Larry Goldings, Peter Bernstein & Bill Stewart @ Gazarte, 08/12/13

Πριν καν αρχίσει το live, ένιωθες πως θα ήταν ξεχωριστό. Η καταλληλότητα και η υπέροχη αίσθηση της αίθουσας, που τονίστηκε και από τον ίδιο τον Larry Goldings, ήταν ούτως ή άλλως δεδομένη, όπως και η πολύ καλή διοργάνωση. Μόνο που αυτή τη φορά, η προσμονή ήταν πιο έντονη γιατί υπήρχε και κάτι άλλο: Η ποιότητα των μουσικών, ενός από τα σημαντικότερα organ trio της τελευταίας εικοσαετίας. Λόγος γίνεται για το Larry Goldings Trio, που άλλες φορές έχουμε συναντήσει με την ίδια ακριβώς σύνθεση και ως Peter Bernstein trio.

Αν και η όλη ατμόσφαιρα ήταν αρκούντως Νεοϋορκέζικη, το κοινό παρέμεινε σταθερά προσηλωμένο στα εγχώρια εκδηλωτικά πρότυπα. Γύρω στις 21:20 ο Peter Bernstein και ο Bill Stewart βγήκαν πρώτοι στη σκηνή και υπό τους ήχους των τυμπάνων εμφανίστηκε με άλμα εις μήκος ο Larry Goldings! Ύστερα, οι τρεις πολυτάλαντοι και εμπειρότατοι μουσικοί πήραν τις θέσεις τους. Ο Bill Stewart ανέλαβε τα ντραμς, ο Peter Bernstein πήρε στα χέρια την κιθάρα του και ο Larry Goldings κάθισε στο πολυαγαπημένο του Hammond B3.



Από τις πρώτες κιόλας νότες η μαγεία είχε απλωθεί. Ο πολυδιάστατος Goldings ήταν υπεύθυνος, όχι μόνο για τη ζεστή αίσθηση -κατά το πρότυπο του Jimmy Smith- που αναδύει ο ήχος του οργάνου του, αλλά και για τους ήχους του μπάσου, τους οποίους εξαιρετικά απέδιδε μέσω των foot pedals και του ακούραστου αριστερού του χεριού. Ο Bernstein μάγευε με το συναισθηματικό τρόπο παιξίματος της κιθάρας του, αναλαμβάνοντας συχνά το τιμόνι και οδηγώντας μας σε πολύχρωμα τοπία, ενώ ο αυτοδίδακτος Stewart παρέδιδε μαθήματα ντραμς, ενθουσιάζοντας το κοινό χάρη στην οξυδέρκειά του και στη λιτή μεστότητα του παιξίματός του.



Μόλις φτάσαμε στο "Little Green Men" (Larry Goldings) το τρίο είχε «λυθεί» για τα καλά, όπως επίσης και το έτσι κι αλλιώς θετικά προδιατεθειμένο κοινό. Μετά πήρε σειρά ένα νέο καταπληκτικό τραγούδι του Goldings, το οποίο, όπως ο ίδιος μας είπε, πιθανότατα θα έχει τον τίτλο "Mr Meagles" (ενδεχόμενο ορθογραφικό λάθος, χρεώστε το σε μένα). Το μαγευτικό σόλο του βιρτουόζου Bernstein μας ξεσήκωσε και μας έκανε να ευχόμαστε να παίρνει όλο και περισσότερο τα ηνία, μια γνώριζε αληθινά τον τρόπο να συγκινεί. Η βραδιά εξελισσόταν υπέροχα, με το κοινό να απολαμβάνει ένα πολύ σφιχτοδεμένο σχήμα, που κυριολεκτικά ίδρωνε επί σκηνής! Το πολυδιασκευασμένο και αγαπημένο "I Surrender Dear" (Gus Arnheim) μας σύστησε δειλά στις δυνατότητες του Stewart, ο οποίος αποδείκνυε στην πράξη την άνεση και την ευκολία του να «γυρίζει» διαρκώς τη σύνθεση, με τα ελάχιστα δυνατά χτυπήματα. Κι αυτό που είχαμε πλέον βάσιμα υποπτευθεί, έγινε πράξη στο τρομερό σόλο του στο "Jive Coffee" (Peter Bernstein) που ακολούθησε, αναδεικνύοντας με τον καλύτερο τρόπο την progressive 5/4 αισθαντική μετεξέλιξη του πασίγνωστου "Tea For Two".



Στο σημείο αυτό πίστεψα πως είχα ακούσει την καλύτερη σύνθεση της βραδιάς. Κι όμως είχα λάθος! Σειρά είχε μία ατιτλοφόρητη και, φυσικά, ακυκλοφόρητη, δημιουργία του Stewart, που ανέβασε το τέμπο και οδήγησε τους τρεις μουσικούς σε μια μίνι επί σκηνής σύσκεψη για την επιλογή της up tempo σύνθεσης με την οποία θα συνεχίσουν. Προς τέρψη όλων ακούστηκε το κλασικό "Milestones" (Miles Davis), το οποίο το τρίο εκτέλεσε εξαιρετικά και απόλαυσε όσο και το κοινό. Το τι ακολούθησε δεν περιγράφεται. Απλά να σημειώσω ότι ο Goldings εμφανώς ικανοποιημένος είπε: «Μη χειροκροτάτε τόσο δυνατά, γιατί θα πέσει ο πολυέλαιος πάνω μας»!



Η ώρα είχε πάει 22:40, όταν οι μουσικοί αποσύρθηκαν, για να επανέλθουν σχεδόν αμέσως για το encore με τη σύνθεση δυναμίτη της βραδιάς, που δεν ήταν άλλη από τη συγκλονιστική διασκευή του "The Danger Zone" του Ray Charles. Εδώ τα λόγια περιττεύουν. Μια τέτοια αξεπέραστη ερμηνεία, που έμοιαζε αυθεντικά βγαλμένη από το "Supersession", είναι ικανή να κάνει τα στήθη των Al Cooper, Mike Bloomfield και Stephen Stills να φουσκώνουν, ενώ τον βασανισμένο πρωθιερέα Roy Buchanan να χαμογελά με νόημα. Ο επίλογος ανήκε στο πολυρυθμικό swing "The Acrobat" (Larry Goldings) που έδιωξε την έκσταση διακριτικά, για να αφήσει μια γλυκιά αίσθηση ικανοποίησης και ολοκλήρωσης.

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com