Hooverphonic, Rosebleed @ Fuzz, 30/05/08

Αδιαμφισβήτητα, τον τελευταίο καιρό o ρυθμός των συναυλιών κινδυνεύει να μας προκαλέσει στραβισμό. Υπάρχουν όμως μερικά συγκροτήματα των οποίων η άφιξη δε θα μπορούσε να αφήσει το ελληνικό κοινό ασυγκίνητο. Οι Hooverphonic είχαν ξαναμαγέψει την Αθήνα τρις και η επιστροφή τους, για να τεταρτώσει το καλό, πήρε όμηρο το βράδυ της Παρασκευής.

Εν αναμονή των Βέλγων, τo ελληνικό συγκρότημα Rosebleed ξεχείλισε τη σκηνή του Fuzz, χαρίζοντας εύφλεκτο ατμοσφαιρικό alternative rock με πανέξυπνες grunge εξάρσεις και έμψυχες μελωδίες. Το νεαρόν της ηλικίας θεωρείται αυτομάτως εκτός θέματος, καθώς η ωριμότητα των συνθέσεων και η αρτιότητα ύφους προσέφεραν στους παρευρισκόμενους γερή δικαιολογία για χειροκρότημα, παρά τις δυστροπίες του ήχου. Αξιομνημόνευτη, η φλεγόμενη διασκευή στο "Blue Velvet".

Νυκτωδία του "Stranger" και οι Hooverphonic ιδιοποιούνται το σανίδι με στάση απόμακρη και κατεψυγμένη, για να ερμηνεύσουν με τη σειρά του οπισθοφύλλου τις πρώτες πέντε συνθέσεις του ήδη αγαπημένου νέου τους άλμπουμ, με τον αποστομωτικό τίτλο "The President Of The LSD Golf Club". Οι έξι μουσικοί, τοποθετημένοι επί σκηνής με την αξιοκρατική μέθοδο της «επετηρίδας», περνάνε στη νανουριστική φλοϋδική διάσταση του "50 Watt", οδηγούμενοι από τον μαέστρο/μπασίστα Alex Callier, του οποίου η ελβισιακή κόμη μοιάζει να ενισχύει το «άθικτο» σνομπ της εμφάνισης της μπάντας, χάρη στην οικοδομική χρήση του ζελέ. Ξαφνικά, τα δεσμά σπάνε. Το upbeat του "Expedition Impossible" και η κλιμάκωση του "Circles" εξαναγκάζουν την ξέφρενη κρούση των παλαμών, ενώ ο κύριος Callier καταστρέφει το άψογο χτένισμά του, επιδιδόμενος σε αρρωστημένο headbanging. «Είμαστε οι Hooverphonic», λέει στα ελληνικά, παιδεύοντας την προφορά του, συμφώνα με τις οδηγίες μιας Εύας ενός δικού του παραδείσου. Προσθέτει πως ήρθε η ώρα να παίξουν την «Ευγκενίκη Κα-κα-κατα-καται...». «Καταιγίδα!» αναφωνεί σαν υποβολέας το πλήθος, που γέμιζε όσο πρέπει το συναυλιακό χώρο. "Gentle Storm", λοιπόν.



Το κέντρο της προσοχής -το «κέντρο του γαλαξία», κατά τον Callier- η αιθέρια συνεσταλμένη παρουσία της Geike Arnaert. H τραγουδίστρια χερουβείμ μένει «μόνη», συνοδευόμενη από έναν από τους δυο κιμπορντίστες, να εξυψώνει με την εντυπωσιακή φωνή της το "Cry", εξασκώντας την πιο απολαυστική αιδήμονα ωραιοπάθειά της. Η αδάμαστη πανέμορφη της Φλάνδρας, τυλιγμένη σε μια στιλιζαρισμένη σαλοπέτα, έγινε Σειρήνα για το πλήθος Οδυσσέων, που δεν πρόλαβαν να δεθούν στο κατάρτι και πνίγηκαν στα χείλη της. To "Club Montepulciano" αποθεώνεται και η επικοινωνία με το κοινό είναι πλέον θερμή και αβίαστη. Μετά την πρόταση γάμου στην προαναφερθείσα Εύα, ακολουθεί αυτό που φέρεται ως wedding song. Tο "No More Sweet Music" αλλάζει, επαναπροσδιορίζει την αποτελεσματικότητα του ρυθμού και τα new wave πλήκτρα του διακόπτονται από ένα ασυγκράτητο drum solo, που το μεταμορφώνει σε ένα θεοπάλαβο rock 'n' roll jam. Η ένταση πέφτει με τον ατμοσφαιρικό "Billie", ενώ το "Magnificent Tree" φέρνει κάτι το «old school», κατά τους δημιουργούς του, κάτι το τρισδιάστατο, κατ' εμέ, και παίρνει σιγά-σιγά μια reggae τροπή. Φοράω τη μάσκα που πρέπει και συνεχίζω. Έπεται μια ξεθεωτική τετράδα. Ένα εξαιρετικό "Jacky Cane", το κεφάτο pop ενός "World Is Mine", ένα "Dirty Lenses" που ανακαλύπτει την rock ταυτότητά του και ένα "Eden", στου οποίου τη λαβυρινθώδη λήθη πολλοί περίμεναν να περιηγηθούν. Οι Hooverphonic χαιρετούν και αποσύρονται.



Ίσως να το αρνούμαστε, εν δήμω, αλλά πάντα φωνάζουμε για encore. Από το αριστερό μέρος της σκηνής ξεπροβάλλει το χέρι της δεσποινίδος Geike και μας γνέφει. Αλαλαγμοί. Όμως, αντί για την ερωτική φιγούρα της νεράιδας, βλέπουμε πρώτος να επιστρέφει στη θέση του, με χαιρέκακο χαμόγελο, ο chic nerd κιθαρίστας Raymond Geerts, προσποιούμενος ότι το χέρι ήταν δικό του. "The Eclipse Song" και το ντουέτο Alex/Geike ακουμπάει θαυμαστά πάνω σε μια ακουστική κιθάρα. "Mad About You" και επικρατεί πανζουρλισμός - και τις δύο φορές που το ξεκίνησαν, εξαιτίας προβλήματος με το μικρόφωνο. "Vinegar & Salt" και τραγουδούν όλοι. Ο Alex Callier ρωτάει αν υπάρχουν «παραγγελιές», αλλά στην πραγματικότητα έχει κάτι άλλο στο νου του, κάτι «flower power» (sic). Έκπληξη ευμεγέθης, το "Sometimes" ακουμπά πάνω στην αξέχαστη ενορχήστρωση του "Imagine" του John Lennon. Φεύγουν, ξανάρχονται, δεύτερο encore. Ονειρώδης παρερμηνεία του πρώτου κομματιού του πρώτου δίσκου, "Inhaler", και η Geike αποδεικνύεται διαφορετική, πλην όμως άξια διάδοχος της Liesje Sardonious. Αποτελειωτικό χτύπημα, το "Black Marble Tiles" ερμηνεύεται με ερεθιστική ημιχυδαιότητα στην πιο γυναικεία φωνή και εξελίσσεται σε ένα ατελείωτο θορυβώδες ψυχεδελικό jam, με τον Alex Callier να «χορεύει» ατσούμπαλα και να παθαίνει σπασμούς, σα δαιμονισμένος.



Ο νους παραλύει και τα συναισθήματα καβαλούν ένα σχιζοφρενές rollercoaster, όταν οι καλλιτέχνες χειρίζονται τόσο πονηρά τις δυνατότητες που προσφέρει μια ζωντανή εμφάνιση. Η μουσική γίνεται εραστής. Το κοινό ξεχνά να αμυνθεί και σκλαβώνεται. Παρότι οι Hooverphonic έχουν σαφώς μετακινήσει τον ήχο τους προς πιο rock εδάφη, οι ενορχηστρώσεις τους δε δέχονται ταμπέλες. Κινούνται ελεύθερες και η μπάντα τις ακολουθεί, όπου εκείνες αποφασίσουν να πάνε. Τα τραγούδια αλλάζουν, ζουν και κάθε συναυλία αποκτά ξεχωριστό ενδιαφέρον. Tot de volgende keer.

Setlist:

Stranger
50 Watt
Expedition Impossible
Circles
Gentle Storm
Cry
Club Montepulciano
No More Sweet Music
Billie
Magnificent Tree
Jacky Cane
World Is Mine
Dirty Lenses
Eden
-----------------------------
The Eclipse Song
Mad About You
Vinegar & Salt
Sometimes
-----------------------------
Inhaler
Black Marble Tiles