Jethro Tull @ Θέατρο Λυκαβηττού, 22/06/07

Από τον Κωστή Αγραφιώτη, 23/06/2007 @ 17:49

Αυτό που πολλά συγκροτήματα προσπαθούν επί μακρόν να κατακτήσουν, οι Jethro Tull το πέτυχαν από τον πρώτο μόλις δίσκο τους. Η ρηξικέλευθη ιδέα του Ian Anderson να βασίσει μία rock μπάντα γύρω από τον ήχο του φλάουτο (ή φλάουτου στην «καθομιλουμένη»...), χάρισε στους Tull ένα χαρακτηριστικό και μοναδικό μουσικό χαρακτήρα, από τις πρώτες κιόλας μέρες.



Αυτός ο ήχος αγαπήθηκε, και από ό,τι φαίνεται συνεχίζει να αγαπιέται από μία μεγάλη μερίδα του αθηναϊκού / ελληνικού κοινού. Βλέπετε, σε μία περίοδο έντονης συναυλιακής κίνησης, δεν είναι και λίγο πράγμα 4.500 άτομα να παίρνουν την ανηφόρα του Λυκαβηττού για να παρακολουθήσουν ένα συγκρότημα που έκανε τα πρώτα του βήματα πριν από 40 ολόκληρα χρόνια!



4 χρόνια μετά την ιστορική τους εμφάνιση στο Ηρώδειο, οι Jethro Tull επέστρεψαν, με σκοπό να μας παρουσιάσουν ένα set περιστρεφόμενο γύρω από τις πρώτες μέρες, που λέγαμε, αλλά και γεμάτο συνάμα με εκπλήξεις, είτε σε ό,τι έχει να κάνει με τις καθαυτές επιλογές των κομματιών, είτε σε ό,τι αφορά στο πρίσμα μέσω του οποίου κάποια από αυτά παρουσιάστηκαν. Ποιος για παράδειγμα περίμενε ότι θα ακουγόταν ως εναρκτήριο κομμάτι το country / folk "Someday The Sun Won't Shine For You" (με τον Anderson να «γράφει» στη φυσαρμόνικα) και ποιος περίμενε ότι θα παιζόταν ο υποτιμημένος ύμνος "Farm On The Freeway" ή το μεσαιωνικό "King Henry's Madrigal";



Από την άλλη, δείχνοντας το μεγαλείο της ιδιοφυΐας του και της έλλειψης κόμπλεξ, που διακατέχει τη συντριπτική πλειοψηφία των μουσικών που έχουν πατήσει τα «-ήντα», ο Ian και η παρέα του παρουσίασαν το πιο αναγνωρίσιμο κομμάτι τους, "Aqualung", σε μία σχεδόν αγνώριστη εκτέλεση, γεμάτη σόλο, αυτοσχεδιασμούς και έντονα progressive στοιχεία. Μόνο αυτοί και ο Robert Plant θα μπορούσαν να κάνουν κάτι τέτοιο. Εκτός και αν μπορείτε να φανταστείτε τους Deep Purple να παίζουν το "Smoke On The Water" με νέα ημιακουστική ενορχήστρωση και το riff να μπαίνει στην κιθάρα κανένα 3λεπτο μετά το ξεκίνημα του τραγουδιού...

Πέραν τον επιλογών όμως (τις οποίες είμαι σίγουρος πως θα σας αναλύσει διεξοδικά, για τη συναυλία της συμπρωτεύουσας, ο ειδικός Jethrotullολόγος Αντώνης Μουστάκας), δύσκολα μπορεί να συνειδητοποιήσει κάποιος το εκτελεστικό επίπεδο αυτής της μπάντας. Όλα τα κομμάτια, ανεξαιρέτως, παίχτηκαν με εκνευριστική (για εμάς τους wannabe μουσικούς) τελειότητα. Τέτοιο συγχρονισμό, σε τέτοιας πολυπλοκότητας κομμάτια, προσωπικά πρώτη φορά παρακολούθησα. Να σημειώσουμε βέβαια πως και ο ήχος ήταν «καμπάνα» (ωσάν αυτές στην Παναγία των Παρισίων...).

Το αστέρι της βραδιάς, τέλος, σαφώς και ήταν ένα. Ο Μέγας Μάγιστρος Ian Anderson κόντεψε να βάλει «φωτιά» στο φλάουτό του με τις εμπνεύσεις του, τραγούδησε με περίσσεια εκφραστικότητας και πάθους, πήρε τις περίφημες φιγούρες του, αλώνισε τη σκηνή καμιά δεκαριά φορές και κατάφερε να μας κάνει να λυθούμε στα γέλια με το αστείρευτο χιούμορ του. Ηγέτης με τα όλα του.

Μιας και οι Tull μας έκαναν την τιμή (γιατί ναι, περί τιμής πρόκειται) να δώσουν 4 συναυλίες επί ελληνικού εδάφους, αφήστε για λίγο τις παραλίες και τους καφέδες και τρεχάτε να τους δείτε. Είναι κρίμα να παίζει ένα τέτοιο συγκρότημα-θρύλος στην πόλη σου και εσύ να κόβεις βόλτες. Άντε λοιπόν!

Setlist:

Someday The Sun Won’t Shine For You
Living In The Past
Jack In The Green
The Donkey And The Drum
Thick As A Brick
King Henry’s Madrigal (Pastime With Good Company)
Mother Goose
Bourée
Nothing Is Easy
After You After Me
Farm On The Freeway
Aqualung
America
My God
Budapest
Encore: Locomotive Breath
 

  • SHARE
  • TWEET