Kylesa, Potergeist, Yellow Devil Sauce @ An Club, 14/02/14

Όπως αναμενόταν, το An γέμισε ασφυκτικά. Τρεις μπάντες με τους Kylesa μπροστάρηδες υπόσχονταν μια λασπωμένη ημέρα των ερωτευμένων και μια βραδιά γεμάτη μπύρα.

Οι Yellow Devil Sauce άνοιξαν το βράδυ με το thrash-άτο stoner τους και ξεκίνησαν βαριά κύματα που θα κατέληγαν σε τσουνάμι στο κλείσιμο της βραδιάς. Ο ήχος έθαψε κάπως το μπάσο ανά σημεία. Kακό μιας και οι μπασογραμμές τους και το παίξιμό τους θέλει ιδιαίτερη ένταση στο έγχορδο. Από την άλλη ήταν πολύ ψηλά η κιθάρα και η φωνή, οπότε τελικά η ανισορροπία κατέληγε σε ένα όχι και τόσο ευκολοάκουστο αποτέλεσμα.



Η μουσική και οι συνθέσεις τους παρ' όλα αυτά, είναι φοβερές, έτσι, τα κομμάτια τους, ο φανταστικός ρυθμός τους και η όρεξη τους κατάφεραν να ανοίξουν και την δική μας όρεξη καθώς απολαμβάναμε τις πρώτες μας μπύρες.

Setlist: Greed / Sharp Edge / At Fault / Carnival / Loose Ends / Dead Slow / Let It Fly / Another You / Fraud / Priest.

Αμέσως μετά ανέβηκαν πάνω οι Potergeist. Ο Στρατάλ, είναι εκκεντρικός και προκαλεί με κάθε του κίνηση. Γουστάρει πολύ αυτό που κάνει και η ποικιλόμορφη φωνή του γενικώς ανεβάζει.



Όμορφες συνθέσεις, αρκετές από το "Swampires", πάντα στον ίδιο ρυθμό, μας έβαλαν σε ένα ταψί να κουνιόμαστε μέχρι και την τελευταία τους νότα. Ο Τολέας, ως ένας από τους καλύτερους drummer κατά την γνώμη μου αυτή την στιγμή, όχι μόνο στην χώρα, ξαναέδωσε μ' αυτό το ξεχωριστά εκφραστικό του παίξιμο μια τρομερή δόση ρυθμού που σε αναστατώνει. Τα έγχορδα δεν χρειάζονται και πολλά λόγια, κέρναγαν βάλτους και λάσπες από δω κι από κει απλόχερα.



Δεν μπορούσε να υπάρχει καλύτερη εισαγωγή στους Αμερικάνους που ακολουθούσαν και καλύτερη προπόνηση για τον σβέρκο μας. Τα παλικάρια παίζουν άψογα και παρότι κουρασμένοι έδωσαν ότι μπορούσαν. Αποδίδουν κάθε φορά και καλυτέρα, κάνουν ζημιές στ' αυτιά μας, έχουν όσο heavy και όσο groove χρειάζεται για να δέσει όμορφα το metal τους.

Setlist: Swampire / Southern Crown / King's Army / Forgiven / Hope / Loves Martyr / Rivers & Oceans / Rider.

Με την πρώτη νότα της κιθάρας του Phillip... όλα άλλαξαν, σαν να ξεχάστηκαν τα προηγούμενα και να έβαλες μπρος τον οδοστρωτήρα. Ζημιές παντού. Ένταση και πάθος. Παρ' όλη την εμφανή κούρασή τους, η όρεξη των Kylesa τους ξεχείλιζε. Η αγάπη σε αυτό που κάνουν διάχυτη και οι κομματάρες τους διαδέχονταν η μία την άλλη με άψογη συνοχή.



Σετ γεμάτο, χωρίς να δίνει ντε και καλά έμφαση στο πρόσφατό "Ultraviolet". Εκπληκτικό άνοιγμα, αλλά και κλείσιμο της εμφάνισης με κομματάρες από το "Static Tensions". Ανατριχίλα στην πρώτη νότα του "Scapegoat" για να έρθει το "Unspoken" από το καινούργιο και να μας αφήσει με ένα μόνιμο χαμόγελο ευτυχίας μέχρι τέλους. Ο λιθοβολισμός με συνθέσεις από το "Spiral Shadow" και το "Time Will Fuse Its Worth" μάς πέθανε. Πώς να αντέξεις όταν τρίτο κομμάτι είναι το φευγάτο και τόσο μα τόσο δυνατό "Hollow Severer"; Το μαγαζί έτριζε. Οι κολόνες ζορίζονταν. Εκεί άρχισαν και τα τύμπανα να παίρνουν για τα καλά μπροστά και στα επόμενα κομμάτια τα έδωσαν όλα. Πόσο όμορφο να βλέπεις ζωντανά δυο drummer. Πόσο διαφορετικό και σίγουρα καλύτερο από τα studio άλμπουμ. Τι ομορφιά στον συγχρονισμό και τους ρυθμούς.



Στο "Bottom Line" από τον δίσκο "To Walk Α Middle Course" όλα ξέφυγαν. Το πανκιό, η Laura άρχισε να φωνάζει εκπληκτικά εκφράζοντας μια τρομερή αλητεία με το στυλ της, το στήσιμο της και το παικτικό της ύφος, ο Chase στο μπάσο έδειχνε να το χαίρεται τρομερά και ο Phillip ίδρωνε τίμια το κούτελο του, χαϊδεύοντας τις χορδές του και γκαρίζοντας φανταστικά. Η συνέχεια μας βρήκε να ταξιδεύουμε στον Νότο μαζί τους. Ο ήχος έθαβε, μια τις κιθάρες και μια τις φωνές. Σε σημεία δεν ακούγαμε καθόλου τον καημένο τον Phillip. Στα χαμηλά της Laura, την χάναμε κι αυτήν για τα καλά καθώς καλυπτόταν εντελώς από την κιθάρα της. Τα τύμπανα δε, πάντα στην πρώτη θέση, σε σημείο να σπάνε τα δικά μας τύμπανα. Ευτυχώς, γενικά ο ήχος δεν κατάφερε να καταστρέψει την εμφάνιση και η ένταση του πίεζε ευχάριστα τ' αυτιά μας.



Η ψυχεδέλεια τους μπορεί να μην είναι εμφανής όπως στους δίσκους, αλλά τέτοια πώρωση και ένταση δύσκολα την συναντάς επί σκηνής. Προσωπικά στο "Uknown Awareness" ήθελα να δαγκώσω το κάγκελο! Καλύτεροι από ποτέ, ώριμοι και καλοδουλεμένοι. Κοπάνημα και σφίξιμο της γροθιάς μέχρι να φτάσουμε στο "Running Red". Ήταν το πρώτο κλείσιμο του set, μπάντα και κόσμος το απήλαυσαν μαζί. Δεν υπήρξε φτέρνα να μην ανασηκώνεται από το έδαφος και σβέρκος να μην γέρνει επικίνδυνα. Τι να πεις. Μέρες μετά ο σβέρκος σε τσιμπάει και ξέρεις ότι αυτοί οι αλήτες φταίνε γι' αυτό. Αλλά δεν μας πειράζει γιατί λίγο πριν φύγουμε μας φώναζαν «Keep moving, don't look back» και μας ισοπέδωσαν τραγουδώντας «As these old days rust, and new ones come, it's said and done» στο κλείσιμο και του encore. Και έτσι είναι, τα είπαν, μας διέλυσαν, μας ευχαρίστησαν και έφυγαν γρήγορα.



Τη στιγμή που ο, τεράστιος και με ανανεωμένο μπυρόκοιλο, Phillip προσπάθησε να αποθανατίσει στο κινητό του τον κόσμο, θες το τρεμάμενο χέρι του από την κούραση, (ελπίζω) τα ουρλιαχτά μας και την ένταση, θες το αποσβολωμένο βλέμμα του, θες το χαμόγελο του (;) με έκαναν να νιώσω συμπάθεια, ευχαρίστηση και χαρά. Η εμφάνιση τους ήταν πιο καλή από κάθε άλλη φορά. Νομίζω κανείς μας δεν ήθελε να τελειώσει ποτέ. Αλλά πόσο αντέξουν κι αυτοί... όλη την Ευρώπη γύρισαν χωρίς στάση...



Τελικά οι Kylesa είναι τεράστια μπάντα. Είναι rock. Είναι heavy. Χωρίς να διακατέχονται από υπεροψία, χωρίς να νομίζουν ότι κάποιοι είναι, χωρίς να δείχνουν ότι ξέφυγαν από την σαπίλα, την σκόνη και την αλητεία που τους ταιριάζει, δείχνουν ότι αγαπάνε αυτό που κάνουν. Το άκουγα στους δίσκους, αλλά όταν το βλέπω με τα μάτια μου νιώθω υπέροχα. Έχουν όμορφα κομμάτια, δίνουν κάτι προοδευτικό και ξεχωριστό και αξίζουν προσοχής και σεβασμού. Ζωντανά δε, είναι όπως περιέγραψα, το κάτι άλλο! Ζήσαμε όμορφες στιγμές και αξέχαστες εικόνες θα μείνουν χαραγμένες στο μυαλό μας.

Εις το επανιδείν και όποιος δεν τους έχει δει, την επόμενη φορά μην τους χάσει με τίποτα.

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com - Ανδρέας Πανόπουλος / whentimefreezes.com