Imany, Angelika Dusk @ Ακρωτήρι Estate Club, 29/06/16

Μετά την απενοχοποίηση συγκεκριμένων νυχτερινών κέντρων και τη μεταμόρφωσή τους από «λαϊκά» μαγαζιά σε μουσικές σκηνές, έστω και για ένα βράδυ, όπως στην περίπτωση των Clutch, παντού περιμένουμε πλέον να δούμε live. Το θέμα είναι αν μας περιμένουν παντού. Στο άκουσμα της επιστροφής της Imany στην Ελλάδα, χαμογελάς, ίσως και περήφανα, μιας και ανήκεις στο κοινό που την πρωτοανέδειξε, μετά τα γαλλικά λημέρια της, πριν από πέντε χρόνια και καθιέρωσε το "You Will Never Know" για μήνες στις κορυφές των ραδιοφωνικών charts. Στο άκουσμα ότι η επίσκεψη αυτήν τη φορά θα πραγματοποιηθεί στο «Ακρωτήρι», επίσης χαμογελάς, αμήχανα αυτήν τη φορά, με εύλογο το ερώτημα «γίνεται;» και την αποκαρδιωτική σκέψη "I’ m too old for this shit", αλλά δεν χάνεις την πίστη σου, μιας και το όνομα της καλλιτέχνιδος αυτό ακριβώς σημαίνει, στα Σουαχίλι...

Η βραδιά ξεκινάει λίγο πριν τις 22.00, στην είσοδο του «Aκρωτηρίου», με τη σχετική αναμονή και τα άσχετα βραχιολάκια του live (η διαρρύθμιση του χώρου δεν κατάφερε να πείσει για τη χρησιμότητά τους) και θα καταλήξει φυσικά στο «συναυλιακό» χώρο, ο οποίος προβλέπει ασυνήθιστα πολλούς καθισμένους θεατές σε καναπέδες, τοποθετημένους αμφιθεατρικά, σε όλο τον χώρο μπροστά από τη σκηνή. Επίσης προβλέπει όρθιους θεατές, στοιβαγμένους μεταξύ των καθισμένων μπροστά στη σκηνή, των δύο μπαρ και αυτών που κάθονται σε άλλους καναπέδες, πάνω σε εξέδρες, με σαμπάνιες, ευτυχώς χωρίς λουλούδια. Κάπου εκεί απαντάται, αρνητικά, το προαναφερθέν εύλογο ερώτημα: «Γίνεται;».

Στις 22.00 ακριβώς ανέβηκε στη σκηνή η Angelika Dusk με την πενταμελή μπάντα της, εν μέσω καπνών, τους οποίους (spoiler alert) θα ξανασυναντήσουμε στη συνέχεια. Αν έχεις προλάβει να παρακολουθήσεις έστω και λίγο τη δίχρονη πορεία της, αναμένεις ένα κοριτσίστικο pop, beatάτο αποτέλεσμα, με τη σιγουριά του σύγχρονου ηλεκτρονικού ήχου. Αντ’ αυτού, το όλο κλίμα, από τις στυλιστικές επιλογές της Dusk, ως την ενορχήστρωση των διασκευών, έκανε εμφανή μια rock πρόθεση, επίφοβη, όμως, στην πράξη.

Με τον ενθουσιασμό του καινούργιου μας παρουσίασε το φρέσκο ακόμα "Marionette", από το ομώνυμο άλμπουμ της, όπως και το "Gold", και το δυνατό, ακυκλοφόρητο ακόμα "Get Out", για το οποίο ζητήθηκε και η γνώμη του κοινού, για το αν κρίνεται σκόπιμο να συμπεριληφθεί στο επόμενο άλμπουμ και η ανταπόκριση ήταν παραπάνω από θετική. Ενδιαφέρουσες επιλογές διασκευών, όπως το "Υou Make Me Feel" (Archive), το "Crazy In Love", από την αποστομωτική ζωντανή εμφάνιση της Beyonce στο Global Citizen Festival, αλλά και τα "Video Games" της Lana, να θυμίζουν περισσότερο τη διασκευή των Prisma.

Συνολικά, η εμφάνιση της Angelika Dusk διήρκεσε πενήντα λεπτά και μέτρησε δυνατές ενορχηστρώσεις, έντονα φώτα και εξαιρετικά δεύτερα γυναικεία φωνητικά, ίσως, όμως, δεν κατάφερε να συστήσει τον ήχο του ντεμπούτου της στο κοινό. Εκτός αν θα πρέπει να αναμένουμε άλλο ήχο, στο επερχόμενο άλμπουμ, τότε όμως θα αναμένουμε και βελτιωμένα φωνητικά...

Λίγο τα ηλεκτρικά riff της μπάντας της Dusk, λίγο ο ιωδιούχος αέρας που θύμιζε Πλατεία Νερού, μας είχαν κάνει να ξεχάσουμε πού βρισκόμαστε. Γεγονός που φρόντισε να μας θυμίσει ο Dj με τις lounge μουσικές του επιλογές, αμέσως μόλις έσβησαν τα φώτα του stage (όχι όμως και οι καπνοί), καθώς και οι extravagant (τουλάχιστον) εμφανίσεις στην πλειοψηφία του κοινού. Αρκεί να θέλεις να δεις την ισορροπία και τότε θα αντιληφθείς ότι μπορεί οι θεατές να χαμήλωσαν, όντας καθισμένοι οι περισσότεροι, όμως τα τακούνια ψήλωσαν και χώρισαν μία στις τρεις γυναικείες παρουσίες δεκαοκτώ πόντους από το φυσικό της ύψος, τα βλέμματα κατέβηκαν χαμηλά από την επαναλαμβανόμενη ψυχεδελική αναπαραγωγή των χορηγών σε έξι μικρές γιγαντοοθόνες και μία μεγάλη, αλλά οι γιακάδες των T-Shirt σηκώθηκαν ψηλά, παρόλο που οι στατιστικές αναφέρουν ξεκάθαρα πώς μόνο ένα συγκεκριμένο μυθικό πρόσωπο κατέχει το copyright αυτού του look.

Με αυτές τις εικόνες, πέρασαν δέκα λεπτά αναμονής, και τότε ήταν που ο κιθαρίστας της Imany, έγνεψε ΟΚ (thumbsup) στον ηχολήπτη, μάλλον για να αλλάξει τις μουσικές του επιλογές, αφού τότε ακούστηκε, ως μουσική στα αυτιά μας, το "Sound Of Silence", για να ακολουθήσουν και άλλα συγγενή ακούσματα, να περάσουν άλλα δέκα λεπτά, να «καπνίσει» κι άλλο το stage και τελικά, στις 23.19, να δούμε την επταμελή μπάντα της Imany στη σκηνή.

Χωρίς μουσική, μόνο με ένα σύντομο intro από τα τύμπανα, και χωρίς να βγει στη σκηνή, ξεκίνησε με το ρεφρέν της πιο πρόσφατης επιτυχίας της η Γαλλίδα, "Don’t Be So Shy". Ένα μικρό ολίσθημα στα ηχητικά δημιούργησε την υποψία playback, η οποία όμως εξανεμίστηκε όταν εμφανίστηκε στη σκηνή και εξακολούθησε να τραγουδά λίγο πριν τη συνοδεύσει η μπάντα της. Το "Don’t Be So Shy", στη γυμνή του εκτέλεση και όχι στο remix που το έχουμε συνηθίσει, δεν άργησε να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Ακολούθησε το "No Reason No Rhyme", ατόφιο, σαν να ακούγεται από CD, ύστερα από λίγο ένας σεμνός χαιρετισμός και, δεύτερο χτύπημα, το "Υοu Will Never Know", μόλις τέταρτο στο setlist. Mε διαφορετική ενορχήστρωση από την πλούσια μπάντα της, με όλα τα απαραίτητα και δύο τσέλα για την ειδοποιό διαφορά, η οποία, σαφώς εντυπωσίασε, αλλά μας έλειψε λίγο η σκέτη ρυθμική κιθάρα με την οποία το έχουμε συνηθίσει. Αποζημιωθήκαμε, όμως, από την παύση και τους πρώτους στίχους του "Don’t Let Me Be Misunderstood" ακαπέλα, για να συνεχίσει ακόμα πιο δυναμικά το τελευταίο ρεφρέν του "You Will Never Know".

Επιβλητική παρουσία η Imany, άργησε να «λυθεί» επί σκηνής, αλλά ίσως και σκόπιμα, αφού αντιμετώπισε με την απαραίτητη σοβαρότητα το "Bohemian Rhapsody", που σχεδόν πάντα καταλήγει σε "Βοhemian Parody" όταν διασκευάζεται, όχι όμως σε αυτήν την περίπτωση, αφού η ίδια πάτησε πάνω στα ανθρωπίνως δυνατά σημεία του τραγουδιού και το κάθε όργανο ανέλαβε να παίξει το ρόλο των φωνητικών. Δύσκολο να το πιστέψει κανείς αν δεν το ακούσει, αλλά συνέβη και καλώς συνέβη.

Με την προτροπή: "clap your hands" του "The Silver Lining" κάτι άρχισε να κινείται στο κοινό, αλλά η Imany δεν ήταν ικανοποιημένη... Με όπλο το χιούμορ, ρωτούσε πολύ συχνά να μάθει τις διαθέσεις του κοινού, ακόμα και αν τείνουν προς τον ύπνο (!), δεν παρέλειψε να σχολιάσει το πόσο αναπαυτικά θα πρέπει να αισθάνονται οι καθισμένοιι στους καναπέδες, μέχρι λίγο πριν το δέκατο τρίτο τραγούδι, όπου μάλλον εξαντλήθηκε η υπομονή της, και δικαίως.

Ήταν, λοιπόν, αμέσως μετά το συγκινητικό "Take Care" που οι μουσικοί της άφησαν τα όργανά τους, εκτός του κιθαρίστα, και συγκεντρώθηκαν στο κέντρο της σκηνής. Η Imany μας προειδοποίησε ότι δεν πρόκειται για καλούς ανθρώπους, αλλά γι’ αυτούς που κρίνουν το πόσο "groovάρει" το κάθε κοινό και πως μάλλον δεν θα θέλαμε να είμαστε στη λίστα των τελευταίων. Οι φωνές του κοινού δεν έφθαναν για να πεισθεί, οπότε ζήτησε από όλους να σηκωθούν όρθιοι (εκτός από μία εγκυμονούσα) και ευτυχώς, γιατί μόνο τότε το όλο πράγμα προσομοίασε σε συναυλία. Όρθιοι όλοι λοιπόν,απολαύσαμε το θρυλικό "Mercedes Benz" της Janis Joplin, με μια ακουστική κιθάρα, όπως το ξέρουμε, χορογραφημένο από την μπάντα και ερμηνευμένο από την Imany, τελείως gospel, όπως θέλαμε να το μάθουμε! Μετά όλα ήταν εύκολα, κανείς δεν κάθισε ξανά στον καναπέ του, τα κορίτσια τραγουδούσαν "You Never Change, Change, Change..." και τα αγόρια απαντούσαν "Ι Never Change, Change, Change…", παραδεχόμενοι τις συμβουλές της αοιδού στις γυναίκες να μην προσπαθούν να αλλάξουν τους άντρες τους, γιατί οι άντρες δεν αλλάζουν, αλλά, αν δεν περνούν καλά, να βρουν κάποιον άλλο, γιατί είναι εύκολο! Όλα αυτά φυσικά κατά τη διάρκεια του "Please And Change", καθώς και η παρουσίαση του κάθε μουσικού με ξεχωριστά σολαρίσματα, τα οποία ο κόσμος υποδέχθηκε με πολύ ενθουσιασμό και χειροκρότημα.

Στις 12.40 η Imany ευχαριστεί και εγκαταλείπει τη σκηνή, μαζί με τους μουσικούς της. Μετά από ένα λεπτό επανεμφανίζεται μόνο με τον κιθαρίστα και χαρίζουν μία απρόσμενα συγκινητική διασκευή του "I Wanna Dance With Somebody". Πρώτη φορά το κοινό τραγουδάει χωρίς να του ζητηθεί. Στις 12.45 εμφανίζονται και τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας για το "Shape Of A Broken Heart", που πρέπει να το ακούσεις live για να καταλάβεις τι λέει. Άλλη μία φορά το "There Were Tears" και η ώρα φτάνει 01.00 ακριβώς.

H Γαλλίδα από τα Κομόρο τα κατάφερε: (ξε)σήκωσε τους πάντες, έδωσε συμβουλές, θύμισε πράγματα που είχαν ξεχαστεί και χειραγώγησε το κοινό της για την καλοπέραση του. Παραδόξως, ο χώρος άδειασε. Ίσως τελικά οι σηκωγιακάδες και τα δεκαοκτάποντα να προορίζονταν όντως για την Imany (με τα σανδαλάκια της) και όχι για το «Ακρωτήρι Estate Club». Ας έχουμε πίστη...

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής