Kovacs, The Moka Band, Angelika Dusk, Greeklish Babylon @ Βοτανικός Live Stage, 24/04/15

Σίγουρα, έχεις ακούσει το όνομά της σε κάποια συζήτηση. Σίγουρα, έχεις ακούσει τη ραδιοφωνική επιτυχία που έκλεψε τις καρδιές όλων και την σύστησε στον κόσμο.

Μπορεί όμως, να μην κατάφερες να έρθεις στο live και να αναρωτιέσαι ή και να αμφισβητείς, ακόμη, το αν όντως αξίζει τόση προώθηση, αυτή, η Kovacs. Ορίστε λοιπόν, τι έχασες και τι πρέπει να γνωρίζεις για την χαρακτηριστικά ατίθαση φωνή της 25-χρονης και την πρώτη εμφάνισή της στην χώρα μας...

Όπως ήταν αναμενόμενο, το -οσονούπω φανατικό- κοινό γέμισε από νωρίς τον Βοτανικό, έχοντας την ευκαιρία να δει τα τρία εναρκτήρια ελληνικά σχήματα. Το κοινό αποτελούταν από όλα τα κλισέ και είχε μεγάλο ηλικιακό εύρος, ενώ, ταυτόχρονα, ήταν τόσο ετερόκλητο, όσο ετερόκλητα ήταν και τα support σχήματα με το κυρίως.

Το πρώτο opening act ήταν οι Greeklish Babylon, οι οποίοι παντρεύουν τα παραδοσιακά ελληνικά στοιχεία με το rock. Αναλυτικότερα, ο Παύλος Συνοδινός, με την αγωγή των φωνητικών του, παντρεύει την a la Διάφανα Κρίνα σκοτεινή και μελαγχολική αισθητική με το rock ύφος των μελωδιών της ηλεκτρικής του κιθάρας. Ο Νίκος Ζαδές, προσθέτει το ηλεκτρονικό beat πλήκτρων και τα δεύτερα φωνητικά, κάνοντας πιο φρέσκο το παραδοσιακό άκουσμα, ενώ ο Πάνος Τόλιος εκτονώνει την ενέργεια, αλλά και την εμπειρία του, πάνω στα drums.



Αν και ήταν φανερά πιο δεμένοι και προβαρισμένοι απ' την εμφάνισή τους στο περσινό Rockwave, οι συνθέσεις τους ούτε άρμοζαν στο ύφος της βραδιάς, ούτε κατάφεραν να ξεσηκώσουν το κοινό.

Ακολούθησε η ανερχόμενη pop καλλιτέχνιδα, Angelika Dusk. Εξοπλισμένη με up-tempo pop κομμάτια απ' τον πρόσφατο δίσκο της, "Marionette", και με ανεβασμένη διάθεση, μας εισήγαγε στον κόσμο της, μέσω της επιτυχίας "Love On Your Own Terms". Με δεύτερα πλήκτρα και φωνητικά για να boost-άρουν τα δικά της, καθώς και κιθάρα, μπάσο και ντραμς να την συμπληρώνουν, η εμφάνισή της εξελίχθηκε  γρήγορα σε μία αρκετά δυναμική.



Ωστόσο, έγινε φανερό ότι ένα -a στο τέλος του επιθέτου της, θα έκανε τη διαφορά, καθώς και το ότι η μοναδική φορά που σηκώθηκαν τα χέρια του κοινού ήταν στην διασκευή, με μια garage edge, του "Video Games".

Setlist: Love On Your Own Terms / Beautiful Love / Marionette / Video Games (διασκευή Lana Del Rey) / Telling Stories / Alive Again.

Με το πρόγραμμα να έχει τηρηθεί κατά γράμμα, εμφανίστηκε το τελευταίο support, οι The Moka Band, οι οποίοι αν και ήταν το μοναδικό βοηθητικό σχήμα που «πατούσε» στο ύφος της Kovacs, ηχητικά ήταν το χειρότερο απ' όλα. Έντεκα άπειρα άτομα επί σκηνής, προσπαθούσαν να βγάλουν την blues με jazz μείξη, σ' ένα funk-y ατμοσφαιρικό κλίμα, σαν αυτό του ντεμπούτου τους, χωρίς όμως, να επιτυγχάνουν.



Ο ήχος τους, ήταν μπουκωμένος καθ' όλη τη διάρκεια, με αποτέλεσμα τουλάχιστον τα μισά τους μέλη να μην ακούγονται, και να ξεχωρίζουν μόνο το τρομπόνι και η μπροστινή κιθάρα του Γιανναρά. Προς το τέλος τους set τους, αναδείχθηκαν τα drums και τα percussions, ενώ η χροιά της Δημητρακοπούλου περίμενε για να εκδηλωθεί το τελευταίο κομμάτι. Παρ' όλα αυτά, η καλή διάθεσή τους και η διασκευή του "Bang Bang" ξεσήκωσε το κοινό και τον μεγαλύτερο θαυμαστή τους, τον κύριο Νίκο, που σηκώθηκε στην σκηνή και χόρεψε με την εναπομείνασα ενέργειά του, απ' τα '70s. Σίγουρα, το μισό χειροκρότημα πήγαινε στον guest star της βραδιάς.


Μετά τα όσα ωραία προηγήθηκαν, η σκηνή γέμισε κεριά, χαλιά, γραμμόφωνα κι άλλα τσαμπασίρια παλιατζίδικου, κι εμένα, που λόγω χιπστεροφοβίας την έτρεμα εξαρχής τη φάση, άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια. Ευτυχώς, αμέσως μετά βγήκαν κιθάρες, μπάσο, βιολιά, ακορντεόν, πλήκτρα και κάπως ησύχασα.

Το στοίχημα που έμελλε να κερδηθεί -ή θα χαθεί- ήταν η δια ζώσης υποστήριξη αυτής της ιδιαίτερης ποιότητας φωνής της Kovacs που μάθαμε να ακούμε στα ραδιόφωνα. Και ναι, βγήκαμε όλοι κερδισμένοι! Εκτός της όντως ενδιαφέρουσας φωνής και ερμηνείας, η Sharon φάνηκε να είναι αξιαγάπητη και -πιο σημαντικό για μένα- βαθιά χωμένη στις μουσικές που της αρέσουν. Δεν δίστασε να διανθίσει το περιορισμένο προσωπικό της ρεπερτόριο -μιας και μόλις βγήκε ο πρώτος της ολοκληρωμένος δίσκος- με τραγούδια μεγαθηρίων όπως η Etta James και η Shirley Bassey. Και σωστά δεν δίστασε, αφού οι ερμηνείες της ήταν καλές, χωρίς περιττές ακροβασίες και υπερβολές.



Το μπόλιασμα με το rock ήταν παραπάνω από εμφανές στην επέμβαση επί των στίχων του "Diamonds Are Forever" (Diamonds are forever / Sparkling round my little finger...), όταν το μικρό δαχτυλάκι της Bassey έγινε ένα ωραιότατα δραματοποιημένο «middle finger» της Sharon. Από κει και πέρα βρήκα το στοιχείο μου και παρακολούθησα ήσυχη. Η «Κυρία των Λύκων» υπερασπίστηκε τον τίτλο της: εμφανίσθηκε με τη γνωστή προβιά (sic) λύκου επί κεφαλής, το σκληρό γαλάζιο βλέμμα της λύκαινας και την απαραίτητη μοναχική αύρα. Κατά τ’ άλλα, η Sharon ήταν ευγενέστατη, ευχαρίστησε πολλές φορές τον κόσμο, εκθείασε το ελληνικό φαγητό και την ελληνική άνοιξη, προσπάθησε τους ελληνικούς χαιρετισμούς και γενικώς φάνηκε ειλικρινά ευτυχής που βρέθηκε επιτέλους (εκείνη το είπε, όχι εγώ) στην Αθήνα.



Για την ευρύτατη εδώ αποδοχή, μας τίμησε ταυτίζοντας την ημερομηνία κυκλοφορίας του δίσκου της σε δέκα χώρες με την πρώτη εμφάνισή της επί ελληνικού εδάφους. Το κοινό που βρέθηκε μαζί της στον Βοτανικό ήταν από τα πιο πολυσυλλεκτικά που έχω δει. Άντρες και γυναίκες όλων των μουσικών φυλών και των ηλικιών έδειξαν πολύ γρήγορα αντανακλαστικά στα μουσικά πράγματα και έφυγαν από το venue ευχαριστημένοι, με σχόλια όπως «Καλή φωνή τελικά...», «Καλά κάναμε κι ήρθαμε, άξιζε».



Όπως πάντα, αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος, αφού υπήρχε και η μερίδα του κοινού που είχε πάει μόνο για να κάνει check-in σε μια μοδάτη έξοδο και δεν έπαψε να μιλάει -όχι χαμηλόφωνα- καθ' όλη τη διάρκεια της συναυλίας. Σε αυτό το σημείο να δώσω τα συγχαρητήριά μου σε μερικούς εκπροσώπους της γενιάς μου που έκαναν για όλους τους υπόλοιπους τόσο δύσκολη την ακρόαση.



Highlight της βραδιάς το σύννεφο καταγραφικών μέσων που σηκώθηκε στον αέρα όταν ακούστηκαν οι πρώτες νότες του "My Love". Η εμφάνιση της Kovacs και της μπάντας της διήρκεσε το αναμενόμενο -δηλαδή μία ώρα- και έκλεισε με ένα encore, όπου απολαύσαμε για μια δεύτερη φορά  την μεγάλη αυτή επιτυχία, μιας και ο κιθαρίστας δεν μπόρεσε να συνοδεύσει στο "Song For Joel" που έλειπε από το setlist και ζητήθηκε.



Η αλήθεια είναι ότι ο λόγος που ανυπομονούσα για αυτό το live ήταν η ικανοποίηση της περιέργειάς μου για το πώς γίνεται ένα 25-χρονο κορίτσι από τον ευρωπαϊκό Βορρά να διαθέτει τα βιώματα που απαιτούνται για το βάθος των τραγουδιών που αποπειράται να ερμηνεύσει. Μπορεί να μην εξιχνίασα το μυστήριο της διαφοράς βιολογικής και ερμηνευτικής ηλικίας της Sharon Kovacs, αλλά πλέον είμαι αυτόπτης μάρτυρας των όσων μπορεί. Και μπορεί πολλά! Θα τα ξαναπούμε τον Ιούνιο.


Φωτογραφίες: Ανδρέας Πανόπουλος / whentimefreezes.com