεπε να φύγουν. Κάπως έτσι, και μετά από δύο ώρες συνολικά, η συναυλία έκλεισε με μία γρήγορη εκτέλεση του καλύτερου του κομματιού, “Are You Gonna Go My Way”.



Το πως ήταν τελικά η συναυλία το καταλάβαινες στην έξοδο, όταν άκουγες σκόρπιες κουβέντες και έβλεπες τα πρόσωπα των οπαδών. Οι περισσότεροι έφευγαν από το Terra Vibe ενθουσιασμένοι και αυτό είναι που μετράει.



Για μένα, θα μπορούσε να ήταν καλύτερη η συναυλία, αλλάζοντας λίγο τη σειρά των κομματιών και βάζοντας -για παράδειγμα- το “American Woman” στο σημείο που έκανε κοιλιά το πρόγραμμα. Φυσικά, χωρούσαν κι άλλα κομμάτια στο set list, σε σχέση με αυτά που ακουστήκαν, καθώς στις προηγούμενες εμφανίσεις του στην Ευρώπη, ο Kravitz έπαιξε περισσότερα κομμάτια.



Για την ιστορία, το set list ήταν το ακόλουθο:

Bring It On/ Always On The Run/ Dig In/ Fields Ff Joy/ It Ain't Over Till Its Over/ Dancing Till Dawn/ Be/ Stillness of heart/ I'll Be Waiting/ Where Are We Rinnin/ American Woman/ Fly away/ Let love Rule/ Are You Gonna Go My Way.