Jello Biafra And The Guantanamo School Of Medicine, Stress @ Gagarin, 24/08/16

Σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά την τελευταία εμφάνιση του Jello Biafra επί αθηναϊκού εδάφους, η κατάσταση στη χώρα μας δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα, για να μην πούμε ότι έχει συνολικά χειροτερέψει. Αλλά και σε όλο τον κόσμο, από την μεγάλη γειτονιά μας μέχρι και της προηγμένες Η.Π.Α., τα πράγματα είναι σαφώς χειρότερα. Από την άλλη, ο κύριος Eric Reed Boucher ευτυχώς δεν έχει αλλάξει καθόλου, όπως απέδειξε με την αρωγή των Guantanamo School Of Medicine στην σκηνή του Gagarin.

Αυτή τη φορά την συναυλία θα άνοιγε ένα άλλο ιστορικό συγκρότημα της ελληνικής punk σκηνής. Ο λόγος για τους Stress, οι οποίοι στο 40λεπτο σετ τους χώρεσαν μία και βάλε ντουζίνα τραγούδια, επιτελώντας άριστα το έργο που τους αναλογούσε στην βραδιά. Με σύμμαχο τον πολύ καλό ήχο ακόμη και στα τύμπανα, στυλοβάτη τον εξαιρετικό ντράμερ τους (όπως συνήθως ισχύει στις punk μπάντες), φωνητικά και από τα τρία μέλη και εν γένει αρκετά καλές εκτελέσεις, άφησαν εξαιρετικές εντυπώσεις.

Εν τέλει, οι συνθήκες του πνιγηρού αστικού περιβάλλον που οδήγησαν τους νεαρούς της δεκαετίας του '80 να εκφραστούν μέσα από ακραίες για αρκετούς νόρμες δεν έχουν αλλάξει δραματικά, οπότε η προσαρμογή της μουσικής των Stress στα σημερινά δεδομένα δεν είναι παράταιρη και αναχρονιστική. Σε κάθε περίπτωση, ευχαριστήθηκα την εμφάνιση των Αθηναίων για όλους τους παραπάνω λόγους και με μεγάλη προθυμία θα τους ξαναδώ κάποια στιγμή στο μέλλον.

Έπειτα από διάλειμμα μισής περίπου ώρα για τις απαραίτητες προετοιμασίες, οι τέσσερις μουσικοί (δύο κιθάρες και μπασο-τύμπανο) που αποτελούν τους Guantanamo School Of Medicine πήραν τις θέσεις τους στην σκηνή, αναμένοντας την εφόρμηση του Jello Biafra. Φορώντας αρχικά το περίφημο σακάκι, κατόπιν πουά και εν τέλει t-shirt με το βασικό θέμα της βραδιάς, ο Αμερικανός επέδειξε τρομερή διάθεση για μουσική και κουβέντα, την οποία δεν έχασε για τις επόμενες δύο περίπου ώρες.

Στα της μουσικής, ο ήχος δυστυχώς δεν είναι και ο καλύτερος, παρότι υπάρχει στημένη κονσόλα στο μέσον του χώρου, ακόμη και αν μιλάμε για hardcore punk ή rock 'n' roll καταστάσεις, καθώς οι κιθάρες «πνίγουν» τα τύμπανα. Ακόμη κι έτσι όμως, η καλή απόδοση και η κλάση των μουσικών είναι αδιαμφισβήτητη και ειδικά στους ύμνους των Dead Kennedys ("California Über Alles", "Nazi Punks Fuck Off") ο ήχος δεν νοιάζει κανέναν, η μπάλα χάνεται και ο Biafra βουτάει με το μικρόφωνο στο κοινό.

Στα της πολιτικής και του (δια)λόγου που κατ' εμέ είναι και τα σημαντικότερα, ειδικά στην προκειμένη περίπτωση, ο Biafra ήταν αναμενόμενο ότι θα στολίσει τον Donald Trump, έχοντας πρώτη την μούρη του στο t-shirt «Nazi Trumps Fuck Off!», και βεβαίως θα αναφερθεί στον εν εξελίξει πόλεμο στην Συρία και το δράμα των μεταναστών. Από εκεί και πέρα, επανέρχονται τα στάνταρ θέματα με πολέμους, μπάτσους, διαφθορά, μόλυνση του περιβάλλοντος, συνεργατικά λόμπι, Guantanamo και δυστυχώς για εμάς, golden dawn.

Αν όσοι βρέθηκαν την Τετάρτη το βράδυ στο Gagarin και όσοι διαβάζουν ετούτες τις γραμμές πρέπει να κρατήσουν κάτι, είναι η παραίνεση του Biafra να μην περιχαρακωνόμαστε στον δικό μας κόσμο, αλλά να μιλάμε με όσους ασπάζονται ρατσιστικές και φασιστικές απόψεις, προσπαθώντας να τους αλλάξουμε την γνώμη.

Ανάλογη ήταν η τοποθέτηση του και το 2012, όταν είχε παρακαλέσει όσους θα πήγαιναν στην επόμενη πορεία, να μην απαντήσουν σε καμία έξωθεν πρόκληση και να μην αναλωθεί η διαμαρτυρία τους σε άσκοπες καταστροφές.

Όσον αφορά το setlist, η ενσωμάτωση γνωστών τραγουδιών των Dead Kennedys σε εκείνα της προσωπικής του πορείας συνεχίστηκε και στα τρία encore (!), με αποκορύφωμα φυσικά το "Holiday In Cambodia" και το "Too Drunk Τo Fuck", όπου το άνετα γεμάτο Gagarin σηκώθηκε στο πόδι. Τον επίλογο έβαλε αρκετά μετά την μία το "Crapture", με αποτέλεσμα ο κόσμος να σιγά σιγά να αποχωρεί ενώ ο Biafra δεν καταλάβαινε τίποτα. Θεατρικός, υπερκινητικός, τρομερός frontman εν γένει, χωρίς να έχει χάσει την παρανοϊκή του χροιά και κυριότερα ακτιβιστής της μουσικής, ο Αμερικανός απέδειξε ότι αποτελεί μια συναυλιακή εμπειρία από μόνος του, και αυτό τα λέει όλα.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά