Kreator, Dark Tranquillity, Ektomorf, Hatesphere στο Λονδίνο

16/02/05, Electric Ballroom, Λονδίνο

Επιτέλους είχε φτάσει Τετάρτη. Δεν είχε μείνει άλλη μέρα για σβήσιμο από τις εναπομείναντες για τη συναυλία. Ανυπομονησία τρομερή. Έπρεπε να μεσολαβήσουν 4 ώρες μαθήματος για να βρεθώ έξω από το Electric Ballroom στις 5 η ώρα. Επιβεβαιώνοντας ευτυχώς τις φήμες τους, οι Άγγλοι άνοιξαν τις πόρτες ακριβώς στις 6 και έτσι γλυτώσαμε τις πνευμονίες. Επίθεση λοιπόν...

Με γρήγορες κινήσεις και αφού προμηθεύτηκα μια πολύ ωραία μπλούζα, εγκαταστάθηκα στο κάγκελο και περίμενα. Ξεκινάμε λοιπόν με τους Hatesphere. Σίγουρα όχι ότι πιο δυνατό έχει να προσφέρει η Δανία στο death/thrash αν λάβουμε υπόψιν μας τους Mercenary, Cipher System κλπ αλλά τη δουλειά τους την έκαναν. Τα κεφάλια άρχισαν να ζεσταίνονται μιας και η μπάντα ήταν ορεξάτη και δεμένη, παίζοντας groove-ατες συνθέσεις, κατά καιρούς χοροπηδηχτές που σίγουρα άρεσαν στο αγγλικό κοινό. Ο ήχος τους δυστυχώς ήταν τραγικός με αποτέλεσμα να μη ξεχωρίζουν τα κομμάτια, που ναι μεν ήταν παρόμοια από τη φύση τους, αλλά σε συνδιασμό με τη προαναφερθείσα κατάσταση ήταν χειρότερα. Η ουσία είναι ότι μας ζέσταναν αρκετά αλλα πέρασαν απαρατήρητοι. Άλλωστε όταν εχεις 2 τέτοια ονόματα από πάνω τους, απλά θες να τελειώνουν...

Ερχόμαστε λοιπόν στο μελανό σημείο της βραδιάς. Τους Ektomorf. Ποτέ δεν πίστευα οτι υπάρχουν μπάντες που πραγματικά δεν αξίζουν να έχουν δισκογραφικό συμβόλαιο. Δυστυχώς οι Ούγγροι μου το αποδείκνυαν για 45 λεπτά συνεχόμενα με τις ανέμπνευστες, αντιγραμμένες συνθέσεις τους, τα γελοία φωνητικά, τις αντιπαθητικές φάτσες τους, την ανούσια εμφάνιση τους με τα φαρδία στρατιωτικά και την rap συμπεριφορά τους. Πολλά πράγματα ανεχόμαστε στο metal τελευταία αλλα να μας λέει "respect" ο Cavalera-wannabe "τραγουδιστής" δε το δεχόμαστε. Θα μπορούσα να πώ ότι προσβλήθηκα που αναγκάστηκα να δω αυτή την επίδειξη ανικανότητας πριν από 2 πολύ καλές μπάντες. Πραγματικά κρίμα που ακύρωσαν οι Death Angel και έπαιξαν αυτοί στη θέση τους. Αίσχος!


Τα επόμενα 15 λεπτά που πέρασαν περιελάμβαναν τις προσπάθειες μου να συνέλθω από το προηγούμενο σοκ και την παράλληλη ανυπομονησία μου να δω (για πέμπτη φορά) τους Dark Tranquillity. Το καλό σ' όλη τη συναυλία είναι ότι τα διαστήματα μεταξύ συγκροτημάτων ήταν 15 λεπτά κάθε φορά και έτσι δεν βαρεθήκαμε πάρα πολύ. Ξαφνική συσκότιση λοιπόν, keyboard intro και μετά απο λίγο, "The Treason Wall", το εναρκτήριο λάκτισμα του πανικού που επικράτησε την επόμενη ώρα. Έπρεπε βέβαια να περάσουν μερικά λεπτά για να ξυπνήσει ο ηχολήπτης και να ξεθάψει τον Stanne και να ισορροπήσει την γενική κατάσταση.

Το setlist ήταν αρκετά ικανοποιητικό αλλά μικρό, πράγμα το οποίο με έκανε να μισήσω ακόμα πιο πολύ τους Ektomorf. Συγκεκριμένα ακούστηκαν τα "Lost To Apathy", "One Thought", "New Build", "Endless Feed" από το καινούργιο δίσκο και από τα παλιά τα "White Noise / Black Silence", "Haven", "Punish My Heaven", "Final Resistance" και η έκπληξη "Scythe, Rage and Roses", κατα τη διάρκεια του οποίου επικράτησε πανικός απο μέρους μου λόγω της ιδιαίτερης λατρείας απέναντι του. Ως συνήθως η μπάντα εκτέλεσε τα κομμάτια άψογα, με νεύρο και όρεξη χωρίς να κάνει κοιλία ή οτιδήποτε άλλο αρνητικό. Ο Stanne κινητικός και ζωντανός ως συνήθως, έβαζε φωτιές στο ήρεμο αγγλικό κοινό και ο Jivarp έδειχνε πολύ άνετος πίσω από τα τύμπανα, βγάζοντας το δύσκολο του έργο πιο καλά από ποτέ. Η αλήθεια είναι οτι έιχε να παίξει blastbeats πάνω από 6 χρόνια. Κι όμως...

Οι Σουηδοί μας αποχαιρέτησαν πρόωρα όπως προανέφερα και έτσι άρχισε η περίοδος αναπροσαρμογής από τη Σουηδία στη Γερμανία. Μόνο η σκέψη οτι θα έβλεπα Kreator σε λιγότερο από 10 λεπτά ήταν αρκετή να μη μ' αφήσει σε ησυχία. Εκεί λοιπόν που περίμενα, χάνω το φως μου και μετά από λίγο αναγνωρίζω το "Choir Of The Damned". Μέσα στον καπνό εμφανίζονται ένας ενας οι οικοδεσπότες μας για το επόμενο δύωρο. Όπως περίμενα, ξεκίνησαν με το "Enemy Οf God" και καπάκι "Impossible Brutality" για να ζεσταθούμε αρκετά. Τίποτα δε μπορούσε να μας προετοιμάσει για το τι μας περίμενε. Συνολικά 21 συνθέσεις, άψογα εκτελεσμένες με αρκετά καλό (αλλά όχι τέλειο) ήχο, μια ανασκόπηση του φαινομένου Kreator θα μπορούσε να πει κανείς. Η μοναδική παράληψη ήταν το "Endorama", πράγμα το οποίο με προβλημάτισε έχοντας πρόσφατα ακούσει δια στόματος Mille ότι δεν τον ενδιαφέρει η κριτική του δίσκου και ότι θα συνεχίσουν να παίζουν κομμάτια του.


Εν πάσει περιπτώση, όταν σου σερβίρουν κομμάτια όπως τα "Phobia", "Reconquering The Throne", "Violent Revolution", "Terrorzone", "Flag Of Hate", "Voices Of The Dead" (αψογο!), "People Οf The Lie", "Betrayer", "Suicide Terrorist", "All Of The Same Blood", "Extreme Aggression" και σε στέλνουν σπίτι σου με το "Tormentor", δεν έχεις δικαίωμα παραπόνου. Αξιοσημείωτο επίσης ήταν το "Riot Of Violence" το οποίο ερμήνευσε πάρα πολύ καλά ο Ventor πίσω από τα τύμπανα, με τη βοήθεια του Mille φυσικά. Είχαν περάσει 2 ώρες και επιτέλους δόθηκε στα αυτιά μου η ησυχία που χρειάζονταν μετά από τον πόλεμο που βίωσαν...

Η συναυλία πλέον αποτελεί παρελθόν. Τη θέση της πήρε η απόλυτη ικανοποίηση. Δύο συγκροτηματάρες απέδειξαν ακόμα μια φορά την αξία τους και τους λόγους για τους οποίους βασιλεύουν στο χώρο τους. Έτσι λοιπόν, για ακόμα μια φορά γυρίζω σπίτι γεμάτος αποδείξεις ότι καμία άλλη μουσική δε χαρίζει στους οπαδούς της τέτοιου είδους συγκινήσεις. Τέτοιες μοναδικές ευκαιρίες σπανίζουν στον υπόλοιπο μουσικό κόσμο. Believe it or not...

Λυκούργος Τζαρδής