Kurt Vile, Pall Jenkins, Egg Hell @ Gagarin 205, 01/04/14

Το βράδυ της Τρίτης δεν ήταν τόσο απλό να φτάσεις στο Gagarin 205. Η πορεία που εξελισσόταν στο κέντρο τη Αθήνας, που απέκλεισε τη διέλευση από κεντρικές αρτηρίες, είχε ως αποτέλεσμα την καθυστερημένη προσέλευση του κοινού και τη διαφοροποίηση της ώρας έναρξης της συναυλίας. Κι αυτήν τη βραδιά δεν ήταν τόσο απλά τα πράγματα, αφού στη σκηνή θα εμφανίζονταν πριν τον Kurt Vile τόσο οι Egg Hell, όσο και ο Pall Jenkins (Black Heart Procession).

Η έκπληξη της βραδιάς δεν ήταν μουσική, αλλά... χωροταξική! Μπαίνοντας στον εδώ και χρόνια οικείο χώρο του Gagarin 205 δεν μπορούσες να μη ξαφνιαστείς από τα καθίσματα που είχαν τοποθετηθεί γύρω από τραπέζια που φωτίζονταν διακριτικά από ένα κεράκι! Τα σχετικά σχόλια της βραδιάς ήταν ποικίλα («να ξαναέρθουμε του Αγίου Βαλεντίνου», «πιάσε ένα ξηροκάρπι» κλπ), αλλά η ουσία ήταν ότι το εγχώριο αυτό «ξάφνιασμα» στο εξωτερικό θεωρείται φυσιολογικό και, μάλλον, αναμενόμενο σε τέτοιου είδους live.



Τελικά ο κόσμος ήρθε -και ήταν ο αναμενόμενος- με μικρή σχετικά καθυστέρηση, οπότε μόλις η ώρα πήγε 21:36 τα φώτα χαμήλωσαν και οι Egg Hell βγήκαν στη σκηνή.



Το κουιντέτο από την Αθήνα έπαιξε επτά τραγούδια, αποκτώντας σταδιακά όλο και περισσότερη άνεση και αυτοπεποίθηση επί σκηνής. Βρέθηκε κι αυτό αντιμέτωπο, όπως και οι άλλοι δύο μουσικοί που έπαιξαν αργότερα, με το δυσάρεστο βόμβο που προκαλούσαν οι συζητήσεις μερίδας του κοινού, αλλά ευτυχώς δεν έδειξε να πτοείται. Με το άκουσμα του "Black And White Shoes" ο κόσμος ζεστάθηκε για καλά, με το ταξιδιάρικο "Suffering", που είχε προηγηθεί να έχει ήδη προλειάνει το έδαφος.



Η καλύτερη στιγμή τους όμως ήταν το επικό "Napoleon", το οποίο, εκτός από εμάς, έδειξαν να απολαμβάνουν πραγματικά και οι ίδιοι. Ο σπονδυλωτός χαρακτήρας του τραγουδιού, το jamming στο φινάλε, αλλά και τα δυναμικά φωνητικά του Jef Maarawi έκλεισαν με ιδανικό τρόπο μια αρκετά καλή εμφάνιση.

Δεν θα μπορούσα, όμως να ισχυριστώ το ίδιο για την εμφάνιση του Pall Jenkins. Με δυο λόγια, θα την τοποθετούσα στο ίδιο μήκος κύματος εκείνης του Louis Tillett στο «ΑΝ» (βέβαια, το μέγεθος του Tillett είναι τεράστιο, σε σχέση με αυτό του Jenkins).



Στο μεσοδιάστημα των εμφανίσεων είχαμε αλλαγή σκηνικού. Τοποθετήθηκαν στη σκηνή ένα χαλί με πράσινα και κόκκινα σχέδια και πάνω του μία τηλεόραση (σβηστή, ευτυχώς), μια καρέκλα με μαύρο ριχτό ύφασμα, (για να μη φαίνεται πως είναι σπαστή) και ένα τραπεζάκι με βυσσινί κάλυμμα. Πάνω σε αυτό υπήρχαν ένα λευκό λαμπατέρ (τύπου ΙΚΕΑ), ένα μπουκάλι εμφιαλωμένο νερό και ένα ποτήρι με κρασί (που ο Pall αργότερα αποκάλυψε πως ήταν Jameson).



Μόλις ή ώρα πήγε 22:38 ο Jenkins ξεκίνησε να τραγουδά κατά κανόνα πάνω σε προηχογραφημένο πλαίσιο, παίζοντας (πολύ) χαλαρά την κιθάρα και το... πριόνι του. Τα έξι τραγούδια που είπε ήταν μάλλον υποτονικά και είχαν να κάνουν αποκλειστικά με ερωτικές σχέσεις που τελειώνουν. Τα δύο από αυτά υπάρχουν στον καινούργιο δίσκο του, που διετίθετο προς πώληση στον προθάλαμο. Όταν, μάλιστα, τραγούδησε «I'm all wasted with you...» δεν είχα άλλη επιλογή από το να συμφωνήσω μαζί του.

Ώρα 23:41, σκηνικό το ίδιο. Ο Kurt Samuel Vile βγαίνει στη σκηνή με το μπάντζο του και ξεκινά με τους ήχους του "Red Apples". Το κοινό υποδέχεται ζεστά τις indie folk και lo-fi εξομολογήσεις του, που αποκτούν πιο προσωπική διάσταση από ό,τι στους δίσκους, κυρίως επειδή δεν υποστηρίζονταν από τους The Violators.



Ο σύγχρονος singer - songwriter με τον υπέροχο περυσινό δίσκο, έδωσε τα διαπιστευτήρια της δημιουργικής μελαγχολίας του, μη διστάζοντας στο τέλος, ύστερα από ερώτησή μου αν του άρεσε το νέο άλμπουμ των The War On Drugs, να το χαρακτηρίσει υπέροχο, αλλά μελαγχολικό! Στα τραγούδια που ερμήνευσε διαφαίνονταν οι επιρροές των Neil Young και Tom Petty, αν και κατά τη γνώμη μου υπέβοσκε η pop διάσταση του Bill Pritchard. Τα τραγούδια που επέλεξε καλύπτουν όλο το φάσμα της έως τώρα πορείας του, με τα "Smoke Ring On My Halo", "Childish Prodigy" και "Waking On A Pretty Daze" να εκπροσωπούνται δεόντως.



Μπορώ να πω ότι ο Kurt ουσιαστικά «ζεστάθηκε» μετά το "Dead Alive", φτάνοντας στο απόγειό του τόσο με το "He's Alright", όπου μας ευχαρίστησε για τον σεβασμό που δείχνουμε στη μουσική του και για το ότι παραμένουμε καθιστοί, όσο και με το "Walking On A Pretty Day", που έτυχε ένθερμης υποδοχής. Αποχώρησε προσωρινά στις 00:42, για να ξαναβγεί με τον Pall και να κλείσει μόνος του στις 00:51 μια καθαρόαιμη αμερικανική βραδιά.



Μετά το τέλος, ο Kurt κάθισε στη σκηνή και συνομίλησε με το κοινό, υπέγραψε αυτόγραφα σε αφίσες της συναυλίας που υπήρχαν σε ποσότητες τον προθάλαμο και επαίνεσε τη μπύρα «Βεργίνα», σηκώνοντας ψηλά το κουτάκι που έπινε (κάποιοι εκεί πάνω στην Κομοτηνή πρέπει να νιώθουν περήφανοι). Κι ενώ γίνονταν όλα αυτά, ο γράφων ακάματος συντάκτης, αψηφώντας τις αντιξοότητες, το προχωρημένο της ώρας, τους κινδύνους που παραμονεύουν στο δρόμο της επιστροφής και με όπλο την παροιμιώδη ευγένειά του, έδωσε στον Kurt το μπλοκάκι του και του ζήτησε να υπογράψει πάνω του προς τιμήν του Rocking.gr. Κι εκείνος κοντοστάθηκε (λέτε να εμπνεύστηκε κανένα τραγούδι και να δω καμιά σχετική αφιέρωση;), τον άκουσε με προσοχή να λέει επανειλημμένα: «it is "gr", not "jr"» και... ιδού!



Φωτογραφίες: Ανδρέας Πανόπουλος / whentimefreezes.com