Kansas live στο Θέατρο Λυκαβηττού

02/07/2005 @ 17:16
01/07/05, Θέατρο Λυκαβηττού, Αθήνα

Μαγεία... μόνο έτσι θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει τη βραδιά της πρόσφατης επίσκεψης των Kansas στη χώρα μας. Το όλο feeling και οι αναμνήσεις που έβγαιναν από την ψυχή του κάθε οπαδού που ήταν στο live σίγουρα θα μείνουν αξέχαστες. Ο συνδυασμός του ανοικτού χώρου με τον Αττικό ουρανό και τις μελωδίες της μπάντας έκανε την ατμόσφαιρα παραμυθένια και μαγική. Όλοι φεύγοντας είχαν σίγουρα πολλά να θυμούνται. Ας πάρουμε τα πράματα όμως από τη αρχή... Κατά τις 20:30, και μετά από έναν ως συνήθως κουραστικό ανήφορο (πότε επιτέλους θα βάλουν ένα πήγαινε-έλα λεωφορείο για τον κόσμο ρε γαμώτο;), έφτασα στο χώρο του Λυκαβηττού ανυπομονώντας πως και πως να περάσει η ώρα για να δω μπροστά μου ένα από τα group που με έχει ταξιδέψει πολλές φορές με τη μουσική του.

Η φήμη ότι θα έπαιζαν support οι What's The Buzz δυστυχώς δεν επαληθεύτηκε (σημ.: η εμφάνιση των What's The Buzz ακυρώθηκε λίγες μόλις μέρες πριν την διεξαγωγή της συναυλίας, για λόγους στους οποίους δε φέρει ευθύνη το συγκρότημα). Πολύ κρίμα γιατί θα ήταν ένα πολύ καλό "ζέσταμα" για το κοινό, μιας και η εν λόγω μπάντα ξέρει πως να βάζει το προσάναμμα για τη φωτιά που δημιουργεί συνήθως ένα μεγάλο headline group.

Πλησιάζοντας στο χώρο υπήρχε μια "παράξενη" ησυχία η οποία επιβεβαίωνε τους κρυφούς φόβους που είχα για το πλήθος του κόσμου που θα τιμήσει το live. Μπαίνοντας μέσα δυστυχώς δεν είχα άδικο. Ο κόσμος ήταν πολύ λίγος, ίσως και λιγότερος απ' ότι περίμενα. Ευτυχώς ώρα με την ώρα ο κόσμος κάπως ayjan;otan. Βλέπετε κάποιοι είχαν την φαεινή ιδέα να βάλουν την ίδια μέρα δύο από τις καλύτερες (η κάθε μια στο χώρο της) progressive μπάντες της μουσικής μας. Έτσι δυστυχώς ο Λυκαβηττός δεν ήταν γεμάτος όπως κανονικά θα έπρεπε, για εμένα. Περίπου 2000-2500 άτομα κάθε ηλικίας (μέχρι και οικογένειες έδωσαν το παρόν) ήταν παρόντα σ' αυτό το μουσικό ταξίδι. Όλοι ήταν ανυπόμονοι για την εμφάνιση των Kansas, καθώς, αν δε με απατά η μνήμη μου, είναι η πρώτη φορά που επισκέπτονται την χώρα μας.

Γύρω στις 21:30, ακριβείς στο ραντεβού τους, ανέβηκαν στην σκηνή. Η παρέα του Robby Steinhardt (βιολί, φωνητικά) και Steve Walsh (φωνητικά, keyboards) ήρθε για να αποδείξει ότι όσα χρόνια και να περάσουν, μια μπάντα όταν γίνεται "μεγάλη" και θρυλική παραμένει έτσι. Με εμφανή τα εξωτερικά σημάδια γήρανσης σε όλους, από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησαν να παίζουν ήταν το κάτι άλλο.


Για ακόμα μια φορά αποδείχτηκε ότι όταν οι μουσικοί παίζουν με την ψυχή και την καρδιά τους, αποδίδουν τα μέγιστα. Η γήρανση όλων ήταν ευτυχώς μόνο εξωτερική. Ειδικά ο υπερκινητικός Robby Steinhardt έδινε το σύνθημα και στον κόσμο και στη μπάντα για κάθε κίνηση, μιας και με το δοξάρι του βιολιού έμοιαζε σαν μαέστρος που κατηύθυνε τα πάντα. Το κοινό, και αυτό της αρένας αλλά και των κερκίδων, συμμετείχε συνεχώς σε οτιδήποτε έκανε το group. Ανάμεσα σε κάθε κομμάτι η ατμόσφαιρα θύμιζε λίγο γήπεδο, αφού παρά πολλοί οπαδοί είχαν εφοδιαστεί με σφυρίχτρες που είχαν μοιραστεί από άτομα γνωστού ραδιοφωνικού σταθμού. Είναι ευκολονόητο, λοιπόν, να καταλάβει κανείς το τι γινόταν.


Στο μουσικό μέρος, τα πράγματα ήταν ίσως και καλύτερα από ότι περίμενε ο πιο αισιόδοξος οπαδός τους. Με ήχο κρυστάλλινο που θύμιζε λίγο remastered cd και μπάντα που πραγματικά "έβγαζε φωτιές" εκείνο το βράδυ, ακούστηκαν μερικά από τα καλύτερα κομμάτια του group. "Icarus", "Mangum Opus", "Miracles Out Of Nowhere", "Point Of No Return" κι ένα medley των "Bring It Back-Down The Road" ήταν αρκετά για να ανεβάσουν την αδρεναλίνη των οπαδών στα ύψη. Το κοινό συμμετείχε τραγουδώντας συνεχώς. Μετά από περίπου μιάμιση ώρα εγκατέλειψαν τη σκηνή καταχειροκροτούμενοι. Όπως είναι λογικό, ο κόσμος ήθελε και άλλο. Έτσι στο encore που έκαναν, έπαιξαν 2 από τα old time classics κομμάτια τους, τα "Dust In The Wind" και φυσικά το "Carry On Wayward Son". Και στα 2 έγινε ο χαμός. Ειδικά στο "Dust In The Wind" ο κόσμος τραγουδώντας ακατάπαυστα έδινε στη μπάντα τη δύναμη να αποδώσει το κομμάτι με τον καλύτερο τρόπο.


Κάπως έτσι τελείωσε ένα ακόμα πολύ καλό live. Σε συζήτηση που είχα με ένα φίλο κατά τη διάρκεια του live, χαρακτηριστικά με προέτρεψε να σκεφτώ πως θα απέδιδε το group πριν από χρόνια, αν τώρα που είναι και γερασμένοι παίζουν έτσι. Πόσο δίκιο είχε... Αυτά να τα βλέπουν όσοι φέρνουν στη χώρα μας group στο "τέλος" της καριέρας τους. Προς θεού, δεν είναι μομφή για τη διοργανώτρια αρχή, αλλά για όποιον δε σκέφτηκε έως τώρα να δούμε τη μεγάλη αυτή μπάντα. Ας είναι, κάλλιο αργά παρά ποτέ...

  • SHARE
  • TWEET