Iskra @ Αθηνά Live, 06/06/13

«Καίρια επανένωση του πρωτοπόρου σχήματος της εγχώριας jazz-fusion σκηνής»

Από τον Χρήστο Κισατζεκιάν, 10/06/2013 @ 14:08
Δικαίωση. Η πιο κατάλληλη λέξη ώστε να περιγράψω γλαφυρά τη βιωματική βραδιά της (δεύτερης & τελευταίας) ζωντανής εμφάνισης των θρυλικών Iskra στα πλαίσια της επανένωσής τους. Όπως και στα πλαίσια των καλλιτεχνικών διοργανώσεων υπό τη σκέπη του επονομαζόμενου Jazz Corner, αφού το δελτίο Τύπου για τις ανάγκες του όλου «εορταστικού» εγχειρήματος τελείωνε, ορθώς, ως εξής:

«...Δεν πρόκειται για συναυλίες νοσταλγίας. Δεν ταιριάζει η νοσταλγία στο συνεχώς ανήσυχο πνεύμα των τεσσάρων μουσικών που, άλλωστε σήμερα διαγράφει ο καθένας εξαιρετικά δημιουργική και πρωτοποριακή πορεία. Απλά, (οι Iskra) επιθυμούν να ξαναπαίξουν τη μουσική που οι ίδιοι δημιούργησαν προσθέτοντας της την 24χρονη εμπειρία τους, έτσι ώστε να παρουσιάσουν τη νέα της εικόνα...».

Δικαίωση λοιπόν και καταξίωση. Διότι κείνο το βράδυ γιόρταζε η Μουσική με μι κεφαλαίο, αυτή δηλαδή που αξιώνεται ως Δημιουργική. Και να προσθέσω το εξής, διότι όλοι γνωρίζουμε πόσο σπανίζει σε συνάξεις ισχυρών προσωπικοτήτων η Ομαδικότητα… Ε, λοιπόν, στην περίπτωσή μας τέσσερεις καταξιωμένοι Έλληνες μουσικοί που επέλεξαν εσαεί το δύσβατο μονοπάτι της ελεύθερης έκφρασης και όχι το βιοποριστικό λούκι που θέλει χαρισματικούς συναδέλφους τους στο νυχτοκάματο του «τρόμου», κατάφεραν «χθες και σήμερα» να λάμψουν ισάξια υπηρετώντας το κοινό τους όραμα. Και αυτό μετρά περισσότερο από κάθε τι!

Iskra

Δυόμιση ώρες κράτησε η αναβίωση και ειλικρινά, όχι μόνο δε μας κούρασε, μα μας άφησε με την θετικότατη αίσθηση του «ανικανοποίητου», αφού θα θέλαμε να μην τελειώσει ποτέ...

Και τούτο γιατί πέρα από την άρτια τεχνική κατάρτιση των τεσσάρων μουσικών, η καλλιτεχνική ευαισθησία, το πάθος και ο λυρισμός είχαν την τιμητική τους - και αυτό σπανίζει επίσης σε σύναξη «παικταράδων»! Αυτό που ακούσαμε λοιπόν ήταν συνθέσεις καταξιωμένες μέσα από τις δύο και μοναδικές κυκλοφορίες των Iskra, "A New Day" & "Parastasis", μα και ανέκδοτες στιγμές όπως τα "No Song", "World Of Fun" & "Song For A Love Lost" που δε χωρούσαν στα 80s στον περιορισμένο χρόνο των βινυλίων.

Iskra

Ο Φαραζής στα αριστερά βλέποντας τη σκηνή, γλυκύτατος, διακριτικός μα συνάμα τιτάνιος στις επιλογές του, έχτισε καίρια την απαραίτητη ατμόσφαιρα της μαγικής βραδιάς τιμώντας επάξια τους μέντορές του: Keith Jarrett, Chick Corea μα και Lyle Mays (Pat Metheny Group). Παρεμπιπτόντως, γιόρταζε και τα σαράντα εννέα του χρόνια...

Ο Lynch εξίσου βιωματικός, ευρηματικός και συνάμα καταφανώς «ταπεινός» όπως πρέπει στους «Μεγάλους», έλαμψε στο κέντρο της σκηνής ως αιχμή του δόρατος με διακριτικότητα, ναι, που σπανίζει.

Iskra

Στα μετόπισθεν, κρυμμένος πίσω από δεκάδες κύμβαλα, κρουστά, πιατίνια, ο Μάγος (όπως τον αποκάλεσε σωστά ο Φακανάς) της υπόθεσης, ο Νίκος Τουλιάτος, παρέδωσε μαθήματα καλλιτεχνικής ελευθεριότητας παρότι ο πρεσβύτερος της παρέας, αποδεικνύοντας περίτρανα πως εμείς οι ίδιοι επιλέγουμε πότε και ΑΝ θα «γεράσουμε» ή να θα παραμείνουμε μια για πάντα ατίθασοι και ακμαίοι!

Iskra

Τέλος, στα δεξιά της σκηνής, ο αρχιτέκτονας όλων: της επανένωσης, της αναβίωσης, του εορτασμού μα και του επαναπροσδιορισμού της πρωτοποριακής σύναξης των Iskra στις νέες γενιές ανήσυχων δημιουργών του σήμερα. Ο Γιώργος Φακανάς. Καίρια συνοδευτικός ως μπασίστας όπου οι περιστάσεις το απαιτούσαν τιμώντας τον αρχικό (μα ΔΙΟΛΟΥ ευκαταφρόνητο!) ρόλο του μπάσου που γεφυρώνει το Ρυθμό με την Αρμονία, μα και ηγετικός εκεί που η ίδια η φύση της jazz-fusion θέλει τους εκφραζόμενους εντυπωσιακά οξυδερκείς και αποσβολωτικούς.

Iskra

Με την ευχή να ακούσουμε νεότερα από τούτη την ομάδα χαρισματικών μουσικών, είτε από σκηνής, είτε πόσο μάλλον δισκογραφικά, αποχαιρετήσαμε τον εορτάζοντα Φαραζή με αγκαλιές και φιλιά, σε ένα κλίμα ευδαιμονίας που ...ε, ναι, σπανίζει στις μέρες μας!
SETLIST

1st Set:
Before The Show (David Lynch/Γιώργος Φακανάς)
Personal People (Γιώργος Φακανάς)
Aesthantikotita (Τάκης Φαραζής)
No Song (Δαωιδ Λυνψη)
World of Fun (David Lynch)

2nd set:
Parthenia (David Lynch)
Song for a Love Lost (David Lynch)
Elephant (Γιώργος Φακανάς)
Το Τραγούδι του Αύριο (Τάκης Φαραζής)
No Princess, No Island, No God (Γιώργος Φακανάς)

Κείμενο-φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com
  • SHARE
  • TWEET