High Voltage Festival: ZZ Top, Transatlantic, Heaven And Hell, Asia, Foreigner κ.ά. @ Victoria Park (Λονδίνο), 24/07/10

Από τον Κώστα Σακκαλή, 02/08/2010 @ 12:01
Ημέρα πρώτη, Σάββατο 24/07/2010

Δεν υπήρχε αμφιβολία στο μυαλό μου από τη στιγμή που ανακοινώθηκε το συγκεκριμένο φεστιβάλ ότι θα έπρεπε να είμαι εκεί. Όσο, δε, συμπληρωνόταν το line up και ακόμα περισσότερο με τις εκπλήξεις που έσκαγαν κατά τη διάρκειά του, τόσο αντιλαμβανόμουν ότι αυτό το σλόγκαν του «custom built by rock fans for rock fans» δεν ήταν απλά διαφημιστικό τρυκ, αλλά πραγματικότητα, αφού συγκέντρωνε όντως αυτά που κάθε οπαδός του συγκεκριμένου χώρου και παρακλαδιών της ροκ θα ήθελε να δει, αλλά ποτέ δεν τολμούσε να ζητήσει. Διαβάστε και θα καταλάβετε τι εννοώ.

Η άφιξή μας στο χώρο το Σάββατο έγινε αρκετά νωρίς, ώστε να μην έχουν ανοίξει επισήμως οι πόρτες αλλά και ώστε να διαπιστώσουμε μία ουρά αρκετών δεκάδων μέτρων που αποτελούταν από τους πρώτους και πιο βιαστικούς αλλά και υπομονετικούς συνάμα που περίμεναν την είσοδό τους στο πάρκο. Να τονίσω ότι όταν λέμε αγγλικό πάρκο πρέπει να ξεχάσουμε ό,τι έχουμε κατά νου στην Ελλάδα. Πρόκειται για μία τεράστια έκταση εντός της πόλης που, παρόλο που έχει όλες τις ανέσεις για να κάνει κανείς τη βόλτα του ή να περάσει τη μέρα του εκεί, διατηρεί την ομοιότητα του με δασική έκταση. Το ξέφωτο κομμάτι που είχε κλειστεί για το συγκεκριμένο φεστιβάλ ήταν ένα μικρό μέρος του πάρκου και όταν λέω μικρό εννοώ περίπου μιάμιση φορά το TerraVibe, έτσι για να έχουμε και ένα μέτρο σύγκρισης.

Παρά την έγκαιρη προσέλευσή μας, κάτι η διαδικασία των διαπιστεύσεων, κάτι που θέλαμε να εξερευνήσουμε το χώρο, χάσαμε την εμφάνιση των Touchstone που άνοιξαν το διήμερο στην prog σκηνή. Προλάβαμε όμως να ακούσουμε το τελευταίο και ομώνυμο τραγούδι των New Device που ξεκίνησαν λίγο αργότερα στη metal σκηνή. Το ύφος τους μου φάνηκε πολύ κοντά σε αυτό των Skid Row και, ενώ το τραγούδι ήταν συμπαθητικό, κρίνoντας από αυτό και μόνο, δε μπορώ να πω ότι περιμένω κάτι από αυτούς στο μέλλον. Από την αλλη, η prog σκηνή με τράβηξε για να ακούσω του βετεράνους Pendragon, που στα 80s κράτησαν μαζί με τους Marillion και τους IQ τη σημαία του prog ψηλά, σε δύσκολες εποχές. Στην εμφάνισή τους αυτή ακούγονταν ευχάριστα, αλλά δεν εντυπωσίασαν, και φαίνονταν πιο παρωχημένοι από πολλούς παλαιότερούς τους που ακολούθησαν.



Με το τέλος του set τους και με μερικές στάσεις στα πολλά μαγαζιά και τα θεάματα του χώρου κατευθυνθήκαμε με καθυστέρηση και για πρώτη φορά προς τη μεγάλη σκηνή, την οποία θα εγκαινίαζαν οι The Union. Πρόκειται για το συγκρότημα του κιθαρίστα των Thunder, Luke Morley, με έναν νεαρό και υποσχόμενο τραγουδιστή-κιθαρίστα, ενώ συμμετείχε επίσης το παλιό μέλος των Thunder, Chris Childs, στο μπάσο.  Ίσα που πρόλαβα να ακούσω τη διασκευή τους στο "Proud Mary" και να εντυπωσιαστώ με τη φωνή του Pete Shoulder. Ήταν καλύτεροι από ό,τι περίμενα και το hard rock παλιάς κοπής που έπαιξαν μπορεί να μας δώσει καλά πράγματα στο μέλλον.

Setlist Union: Step Up To The Plate / Easy Street / Black Monday / Proud Mary / Come Rain Come Shine / The Space Between Us / Watch The River Flow



Είχα ήδη αποφασίσει ότι οι Answer που ακολουθούσαν θα «καιγόντουσαν», καθώς τους έχω δει σε δύο χορταστικές εμφανίσεις στην Ελλάδα, και η προτίμησή μου έπεσε σαφώς στους θρυλικούς Focus. Ο ντράμερ της κλασικής τους σύνθεσης, Pierre van der Linden, ήταν υπεύθυνος για τις αλάνθαστες ρυθμικές διδρομές τους και φυσικά ο Thijs van Leer είναι ο ηγέτης τους όλα αυτά τα χρόνια σε hammond, φλάουτο και φωνητικά. Ο δε Niels van der Steenhoven στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και αντικατέστησε επαρκώς τον μεγάλο Jan Akkerman, έστω και αν δεν τόλμησε να ξεφύγει ούτε νότα στα κλασικά τους κομμάτια. Θα σταθώ στην εμφάνισή τους γιατί υπήρξε μία από τις καλύτερες του διημέρου. Οι μελωδίες τους αποδείχθηκαν ισχυρές ακόμα και στα πλαίσια ενός φεστιβάλ και δεν είναι τυχαίο ότι ο κόσμος συμμετείχε με κάθε τρόπο, φανερά ενθουσιασμένος και μετεφέροντας τον ενθουσιασμό αυτό και στον van Leer που άλλο που δεν ήθελε. Έπαιξαν ένα πραγματικό greatest hits setlist και δεν είναι τυχαίο ότι έκαναν και encore, παρόλο που ήταν από τα, βάσει σειράς εμφάνισης, «μικρότερα ονόματα» της ημέρας.

Setlist: Focus III / Answers? Questions! Questions? Answers! / Focus II / House Of The King / Eruption / Sylvia / Hocus Pocus / Neurotika (encore)



Η απότομη μετάβαση από τις ονειρικές μελωδίες των Focus στην τραχύτητα των Orange Goblin, που έπαιζαν για αρκετή ώρα ήδη στη διπλανή σκηνή και που τελείωσαν λίγο μετά, δε μου κάθισε πολύ καλά και έτσι δεν τους απόλαυσα όσο τους άξιζε, καθώς δε μπόρεσα ποτέ να μπω στο κλίμα τους. Υποθέτω ότι αυτό είναι το μειονέκτημα των φεστιβάλ. Η επιστροφή μου στην prog σκηνή έγινε για ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ονόματα της σκηνής αυτής, καθότι νέο, αξιόλογο αν και μόνο εξ αγχιστείας progressive, καθώς δεν αρκεί ένα παραμορφωμένο hammond για να πάρεις τα γαλόνια αυτά. Ό,τι και να είναι όμως, οι Bigelf γάζωναν στη σκηνή με '70s ήχους που παρέπεμπαν σε αντίστοιχα hard rock συγκροτήματα, από Deep Purple μέχρι Birth Control. Φανερά ηγετικός ο τραγουδιστής τους, ανάμεσα στα δύο σετ πλήκτρων, έδωσε τον καλύτερο εαυτό του. Αν και υπήρξαν και αυτοί στις καλύτερες στιγμές της ημέρας, κάτι μέσα μου με κρατάει από την αποθέωση. Νομίζω ότι σε κλειστό χώρο θα αναδειχθούν καλύτερα. Πάντως λίγοι από τους περίπου τρεις χιλιάδες θεατές που ήταν εκείνη τη στιγμή στη μικρή σκηνή δε θα ψάξουν τις επόμενες κιόλας ημέρες τη δισκογραφία τους.

Setlist: The Evils Of Rock 'N' Roll / Neuropsychopathic Eye / Frustration / Blackball / Disappear / Hydra / Money, It’s Pure Evil-Money Machine



Η εμφάνιση των Bigelf αποδείχθηκε αρκετά καθηλωτική ώστε να χάσω τα δύο πρώτα τραγούδια της παράστασης του Gary Moore. Και ευτυχώς. Μακράν η μεγαλύτερη απογοήτευση του διημέρου, ήταν φανερό πως δεν είχε καμία όρεξη για αυτό που έκανε. Φταίει ότι έπαιζε αρκετά νωρίς και με τον ήλιο ακόμα ψηλά; Ήταν απλά σε κακή διάθεση; Ή αυτό που όλοι υποψιαζόμαστε, τελικά ο άνθρωπος απλά δε γουστάρει πλέον να παίζει hard rock. Η πολυαναμενόμενη επιστροφή του στο χώρο που τον ανέδειξε ήταν απλά ξενέρωτη. Πώς αλλιώς μπορείς να χαρακτηρίσεις αυτή την παντελώς άνευρη εκτέλεση του "Out In The Fields" ή την διεκπεραιωτική και αποστειρωμένη εκτέλεση του "Empty Rooms"; Ούτε τα καινούρια τραγούδια δείχνουν να έχουν κάποιο μέλλον, με πιθανή εξαίρεση το "Old Wild One" που τον φέρνει πίσω στην ανάμειξη Ιρλανδέζικων στοιχείων με hard rock. Μάθημα για όλους μας, να μην πιέζουμε καλλιτέχνες που έχουν αποφασίσει να κινηθούν σε άλλα μονοπάτια να επιστρέψουν εκεί που εμείς ντε και καλά τους τοποθετούμε.

Setlist: Over the Hills And Far Away / Thunder Rising / Days Of Heroes / Where Are You Now / Empty Rooms / Old Wild One / Out In The Fields / Walking By Myself



Νιώθω την ανάγκη να απολογηθώ πρώτα από όλα στον εαυτό μου που δεν παρακολούθησα τον γιο του Zappa να παίζει τη μουσική του πατέρα του ακριβώς μετά. Λίγο γιατί έχω τις καλύτερες αναμνήσεις από την εμφάνισή του στην Αθήνα, κάτι γιατί θεωρώ ότι στα περιορισμένα χρονικά και όχι μόνο πλαίσια ενός φεστιβάλ δύσκολα θα αναδεικνυόταν όπως θα έπρεπε η πολύπλοκη μουσική του, κατευθύνθηκα προς τους Cathedral και τον κύριο Lee Dorian και δεν κακοέπεσα βέβαια.

Ξεκινώντας με δύο τραγούδια από το "Carnival Bizarre" και ένα από το καινούριο τους δίσκο με κέρδισαν αμέσως. Ακόμα περισσότερο, δε, με κέρδισε ο ηγέτης τους και ο τρόπος που έκανε το κοινό ό,τι ήθελε. Γιατί είναι απόλαυση να βλέπει κανείς βαρείς και ασήκωτους μεταλλάδες να κουνάνε χεράκια δεξιά και αριστερά υπό τις παροτρύνσεις του Dorrian σα να είναι σε συναυλία του Χατζηγιάννη ή να τους δουλεύει κατάμουτρα όταν τόλμησαν να απαντήσουν με ένα μαζικό «yeaaah!» στην ερώτηση αν τους αρέσουν οι Steel Panther. Δυστυχώς όμως κάπου στα τρία τραγούδια έλειξε και η δική μου ακρόαση, με την επιφύλαξη την επόμενη φορά που θα μου δοθεί η ευκαιρία να τους παρακολουθήσω από την αρχή μεχρι το τέλος.

Setlist: Vampire Sun / Utopian Blaster / Funeral Of Dreams / Cosmic Funeral / Corpse Cycle / Ride / Hopkins (Witchfinder General)

Με αρκετή απορία ροβόλησα προς την κεντρική σκηνή και πάλι για να δω τους Foreigner. Με μόνο αυθεντικό μέλος τον Mick Jones και χωρίς τη χαρακτηριστική φωνή του Lou Gramm πραγματικά είχα πολλούς φόβους για το τι θα δούμε. Περισσότερο έξω δε θα μπορούσα να πέσω. Χωρίς να θεωρώ εαυτόν οπαδό των Foreigner, δε μπόρεσα να μην συνεπαρθώ από τη μία ώρα της παρουσίας τους και να μην τους ανακηρύξω με διαφορά την κορυφαία εμφάνιση της πρώτης ημέρας. Φτιαγμένοι για arena rock καταστάσεις, ήταν το μοναδικό συγκρότημα ίσως και όλου του διημέρου που πραγματικά έκανε τη σκηνή δικιά του και αυτό εν πολλοίς το οφείλει στον τραγουδιστή με το γυναικείο όνομα Kelly Hansen. Με φωνή ηχοαντίγραφο αυτής του Gramm και εμφάνιση που παραπέμπει στον Steven Tyler, έκανε ό,τι ήθελε επί σκηνής (μέχρι και τη φορητή κάμερα άρπαξε από έναν καμεραμαν για να το παίξει για λίγο σκηνοθέτης), ξεσηκώνοντας φίλους και μη του συγκροτήματος. Τα τραγούδια που επέλεξαν να παίξουν ήταν αυτά που πραγματικά θα ήθελε καθένας να ακούσει και αποδόθηκαν άψογα. Στάθηκαν στα πιο γρήγορα και up-tempo τραγούδια τους, κρατώντας για το encore το "I Want To Know What Love Is", με συνοδεία χορωδίας που και να είχε λείψει καθόλου δε θα μας πείραζε.

Setlist: Double Vision / Head Games / Cold As Ice / Can’t Slow Down / Starrider / Feels Like The First Time / Urgent / Juke Box Hero / I Want To Know What Love Is (encore)



Όχι σε πολύ διαφορετικά ηχητικά μονοπάτια, οι Asia στην prog σκηνή μόλις ξεκινούσαν το δικό τους show, όπου η αυθεντική σύνθεση και η υπόσχεση ότι θα παίξουν ολόκληρο τον πρώτο δίσκο τους (και μεταξύ μας, τον μόνο πραγματικά πολύ καλό τους) ήταν αρκετές για να μαζέψουν αρκετό κόσμο. Η φωνή του Wetton είχε βραχνιάσει αρκετά και ο Howe φαινόταν υπερβολικά γερασμένος, ενώ δεν είχε και τα περιθώρια (μουσικά και χρονικά) να αναδείξει όσο θα θέλαμε την ικανότητά του, για την οποία έγινε γνωστός. Δε νομίζω όμως ότι ήταν αυτός ο λόγος που η εμφάνισή τους ήταν υποτονική, αλλά ίσως το γεγονός ότι μίλησαν στο κοινό και οι δύο προαναφερθέντες και ο Carl Palmer, δείχνει ότι ένα συγκρότημα με τρεις ηγετικές προσωπικότητες μάλλον δεν μπορεί να προχωρήσει και πολύ. Τα τραγούδια δεν ακούστηκαν στη σειρά με την οποία εμφανίζονταν στο δίσκο και αυτό σήμαινε ότι δε θα άκουγα τη μεγαλύτερη επιτυχία τους, "Heat Of The Moment", καθώς ήμουν ήδη καθ' οδόν προς το μεγάλο φόρο τιμής στον Ronnie James Dio.

Setlist: Only Time Will Tell / Wildest Dreams / One Step Closer / An Extraordinary Life (album: "Phoenix") / Time Again / Cutting It Fine / Without You / I Believe (album: "Omega") / Here Comes The Feeling / Sole Survivor / Heat Of The Moment



Οι Heaven And Hell, λοιπόν, χωρίς τον Dio. Ειδικά αυτές τις τρεις τελευταίες λέξεις πρέπει να τις συνηθίζουμε σιγά σιγά, αλλά έλα που αυτός ο άτιμος ο κόμπος δε φεύγει από το λαιμό. Και πόσο πραγματικά λίγος φάνηκε ο Lande για να μπει στη θέση του «μεγάλου κοντού». Όχι από φωνή, τα γρέζα μέρη τα έπιανε μια χαρά, αλλά ως παρουσία και προσωπικότητα δε μπορούσε να σταθεί δίπλα στους Iommi και Butler. Ακόμα και ο Hughes, η παρουσία του οποίου πολύ περισσότερο ήταν αντάξια της ιστορίας των Black Sabbath (ας μην κοροϊδευόμαστε με τα ονόματα και μεταξύ μας ε;), ήταν φανερό ότι καταλάβαινε ότι αυτή ήταν μία θέση που δε μπορεί να αναπληρώσει. Προς τιμή και τον δύο τραγουδιστών, κανείς τους δεν το προσπάθησε, χαρακτηριστικό είναι ότι το μεσαίο τμήμα του "Heaven And Hell" που προσέθετε ο Dio στις ζωντανές μόνο εκδοχές και του ανήκε ολοκληρωτικά, δεν παίχτηκε. Οι αναφορές προς τον εκλιπόντα ήταν συνεχείς, τόσο από τους ίδιους, όσο και από τις οθόνες της σκηνής και γενικά το κλίμα ήταν συναισθηματικά φορτισμένο. Έγινε δε πολύ περισσότερο έτσι όταν, εν μέσω αποθέωσης, η σύζυγος του Dio, Wendy, βγήκε στη σκηνή για να απευθύνει χαιρετισμό σε όλους τους παρευρισκόμενους. Στην prog σκηνή οι Transatlantic είχαν ήδη ξεκινήσει τη δική τους παράσταση και έτσι κινούμενοι προς τα εκεί ακούσαμε μόνο από μακριά τον Phil Anselmo να ανεβαίνει στη σκηνή για να τραγουδήσει μαζί με τους Lande/Hughes το "Neon Knights".

Setlist: The Mob Rules (Lande) / I (Lande) / Country Girl (Hughes) / Children Of The Sea (Hughes) / Turn Up The Night (Lande) / Voodoo (Lande) / Bible Black (Hughes) / Falling Off The Edge Of The World (Hughes) / Die Young (Lande) / Heaven And Hell (Lande & Hughes) / Neon Knights (Lande & Hughes & Phil Anselmo)



Η πεντάδα (πλέον, μετά την προσθήκη του Daniel Gildenlow) έδινε ήδη τα ρέστα της στη σκηνή, παίζοντας «παπάδες», κατά το κοινώς λεγόμενο, με θαυμαστή συνοχή, ακολουθώντας τα χνάρια των καλύτερων supergroups της ροκ.

Έπαιξαν απνευστί ολόκληρο το τελευταίο τους πόνημα, "Whirlwind", και διεκδικούν και αυτοί μία θέση στις καλύτερες εμφανίσεις του διημέρου, παρόλο που μας χάλαγε ελαφρώς την ακουστική απόλαυση ο θόρυβος (όπως έφτανε στα αυτιά μας) από τους Black Label Society, που την ίδια ώρα «γκρέμιζαν» την παρεκείμενη metal σκηνή. Το δε απόλυτο highlight ολόκληρου του φεστιβάλ δε μπορεί να είναι άλλο από το encore, στο οποίο με τη συμμετοχή του Steve Hackett έπαιξαν το "The Return Of The Giant Hogweed" των Genesis (πρώην συγκροτήματος του τελευταίου), δείχνοντας για μία ακόμα φορά την αγάπη που τρέφουν προς αυτούς και σπέρνοντας ανατριχίλες στους θεατές. Όμως ένα Τεξανό αρμαντίλλο είχε ήδη αρχίσει να μας τρώει τα σωθικά και αυτό ήταν το σήμα ότι οι ZZ Top είχαν ήδη αρχίσει το headlining set τους και έπρεπε να τρέξουμε προς τα εκεί.

Setlist: The Whirlwind / The Return Of The Giant Hogweed

Για τελευταία φορά το Σάββατο κάναμε τη διαδρομή prog σκηνή - κεντρική σκηνή. Δεν ξέρω αν ήταν η ιδέα μου, αλλά με περισσότερα κέφια από τη φορά που τους είδαμε στην Ελλάδα και σφώς καλύτερο ήχο, αλλά σχεδον το ίδιο setlist, το γνωστό τρίο έκανε αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα. Χαρήκαμε την προσθήκη του "Brown Sugar" από τον πρώτο δίσκο τους, τραγουδήσαμε όλοι μαζί  "I'm Bad, I'm Nationwide" και "Sharp Dressed Man", κουνηθήκαμε στα "Party On The Patio" και "Legs" και αποθεώσαμε στα "La Grange" και "Tush".

Setlist: Under Pressure / Waiting For A Bus / Jesus Just Left Chicago / Pincushion / I’m Bad I’m Nationwide / Future Blues / Rock Me Baby / Cheap Sunglasses / Me Head’s In Mississippi - I Need You Tonight / Hey Joe / Brown Sugar / Party On The Patio / Just Got Paid / Gimme Al Your Lovin’ / Sharp Dressed Man / Legs / La Grunge (encore) / Tush (encore)



Ο δρόμος προς το ξενοδοχείο φάνηκε μακρύς και τα πονεμένα μας πόδια χρειάζονταν επειγόντως ξεκούραση, γιατί την επόμενη μας περίμενε μία εξίσου δύσκολη ημέρα...

Κώστας Σακκαλής
  • SHARE
  • TWEET