Iron Maiden live in ...London

12/12/03, Earls Court, London

Οι Iron Maiden είναι πολύ μεγάλη μπάντα στην Αγγλία. Ίσως η μεγαλύτερη τελευταία μπάντα από τα 80s. Πλησιάζοντας προς το στάδιο, βλέπεις δεκάδες άγγλους μεταλλάδες να περιμένουν υπομονονετικά να ανοίξουνε οι πόρτες. Στις 19.00 περίπου και αφού την δαγκώσαμε κανονικά από το κρύο μπαίνουμε μέσα στο τεράστιο Earls Court χωρητικότητας 30-35.000 ατόμων. Εκείνη τη βραδιά γέμισε όλο.

Η μπάντα που ανέλαβε το δύσκολο ρόλο να ανοίξει τη συναυλία ήταν οι Funeral For A Friend, ανερχόμενη μπάντα στα αγγλικά charts (και μόνο στα αγγλικά charts). Με το επιμελώς ατημέλητο look τους, το ψευτοσκληρό υφάκι τους και τις babyface φατσούλες τους, πρέπει να έχουνε συγκινήσει αρκετά κοριτσάκια, καθώς μόλις βγήκανε στην σκηνή μερίδα του κοινού άρχισε να τσιρίζει λες και παίζανε οι N’ Sync. Κατά τη διάρκεια του εντελώς βαρετού nu-metal/emocore/alternative set τους, μας πέρασε αρκετές φορές η σκέψη να σηκωθούμε να φύγουμε, αλλά ας όψεται το ότι δεν βλέπεις κάθε μέρα τους Iron Maiden. Φάση πάντως είχε ο χοντρός, ασθμαίνων, καταιδρωμένος drummer που έβγαζε κάποιες «κακές» black metal τσιρίδες που και που στα τραγούδια τους.



Επιτέλους τελείωνει το σετ τους, και ρίχνοντας μια ματιά τριγύρω βλέπω κάθε είδους οπαδούς που ήρθανε να απολαύσουνε τους Maiden. Πατεράδες με τους γιους τους, γέροι άνθρωποι με τις γυναίκες τους, 40αρηδες μεταλλάδες. Oι παλιοί οπαδοί πρέπει να ήτανε όσοι οι νεαροί, κάτι που αποδεικνύει την διαχρονικότητα αυτής της μπάντας.

Η ώρα πλησιάζει και μία ατμοσφαιρική εισαγωγή αρχίζει να παίζει στο σκοτάδι. Με το τέλος της, ξεκινά το "Wildest Dreams", ανάβουνε όλα τα φώτα και σκάνε στην σκηνή οι Iron Maiden, όπως όλοι τους ξέρουμε. Ο Bruce Dickinson με τις γνωστές φιγούρες του, ο μονίμως άνετος Adrian Smith, ο Steve Harris ουρλιάζοντας τους στίχους στο κοινό κλπ. Καπάκι μπαίνει το "Wrathchild", τραγούδι που 20 χρόνια μετά ακούγεται ακόμα επίκαιρο. Όταν τελειώνει το κομμάτι, ο Dickinson χαιρετά το κόσμο, ενώ απευθύνεται στο κοινό στις μπροστινές σειρές, λέγοντας τους να προσέχουν στις αντιδράσεις τους, γιατί με τόσο πολύ κόσμο, είναι εύκολο να τσαλαπατηθoύνε άτομα, ενώ τους παρακαλεί αν δούνε κάποιον να πέφτει κάτω, να κάνουνε όλοι 2 βήματα πίσω. Ωραίος ο Bruce. Ακολουθούνε τα "Can I Play With Madness" και "Trooper" σε αρκετά προβλεπόμενες εκτελέσεις. Το πρώτο μεγαλειώδες τραγούδι της βραδιάς ήτανε το "Dance of Death", το ομώνυμο από τον τελευταίο δίσκο τους, με τα σκηνικά να αλλάζουνε αρκετά και να γίνονται πιο εντυπωσιακά και μυστικιστικά, ενώ η μπάντα ήτανε κάτι παραπάνω από τέλεια. Οι άγγλοι στην εισαγωγή ψαρώσανε και κρατούσανε ψηλά αναμμένους αναπτήρες, λες και πέθανε κάποιος. Αφού τελείωσε το τραγούδι, και σταμάτησε το χειροκρότημα του κόσμου, ο Bruce είχε να πει αρκετα ενδιαφέροντα πράγματα για την κυκλοφορία του τελευταίου τους δίσκου. Συγκεκριμένα ευχαρίστησε τον κόσμο που υποστηρίζει την μπάντα και κατόπιν τα έχωσε στους άγγλους κριτικούς, οι οποίοι παλιότερα έθαβαν την μπάντα και τώρα την εξυμνούν. Προλογίζοντας το επόμενο τραγούδι, ακούγεται μία εισαγωγή βροχής, και αρχίζει το "Rainmaker", από τα πιο συναισθηματικά κομμάτια, του κορυφαίου τελευταίου τους δίσκου. Ακόμα καλύτερο όμως ήταν το "Brave New World", όπου στα solos οι Murray, Smith, και Gers πραγματικά έδωσαν ρέστα. Τώρα γιατί έπαιξαν το "Lord of the Flies" μετά, μόνο οι ίδιοι ξέρουνε. Εδώ το live έκανε κοιλιά, αφού το κομμάτι απο την φύση του είναι μέτριο. Μας αποζημίωσαν με το επόμενο τραγούδι το οποίο ήταν αντικειμενικά η καλύτερη εκτέλεση της συναυλίας. Τα σκηνικά άλλαξαν σε τοπία πολέμου, χαρακώματα και συρματοπλέγματα και o Adrian Smith ξεκινά την εισαγωγή του "Paschendale". Σε όλη τη διάρκεια του τραγουδιού η μπάντα ήταν σε φοβερή φόρμα, ο Dickinson πιο θεατρικός από ποτέ, σε μια φάση προς το τέλος του κομμάτιού βγήκε στην σκηνή με καμπαρντίνα και κράνος (στολή των στρατιωτών του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου). Τα άπαιχτα solos και τα συμφωνικά περάσματα έδιναν και έπαιρναν σε μία καταπληκτική εκτέλεση. Το "No More Lies" που έπαιξαν μετά ήταν ένα ευχάριστο διάλλειμα καθώς ακολουθούσε το κλασσικό άσμα της μπάντας "Hallowed Be Thy Name". Οι Iron Maiden, πρέπει να έχουνε παίξει τόσες πολλές φορές αυτό το κομμάτι που τους έχει γίνει δεύτερη φύση. Φυσικά μιλάμε για τέλεια εκτέλεση, αν και μοναδικό μελανό σημείο κατά την γνώμη μου είναι το solo που παίζει ο Janick Gers αντί του αυθεντικού που ηχογράφησε ο Adrian Smith στο "Number Of The Beast". Είναι ένα από τα κορυφαία solos των Maiden, δυστυχώς όμως ο Gers παίζει ένα πολύ κατώτερο, δικής του έμπνευσης. Ειδική μνεία στον McBrain που στο τέλος τα δίνει όλα στα drums. Γίνεται ένα διάλλειμα στην σκηνή και η μπάντα σκάει μύτη ξανά με το "Iron Maiden" σε κλασσική εκτέλεση, με όλον τον κόσμο να τραγουδάει στο ρεφρέν. Όταν τελείωνει και αυτό τα φώτα ανάβουνε, σαν να τελείωσε και καλά η συναυλία.



Για το encore η έκπληξη ήταν μεγάλη καθώς οι Maiden βγήκανε στην σκηνή με ακουστικές κιθάρες. Προτού αρχίσουνε να παίζουνε ο Dickinson άδραξε την ευκαιρία και διέλυσε κάποιες φήμες που κυκλοφορούσανε τελευταία και ήθελαν την μπάντα να αποσύρεται από τις συναυλιακές της δραστηριότητες. Αυτες οι φήμες συγκεκριμένα ξεκίνησαν από τα αγγλικά περιοδικά Metal Hammer (συχνά αναφερόμενο ως σκέτο Hammer) και Kerrang, στα οποία κάποιοι δημοσιογράφοι μέσα στην απέραντη σοφία τους, εξέφρασαν την άποψη ότι η μπάντα αφού έβγαλε ένα κορυφαίο άλμπουμ και σύντομα γίνεται 25 χρονών μάλλον θα το διαλύσει, αποχωρόντας μεγαλοπρεπώς από την κορυφή... Λοιπόν, ο Bruce είπε ότι αυτή ΔΕΝ είναι η τελευταία περιοδεία των Maiden και ότι θα συνεχίζουνε να βγάζουνε δίσκους για πολύ, πολύ καιρό ακόμα. Η έκπληξη ήταν ακόμα μεγαλύτερη όταν ο αρχίσανε να παίζουνε το "Journeyman" όπου ο Bruce έκανε ολόκληρο το κοινό να τραγουδάει στις χαρακτηριστικές μελωδίες του ρεφρέν. Τρομερή στιγμή σε ενα live γεμάτο highlights. Μετά από αυτό η συναυλία έκλεισε όπως κλείνει κάθε συναυλία των Maiden, με τα "Number of the Beast" και "Run to the Hills", όπου ακόμα και στις εξέδρες οι οπαδοί χοροπήδαγανε.



Υ.Γ. Φωτογραφικό υλικό προέρχεται από το επίσημο site των Iron Maiden, www.ironmaiden.com.

Νίκος Πάτσαρης